Weekendje Normandië (2009) (Frankrijk)
Geschreven door Jozef.
Traject: Honfleur, Coudray-Rabut, Chateau de Breuil, Bonnevalle, Beaufour, Beuvron-sur-
Auge, Cambremer, Crèvecoeur en Auge, Chateau de Vendeuvre, Mezidon-Canon,
St. Germain de Livet, Caen, La Cambe, Ste. Marie Eglise, Pointe du Hoc, Colleville-
Sur-Mer, Arromanches-sur-Mer, Bayeux, Creully, Fontaine l’Evèque, Ouistreham,
via de Pegasus Bridge naar Deauville, Trouville en Honfleur
Periode
Van 12 tot 15 juni 2009
We waren er 25 jaar geleden al eens geweest
Reisgezelschap is mijn partner, als chauffeur en hulp bij het voortduwen van de rolstoel.
We reisden met onze eigen wagen.
Enkele gegevens over onszelf:
Jozef Somers en Marie-Claire Meesemaecker
Kard. Cardijnstraat 52
2840 Rumst
Tel.: 03/888.04.56
E-mail: somers.jozef@skynet.be en somersjozef@hotmail.com
Andere reizigers mogen gerust met ons contact opnemen. Als mindervalide en persoon op rust ben ik veelal thuis aan te treffen, maar aangezien mijn spraak niet door iedereen goed verstaan wordt, is het aangewezen vooraf contact op te nemen via mail om eventueel af te spreken wanneer je bij ons terecht kunt. Meestal lukt het na 19u, dan staat Marie-Claire paraat om inlichtingen en tips door te geven.
Belangrijke nota
Wanneer je er enkele dagen tussenuit wil en van plan bent om Normandië te bezoeken, is het aangewezen om vooraf je logies te reserveren. Doe je het niet, dan kan je wel eens voor het probleem komen te staan geen vrije kamer te vinden. Zeker in het weekend is dit een belangrijk gegeven, in de loop van de week lukt het zonder reserveren, maar dan wel buiten het seizoen en buiten de periode rond 6 juni, want dit is een piekperiode. Rond die datum is reeds veel volgeboekt één jaar op voorhand. Reserveren doe je best enkele weken voor vertrek, om zeker te zijn van een beschikbare kamer waar en hoe je het wil. Tanken kan in Frankrijk hoofdzakelijk enkel met cash geld. De bankautomaten werken meestal alleen met bankkaarten van Franse banken. Enkel bij de grootwarenhuizen lukt het met een Visa-kaart. De boodschap is, wanneer je traject door kleine dorpjes loopt, tanken als het kan en niet wachten tot het echt moet, want dan kan je voor ongewenste verrassingen komen te staan en zonder brandstof vallen.
Reisverslag
Vrijdag 12 juni
Klokslag 7.30u startte Marie-Claire de wagen en vatten we de tocht aan naar Normandië. Via Sint-Niklaas en Gent bereikten we de E40 richting kust, om in Jabbeke af te slaan naar Veurne en verder naar Calais. Even voor Abbéville, net voor de péage, verlieten we de autoroute en volgden de RN om rond de middag in Le Tréport de lunch te nemen. Onze lunch bestond uit boterhammen met eieren, die we thuis hadden gereedgemaakt. Het kwam er alleen op aan een terras te vinden waar we ons lunchpakket konden en mochten verorberen, mits het bestellen van een drink. We namen een grote(???) koffie en een warme chocomelk( € 5,40). Via Dieppe, Cany-Bervil en Bolbec kwamen we aan de tolbrug in Tancarville(€ 2,30), om de dag te eindigen in Honfleur. We hadden hier gereserveerd via telefoon in het
Etap Hotel, Rue des Vases, 14600 Honfleur
Tel.: + 33/8-92.68.07.81 Fax: + 33/2-31.89.77.88
en betaalden met de Visa-kaart € 44,60 voor een vrij grote kamer met een heel laag en smal dubbel bed en een aangepaste badkamer met inrijdouche met losse sproeier en verhoogd toilet met wandbeugels. De lavabo stond in de kamer en is te hoog geplaatst voor een rolstoelgebruiker. Er is geen drempel bij de inkom van het hotel, maar wel een opendraaiende deur met vrij stroeve pomp. Het is een kil aanvoelend en onpersoonlijk logies. Aan het Mercure Hotel, gelegen naast het Etap Hotel zijn twee parkingplaatsen voor mindervaliden, die gratis kunnen gebruikt worden. Het ontbijt kost er € 5,00 p/p. Wij namen het niet, maar kochten enkele ontbijtkoeken bij de bakker op de hoek voor € 2,50. Bij de telefonische reservatie vroeg de bediende de nummers van de Visa-kaart en om onnodige kosten te vermijden bij te laat aankomen of zelfs niet, hebben wij gezegd dat we er geen hadden en dit op aanraden van Paul & Claudine Pirmez.
Na het inchecken en installatie op de kamer zijn we Honfleur gaan verkennen, om er af te sluiten in het restaurant La Commanderie, Pizzeria, Crêperie
Rue des Lingois 14, Place Ste Cathérine
14600 Honfleur
Tel.: + 33/2-31.89.14.92
We aten er beiden een overheerlijke pizza(€ 10,50/st) en dronken een Heineken(€ 4,00) en een Perrier(€ 3,00). Het restaurant opent pas omstreeks 19u en dan loopt de gelagzaal stilaan vol. Bij de inkom van het restaurant is er 1 trapje.
Honfleur is een gezellig stadje, maar is met een rolstoel vrij moeilijk voor de patiënt en de begeleider door de grote kasseien met brede voegen en de hoge stoepranden. Van licht hellende stoepen hebben ze hier blijkbaar nog geen weet.
Zaterdag 13 juni
Om 8u konden we reeds vertrekken naar Coudray-Rabut voor een rondleiding en proeverij in de distillerie Coeur de Lion. we hebben er, samen met enkele Fransen, moeten wachten tot de poort werd opengedaan. Normaal gaat die open om 9u, maar in Frankrijk komt het op geen minuut. We werden er vriendelijk onthaal en kregen een degelijke uiteenzetting van het maken van de wijn en de korte dranken. Het domein is volledig rolstoeltoegankelijk. De volgende halte was het Chateau de Breuil. Er worden ook rondleidingen gegeven, maar voor ons zat het er niet in, want er werd een groep Japanners verwacht. Na de rondleiding volgt een degustatie en mogelijkheid tot aankoop. We hebben de mooie tuin en het kasteel bewonderd en zijn doorgereden. Het kasteel is niet te bezoeken, het is louter privé. We volgden nu de “ciderroute” met Bonnebocq, Beaufour en Beuvron sur Auge. Dit laatste is een typisch Normandisch dorpje, waar de toeristen met hele horden toestromen. Toevallig stapten we hier het toeristenbureau binnen en vroegen aan de vriendelijke dame of zij voor ons een reservatie kon maken in een aangepaste Chambres d’hôtes in de buurt. Ze heeft hemel en aarde verzet, maar zonder resultaat. De enige optie was het Etap Hotel in Caen. We moesten van de nood een deugd maken en op het einde van de dag nog ettelijke kilometer rijden eer we op de eindbestemming waren.
We zetten onze weg verder via Cambremer en Crèvecoeur en Auge. Dan volgden we de kaasroute met St.-Michel de Livet en Livarot, maar veel kaas hebben we niet gezien. Enkel in Livarot stonden we bij een grote kaasfabriek, maar die was gesloten(zaterdag namiddag). Bij het kasteel van Vendeuvres werd gestopt voor bezoek aan kasteel en tuinen. Het was echter zonder de onvriendelijke dame aan de kassa gerekend. Ze zei kortaf, het kasteel bezoeken gaat niet met een rolstoel, er zijn een 10-tal treden en er is geen hulp. We kregen zelfs niet de gelegenheid te vragen wat we wel konden bezichtigen. Voor haar waren wij er te veel. Ik zei tegen Marie-Claire, kom laten we de weg langs het kasteel even bewandelen om een beter kijk op het prachtig gebouw te hebben. De furieuze dame kwam buiten gestoven en riep: het is betalen of niets. De algemene inkom is € 8,00 p/p en geen korting voor mindervaliden of 65-plussers omdat het een privé domein is. Via Mézidon-Canon en Pont l’Evèque kwamen we bij het prachtige “Chateau de St.-Germain de Livet”. Met een rolstoel is dit kasteel niet te bezoeken vanwege de vele treden. In de tuin mochten wij vrij een kijkje nemen. De inkom kan ik hier niet meedelen, die hebben we niet kunnen achterhalen.
Van St.-Germain de Livet ging het naar Lisieux voor bezoek aan de basiliek van de H. Theresia. Je kan en mag met de wagen tot tegen de basiliek rijden, dan vermijd je een stevige klim naar de ingang. Rond 17u hielden wij het voor bekeken en zetten we koers naar Caen om er te overnachten in het Etap Hotel
Avenue du Fresne 1, 14760 Bretteville-sur-Odon
Tel.: + 33/8-92.68.40.29 Fax: + 33/2-31.36.07.08
Het hotel beschikt over 2 aangepaste(???) kamers, bedoeld voor mindervaliden. Het bed is even laag als in Honfleur, maar de badkamer was beter aangepast en de lavabo hing op goede hoogte. Wij betaalden er met Visa € 49,00 voor dekamer + 2 x € 5,00 voor het ontbijt. Na het inchecken zijn we op zoek gegaan naar een restaurant. We dachten er een gevonden te hebben, maar het was gesloten. In één van de zijstraten van de hoofdweg merkten wij het hotel/restaurant Les Cyclades en het was open. Vermits de spijzen op de menukaart vrij hoog geprijsd waren, hielden we het bij één enkel gerecht. Voor de twee hoofdschotels(€ 31,00), 2 Cola’s(€ 7,00) en een Heineken(€ 3,00) betaalden we samen € 41,00 voor ons twee. De gegevens van het hotel/restaurant zijn:
Les Cyclades
Rue du Maréchal Galliéni 17
14000 Caen
Tel.: + 33/2-31.73.21.42 Fax: + 33/2-31.75.16.09
Bij de inkom van het restaurant is er 1 trapje, verder is het vlak maar de doorgang is smal.
Zondag 14 juni
Om 8.30u vatten wij de tocht aan richting Cherbourg. De route loopt over 2 x 2 gescheiden rijstroken, maar is geen snelweg. Bij de afslag La Cambe verlieten we deze weg om het groot Duits kerkhof te bezoeken. Het zien van al die grafsteentjes van zoveel gesneuvelde Duitse soldaten(21.160 graven) werkt op het gemoed en is overweldigend. De heuvel in het midden is een massagraf. Hier rusten 296 gesneuvelden. Wanneer er in Normandië nu nog Duitse slachtoffers gevonden worden, worden ze in deze heuvel bijgezet. Het aantal gesneuvelden op deze begraafplaats neemt dan ook nog steeds toe. Er lagen nog enkele bloemstukjes van de herdenking van 6 juni ll. Het bezoekerscentrum met klein museum is rolstoeltoegankelijk, maar het kerkhof zelf bereik je langs een smalle doorgang en een 3-tal treden. Daarna vervolgden we onze weg naar Ste. Mère Eglise, het dorpje waar een parachutist aan de klokkentoren is blijven hangen. Er hangt op dezelfde plaats nog steeds een parachute met een pop aan de toren. Het museum in dit dorp is zeer de moeite, gratis voor rolstoelgebruiker en begeleider en is volledig toegankelijk. In het museum zijn oude legervoertuigen, een vliegtuig, leger kostuums, wapens en veel foto’s van de landing in Normandië. De inkom voor de modale bezoeker is € 8,00.
Van Ste. Mère Eglise reden we naar de nabij gelegen Utah Beach, waar je mits een steile klim in het zand van de duinen, een overzicht krijgt van de betonnen obstakels op het strand. In het kleine museum zijn maquettes te bezichtigen van de landing en van de veldslag die hier uitgevochten is. Het merendeel hiervan bevindt zich op de eerste verdieping, maar er is een lift. We vervolgden via Carentan en Isigny-sur-mer naar Pointe du Hoc, een landtong die in zee uitspringt gelegen tussen Utah Beach en Omaha Beach en waar de U.S. Rangers op 6 juni aan wal gingen, met veel verliezen aan manschappen en materiaal als gevolg. Er resten nu nog enkele bunkers en aan het begin van de vooruitspringende rots staat nu het Ranger Monument op de vuurgeleidingsbunker H636. Zo’n 400m hier vandaan zijn de eerste Rangers boven de kliffen gekomen. Het ganse domein beschikt over een goed aangelegd licht glooiend wandelpad, dat voor het grootste deel rolstoeltoegankelijk is. De tocht werd voort gezet met een stop in Colleville-sur-mer, waar één van de grootste Amerikaanse kerkhoven buiten de U.S.A. zich bevindt, uitkijkend op het strand van Omaha Beach. Het park strekt zich uit over 70 hectare. Oneindig en kaarsrecht lopen de rijen met witte marmeren kruisen over het gazon. Duizenden kruisen met hier en daar een davidster. In totaal staan er 9.387 gedenktekens.
Via Port-en-Bessin, een toeristisch vissersdorp, waar we in het toeristenbureau vroegen naar vrije kamers, maar onvriendelijk behandeld werden en zouden moeten € 2,00 betalen voor 1 enkel telefoontje naar een bepaald logies, ging de tocht naar Arromanches-les-Bains. Op de weg er naartoe stapten we een chambres dhötes binnen en vroegen naar een vrije kamer. Die was er wel, maar op de eerste verdieping en de man verwees ons naar andere plek, waar wel kamers op het gelijkvloers waren. Toen we er aankwamen, zag het er reeds netjes uit en we hadden geluk. De vier kamers waren vrij en de prijs was behoorlijk(€ 49,00) voor een nette grote kamer met aparte badkamer. In de prijs was het ontbijt en de taksen inbegrepen. Andere eetmalen worden er niet geserveerd. De kamer was gewoon ideaal. Je kan er in zonder opstapje of andere obstakels. Aan de uitbaatster vroegen we of ze onze reservatie in het Etap Hotel in Honfleur wilde annuleren, wat ze prompt uitvoerde. Nu konden we de rest van de dag met een gerust gemoed verder.
Via Bayeux bereikten we Arromanches en zochten er een parkeerplaats, maar alle plaatsen waren ingenomen. Aan een dienstdoende politieagent vroegen we waar we, als rolstoelgebruiker, konden parkeren dicht bij het centrum. Hij wees naar de betaalparking achter hem, maar zei hij, voor jullie is het vrij parkeren. We vroegen om uitleg en hij toonde zijn afstandsbediening voor het openen van de bareel en hij zei dat de bewuste bareel na 19u wordt opengezet, want dan zit zijn dienst er op. Dit is goed om weten voor andere gebruikers van de parking. Als je lang genoeg in Arromnches blijft rondhangen, kan je vrij parkeren op de betaalparking. We bezochten er het “musée du débarquement” of D-day museum, inkom
€ 6,50 p/p maar gratis voor een rolstoelgebruiker en diens begeleider. Het museum is volledig rolstoeltoegankelijk met hellende vlakken en een lift. Je vindt er maquettes van de landingsplaatsen, er worden foto’s van de landing getoond en er wordt een korte film over de landing vertoond in 9 talen, Chinees, Chechisch, Nederlands, Engels, Frans, Duits, Italiaans, Japans en Spaans. Er is uiteraard een souvenirshop met allerlei prularia die aan de landing op 6 juni 1944 doen denken. In de kleine shop vindt je ook interessante lectuur over die periode. Het stadje dankt zijn toerisme aan het oorlogsgebeuren. Na een uitgebreid museum bezoek werd het tijd om de inwendige mens te versterken en aan eethuizen heb je hier geen gebrek. Het werd uitkijken naar een toegankelijk restaurant, dat we vrij vlug konden op de kop tikken. In Restaurant Brasserie Au 6 juin kan je langs een zijingang via een hellend vlak binnen en er is zelfs aangepast maar piepklein toilet. We betaalden er voor 1 vissoep € 8,50, 1 x mosselen met frieten € 11,50, 1 steak met frieten € 8,20, 1 coupe Normande € 6,00, 1 Perrier € 3,00 en 1 Stella € 5,00. De mosselen waren niet zoals de Zeeuwse, want het waren kleine schelpjes met erin bijna niets. Ik heb zelfs gezegd, het zijn precies maar velletjes. Marie-Claire vond dat er amper smaak in zat. Het adres van het restaurant is:
Rue Maréchal Joffre
14117 Arromanches-les-Bains
Tel.: + 33/2-31.22.34.84
Op de terugweg naar onze slaapplaats stopten wij in Bayeux bij het grootste Brits oorlogskerkhof in Normandië. Hier liggen 4.648 Britse(Commonwealth) militairen en 466 Duitsers begraven. Aan de overzijde van de weg staat het Bayeux Memorial, waarin de namen van 1.805 omgekomen militairen, die geen bekend graf hebben, gegraveerd staan. Na een kort en ingetogen bezoek aan dit kerkhof zakten wij af naar onze stek bij Mevr. Annie Labbe. De gegevens van dit chambres d’hötes zijn: Ferme des Goupillères
Annie Labbe
14400 Maisons(Bayeux)
Tel.: + 33/2-31.92.53.47
Er zijn vier kamers(2 gelijkvloers en 2 boven) en 1 gite(verhuring per week. Als je er wenst te overnachten in de periode rond 6 juni, dan moet je er meer dan een jaar op voorhand reserveren. De meeste toeristen die er in die periode verblijven, leggen hun logies reeds vast voor het volgend jaar.
Maandag 15 juni
Na een uitgebreid en verzorgd ontbijt en na een lang onderhoud met de dame des huizes konden wij om 9.15u in Maisons, tegen Bayeux, vertrekken richting Courseilles-sur-mer via Creully(mooi kasteel, open 14 - 18u) en Fontaine-Henry (mooie kasteeltuinen, open 14-18u, maar uiterst moeilijk met een rolstoel vanwege menige trappen, de tuinen zijn in terrasvorm aangelegd). Eens aan het water volgden we de kust tot in Ouistreham en vertoefden we in Basse-Normandie en in de Calvados. Ouistreham ligt in de SWORD sector. Een bezoek aan het Musée Le Grand Bunker is zeker de moeite, maar niet haalbaar met een rolstoel. De bunker telt 5 verdiepingen en heeft geen lift. Rond de enorme toren staan enkele oorlogsvoertuigen en een V1 opgesteld. Eén van de opvallendste voertuigen is een LCM landingsvoertuig, dat zou gebruikt zijn in de film “Saving Private Ryan”. Onze weg werd verder gezet, om rond de middag te stoppen aan de Pegasus Bridge in Bénouville. De brug werd gebouwd in 1934 en omgedoopt tot Pegasus Bridge in 1944 ter nagedachtenis van de soldaten van de 6e Airborne Division, die deze brug hebben veroverd. Hun embleem was Pegasus, het gevleugelde paard. De oorspronkelijke brug was de eerste die bevrijd werd in 1944 op continentaal Frankrijk. Op 4 juni 2000 werd de Pegasus Memorial door ZKH de prins van Wales ingehuldigd. De memorial is gewijd aan de 6e Airborne Division en hun heldhaftige optreden tijdens de slag van Normandië 1944.
Juist over de brug zijn twee eethuizen, waarvan er eentje nog intact gehouden wordt zoals het indertijd was. Wij hebben ons neergevleid op het terras van het tegenover liggende restaurant
Les 3 Planeurs
Avenue du Commandant Kieffer 23
14970 Bénouville
Tel.: + 33/2-31.44.62.00
We namen er onze lunch en betaalden hiervoor € 21,50, een Cola en een grote pint bier van het vat inbegrepen.
Na de lunch en een babbel met andere Vlaamse landgenoten krasten we op aan de Pegasus Bridge en vervolgden naar Cabourg, Houlgate, Villers-sur-mer, Deauville, Trouville en tot in Honfleur. Hier hielden we nog een korte stop vooraleer de terugweg naar huis aan te vatten. Om 15.30u namen we de A29 autoroute via de tolbrug Pont de Normandie(€ 5,00) en reden richting Amiens en Calais. Op deze autoroute heb je twee maal péage, eens € 7,20 en 7,30. Omstreeks 19.30u waren we in Veurne voor een laatste stop aan een frituur, want onze magen begonnen te grollen. We waren thuis rond 21.15u.
Slotconclusie
Het zien van de toen geleden miserie tijdens en na de landing in Normandië werkt op het gemoed van ieder mens. Je wordt er stil van en iedereen hoopt dat die tijd nimmer terugkomt. Het reisje naar Normandië was een kort tussendoortje, maar naar onze normen vrij duur. Het is Frankrijk en dat is niet goedkoop. We hebben niets speciaal gedaan en goed uitgekeken wat we aten en dronken en toch kostte het ons een flinke duit. In ieder geval hebben we er van genoten, al kon het weer iets beter zijn, maar het heeft overdag niet geregend.