Met zijn drietjes naar de Provence

Geschreven door Thomas en Lien. Zij maken gebruik van een actief rolstoel, maar kunnen wel enkele meters te voet stappen. Ina, is hun dochter van 4,5 jaar.

Zondag 16 juli 2017

Tussenstop in Beaune (5u30 min rijden vanuit Jabbeke)

Beaune:  Hospice de Beaune, Hotel Dieu (oud ziekenhuis).  Rechts van de hoofdingang is er een toegankelijke ingang (maar je moet gaan vragen om de deur open te doen).  Gratis voor rolstoelgebruikers en hun begeleider. Eens binnen zijn alle zalen toegankelijk.  Een trede wordt met een helling overbrugd.

Dit lazen we op voorhand.  We stonden wat te draaien aan de hoofdingang, en er kwam al vanzelf iemand naar buiten!  We mochten binnengaan via een poort, rechts van de hoofdingang. Gratis toegang voor ons beiden, en voor onze dochter (4 jaar).  Audiogids inbegrepen in de prijs.  Ik weet niet goed waarom, maar wij namen er geen voor onszelf ,en wel eentje voor Ina (was vanaf 6 jaar).  Het was wellicht nog veel te moeilijk voor haar, maar in de apotheek vertelde ze dat de apotheek zelf zijn medicijnen maakte, en ze begon ook over heksen… ze zal er toch wel iets van begrepen hebben, en ze luisterde vaak aandachtig!

Element Terre, Bertrand Vaillant 33, route du Château - 71370 Baudrières

Toegankelijke kamer, relatief ruim. Badkamer met inloopdouche, met een stuk vaste douchewand en een stuk openklapbare wand.  Douchetabouret.  Geen handgreep. Toilet met opstelruimte rechts naast het toilet, en handgreep, links op de muur.  Onderrijdbare lavabo.

Oprit en weg naar terras: kiezels, moeilijk om in te rijden met manuele rolstoel.  

Ina kreeg een “prinsessenbed” (een kleiner idyllisch bedje) op onze kamer.  Dat maakte de kamer wat krapper, maar ook dan konden we nog met onze manuele rolstoel vlot door tot bij de badkamer.  

Voor kinderen:  ze spelen met hun eigen kinderen (jongste nu 3 jaar, oudste een jaar of 9 dacht ik), schommel, glijbaan, zwembadje (60cm)

Ontbijt:  eenvoudig maar lekker: confituur, stokbrood, croissants, yoghurt van geitenmelk, 2 soorten kaas, vers fruit, gebak, fruitsap, koffie, thee, ontbijtgranen (een soort granen met rozijnen, noten,…), cacaopoeder.  Eigenlijk best wel ok, we misten alleen een schelletje ham, en een eitje?  Pas in de loop van de reis ontdekten we dat dat niet de gewoonte zal zijn, want in geen enkele gastenkamer kregen we een eitje als ontbijt!

Ter plaatse te voet naar het dorpje Baudrières gewandeld, een tweetal km, eerst een klimmetje, de rest van de route vrij plat. Voor de rest hebben we er niet veel gedaan, buiten het regelen van een vervangwagen (autopech).

Dinsdag 18 juli 2017: doorreis naar Bédoin

Bédoin, Chez Monique, Route de Malaucène, 84410 Bedoin.  

Deze chambre d’hôtes is niet geafficheerd als toegankelijk voor rolstoelgebruikers.  De parking ligt in een soort keien, maar lukte vrij goed, daarna een opstapje van een 10 tal cm, en daarna helemaal vlak (over een pad van grote platte natuurstenen) tot aan de kamer. De doorgangen in de kamer waren echter heel smal, ik weet niet of het 70 cm was, en we konden ook de deur van de badkamer niet sluiten als we met de rolstoel binnen reden.  Douche: opstap 5-10 cm, en we kregen een tuinstoel als douchestoel.  Zwembad en ontbijtruimte bereikbaar met de rolstoel.  Voor ons prima.

Het ontbijt is weer eerder eenvoudig, maar er is wel elke morgen een extraatje. vers gebakken pannenkoeken, verloren brood, … ook de table d’hôte is heel erg lekker!

Woensdag 19 juli 2017

Vandaag is er markt in Sault en Malaucène.  Wij kiezen voor Malaucène. Vanuit ons logement beklimmen we de Mont Ventoux (met de wagen) en zo rijden we naar Malaucène.  We kunnen gelukkig heel dichtbij parkeren op het pleintje bij het postkantoor. Het marktje zelf is mooi vlak.

Na het marktje nog eens in de straatjes rondgelopen, richting kerk, en we denken dat dit een typisch Provençaals dorpje is.  Bepleisterde muren, luiken, smallere straatjes.  

Daarna rijden we door naar Crestet.  Mooi uitzicht daar, maar het dorpje zelf raken we niet binnen, en het ziet er compleet ontoegankelijk uit. Nochtans is dit vermoedelijk pittoresk dorpje (ook al verwacht ik er geen toeristische winkeltjes.).  We hebben er wel een mooi uitzicht.

Tot slot rijden we richting Vaison La Romaine.  Het lage deel van de stad kunnen we wellicht wel doen, maar Ina slaapt ondertussen.het ziet er wel toeristisch maar niet pittoresk uit.  Het hoger gedeelte, de middeleeuwse stad, start met een steile helling, en je mag er niet met de auto in (we denken enkel in juli en augustus).  Wellicht is dit dus wel de moeite, maar we hebben dit niet gedaan.

Donderdag 20 juli 2017

Vandaag maken we een uitstap naar Avignon.  We parkeren onze auto ondergronds bij het Palais Du Papes. Ideale parkeerplaats, ook al zien we later ook veel rolstoelplaatsen boven de grond.

Met een ‘huislift’ raken we tot op het plein van het Palais. We bezoeken het Palais niet, maar het gebouw op zich is wel indrukwekkend, en erg mooi!  We rijden een helling richting park van het Palais, en dalen terug af naar de pont d’Avignon!  Allemaal te doen met de rolstoel (wel steil naar beneden). Daarom wandelen we daarna een stukje langs het water, om dan bij het reuzenrad terug de stad in te trekken, via Place D’Horloges (toegankelijk openbaar toilet) terug te keren.  

Later nemen we het treintje, en achteraf bekeken hadden we dat andersom moeten doen. Eerst het treintje, en daarna oordelen wat je de moeite vond om te voet heen te gaan!  Geafficheerde tarieven voor het treintje: 8 euro per volwassene, 4 euro voor kinderen vanaf 4 jaar. Wij betaalden 12 euro voor ons drietjes (geen idee wat de tarieven dan wel waren).
Het treintje zelf zou toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers; We zien inderdaad de oprijgoten liggen, en vermoeden dat bepaalde bankjes opgeklapt kunnen worden.  Maar van zodra ik vraag of er plaats is, wordt me gevraagd of we uit onze rolstoel kunnen… we zien ook 2 mensen uit een elektrische rolstoel uitstappen, en op een stoeltje gaan zitten…  Maar ik vermoed dat er echt wel mogelijkheden zijn.  We kregen immers bij het vorige treintje de raad om op het volgende te wachten!  Onze rolstoelen lieten we gewoon staan, en ze stonden er nadien gelukkig nog…
Voor wie wat minder mobiel is, maar toch in staat is om uit zijn rolstoel te stappen, is dit treintje echt wel een must om een snel overzicht te krijgen van het toeristische Avignon.

Tijdens de maand juli is het hier theaterfestival, en dat zie je niet enkel in de zalen, maar ook op straat.  De pamfletten hangen overal, het lijken wel verkiezingsaffiches, maar dan niet enkel op de daarvoor voorziene plaatsen!  Als we ’s middags gaan eten, hebben we voor we weer vertrekken, zonder overdrijven 10 flyers met reclame voor voorstellingen! Op die manier probeert ieder theatergezelschap volk naar zijn voorstelling te lokken!

Maar ook op straat valt één en ander te zien!

We leren Ina vandaag natuurlijk het liedje ‘Sur Le pont D’Avignon’, en het blijft de hele dag in haar hoofd zitten?  

Avignon kan ons wel bekoren ook al valt over de ondergrond (veelal een soort ronde keien, moeilijk berijdbaar met de rolstoel) niet veel goeds te zeggen.  

’s Avonds eten we in Bedoin, in La Bocale à Saveur.  Bij toeval een toegankelijke zaak (de drempel van de stoep is de grootste, ik gok 8 cm?), met toegankelijk toilet (waar helaas wel enkele spullen in staan, maar het blijft relatief ruim).  De zaakvoerder zegt al voor we gaan zitten dat hij geen frieten heeft, noch kindermenu’s! Wij gaan toch zitten, en vragen of Ina gewoon van ons eten mag mee-eten. Uiteindelijk tovert de kok op eigen initiatief een mannetje op Ina’s bord (armpjes en beentjes van wortel, oortjes van courgette, een gezichtje van rijst, en een buikje van vlees), als dessertje vragen we haar nog een bolletje ijs, ook dat blijkt geen probleem te zijn (ook al staat het niet op de kaart).  Ze rekenen zelfs niets aan voor Ina’s eten!

Thomas’ biefstuk werd met warme groenten en rijst geserveerd, en was net zoals mijn tajine niet voldoende gekruid, maar eigenlijk was het best wel een geslaagd etentje!

Vlak voor ons vertrek kwamen 7 Nederlanders toe… zij vroegen doodleuk of 1 van hen een pizza van bij de buren mocht eten… en ja hoor, geen probleem.  

Vrijdag 21 juli 2017

Onze eerste uitstap van de dag brengt ons naar Fontaine De La Vaucluse. Dit is een zeer stemmig (toeristisch) stadje. Op voorhand hadden we gevreesd dat we enkel vanop de brug bij de toeristische dienst eens zouden kunnen kijken naar het water, maar dat was zeker niet waar! We konden vlakbij parkeren (op een parking), en wandelden langs buiten om tot bij het waterrad, waarmee ze nog steeds papier maken.  De galerij langs binnen hebben we niet geprobeerd.  
Om het scheppen van het papier binnen te zien, dienden (van langs achter, de kant van het waterrad), 2 trapjes genomen te worden, wat we ook deden.  Maar om eerlijk te zijn… zo verhelderend was het niet…

Daarna doorgereden naar L’Isle sur la Sorgue, ook mooi vlak.  Het Venetië van Frankrijk.  Gezellig om in rond te wandelen! Vandaag was voor ons een heel geslaagde dag.  We kochten in Marzan ook nog olijfolie, maar deze zaak was niet toegankelijk.

Zaterdag 22 juli 2017

Vandaag veranderen we van logement, we rijden via Sault, in de hoop er nog wat lavendelvelden te zien.  En ja hoor, er zijn er al heel wat gemaaid, maar er zijn ook nog mooie velden te bewonderen.  Van daaruit rijden we naar de Gorges de la Nesque, “de kleine Gorges du Verdon”, volgens onze reisgids… Ook al was er geen water te zien, het landschap is prachtig!  Hele mooie rotsen, die door de rivier ontstaan moeten zijn!  Zeker de moeite!  (Onderweg stoppen we bij een uitzichtpunt, maar hiervoor moeten we wel enkele trapjes nemen)

Daarna rijden we een stukje door het Nationaal Park van Luberon, om uiteindelijk te stoppen in Roussillion.  We parkeren op zo ongeveer het enige vlakke stukje, en krijgen onmiddellijk een agente naast ons, die ons de raad geeft om ook eens met de auto naar boven te rijden (enkel voor aangelanden en mensen met parkeerkaart, de rest moet te voet).  Super zo’n onthaal!  Ik moet eerlijk zeggen dat het van beneden even mooi was, maar vermoedelijk hebben we boven niet ver genoeg meer door geweest.  Ik denk dat er okergrotten waren.  De agente vertelde dat dit met trappen was, maar dat het voor ons gratis was, en we het voornaamste konden zien. (nergens gezien dat er betaald moest worden… we lieten het dus wellicht over)

In elk geval, ook al konden we er maar een klein stukje van meepikken: leuk stadje met heel veel (hoofdzakelijk Aziatische) toeristen. En alles kleurt er oker-oranje.

Hierna rijden we in rechte lijn naar onze stacaravan op de camping La Farigoulette in Saint Laurent du verdon.

Camping Ciella Village la Farigoulette Adres: Verdon Natural Regional Park, Lac de St. Laurent, 04500 Saint-Laurent-du-Verdon, Frankrijk

We vonden dit een relatief duur huisje, maar vonden niets anders in de streek.

Het toegankelijke huisje zelf heeft een lichte, vlotte helling. Aan de deur is er een drempeltje van 2 cm, gevolgd door een helling van 2 cm omhoog, en 2 cm naar beneden (lukt goed, maar toch vervelend). Daarna staat enkel de tafel in de weg om naar de slaapkamer door te kunnen.  Wij hebben die gewoon wat scheef geschoven, waarna alles vlot toegankelijk was!  In de douche is een opklapbaar douchestoeltje, maar wij plaatsten er één van de tuinstoelen.  We zochten ook het tweede huisje, ziet er identiek uit, maar precies wel wat ouder en met een klein stukje grind voor de oprijhelling.

Het domein zelf is minder eenvoudig!  Naar de supermarkt, zwembad, restaurant, receptie, speelplein, alles met een lichte helling.  Maar het moeilijkste stuk ligt iets verder. Als je naar het keienstrand, botenverhuur de kinderanimatie, springkasteel,… wil is er een steile helling met keien te overbruggen!  Aanvankelijk mogen we daar niet met de auto heen, maar uiteindelijk mag het na het aanhalen van de moeilijkheden met toestemming van de baas wel.

Het personeel op de camping blinkt ook niet uit in behulpzaamheid.

Wat ons opvalt hier op deze camping (maar wie weet is dat overal zo?) dat onze stacaravan tussen de tenten staat, en eigenlijk vinden we dat leuk.  We hebben het comfort dat we willen, maar toch het gevoel van de camping.  Onze Ina vindt enkele tenten verder al gauw een ‘vriendinnetje’.

Bij het aankomen proberen we nog het zwembad.  Dat wil zeggen dat wij op de rand toekijken hoe Ina van het peuterbad geniet.  Het zwembad is van bij ons huisje een stukje naar beneden, maar voor ons met een haalbare hellingsgraad en in goede ondergrond.  Pas voorbij het zwembad en het speelpleintje begint de steilere kei-helling.  Het zwembad zelf is zonder trappen te bereiken (uiteraard wel om in het water te gaan).  Het ‘grote’ bad, is hellend van 90 cm tot 1m30 diep.

Zondag 23 juli 2017

Gezien we aan een mooi meer zitten, gaan we de eerste dag met onze met onze kano varen.  We rijden met de auto tot bij het water, en pompen hem daar op.  Eens op het water kiezen we onmiddellijk een soort inham die een rivier blijkt te zijn.  We zitten op een brede rivier, met links en rechts rotsen, het lijkt wel een kloof.  Mooi!  En eigenlijk zitten we heel snel tussen de rotsen.

Later horen we dat we voor de mooiste vaarroute best het meer oversteken (richting Montpezat, het dorpje dat je ziet liggen).  Daar dan naar rechts, de vloot bootjes volgen.  Dat proberen we enkele dagen later.  

Maandag 24 juli 2017

Voor Ina start de dag vandaag met een ponyritje op het domein, en dat vindt ze natuurlijk heerlijk!

Vandaag staat Moustiers Sainte Marie op ons programma.  Een uitdaging, we negeren een verbodsbord, en vinden kort daarna een parking met veel plaatsen voor rolstoelgebruikers.  Het dorpje zelf heeft veel steile straatjes, maar is met een elektrische rolstoel zeker wel een haalbare kaart.  Voor ons werd het puffen.  Maar het is wel een mooi, leuk en erg toeristisch dorpje!

We sluiten de dag met mossels met frietjes, in het restaurant van de camping!  En die hebben enorm gesmaakt! Op maandag is het hier blijkbaar altijd mossel-friet-avond.

Dinsdag 25 juli 2017

Vandaag doen we de route de Verdon, om de Verdon te bewonderen. En dat blijkt een vergissing. De Verdon hebben we eigenlijk nauwelijks gezien.  Wat we ervan zien is een mooi kabbelend riviertje. Op advies van de trotters proberen we zo snel mogelijk vanuit Moustiers Sainte Marie naar pont de Soleils te rijden, om dan van daaruit de zuidelijke route te nemen, want deze is volgens de Trotter de mooiste.  Onderweg naar Pont De Soleils hadden we eigenlijk een heel stuk van de Noordelijke route du Verdon gevolgd. De route des Crêtes, een route met uitzichtpunten in eenrichtingsverkeer. Je komt uiteindelijk weer uit nog voor het punt waar de route startte. Daar de zuidelijke route mooier zou zijn, sloegen we dat stukje over. Ik vermoed voor ons een verkeerde keuze..  Langs de Noordelijke route kregen we immers meer water te zien, en daar houden wij nu eenmaal van. Dat je de kloof langs de Zuidelijke route beter kan zien, is dan wel weer waar! Voor wie zin heeft in pootje baden: De noordelijke route, kort voor Pont de Soleils is er een ander bruggetje, en daar kan je baden (voor ons was het wel niet bereikbaar, omwille van de steile helling met grote keien).  

Daarna vervolgen we onze weg via de Zuidelijke route, heel mooi ook, heel veel rotsen mooie stopplaatsen, waar je de kloof goed kan zien.   

Langs deze weg stopten we bij het kasteel van Trigance (blijkt een hotel te zijn), maar Ina vindt het heerlijk om er in de inkom een harnas te zien, op de trappen van een echt kasteel te klimmen, ….  

Begrijp ons niet verkeerd, de route is wel degelijk de moeite! Maar van de Verdon hebben we niet veel gezien, van de kloof echter des te meer! Ook het reusachtige Lac de Sainte Croix is de moeite waard om te zien.

Woensdag 26 juli 2017

Vandaag wilden we graag de tweede kanotocht varen, het zou een lange tocht worden, maar volgens we hoorden erg de moeite zijn.  Helaas staat er teveel wind, en krijgen we de raad niet te vertrekken!  We laten het niet aan ons hart komen, en na een rustige voormiddag met springkasteel en zwembad, vertrekken we na de middag om enkele mooie dorpjes te ontdekken.  We vertrekken via Quinson, daar rijden we gewoon verder, in Esparron du Verdon kriebelt het bij het water wel om uit te stappen, maar Ina slaapt ondertussen!  We veronderstellen wel dat je hier met de auto relatief dichtbij het water kan parkeren, waarna het laatste stukje wellicht te doen is.  

We rijden door tot Greoux les Bains.  Daar parkeren we vlakbij het centrum (en later op de dag op het plein bij de post), Het valt beter mee dan gedacht. Uiteraard zijn ook hier de straatjes hellend, maar ze liggen niet in vervelende kasseien,…  dus dat maakt een groot verschil.  Er is een toegankelijk openbaar toilet, maar de straat ernaartoe is zo hellend dat mijn man zich op de terugweg naar boven laat duwen door een toevallige passant.

We dalen de straat af naar het park, maar zo de moeite is dat niet.  Uiteindelijk gaat Thomas alleen de auto weer halen om mij en Ina op te pikken. :-)  We parkeren ons opnieuw bij de het postkantoor, helemaal boven in de stad, en eten in het stadje.  

Door op die manier, via Quinson en Esparron naar Greoux te rijden, hadden we trouwens een mooie autoroute! We stopten enkele keren langs de weg om het uitzicht te bewonderen.  

Donderdag 27 juli 2017

Deze nacht ontdekten we al dat we geen stroom hadden (hele camping donker), deze morgen bleek dat nog zo te zijn.  De oorzaak zouden bosbranden elders zijn, met een elektriciteitsleiding die door is!  Geen brood bij de bakker, geen water uit de kraan, … het lijkt stilaan echt op kamperen!   We gaan kijken of we vandaag mogen varen, en inderdaad vandaag is het geen probleem.  We zijn klaar voor een bijna dagtocht.  We varen eerst het meer aan onze camping (Lac de Saint Laurent) over, tot aan de voet van het dorpje dat we zien liggen.  Van daaruit volgen we dan de stroom kano’s, pedalo’s, motorbootjes,…. Tot we niet meer verder mogen.   En het moet gezegd, het laatste stukje route is heel mooi!  Mooie groene natuur, kleine watervalletjes, mooie hoge, rotsen, smallere rivier,…  Ons advies, wil je slechts een korte tocht varen? Kies dan voor de eerste vaarroute die wij kozen.  Heb je tijd en energie voor een lange tocht?  Ga er dan voor!  Hoe lang we onderweg geweest zijn, weten we niet goed, maar de terugweg duurde voor ons 2,5 uur.

’s Avonds gaan we in Riez eten. We deden al eerder boodschappen in dit dorpje, maar bezochten het voor de rest nog niet.   Ons eten is niet zo bijzonder, blijkbaar is het burger restaurant een slechte keuze, maar het was er heel gezellig!  Er was een soort klein marktje met (betalend!!!) springkasteel, er was livemuziek,… Ik vermoed dat de donderdagavond Riez de place to be is.

Vrijdag 28 juli 2017

Onze laatste dag hier ter plaatse.  We houden het rustig.  Minigolf staat al lang op het verlanglijstje van onze Ina, en deze kunnen we hier (gratis) testen.  De verschillende doelen liggen op kleine afstand van elkaar, maar in verschrikkelijke kiezels!  Na enkele nummers, geven wij het op.  Maar Ina houdt vol tot het einde!

Zwemmen in het zwembad zit er niet in, want de stroompanne is nog maar deels opgelost, wat wil zeggen dat ze het zwembad nog niet kunnen openen (omdat het reinigingssyteem niet werkt, veronderstel ik)  Dus gaan we in de namiddag naar het meer.  IJskoud, maar eigenlijk is het er wel leuk, en we horen er evenveel Vlaams als Frans.  

Van onze ‘buurvrouw’ op de camping (die er 4 maand per jaar in haar stacaravan verblijft), krijgen we de tip om in ons eigen dorp te gaan eten, ofwel in Quinson in een zaak die uitkijkt op het water.  De eerstgenoemde blijkt volzet.  In Quinson vinden we wel iets, maar de zaak kijkt niet uit over het water, de mossels waren niet lekker, en de bediening was uiterst traag… niet de moeite dus om reclame mee te maken…

Zaterdag 29 juli 2017

Onze vakantie zit er hier op. We moeten aan de receptie een uur van inspectie afspreken, en op dat moment wordt onze stacaravan dan ook afgesloten!  Dat is wat sneller dan verwacht, maar goed, we hebben het op tijd door, en dus zit alles mooi in de auto!

Bij het tanken in Riez zien we dat het daar markt is, en deze keer niet enkel met artisanale producten, maar deze keer ook met kledij, .groenten en fruit, een vietnamees kraam,…

Vandaag rijden we via Valensole verder. Valensole ligt op de hoogvlakte.  En dat de hoogvlakte vlak is, hadden we al vaker opgemerkt. Tot onze spijt is Valensole dat helemaal niet! We rijden gewoon verder, naar Manosque, en dat kan ons tegen verwachting heel goed bekoren!  We parkeren ons op het plein bij de dienst voor toerisme, maar een parkeerplaatsje vinden is hier een kunst!  Kennelijk is het ook hier markt vandaag (op Place du Terreau).  Kom je niet op zaterdagvoormiddag, dan kan je hier ook parkeren!  Een vriendelijke dame fluistert ons tijdens het uitladen van de auto in dat we bij Le Cassandra op dat plein moeten zijn om lekker te eten.  Inderdaad, we eten er een heel lekkere dagschotel. Om het restaurant naar binnen te gaan is er een drempel van 10 cm, en daarna is het toilet is het damestoilet een ruim toilet met handgreep.  Wellicht te klein voor een grotere elektrische rolstoel, maar voor ons prima  

Van hieruit rijden we verder naar ons logement in L’Épine.

L’Épine, Les Planious

Onze kamer is een mooie ruime kamer, zelfs als er een zetelbed voor Ina uitgeklapt wordt, kunnen we nog vlot bij ons bed.  De badkamer daarentegen is erg klein!  Er is wel een inloopdouche, met ruim opklapbaar douchezitje.  Maar het is echt links het toilet en lavabo, rechts de douche, en dat is het.  Je rijdt ook met je wielen in de nattigheid na het douchen.  Maar voor ons lukt het eigenlijk wel prima.

Om naar ons terrasje te gaan, moet je wel de klassieke schuifraamdrempel over.  

We kunnen parkeren op het enige verharde stukje, vlak voor de ingang van het gebouw.

Anders dan bij de andere chambre d’hôtes, krijgen we hier geen kamersleutel.  De kamers geven allemaal uit op een gemeenschappelijke ruimte.  Er is ook een speelruimte voor de kinderen (opstapje van 10cm?), een privé-zwembad, dat door de gasten gebruikt mag worden?, en een glijbaantje met speelhuisje.  Voor Ina dus een top-verblijf.

Het ritje te paard maakte het helemaal af.

Om naar het zwembad en de ontbijt (en diner) ruimte te gaan, moet je door een moeilijker stukje. Het ligt wel relatief vlak, maar er liggen eerst een soort steentjes in de aarde, en daarna een tegelpad, maar veel te smal voor de rolstoel.  Desondanks was het voor ons wel te doen.  Je kan ook binnendoor naar de ontbijtruimte, maar dan zijn er 2 trapjes.

Zeer lekkere table d’hôtes hier. Ze gaan er ook standaard vanuit dat alle gasten blijven avondeten.

Zondag 30 juli 2017

We vragen tips voor uitstapjes. Géraldine raadt ons aan om naar Lagrand te gaan, een provençaals dorpje, een half uurtje verder. Emanuel raadt ons aan om te gaan wandelen in Forêt de Beynaves (Orpierre:Sainte Colombe).  We volgen eens de raad van Emanuel op.

In het toeristische boekje dat hij ons toont staat: 2 pedagogische circuits in een natuurrijke omgeving.  Vlinders, gevoel van bos, … en dan de wegbeschrijving:  1,5 km voor Orpierre, volg de route  tot aan Chevalet, dan ‘piste forestière’ jusqu’au col de Beynaves (parking ter plaatse)

Helemaal correct, maar het is echt een heel stuk van die eerstgenoemde afslag voor Orpierre.  Als je denkt dat je fout gereden bent, blijf dan gewoon doorrijden, want plots duikt dan uit het niets een nieuwe pijl op.  Het is ook een heel stuk door een grindweg dat je moet rijden (onze gps noemde het ‘onbekende weg’), maar je komt wel degelijk ter plaatse.  

Daar kan je parkeren, en is de weg volledig in beton. De vlinderroute is 500 meter, de wandeling 1700 meter.  Ik denk als gewone wandelaar allemaal niets speciaals.  Maar wij vonden het eigenlijk wel heel leuk.  Er waren echt heel veel vlinders, te zien, en op het tweede pad is de hellingsgraad zo perfect dat het nooit echt lastig is, en er toch een hoogteverschil overbrugd wordt!  Mooie uitzichten hadden we op de wandeling zelf niet echt, maar we genoten er echt van.  Zelfs Ina stapte zonder morren, en vond het duidelijk leuk om de mooiste sparappel uit te zoeken!

Daarna rijden we naar Lagrand.  Inderdaad, een vlak provençaals dorpje. Maar buiten het dorpsplein, een speelpleintje (bij een vakantiepark), en een blokje rond de kerk, valt er eigenlijk naar ons gevoel niet veel te beleven… We eten er wel een lekkere dagschotel in het enige etablissement dat we vinden (op het plein, waar we trouwens ook parkeerden), dat was bovendien toegankelijk (inclusief toilet).

Maandag 31 juli 2017

We rijden vandaag door naar onze chambre d’hôtes in de Champagne, dit gaat nu echt richting huis!

Ina mag eerst nog een ritje te paard maken, en is de koning te rijk, daarna beginnen we onze lange autodag.

www.chambres-hotes-aube-bleue.fr

Heel ruime kamer, met zeer ruime badkamer.  Er wordt een opklapbedje voor Ina bijgeplaatst, daardoor kunnen we nog slechts aan één kant van het bed met de rolstoel raken, maar het blijft ruim!

Badkamer met losse stoel (op vraag).  

Ontbijt: verzorgd, klein glaasje vers geperst fruitsap, een soort platte kaas (kwark)

Avondeten: wij kregen eerst linzen met een bepaalde soort zachte kaas erop, daarna kaastaart met gebakken groenten, en als dessert een stukje taart met ijs.  Eigenlijk waren we niet bepaald onder de indruk.

Parkeren in het grind, maar slechts korte afstand voor de beton.  Klein terrasje vlakbij.  Verder in de tuin (gras), diverse tafeltjes met stoeltjes bij, basketbalring, vogelpiek, badmintonracketjes, speelhuisje,…  Wel geen basketbal of vogelpiekmateriaal gezien, vermoedelijk enkel op vraag. Er is wel een zwembad, maar dat is privé, je mag er als gast geen gebruik van maken.  De uitbaatster vindt het te gevaarlijk voor de kinderen???

Ze is wel heel bereidwillig, en belt voor ons naar een park die volgens een boekje toegankelijk is (we gaan er uiteindelijk niet heen)

Dinsdag 1 augustus 2017

We gaan uiteindelijk richting Troyes.  Eerst naar een winkelcentrum, want het regent helaas! Daarna naar Troyes zelf. Troyes kan ons wel bekoren. Het is veel vlakker dan het zuiden van Frankrijk, en de vakwerkhuizen zijn wel mooi. We eten er ook lekker.

Daarna gaan we naar Lusigny-Sur-Barse, de plaats waar je bij Lac D’Oriënt kan baden. We waren er 11 jaar geleden ook, en vooral Thomas wilde graag nog eens terug gaan.  Waar het deze morgen nog regende is het water nu verkoelend.  In de namiddag is het er bewaakt, er is zelfs een blauw pad aangelegd waar je met de rolstoel vlotjes over het zand tot aan het water kan rijden.  Klein detail, dat pad werd vorig jaar aangelegd, en toen stond het water (wordt gebruikt om de Seine aan te vullen), veel hoger!  Dit jaar komt het dus bijlange niet tot bij het water.  Bij de redders staat er wel een strandrolstoel, meer nog, zo eentje waarmee je op het water kan drijven, en enkel je zitvlak en benen nat maakt.  Zwemvest is erin verplicht.  Dat Thomas enkel moeilijk kan stappen, maar wel kan zwemmen, doet blijkbaar niets ter zake.

Woensdag 2 augustus 2017

En nu, na een heerlijke vakantie, in rechte lijn naar huis!