De Westkust van de Verenigde Staten.

Geschreven door Jozef

Westkust Verenigde Staten
31/05 - 29/06/2010

Traject: California, Nevada, Arizona, Utah, Wyoming

Ik reisde met mijn partner als onmisbare hulp bij het voortduwen van de rolstoel, samen met vier vrienden.

Inleiding

We boekten de vluchten en de huurwagen, bij Joker in Mechelen en vlogen met Delta Airways.
Joker in Mechelen deed zijn uiterste best om het ons zo aangenaam mogelijk te maken.
De service bij Delta Airways laat soms te wensen over. Over de zitplaatsen op de verschillende vluchten mochten we niet klagen, maar de maaltijden waren heel simpel en zelfs soms niet te eten.

Transport

- Heen en terug naar de bestemming: vliegtuig kostte € 143,33 + 248,74 luchthaventaks p/p
- Ter plaatse: vliegtuig kostte € 200,00 + 31,92 luchthaventaks p/p, het inchecken van de bagage kostte US$ 25 per stuk en per traject.
Wagenhuur geboekt bij Joker kostte p/p US$ 242,00 + 11,62 annulatie
Opleg voor grotere wagen in San Francisco US$ 711,75 taks in, in dit bedrag zijn de drop-off kosten van US$ 250 begrepen.

Logies

We logeerden in hotels en motels (zie verder).

Geldzaken

Het prijspeil in de VS is ongeveer zoals in België.
We betaalden met MasterCard en met cash US$ zoals in warenhuizen en in restaurants.

Infobronnen

Trotter Zuidwest U.S.A. 2008 ISBN 97 890 209 7465 2
Lonely Planet Southwest U.S.A. 2008
Lannoo: Californië en Zuidwest U.S.A. 2008
ISBN 90 209 7469 0
De info in Trotter kwam ons deze keer beter over dan in L.P.
Michelin wegenkaart van het Zuidwesten van de U.S.A.

Bij Wegwijzer Reisinfo raadpleegden we reisverslagen USA358, USA372 en USA396.
Het reisverslag USA372 van Dirk Verboven bulkt van informatie. Dank zij dit reisverslag heb ik heel wat minder opzoekwerk moeten verrichten. Dank u Dirk.
Verder is op het internet veel info te vinden over de nationale parken en de andere bezienswaardigheden.
Websites voor toegankelijkheid: Mobility International www.miusa.org
Society for the Advance of Travellers www.sath.org

Inreisvoorwaarden

Je hebt een paspoort nodig en je moet je in regel stellen met Esta, formulier dat je vindt op het internet door bij Google-zoeken Esta in te tikken. Je moet er wel op letten al je voornamen op te geven zoals vermeld in je paspoort. Zijn van je eventuele 2e of 3e voornaam enkel de initialen vermeld, doe het dan zo bij de aangifte maar zonder puntjes achter de initialen. De aangifte moet ten laatste 72u voor je vertrek gebeuren om in regel te zijn. Vanaf 8 september 2010 kost het $ 14 p/p, voor die datum was het gratis. Een goedgekeurde Esta-aanvraag is 2 jaar geldig om naar de V.S. te reizen. Je paspoort mag in die tussentijd niet verlopen, anders is een nieuwe aanvraag nodig.

Reisverzekering

Naast Eurocross van het ziekenfonds hebben we altijd de reisverzekering van VTB.
De reisverzekering van VTB kost € 74,01(€ 92,50 - 20% als lid van Wegwijzer) voor een jaar gezinspolis zonder wagen.

Veiligheid

De Verenigde Staten is een veilig land om te bereizen. We hebben er ons nooit of nergens onveilig gevoeld.

Gezondheid

Op vlak van gezondheid zijn zorgen uit den boze. Heb je toch even een probleem met je gezondheid, dan wordt je heel goed opgevangen en verzorgd.
Er hangt natuurlijk een behoorlijk prijskaartje aan vast, maar het ziekenfonds in België vergoedt je via Eurocross. Ik heb het aan de lijve ondervonden. Ik heb bijna de ganse kost terug ontvangen van mijn ziekenfonds. Het duurt enkele weken eer het dossier is afgehandeld, maar er is een grote tussenkomst, althans voor ambulante zorgen.

Het klimaat was voor het overgrote deel heel aangenaam, alleen in Las Vegas en bijzonder in Death Valley was het een grote broeioven met hoge temperaturen, maar het is er een droge warmte. De naam Death Valley doet zijn naam alle eer aan.

Communicatie

- Via telefoon: Het goedkoopste middel is met een telefoonkaart vanaf US$ 10, maar het heeft heel wat voeten in de aarde om een verbinding tot stand te brengen. Je moet een cijfercombinatie intikken van maar liefst 35 cijfers en dan pas lukt het.
- Via e-mail: Internetcafé’s zijn weinig te vinden. Er wordt uitgegaan van het standpunt dat iedereen zijn eigen laptop bij zich heeft. Wij hadden de gelegenheid onze mailbox te raadplegen en te mailen in het hotel in San Francisco en in Page.

Waardering

Deze reis was voor ons een topper qua natuur. Nog nooit hebben we zo in superlatieven over een natuurreis gesproken.

Enkele gegevens over ons

Wij zijn Jozef Somers (°1941) en Marie-Claire Meesemaecker (°1950)
Adres: Kard. Cardijnstraat 52, 2840 Rumst
Telefoon: 03/888.04.56
E-mail: somers.jozef@skynet.be en somersjozef@hotmail.com
Andere reizigers mogen gerust contact opnemen. Als mindervalide en persoon op rust ben ik meestal thuis. Mijn spraak wordt niet altijd door iedereen verstaan, daarom is het aangewezen ons te contacteren na 18u. Marie-Claire kan dan geïnteresseerden te woord staan. Een andere mogelijkheid is vooraf een dag en uur af te spreken via mail.

Logies

De algemene gegevens van het logies tellen voor iedereen. Daarbij geef ik de toegankelijkheid, die bedoeld is voor minder mobiele mensen en rolstoelgebruikers, die nog uit hun rolstoel kunnen en die met de hulp van een vaste steun nog enkele stappen kunnen zetten. Het overgrote deel van hotels, motels of lodges waar wij verbleven heeft minstens 1 kamer met aangepaste badkamer en de meeste bedden zijn vrij hoog. Als je wil zeker zijn over zulke kamer te kunnen beschikken, doe je er best aan met het logies in kwestie telefonisch contact op te nemen en je wensen voor te leggen. In Amerika is telefonisch contact blijkbaar belangrijker dan internet.

Buena Vista Motor Inn(ontbijt inbegrepen)
1599 Lombard Street, San Francisco, CA 94123, U.S.A.
Tel.: 001/415-923-9600 Fax: 001/415-441-4775
Website: www.buenavistamotorinn.com
E-mail: info@buenavistamotorinn.com
Cancel: daags voordien of voor 16u dezelfde dag.

Het hotel ligt vrij centraal voor de voornaamste bezienswaardigheden. Het overgrote deel hiervan konden we te voet afleggen vanuit ons logies. Je komt het hotel in zonder oneffenheden. De receptie ligt een half verdiep hoger, maar er is een rolstoellift die door de receptionist telkens moet bediend worden met een sleutel. De kamers bereik je met een grote lift, het simpel ontbijt wordt naast de receptie aangeboden en is in de kamerprijs begrepen. We beschikten over een grote kamer(216) met aangepaste badkamer met roll-in shower met vast zitje en losse sproeier. Er was een haardroger, airco en een ijskast aanwezig. Wij reserveerden dit logies via Agoda op 13/01/2010 en betaalden ter plaatse via MasterCard $ 84 + taks = $ 90,85 per nacht, ontbijt inbegrepen. We namen nadien contact op met het hotel via internet, om zeker te zijn van de boeking van een aangepaste kamer. We hadden slechts 1 breed dubbel bed(Kingsize), wat voor ons vrij moeilijk is. In San Francisco is dit logies een aanrader qua prijs en ligging. Het hotel heeft een gratis parkeergarage ten behoeve van de klanten.

Mariposa Lodge
5052 Highway 140, Mariposa, CA 95338, U.S.A.
Tel.: Reservations 001/800-966-8819 en Front Desk 001/209-966-3607
Fax: 001/209-742-7038
Website: www.mariposalodge.com
E-mail: info@mariposalodge.com
Cancel: 48u

Het hotel ligt in het centrum van het stadje dat maar uit één straat bestaat. Alle kamers liggen op de begane grond. We hadden een vrij grote kamer met twee vrij hoge eenpersoonsbedden, Queens, met aangepaste badkamer met roll-in shower met losse sproeier. Er was een haardroger, airco en een ijskast aanwezig. Er is ijs voor je koelbox verkrijgbaar naast de receptie. Wij boekten dit logies rechtstreeks op 16/08/2009 via mail en er werd gevraagd dit telefonisch te herbevestigen en dan ook het nummer van de MasterCard door te geven. De kamer kostte $ 109 + taks = $ 120,99 per nacht. Voor ontbijt moet je er zelf zorgen. Er is koffie, cacao en een koffiezet en een ijskast, strijkplank en stoomstrijkijzer en airco op de kamer. De lodge kan ik alleen maar sterk aanbevelen, zelfs zonder ontbijt.

Stovepipe Wells**
Highway 190, Stovepipe Wells Village, Death Valley, CA 92328, U.S.A.
Tel.:001/760-786-2387 Fax: 001/760-786-2389
Website: www.stovepipewells.com
E-mail: reserve-spw@xanterra.com

Dit logies ligt in het midden van niets. Alle kamers zijn op de begane grond. Wij hadden een vrij ruime kamer met twee Queens bedden en met aangepaste badkamer met inrijddouche met vast badzitje en losse sproeier. Er is een haardroger, ijskast, koffiezet, strijkplank en een stoomstrijkijzer en een broodnodige airco. Koffiepads liggen naast de koffiezet. Er is steeds ijs voor je koelbox voorradig op enkele plaatsen op het domein. Dit logies is net een grote fabriek met een 300-tal kamers waarvan enkele met aangepaste badkamer. Wij boekten dit logies op 14/08/2009 en betaalden na reservatie met MasterCard $ 112,19 per nacht, taks inbegrepen maar zonder ontbijt.

Gold Coast & Casino
4000 West flamingo Road, Las Vegas, NV 89103, U.S.A.
Tel.: 001/702-367-7111, Toll free: 800-331-5334
Website: www.goldcoastcasino.com
E-mail: coasters@boydgaming.com
Cancel: 72u

Het hotel ligt in een zijstraat van Las Vegas Boulevard(Strip), met als naaste buur het Rio Hotel. Het hotel biedt om het half uur een free shuttle aan naar de Strip tussen 9u en 00.30u. De eindstop van de shuttle op de Strip is aan Bill’s. We hadden een heel grote kamer met twee vrij hoge Queens bedden en aangepaste badkamer met roll-in shower met vast badzitje en losse sproeier. Er was airco, een koffiezet en een haardroger, maar geen ijskast op de kamer. Er is ijs verkrijgbaar nabij de lift. Om bij de lift naar de kamers te komen, moet je door een wirwar van speelautomaten, maar er zijn geen treden. We boekten dit logies op 14/01/2010 bij Bookings en betaalden met MasterCard voor de eerste nacht $ 38,08 taks inbegrepen maar zonder ontbijt. Het overheerlijke en gevarieerde dinerbuffet wordt aangeboden van 19u tot 21u, het kostte $ 13.99 zonder drank. Het restaurant sluit om 21.30u. Ik kan dit logies ten stelligste aanraden.
Maswik Lodge
10 Albright Street, Grand Canyon South Rim, AZ 86023, United States
Tel.: 001/928-638-2631 Fax: 001/928-638-9810
Website: www.grandcanyonlodges.com
E-mail: reserve-gcsr@xanterra.com
Cancel: niet mogelijk

Dit logiescomplex ligt midden in Grand Canyon South Rim. De free shuttles van het park hebben een vaste stop aan het complex. Onze kamer was vrij groot, omdat ze een aangepaste badkamer had met roll-in shower en vast badzitje, losse sproeier en wandbeugels. We hadden er twee hoge Queens bedden, geen airco maar twee fans die te weinig verkoeling brachten, een ijskast en haardroger. Wij boekten dit logies op 14/08/2009 bij Xanterra, het overkoepelend orgaan voor de nationale parken en betaalden na reservatie met MasterCard $ 97,86 per nacht, taks in maar zonder ontbijt. Het enorme restaurant heeft een prima keuken, maar is niet zo goedkoop. Om zeker te zijn een kamer met aangepaste badkamer te hebben, doe je er best aan, na reservatie via internet, het hotel zelf te contacteren en je wensen voor te leggen. Zij hebben 275 kamers, maar beschikken slechts over twee kamers die met roll-in shower zijn uitgerust. Het is een vrij goede locatie met een prima restaurant.

Holiday Inn*** Canyon de Chelly
Garcia Trading Post, Chinle, AZ 86503, U.S.A.
Tel.: 001/928-674-5000 Fax: 001/928-674-8264
Website: www.holidayinnchinle.com en www.ichotelsgroup.com
Cancel: niet mogelijk, geen terugbetaling: Via Expedia.nl

Het hotel ligt net buiten het centrum van Chinle. Je komt erin zonder treden. Wij hadden een grote kamer op het gelijkvloers met aangepaste badkamer met roll-in shower met vast badzitje en losse sproeier. We hadden er twee vrij hoge Queens bedden. Er is een parking voor mindervaliden naast de deur. Naast diezelfde deur is ijs voor je koelbox verkrijgbaar. Naast airco was er een ijskast, haardroger, koffiezet en een stoomstrijkijzer met strijkplank aanwezig op de kamer. We boekten dit logies op 24/11/2009 bij Expedia Nederland en betaalden na reservatie met MasterCard € 66,59 + 11,88 taks = € 78,47 per nacht, zonder ontbijt. Het is een heel goede locatie met een prima restaurant. In Chinle is dit logies een aanrader.

Hampton Inn Kayenta
Highway 160, Kayenta, AZ 86033, U.S.A.
Tel.: 001/928-697-3170 Fax: 001/928-697-3189
Website: www.hamptoninn.com
Cancel: na 18u volle betaling: Via Expedia USA

Het hotel ligt in het centrum van Kayenta en je komt erin zonder oneffenheden. De grote lift brengt je bij de kamers. We hadden er een grote kamer met 2 Queens bedden en een niet aangepaste badkamer. We boekten dit logies op 09/01/2010 bij Expedia USA en betaalden na reservatie met MasterCard $ 100,72 per nacht, taks en ontbijt inbegrepen. Na reservatie via internet is het aangewezen het hotel op de hoogte te brengen van je wensen, tenminste wanneer je een kamer met aangepaste badkamer wil en er zeker wil van zijn, erover te kunnen beschikken. Er wordt een dinerbuffet aangeboden aan de rijs van $ 37(2 personen) in de formule: eat as much as you can. Water en koffie zijn inbegrepen. Het is een aanrader, maar het is meer aan te raden te logeren in Mexican Hat.

Days Inn
961 N Highway 89, Highway 89 and Haul Road, Page, AZ 86040, U.S.A.
Tel.: 001/928-645-2800 Fax: 001/928-645-2604
Website: www.daysinn.com
E-mail: lakepowell@daysinn.net
Cancel: bellen voor 16u

Het hotel ligt op de rand van het stadje. De inkom is vlak en je komt zo bij de grote lift die je bij de kamers brengt. We hadden een ruime kamer met een breed en vrij hoog Kingsize bed en aangepaste badkamer met een laag ligbad met badzitje en losse sproeier. Wandbeugels waren overal in de badkamer aanwezig. Verder konden we gebruik maken van airco, een haardroger, stoomstrijkijzer en strijkplank en een grote ijskast. Er is ijs voor de koelbox te verkrijgen nabij de lift. We boekten dit logies op 10/01/2010 rechtstreeks bij het hotel en betaalden met MasterCard bij het uitchecken $ 112,59 per nacht, taks en ontbijt inbegrepen. Het hotel heeft geen restaurant. In de lobby staan 2 PC’s gratis ter beschikking van de klanten. We maakten er gretig gebruik van. In Page kan ik dit logies ten stelligste aanbevelen.

Grand Canyon Lodge
End of Highway 67, Grand Canyon North Rim, AZ 86052, U.S.A.
Tel.: 001/928-638-2611 Fax: 001/928-638-2554
Website: www.grandcanyonnorthrim.com
E-mail: abuckley@foreverresorts.com
Cancel: niet mogelijk

De lodge ligt in het midden van de Grand Canyon North Rim. De kamers met aangepaste badkamer hebben aan de deur een hellend vlak. De receptie is gemakkelijk toegankelijk en het restaurant is bereikbaar met een rolstoellift, die bediend wordt door het hotelpersoneel. De lobby, het restaurant en het overdekt terras baden in grote luxe. De cabines zijn heel wat minder luxueus. Wij logeerden in cabine 84, die rolstoeltoegankelijk is en daardoor heel wat groter dan de andere. We beschikten over een smal dubbelbed en een eenpersoonsbed en in de aangepaste badkamer een roll-in shower met vast zitje en losse sproeier. Overal waren wandbeugels geplaatst. Verder waren er ventilator (niet echt nodig), een verwarmingselement, haardroger, koffiezet en een kleine ijskast. We boekten hier via Xanterra en betaalden na reservatie met MasterCard $ 124,90 per nacht, taks inbegrepen maar zonder ontbijt. Na reservatie via internet, is het aan te raden telefonisch contact op te nemen met de lodge, om hen er op te wijzen dat je een aangepaste kamer wil betrekken. Het complex lijkt een grote fabriek, er zijn een 431 cabines. Je moet de wagen op een centrale parking achterlaten en van daar wordt je eventueel met een kleine shuttle naar je cabine gevoerd.

Canyon Ranch Motel
668 Zion Park Blvd, Springdale, UT 84767, U.S.A.
Tel.: 866-946.6276 Toll free in USA en 001/435-772-3357 Fax: 001/435-772-3057
Website: www.canyonranchmotel.com
E-mail: crmotel@xmission.com en info@canyonranchmotel.com
Cancel: 48u

Het motel ligt ongeveer in het centrum van Springdale. Er is 1 opstapje voor de vrij ruime kamer met 2 Queens bedden. De badkamer was niet aangepast en bevatte een ligbad met vaste sproeier en haardroger. In de kamer hadden we airco, een ijskast en een koffiezet, koffie en cacao. We boekten de kamer rechtstreeks bij het motel en betaalden ter plaatse met MasterCard $ 111,62 per nacht, taks in maar zonder ontbijt. Ontbijt en avondmaal is er niet mogelijk. Er zijn voldoende eethuizen in de buurt voor een goed eetmaal. Het is een heel goede locatie.

Bryce Canyon Inn
21 North Main Street, Tropic, UT 84776, U.S.A.
Tel.: 800-592-1468 Toll free in USA, 001/435-679-8502
Website: www.brycecanyoninn.com
E-mail: bryce@color-country.net
Cancel: 3 dagen op voorhand

Het hotel ligt in de hoofdstraat van Tropic. Er is 1 opstapje voor de heel ruime kamer met 2 Queens bedden. We hadden er tevens airco, een ijskast en een microgolfoven. In de niet aangepaste badkamer stond een ligbad met vaste sproeier, een gewoon toilet en geen wandbeugels en een haardroger. Wij boekten op 13/01/2010 rechtstreeks bij het hotel een kamer, betaalden met MasterCard een voorschot van $ 99 en de overige $ 12,08 = $ 111,08 bij het inchecken. De prijs is per nacht, een goed ontbijt, dat in de lobby wordt aangeboden, is inbegrepen in de kamerprijs. Het is een echte aanrader.

Austin Chuck Wagon Lodge
12 West Main Street, Torrey, UT 84775, U.S.A.
Tel.: 800-863-3288 Toll free in USA en 001/435-425-3335 Fax: 001/435-425-3434
Website: www.austinschuckwagonmotel.com
E-mail: info@austinschuckwagonmotel.com
Cancel: 48u

De lodge ligt in het hartje van Torrey. Vanaf de receptie heb je twee maal 1 opstapje om in de kamer te komen. Die was vrij groot en we hadden er twee Queens bedden, een grote ijskast, airco en een haardroger, maar geen koffiezet. In de ruime aangepaste badkamer stond een ligbad met vaste sproeier, een los badzitje en overal waar nodig wandbeugels. We boekten op 14/01/2010 een kamer rechtstreeks bij de lodge en betaalden met MasterCard bij het inchecken $ 76,07 per nacht, taks in maar zonder ontbijt. Dit kan je nuttigen achter de shop bij de warme bakker. Het is er lekker en niet duur. Er is tevens keuze uit koffie, thee en cacao. Deze is geopend van 7u tot 22u. Prijs/kwaliteit is het heel goed. De AARP-kaart wordt aanvaard en dat levert een fikse korting op. Het is een echte aanrader.

Adventure Inn
512 North Main Street, Moab, UT 84532, U.S.A.
Tel.: 866-662-2466 Toll free in USA en 001/435-259-6122 Fax: 001/435-259-9145
Website: www.adventureinnmoab.com
E-mail: info@adventureinnmoab.com
Cancel: 48u

Het hotel ligt in het centrum van Moab. Voor de kamer zijn 3maal 1 brede trede en dan is het vlak. De kamer was heel ruim en ook de badkamer, maar die was niet aangepast met ligbad met vaste sproeier en geen wandbeugels. Een zitje om het bad te plaatsen was voorradig. In de kamer hadden we twee Queens bedden, airco, een ijskast, haardroger, stoomstrijkijzer en strijkplank. Er is slechts 1 kamer met aangepaste badkamer en die was door een ander persoon ingenomen. We hebben de kamer zo vlug geboekt als we terecht konden in het hotel. Tot begin maart konden wij hen niet bereiken. We boekten rechtstreeks in het hotel op 13/03/2010 en kregen te horen dat de gehandicapten kamer reeds ingenomen was. We betaalden met MasterCard bij het inchecken $ 83 + 10,25 taks = $ 93,25 per nacht, een simpel ontbijt met enkele heel zoete koeken en cakes en koffie of thee inbegrepen. Het is een goede locatie, maar vrij moeilijk te reserveren. We hebben meermaals gemaild zonder antwoord en op 13/03/2010 getelefoneerd en pas dan was het in orde.

Motel 6
776 Horizon Drive, Grand Junction, CO 81506, U.S.A.
Tel.: 001/970-243-2628 Fax: 001/970-243-0213
Website: www.motel6.com

Het motel is gelegen op vijf minuten te voet van de luchthaven van Grand Junction. We kozen deze locatie, omdat we de dag daarop een vrij vroege vlucht hadden naar West Yellowstone. In Moab hebben we dit motel gecontacteerd en een kamer gereserveerd met aangepaste badkamer. De kamer op zich was vrij eng met een Kingsize bed(een vrij smal tweepersoonsbed), maar de badkamer met roll-in shower met vast badzitje en losse sproeier was daarentegen vrij groot. We hadden geen ijskast, geen haardroger maar wel airco op de kamer. We betaalden met MasterCard bij het inchecken $ 61,73 per nacht, taks in maar zonder ontbijt. We kregen er een korting met de AARP-kaart.

Alpine Motel
120 Madison Avenue, West Yellowstone, MT 59758, U.S.A.
Tel.: 001/406-646-7544
Website: www.alpinemotelwestyellowstone.com
E-mail: wyalpinemotel@earthlink.net
Cancel: 7 dagen op voorhand

Het motel ligt in volle centrum van West Yellowstone. Bij de ingang van de kamer is één opstapje. De kamer(9) op zich was vrij ruim met twee Queens bedden, ijskast, airco, verwarming en haardroger bij de lavabo op de kamer, maar geen strijkijzer. De kleine badkamer was klein, moeilijk en niet aangepast. Het gewoon toilet belette mij om in de douche met een, overstap van 10 cm en met vaste sproeier, te gaan. Brian, de uitbater, had nochtans zijn uiterste best gedaan en voor een plastieken stoel in de douche gezorgd. We reserveerden de kamer op 24/11/2009 rechtstreeks bij de uitbaters en betaalden bij het uitchecken met MasterCard $ 100 + 11 taks = $ 111 per nacht, zonder ontbijt. Dit laatste is er niet mogelijk, er zijn voldoende mogelijkheden in de onmiddellijke omgeving. Koffie en thee zijn steeds verkrijgbaar in de lobby tussen 7.30u en 22u We verbleven er 2 nachten met twee dagen tussen. Het is een familie motel, gerund door Brian en zijn vrouw sedert 2007. Je wordt er luidkeels maar heel vriendelijk door hem ontvangen en hij staat steeds paraat, antwoord gezwind op al je vragen en staat je bij met raad en daad. Niets is hem teveel. Een verblijf bij hen is een echte aanrader. Voor rolstoelgebruikers is de kamer minder geschikt. Aan de douche geraak je moeilijk en de lavabo in de kamer is niet gemakkelijk bereikbaar door de tafel en de twee stoelen. Het motel is geopend van mei tot oktober, alles hangt van de weersomstandighden af.

Grant Village
1 Grand Loop, Yellowstone National Park, Wyoming, U.S.A.
Tel.: 001/307-344-7901
Website: www.wanterra.com
E-mail: reserve-ynp@xanterra.com
Cancel: niet mogelijk

Dit groot complex ligt in het Yellowstone N.P. en is net een grote fabriek. Je moet er naar je chalet met een plan van het domein. Het is vrij moeilijk tijdens de dag en bijna niet te doen wanneer het donker is. De kamers met aangepaste badkamer hebben een hellend vlak. We reserveerden hier op 17/08/2009 via Xanterra, het overkoepelend orgaan voor de nationale parken en betaalden na reservatie met MasterCard $ 166,63 per nacht, taks in maar zonder ontbijt. Wij logeerden in Blok F in een grote kamer met een smal dubbelbed (Kingsize) met aangepaste badkamer met roll-in shower met losse sproeier en losse badstoel. Op de kamer was er airco(niet echt nodig), verwarming, een haardroger en een koffiezet. Voor het avondeten reserveer je best onmiddellijk na het inchecken, anders moet je ter plaatse lang wachten om aan tafel te kunnen. Het is aan te raden hier te overnachten, omdat de afstanden te groot zijn om buiten het park te verblijven.

Canyon Lodge
1 Grand Loop, Yellowstone National Park, Wyoming, U.S.A.
Tel.: 001/866-439-7375
Website: www.yellowstonenationalparklodges.com
E-mail: reserve-ynp@xanterra.com
Cancel: niet mogelijk

Dit complex was al even groot als de vorige locatie, Grant Village, en ligt eveneens in het nationaal park. De kamers met aangepaste badkamer hebben een hellend vlak. We reserveerden hier op 17/08/2009 bij Xanterra samen met Grant Village en betaalden na reservatie met MasterCard $ 114,49 per nacht, taks in maar zonder ontbijt. De normale prijs voor onze kamer is $ 188 + taks en wij betaalden zoveel minder, de reden hiervoor is nooit opgegeven. We konden er maar wel mee varen. Canyon Lodge is een ware doolhof. Het is een dorp op zich en je zou voor minder het noorden verliezen. We beschikten over een heel ruime kamer met twee hoge Queens bedden, koffiezet, verwarming, een kleine ventilator en een haardroger, maar geen airco en geen ijskast. De aangepaste badkamer was goed uitgerust met roll-in shower met losse sproeier, vast badzitje en alom tegenwoordige wandbeugels. Voor het avondeten reserveer je best onmiddellijk na het inchecken, om lange wachttijden te vermijden. Het is aan te raden hier te overnachten, de afstanden te groot zijn om buiten het park te verblijven.

Vluchten

Internationale vluchten

31/05 Brussel - Atlanta 10.30u - 14.20u, vliegtijd 9.55u
Vlucht uitgevoerd met Boeing 767-200/300 van Delta Airlines, vluchtnummer DL 0125
31/05 Atlanta - San Francisco 16.30u - 18.36u, vliegtijd 5.17u
Vlucht uitgevoerd met Boeing 767-300/300 ER van Delta Airlines, vluchtnr. DL 0181
28/06 Las Vegas - Atlanta 07.45u - 14.36u, vliegtijd 4.00u
Vlucht uitgevoerd met Boeing 757-200/300 van Delta Airlines, vluchtnummer DL 2038
28/06 Atlanta - Brussel 17.40u - 08.35u(29/06), vliegtijd 10u
Vlucht uitgevoerd met Boeing 767-200/300 van Delta Airlines, vluchtnummer DL 0124

Binnenlandse vluchten

23/06 Grand Junction - Salt Lake City 06.45u - 07.42u, vliegtijd 0.57u
Vlucht uitgevoerd met Canada Regional Jet CRJ200 van SkyWest, vluchtnr. DL 4465
23/06 Salt Lake City - West Yellowstone 10.10u - 11.34u, vliegtijd 1.24u
Vlucht uitgevoerd met Embraer EMB120 van SkyWest, vluchtnummer DL 7786
27/06 West Yellowstone - Salt Lake City 11.49u - 13.09u, vliegtijd 1.22u
Vlucht uitgevoerd met Embraer EMB120 van SkyWest, vluchtnummer DL 7786
27/06 Salt Lake City - Las Vegas 13.50u - 14.15u, vliegtijd 1.25u
Vlucht uitgevoerd met Canada Regional Jet CRJ200 van SkyWest, vluchtnr. DL 1783

Kosten van het vervoer ter plaatse

31/05 Shuttlebus luchthaven San Francico - hotel US$ 43,00 zes personen
01/06 Boottocht in San Francisco US$ 20,00 p/p
01/06 Cablecar in San Francisco US$ 5,00 p/p
01/06 Stadsbus in San Francisco US$ 0,75 p/p
02/06 Sightseeing bus in San Francisco US$ 35,00 p/p
03/06 Taxi van Hotel Buena Vista in San Francisco -garage voor het ophalen van de huurwagen US$ 6,00
07/06 Taxi Caesars Palace  Gold Coast US 10,00
13/06 Boottocht Lake Powell(korting met AARP-kaart) US$ 21,66 p/p
23/06 Taxi Motel 6  luchthaven Grand Junction US$ 6,00
27/06 Shuttle van de luchthaven  Gold Coast Las Vegas US$ 8,50 p/p
28/06 Taxi Gold Coast Las Vegas  luchthaven US$ 17,00

Praktische informatie

Algemeen noodnummer voor de V.S.: 911

Algemeen

- Zonnehoedje of pet zeker meenemen, ook zonneolie of melk met hoge beschermingsfactor.
- Een deken meenemen om de bagage af te dekken in de wagen als die niet in de koffer kan.
- Koelbox in piepschuim gaat vlug kapot, beter is een kleiner exemplaar dat degelijker is.

Tijdzones

- California(San Francisco, Yosemite N.P., Death Valley) en Nevada(Las Vegas = Pacific time - 9u vroeger dan in België
- Arizona(Grand Canyon, Canyon de Chelly en Monument Valley),
Utah(Lake Powell, Zion, Bryce, Capitol Reef en Moab) en Colorado(Grand Junction) = Mountain time - 8u vroeger dan in België
- Utah en Nevada kennen zomer- en wintertijd. Houd hiermee rekening: - Van Death Valley naar Las Vegas
- Van Monument Valley naar Page

Telefoon en internet

- Alle nummers beginnend met 1/800, 1/866, 1/877 of 1888 zijn gratis(Toll free numbers).
Telefoneer niet van uit een hotelkamer(zeer duur), maar schaf een prepaid kaart aan($ 10), dit is de handigste en goedkoopste manier. Ze worden verkocht in supermarkten, drugstores, hotelbalies, benzinestations en Visitor Centers.
- Internet is te vinden in bars, coffeeshops, hotellobby’s en Visitor Centers.
De toestellen werken met bankbiljetten of credit cards.

Visitor Centers

- Internet, Prepaid telefoonkaarten, kortingbonnen voor hotels en motels.
Bijna in ieder park worden mooie boeken over het park verkocht.

Toegangsgelden

- Nationale Parken: $ 15 per voertuig tot 6 personen
7 parken zijn duurder: $ 25 per voertuig tot 6 personen zoals: Death Valley, Bryce Canyon, Grand Canyon, Grand Teton, Yellowstone, Yosemite en Zion.
Capitol Reef: $ 7 per voertuig en 4 tot 6 personen
- Interagency Annual Pass: $ 80 per voertuig tot 6 personen
Deze is te koop bij de ingang van elk park. Houdt de toegangsbewijzen bij en wanneer je aan $ 80 komt, mag je die ruilen voor een pas, waarmee je de rest van de parken kunt bezoeken.
Houdt zeker het toegangsbewijs bij, bij de inkom van elk park wordt het, samen met je paspoort of een kopie ervan, gevraagd. De kaart is een jaar geldig en staat op naam van een persoon in het voertuig. Andere tarieven vind je op de websites van de parken.

Taxi’s

- De chauffeur verwacht 10 tot 15% fooi.

Verkeer

- Kruispunten zonder verkeerslichten: wie eerst komt, eerst rijdt.
- Verander niet steeds van rijstrook, regelmatig zie je een bord met “Keep your line”.
- De wegen zijn genummerd: pare nummers: van oost naar west, onpare nummers: van noord naar zuid
- Een Europees rijbewijs volstaat in de V.S.

Benzinestations

- Sommige buitenlandse credit cards worden niet aanvaard, dan moet je cash tanken.
- Wanneer de brandstoftank half leeg is, moet je bijtanken.
- Er is ijs beschikbaar voor de frigobox bij elk logies, benzinestations en supermarkten.
- In de dop van de brandstoftank vind je de soort brandstof die je moet gebruiken, meestal “unleaded”.
- Neem de selfservice, 10% goedkoper dan de “full service”, cash betalen is dikwijls goedkoper dan met credit card.

Accommodatie

- Alle prijzen zijn zonder taks(verschil van staat tot staat tussen 10 en 15%).
- Kingsize bed: breed tweepersoonsbed(1,80 m breed).
- Queensize bed: gewoon tweepersoonsbed.
- In alle hotels, motels en lodges zijn ijsautomaten te vinden en in de meeste kamers is een koffiezet beschikbaar.

Restaurants

- Men verwacht een fooi van 15%. Wanneer je betaalt met een credit card, vergeet niet het vakje “gratuity” in te vullen of te doorstrepen. Een 1 wordt in Amerika geschreven als /.
- Water aan tafel is steeds gratis. De porties zijn steeds heel gul(steaks).
- Diner(17.30u - 18u) - Meestal gesloten na 21.30u in de week. Denny’s: ontbijt aan +/- $ 9.
- Sizzler: warme buffetten tussen $ 5 en $ 8.
- In en Out Burger: Hamburgers en Cheeseburgers

Supermarkten

-Aan de supermarkten is er steeds ijs beschikbaar. In veel gevallen kan je er ook eten.
- K-Markt is zoals bij ons Aldi.
- Wal-Mart keten geeft getrouwheidskaarten met onmiddellijke korting.
- Safe away Food
- City Market in Moab

Verzekeringen

- Neem zeker een supercover verzekering voor de wagen, eveneens een voor glas- en bandenschade. Neem de verzekering hier en laat je ginder geen extra’s aansmeren. Die kunnen handen vol geld kosten en zijn voor niets nodig.
- Een speciale ziekte- en ongevallenverzekering is aan te bevelen, maar niet echt nodig voor ambulante gevallen. Enkel ingeval van hospitalisatie kan dit nuttig zijn.

Elektriciteit

- Het elektriciteitsnet in de V. S. werkt op 110 volt en de stopcontacten hebben altijd openingen met twee platte gleuven. Een verloopstekker is hier onontbeerlijk. Wanneer je toestellen
hebt die niet omschakelbaar zijn van 220 naar 110 volt, ben je genoodzaakt een transformator mee te nemen die zwaar genoeg is om bv. een haardroger aan te kunnen. De meeste reishaardrogers zijn omschakelbaar van 220V naar 110V en dan moet je geen zware transformator meezeulen. Met elektrische toestellen van minder bekende merken heb je kans dat zij
enkel op 220V kunnen werken en bij 110V zouden defect gaan.

Handbagage

- De regels voor de handbagage zijn nog steeds dezelfde. Dus nog altijd geen vloeistoffen, gels, pasta’s, zalfjes en scherpe voorwerpen zoals nagelknippers, knipmessen en schroevendraaiers in je handbagage stoppen. Zulke zaken horen in de bagage die je incheckt. Op sommige luchthavens wordt je van kop tot teen gecontroleerd. Voor de Verenigde Staten gelden die regels nog meer dan voor andere landen. Bij tussenstops in de V.S. heb je gewoonlijk gewoonlijk geen security controle meer.

Prentbriefkaarten en postzegels

- Prentbriefkaarten vind je in de steden overal en in de parken in de alomtegenwoordige Visitor Centers. Postzegels vind je dan weer in de meeste warenhuizen en zelfs in kleinere shops in de dorpen.

Veiligheid

- De U.S.A. is een vrij veilig land. In de grote steden moet je weliswaar altijd op je hoede zijn voor gauwdieven, zeker in drukke straten en pleinen, op druk gebruikt openbaar vervoer en op druk bezochte plaatsen.

Vaccinaties

- Voor zover wij weten zijn er geen vaccinaties nodig voor de U.S.A.. Wij zorgen ervoor altijd in orde te zijn met de meest noodzakelijke inspuitingen zoals DTP.

Andere wetenswaardigheden

- Op heel veel plaatsen vind je ATM-toestellen, waarmee je cash dollars kan afhalen. In vele benzinestations, supermarkten en grotere hotelketens zijn die zeker te vinden. Cash dollars afhalen in een bank is een iets moeilijkere klus. Je ziet bijna geen banken en als die er toch al zijn, zijn ze waarschijnlijk niet meer open wanneer je stopt met de bezienswaardigheden van de dag. De gemakkelijkste manier van werken is, cash dollars van hier meenemen voor een bepaald bedrag en voor het merendeel betalen met een creditkaart, MasterCard of Visa. Daarmee kan je tot het kleinste bedrag mee uit de voeten. In sommige benzinestations wordt cash geld gevraagd, maar dit is een zeldzaamheid.
- De meeste bussen en shuttles zijn uitgerust met een kantelbare plaat of met een lift en op die manier zijn ze rolstoeltoegankelijk. Op iedere bus is een voorbehouden plaats voor rolstoelen, die er kunnen verankerd worden.
- Voor je naar de V.S. vertrekt, moet je de verplichte reistoestemming Esta in orde brengen.
Het in te vullen formulier vind je door bij Google-zoeken Esta formulier in te tikken. Een Nederlandstalige versie is beschikbaar. Invullen en verzenden van het formulier moet uiterlijk 72 uur voor vertrek gebeuren. Na 8 september kost dit $ 14, nu nog gratis. Een goedgekeurde Esta-aanvraag is 2 jaar geldig om naar de V.S. te reizen. Opgelet: je paspoort mag in die periode niet verlopen, anders is een nieuwe aanvraag nodig.
- Op binnenlandse vluchten in de Verenigde Staten kan bier of wijn en voeding verkregen worden tegen betaling. Softdrinks zijn gratis. Dit geldt ook wanneer je op je internationale vlucht in de States een tussenlanding maakt.
- Wanneer je de V.S. binnenkomt en een tussenlanding maakt, moet je de bagage ophalen en op de band voor de scanner plaatsen. Sluit daarom je valies niet hermetisch af, want de kans is groot dat de sloten geforceerd worden door de security. Bij ons gebeurde dit.
- De omrekening van Fahrenheit naar Celsius of omgekeerd is een omslachtige berekening.
32° Celsius x 9/5 + 32 = 89,6° Fahrenheit
86° Fahrenheit - 32 x 5/9 = 30° Celsius
- Liefhebbers van mobilhomes komen aan hun trekken bij www.cruiseamerica.com
- Visit USA Marketing & Promotion Bureau, P.O. Box 10.001, 2600 Berchem,
Tel.: 03/230.09.14, als je € 10 stort op bankrekening 734-0023899-46, ontvang je enkele dagen later een aantal brochures. Website: www.visitusa.org E-mail: info@visitusa.org
- Lidmaatschap AARP(American Association of Retired People) levert kortingen op in sommige motels, hotels, campings en supermarkten en kan aangevraagd worden vanaf 50 jaar.
Het lidgeld kost $ 25 en is 1 jaar geldig. Website: www.aarp.org E-mail: member@aarp.org
Het lidgeld telt voor twee personen. Je partner krijgt eveneens een lidkaart.

Als rolstoelgebruiker

- Om aan onverwachte kleine problemen aan de rolstoel te kunnen verhelpen, is het aangewezen enkele moersleutels en een schroevendraaier(klein model met de nodige bits) en eventueel plakgerief en een fietspomp mee te nemen in de bagage die je incheckt. Zulke zaken mag je niet in de handbagage stoppen, bij de security worden zij er dan toch maar uitgenomen, verbeurd verklaard en bij de scherpe voorwerpen gedeponeerd. Sinds enkele jaren zijn mijn rolstoelen uitgerust met krypton banden(zonder lucht) en daardoor valt het probleem van platrijden toch al weg. In de mate van het mogelijke neem ik een klein wieltje mee als reserve voor vooraan. Ze zijn toch zo broos en breken vlug middendoor. Voor reizen in de States is dit laatste minder nodig, de meeste paden liggen er behoorlijk bij.

Reisroute

Dag 01. Maandag 31/05 Brussel - San Francisco met tussenstop in Atlanta

Dag 02. Dinsdag 01/06 San Francisco

Dag 03. Woensdag 02/06 San Francisco

Dag 04. Donderdag 03/06 San Francisco - Yosemite N.P.

Dag 05. Vrijdag 04/06 Yosemite N.P.

Dag 06. Zaterdag 05/06 Yosemite N.P. - Death Valley

Dag 7. Zondag 06/06 Death Valley - Las Vegas via Badwater

Dag 8. Maandag 07/06 Las Vegas

Dag 9. Dinsdag 08/06 Las Vegas - Grand Canyon South Rim

Dag 10. Woensdag 09/06 Grand Canyon South Rim

Dag 11. Donderdag 10/06 Grand Canyon South Rim - Canyon de Chelly

Dag 12. Vrijdag 11/06 Canyon de Chelly - Monument Valley

Dag 13. Zaterdag 12/06 Monument Valley - Page via Valley of the Gods

Dag 14. Zondag 13/06 Page

Dag 15. Maandag 14/06 Page

Dag 16. Dinsdag 15/06 Page - Grand Canyon North Rim

Dag 17. Woensdag 16/06 Grand Canyon North Rim - Zion N.P.

Dag 18. Donderdag 17/06 Zion N.P. - Kodachrome Basin State Park - Bryce Canyon

Dag 19. Vrijdag 18/06 Bryce Canyon N.P.

Dag 20. Zaterdag 19/06 Bryce Canyon - Capitol Reef(Torrey)

Dag 21. Zondag 20/06 Capitol Reef

Dag 22. Maandag 21/06 Capitol Reef(Torrey) - Caineville of Hanksville - Moab

Dag 23. Dinsdag 22/06 Canyonlands - Arches N.P. - Grand Junction

Dag 24. Woensdag 23/06 Grand Junction - Salt Lake City - West Yellowstone

Dag 25. Donderdag 24/06 West Yellowstone - Grant Village(Yellowstone N.P.)

Dag 26. Vrijdag 25/06 Grant Village - Canyon(Yellowstone N.P.)

Dag 27. Zaterdag 26/06 Canyon - West Yellowstone

Dag 28. Zondag 27/06 West Yellowstone - Salt Lake City - Las Vegas

Dag 29. Maandag 28/06 Las Vegas - Brussel met tussenstop in Atlanta

Dag 30. Dinsdag 29/06 Aankomst in Brussel

Reisverslag

Van San Francisco tot West Yellowstone 31/5 tot 29/6/2010

Reeds vele jaren liepen wij met de idee een reis naar de Westkust van de Verenigde Staten te maken. We hadden dit plan tot hiertoe altijd opzij geschoven, we konden daar later wel aan beginnen. Als je het nuchter bekijkt, wanneer is later. Die tijd komt misschien niet, of tegen de tijd dat je aan zulke onderneming wil beginnen, lukt het je niet meer. Daarom hebben we nu de knoop doorgehakt en zijn er aan begonnen.

Maandag 31/05 Brussel - Atlanta - San Francisco

Precies 6.15u ging de bel en stond de taxi ons op te wachten om ons naar de nationale luchthaven in Brussel te brengen. Hij had tevoren in Boom twee medereizigers opgepikt, Frans en Irma. De twee anderen, Georgette uit Horebeke en Mieke uit Leuven, zouden op eigen kracht naar Zaventem komen tegen hooguit 7.30u. Om 7.45u konden we met zijn allen inchecken en dit verliep naar behoren. Bij de veiligheidsmensen was er bij mij een probleem. Nooit doe ik mijn schoenen uit, het zou voor onnoemelijke problemen zorgen. Zowel mijn rolstoel als mijn schoeisel worden altijd gecontroleerd met een doekje, dat na controle in een machine gestopt wordt. Wanneer er een piepend geluid te horen is, moet de controle worden overgedaan. Of je het gelooft of niet, de security man is wel vier keer herbegonnen op mijn schoenen. Waarschijnlijk waren die te nieuw en gaven daardoor een slecht contact in hun detectieapparaat. De man heeft mij ten langen laatste maar laten doorrijden. Ik heb er verder geen problemen meer mee gehad. In het vliegtuig was de toegewezen plaats ideaal, net achter een tussenscherm, scheiding met business class en economy, en op twee stappen van het toilet. Om 9.30u startte de boarding en we vertrokken om 10.50u, om in Atlanta te landen om 14.35u, na enkele rondjes vliegen in de buurt van Atlanta. Een assistent begeleidde ons naar de bagageband en hielp bij de afhandeling, want de bagage moet opgehaald en nadien op de band van de security geplaatst worden. We kregen een goede service aan boord van de lange vlucht. De passencontrole gaat vlug en naast het nemen van een foto, wordt van elke vinger een afdruk gevraagd.

De assistent voerde ons naar uitgang T, voor de trein, een monorail die je van de ene terminal naar de andere voert. Wij moesten uitstappen aan station A voor de A-gates en we kwamen van de D-gates. In Atlanta konden we aanzetten om 17.05u en na een goede vlucht landden we in San Francisco om 19.30u na een vlucht van 4.45u. Na het ophalen van de bagage, lieten we ons begeleiden door de nieuwe assistent naar de stopplaats van de shuttle, die naar het centrum voert. Ter plaatse werd ons gemeld, dat de gewone shuttle niet lukte. Aan de overkant van de weg konden we wel terecht voor een aangepast minibusje, dat ons groepje van zes personen naar het hotel Buena Vista Motor Inn kon vervoeren voor $ 43. Voor de modale reiziger moet het goedkoperlukken met het alternatief, de trein(BART) www.bart.gov In een goed half uur waren we op onze bestemming en konden we inchecken. Op vraag naar een korting met de AARP-kaart werd ons gemeld, dat we reeds een speciale internetprijs hadden gekregen. Vermits onze pijp uit was, zijn we niet meer op verkenning gegaan in de buurt. Op de PC in de lobby hebben wij het thuisfront gerustgesteld van onze goede aankomst in San Francisco. Daarna lieten we ons tussen de lakens glijden, om morgen fit aan onze trip te kunnen beginnen.

Dinsdag 01/06 Sightseeing San Francisco
Lombard Street, Fisherman’s Warf, Haven, Golden Gate Bridge en Park

Golden Gate Bridge Fishermans Wharf Cablecar San Francisco

Na een deugddoend ontbijt met zoete ontbijtkoeken en een beker koffie was iedereen om 9u paraat om een stapje in San Francisco te wagen. Te voet gingen we naar de kruising Lombard Street - Stockton Street - Van Ness Street, waar bus 47 of 49 van Muni een stopplaats heeft, die gaat naar Marina Boulevard tegen Fisherman’s Wharf. Een enkele rit kost voor volwassenen $ 2, voor ouderen boven 60 jaar en gehandicapten(ADA) $ 0,75. Hun website: www.sfmuni.com . Een Munipass hebben we ons niet aangeschaft. Het loonde voor ons niet de moeite. Vermits we als eerste het Visitor Center wilden binnengaan, waren we genoodzaakt aan Market Street de bus te verlaten. Nu was het stappen tot Powel Street en dat is een heel eind. Het Visitor Center ligt een niveau lager dan de straat en is bereikbaar met een trap, maar er is verder gedacht. Iets verderop is een grote lift. Het is gelegen Market Street/Powell Street in het Hallidie Plaza en geopend Ma tot Vr 9u - 17.30u, Za 9u - 15u en Zo 10u - 14u. We werden er vriendelijk te woord gestaan en kregen veel info over wat we konden bezoeken op de korte tijd dat we in de stad vertoefden. De weg naar Fisherman’s Wharf leidde ons naar Powell Station, waar de alom bekende Cablecar op zijn traject handmatig gekeerd wordt en het is inderdaad hard labeur. Een rit hiermee behoorde bij ons tot een must. Mieke nam hier het initiatief en ging in de lange rij staan om kaartjes te kopen voor de kabeltram. Toen ze terug was, begon het moeilijke werk. Hoe te werk gaan om mij in zo’n vehikel te krijgen. Met wat duw en trekwerk is het gelukt en konden we aan de historische rit beginnen. Het is een interessante tocht langs de steile hellingen van San Francisco. Het traject loopt o.a. langs het heel steile en kronkelige deel van de Lombard Street en heeft er een halte. Het einde van de rit is tegen Fisherman’s Wharf. We stevenden we af op de verschillende aanlegsteigers, te beginnen met Pier 39.

- Pier 39 is een winkelgebied en toeristische attractie, gebouwd op een pier in San Francisco. Pier 39 werd ontwikkeld door de ondernemers Warren Simmons. Hij werd voor het publiek opengesteld op 4 oktober 1978. Naast winkels en restaurants staat er een draaimolen met twee verdiepingen op de pier. Er is ook een aquarium, waar een 20.000 vissen kunnen bewonderd worden. Een belangrijke attractie zijn de Californische zeeleeuwen, die op pontons bij de jachthaven liggen. Dit soort zeeleeuwen is vanouds in San Francisco Bay aanwezig. Van september 1989 bevinden zij zich op Pier 39. Tevoren lagen ze te rusten op een rots net buiten de baai. Sommigen vermoeden dat ze verhuisden naar de pier na de Loma Prieta aardbeving in 1989. De aardbeving vond echter enkele maanden na het verschijnen van de zeeleeuwen plaats. Zeeleeuwen zijn regelmatig op verschillende rotsen langs de Californische kust te zien, maar nergens zo dichtbij als op Pier 39. Eind 1989 waren er ca. 10 exemplaren op de pier. In januari het jaar daarop waren ze al met 150. Booteigenaars begonnen te klagen over de dieren, die erg groot en zwaar zijn, enigszins slecht ruiken en voortdurend blaffen. Vanaf dat ogenblik kwamen er toeristen kijken. De boten werden verplaatst om plaats te maken voor de zeeleeuwen. Sedert 1990 nam hun aantal van jaar tot jaar toe. In november 2009 waren er meer dan 1.500. Van dat ogenblik begonnen de dieren te verdwijnen, in december 2009 waren ze bijna allemaal weg. Tot hiertoe weet niemand, hoe het komt dat de dieren er nu teruggekomen zijn.

Op Pier 41 starten de rondvaarten van Blue & Gold Fleet ook voor Alcatraz. Volgens hun website www.blueandgoldfleet.com vertrekken de boten aan Pier 39. Het kan zo geweest zijn, maar momenteel zeker niet. De prijs voor een rondvaart van 1 uur is voor senioren $ 20, de normale prijs is $ 24 en is absoluut de moeite waard. Op de boottocht San Francisco Bay Cruise Adventure heb je zicht op Alcatraz, de Golden Gate Bridge en de skyline van San Francisco. Er wordt tot onder de brug gevaren en dan teruggekeerd naar de haven. De lawaaierige laten hun aanwezigheid luidkeels horen en je ruikt ze van ver. Ze liggen te rollebollen en te genieten van het zonnetje op de verschillende pontons aan Pier 39. Na de boottocht werd het tijd om restaurant op te zoeken voor een late lunch. Aan visrestaurants is er hier geen gebrek en we stopten bij Nick’s Lighthouse, aan Tailer Street langs de kade tegenover de openbare toiletten. Het was er lekker, maar je krijgt er veel te grote porties. Na de lunch zetten wij onze wandeling voort langs de waterkant tot het einde van de jachthaven. Nu we zo ver waren, liepen we door het park en gingen via enkele steile en minder steile straten terug naar het hotel. Iedereen was moe en waarschijnlijk voldaan. Toen we een beetje bekomen waren van de inspanning, vleiden we ons op de bovenverdieping van het hotel neer met een biertje en een frisdrank. Naar de avond toe contacteerde Marie-Claire Soufiane, de zoon van Marokkaanse vrienden uit Tanger. Verleden jaar is de jongen gehuwd met Sarah, een meisje uit Oregon en ze wonen samen in Berkeley. Er werd afgesproken om morgenavond ons in het hotel te ontmoeten.

Het was een zonnige dag in San Francisco, maar een fleece was onmisbaar door de koude wind.

Woensdag 02/06 Sightseeing San Francisco

Om 8.45u verlieten we het hotel en stapten naar de hoek Chesnut Street/Stockton Street, waar we bus 30 namen richting Fisherman’s Wharf. Daar zochten we de sightseeing dubbeldekbus Hop on hop off op van Open Top Sightseeing in Mason Street. Meer gegevens over deze maatschappij op: www.inetours.com/Tours/SF_Bus_Tours.html Ze starten om 9u en de laatste rit vertrekt in Mason Street om 17.00u. Per persoon betaalden we $ 35 en het ticket is 48u geldig. Er wordt geen korting gegeven voor senioren. De bussen zijn bijna allemaal rolstoeltoegankelijk met 1 voorbehouden plaats voor mindervaliden. Onze eerste stop, halte 5 aan het Financial District met torenhoge wolkenkrabbers waarin kantoren zijn gehuisvest. De halte is op de hoek Fulton en Larkin Street. We wilden de toren van de Bank of America op, maar die lijkt reeds enkele jaren voor het publiek gesloten. De Montgomery Street met de Transamerica Pyramid is één van de belangrijkste straten in dit gebied. Terug op de bus stapten we af bij de ingang van Chinatown, halte 6. Je waant je ergens in een Chinese stad. Het loont de moeite, maar het is niet gemakkelijk met een rolstoel door de steile hellingen van de straten. In Chinatown stevenden we, tenminste de rest van de groep want ik kon de steile helling niet op, af op de Tien Hou Temple. Zij vonden het allen niets speciaal. Toen we herenigd waren, zochten we in de wijk een restaurantje op voor de lunch. Wanneer je in de late namiddag Chinatown bezoekt, is er meer sfeer. Let er wel op, dat de winkels sluiten om 20u en dan is de sfeer weg.

Nadat we ons buikje rond gegeten hadden, stapten we in de Chinese wijk op, om terug naar de halte van de bus te gaan. De volgende rit duurde maar even tot bij halte 11 aan de City Hall een Beaux Arts gebouw en het oudste gebouw van de stad. Het is gewoon prachtig. Trouwers liepen af en aan bij de City Hall, maar de tijd ontbrak om er nader bij te komen. Na enkele fotoshoots hielden we het op deze plek voor bekeken en stapten de bus op, met als doel Alamo Square met de prachtige oude, maar uiterlijk intacte Victoriaanse huizen, de Painted Ladies. Het zijn gewoon pareltjes. Lang vertoefden we niet op deze plek, we namen terug de bus om af te stappen bij halte 15 aan de Japanese Tea Garden in het Golden Gate Park, inkom $ 7, 65+ $ 5 en gehandicapten gratis. Kronkelige paden, waterpartijen, bruggetjes en uiteraard planten en bomen, spoort de tuin aan tot rust. Het is één en al pracht en we genoten er met volle teugen van. Deze tuin is bijna een must. Terug aan de bushalte kozen we om een heel eind mee te reizen en op die manier reden we de Golden Gate Bridge over, die 2,7 km lang en 227 m hoog is. De bus heeft er een laatste halte, maar het werd ons te winderig en te koud om uit te stappen. We hebben van dichtbij deze wereldberoemde brug kunnen bewonderen. We lieten ons nu tot Fisherman’s Wharf voeren, we zouden de weg terug naar het hotel wel te voet afleggen. Het was een heel eind, maar door afwisselbeurten om te duwen door enkelen van ons groepje, zou het ons wel lukken. Dat was verkeerd gerekend, want de hellingen werden langsom steiler en de personen die moesten duwen meer en meer uitgeput. Even voorbij het kleine stukje heel steile en kronkelige Lombard Street hebben we ten einde raad een persoon aangesproken. De dame in kwestie was zo vriendelijke mij en Marie-Claire naar het hotel te voeren. Bijna gelijktijdig arriveerde Frans en Irma met een taxi en even later Mieke en Georgette te voet.

Wij zouden met de vier anderen niet meegaan voor het avondeten. We wachtten in het hotel op Sarah en Soufiane, om met zijn vieren te gaan dineren in een Italiaans restaurant in de buurt. Zo konden we eens bijpraten over hen, hun beide ouders en onze familie. Het werd een heel leuk en gezellig onderonsje.

Voor de tweede dag op rij konden we genieten van een stralende zon.

Donderdag 03/06 San Francisco - Mariposa

Na het ontbijt en de afrekening in Buena Vista Motor Inn vroegen we om twee taxi’s te bestellen om ons naar de garage van National te voeren. Op enkele minuten waren we ter plekke in de buurt van Union Square, in Bush Street 750. We moesten er onze beurt afwachten en dan kon de rompslomp van papieren invullen van start gaan. We hadden via Joker in Mechelen bij Sunny Cars, die op hun beurt samenwerken met National, twee Chevrolets Impala geboekt, bij gebrek aan een twaalf seater. We hadden nochtans liever met één wagen rondgetrokken en vroegen aan de man achter de balie of die mogelijkheid er niet in zat. De man zocht in zijn voorraad beschikbare wagens en kon ons een Chevrolet Suberban aanbieden voor een meerprijs van $ 400 + taks. De drop-off werd hier ook ineens verrekend $ 250 + taks. Door hier een upgrade op de kop te kunnen tikken, waren wij goedkoper af dan wanneer we bij Joker of Alamo in Nederland de twaalf seater konden huren. Met zijn allen waren we onmiddellijk akkoord en we konden starten met stapelen in de grote wagen. De eerste maal was het uitzoeken hoe er best en gemakkelijkst gestapeld werd, want niemand van ons zestallig groepje had dit tevoren reeds moeten verwezenlijken. Een tiental minuten later was het OK en kon de chauffeur, Frans, ons uit de garage rijden en het drukke verkeer van San Francisco in. Gelukkig hadden wij een zeer goede gids aan de GPS met kaarten van de VS, die ons veilig uit het centrum en op de goede weg naar Mariposa loodste.

Mijlenteller van de wagen bij de start in San Francisco 6.868 mijl.

De GPS werkte inderdaad naar behoren, want toen Frans niet onmiddellijk afsloeg waar onze vriendelijke dame het aangaf, herberekende ze vlug de route. Na enkele ommetjes bereikten we de Bay Bridge East, Interstate 80, en zo verlieten we stilaan het dikbevolkte centrum van San Francisco. Verder via Interstate 580 East naar Highway 132 East, naar State Highway 99 South en State Highway 140, waarop het dorp Mariposa zich bevindt. Het werd een echte overgangsrit met een stop in Merced om drank en etenswaren in te slaan bij Safe Market, een heel grote supermarkt waar je echt voor alles terecht kunt. Met een hele boel etenswaren, ieder sloeg zijn eigen voorraad in, arriveerden we in Mariposa omstreeks 15u. Het inchecken in Mariposa Lodge was vlug afgehandeld en na installatie op de kamer, namen we de tijd voor een late lunch op het terras voor onze kamer. Het was goed zitten in het zonnetje. Nadien trokken we het dorp in, maar veel valt er niet te beleven. Mariposa is een goede uitvalsbasis voor het Yosemite N.P., daardoor hebben we hier ook voor twee nachten een kamer gereserveerd.

Mijlenteller wagen 6.868 - 7.052 mijl, vandaag 184 mijl of 294km, tijd 4.25u,
weer: Zonnig en warm

Vrijdag 04/06 Yosemite National Park

Vermits we deze morgen de wagen niet moesten laden, waren we vlugger paraat om op weg te gaan. Om 7.30u startte Frans het logge vehikel en weg waren we naar het Yosemite National Park : www.nps.gov/yose
- Shuttlebus systeem
- In het oostelijk deel van het park kan je gebruik maken van gratis shuttlebussen. Ze stoppen bij alle accommodaties, winkels en belangrijke bezienswaardigheden. Door de grote drukte wordt bezoekers aangeraden gebruik te maken van deze bussen.

- Yosemite Valley Shuttlebus: De bussen rijden van 7u tot 22u en stoppen op 21 plaatsen in Yosemite Valley. Op de drukste uren vertrekt er elke 20 minuten een bus. Er is een grote parkeerplaats in Yosemite Village.

- Wawona - Mariposa Grove Shuttlebus: Deze bus rijdt van de lente tot en met de herfst. Op- en afstapplaatsen: Wawona Store, South Entrance, Mariposa Grove Giftshop. Bijna elke dag wordt de Mariposa Grove Road enkele keren gesloten, als de parking te vol is. Bezoekers, die gebruik maken van de shuttlebus, krijgen gegarandeerd toegang tot deze weg.

- Tuolomne Meadows Shuttlebus: Deze bus rijdt van midden juni tot begin september. Ze bestrijkt het gebied tussen Tuolomne Lodge en Olmsted Point aan de Tioga Road.
Vanuit Mariposa vertrekken pendelbussen naar het park voor $ 10/enkele rit en $ 20 voor een retourticket per persoon. In het park rijden shuttlebussen met stops aan de voornaamste plaatsen.

Bij de inkom van het park schaften we een Intergency Annual Pass aan tegen $ 80 voor de ganse wagen, inclusief zes personen. Bij het ticket kregen we de nodige folders en krantjes van het park. Nu konden we aan onze tocht in het park beginnen. We lasten fotostops in aan enkele watervallen, vooraleer we het Visitor Center bereikten.

Frans stalde de wagen op de parkeerplaats aan het Visitor Center en te voet begonnen we aan de trail naar de Vernal Falls op de Merced rivier, shuttlebus stop 16(Happy Isles). Het water valt het ganse jaar, maar in de zomer wordt de waterval erg smal. Je kan de Vernal Fall het best zien vanaf Glacier Point, of via de Mist Trail met 600 treden. De eerste paar honderd meter loopt vrij gemakkelijk en is zo goed als vlak over een zandweg. Daarna wordt het een asfalt baantje dat hoe langer hoe meer stijgt en steiler wordt. Degelijk schoeisel is er aangewezen. Enkele terugkerende toeristen wezen er ons op, dat de watervallen niet bereikbaar zijn met een rolstoel. Daarop zei ik tegen ons gezelschap, ga gerust verder, ik sta hier goed en kan niet weg. Ze zijn vertrokken en na een hele tijd werden de vliegen en muggen mij te gortig. Ik trachtte mij te verplaatsen, maar verloor de controle over de rolstoel, ging over kop en belandde met mijn bril op tegen het asfalt. Duitse toeristen hebben mij opgeraapt, terug in mijn rolstoel gezet, de wonde onder en boven mijn oog afgebonden om bloedverlies te vermijden en naar beneden gereden tot bij de rangers. Die mensen hebben mij een beschrijving gevraagd van Marie-Claire en haar andere metgezellen. Daarop vroegen ze mij of ik vervoerd wilde worden naar de kliniek in het park. Vermits ik veel bloed had verloren, dacht ik, het moet ernstig zijn. Marie-Claire werd door de rangers voorzichtig op de hoogte gebracht van het ongeval. In het krantje wordt aangegeven welke trail rolstoeltoegankelijk is of niet. De Vernal Falls worden in het krantje als toegankelijk vermeld en de rangers gaan dit veranderen in de nabije toekomst. Nu geldt de regel: een geasfalteerde weg is toegankelijk.
Door mijn ongeval zagen we enkele mooie plaatsen in het Yosemite N.P. aan onze neus voorbij gaan, o.a. Cathedral Spires; het zicht op El Captain, een 900 m hoge rotswand; Curry Village; de Nevada Falls: bereikbaar met een rolstoel; Cook’s Meadow Loop: rolstoeltoegankelijk, 1,6 km en 30 tot 45 minuten stappen; Mirror Lake: shuttle stop 17 is een rolstoeltoegankelijke trip van 3,2 km; Lower Yosemite Fall: half toegankelijk; Wawoma: tunnelboom: 71 m en 2100 jaar oud en Giant Grizzly: 2700 jaar oud; Mariposa Grove: 500 Sequoia-bomen.

In de kliniek heeft een vrouwelijke chirurg drie uur aan mij gewerkt om eerst al het vuil uit de wonde te verwijderen en pas daarna kon zij beginnen hechten. Ik werd getooid met 15 hechtingen. Ik kan niet anders dan via deze weg melden dat de zorgen die ik er kreeg uitstekend waren. Hoedje af voor de vrouwelijke chirurg, zij heeft heksentoeren moeten uithalen om de wonde op een redelijk mooie manier te dichten. In ieder geval dank hiervoor. Het was absoluut geen zicht, maar ik was opgelapt zo goed en kwaad als het enigszins kon. Nu kon het genezingsproces van start gaan. Daar ging het prachtige park van Yosemite voor mij en mijn metgezellen. Ik vroeg, toen ik de kliniek mocht verlaten, om in het park te blijven en de dag verder af te werken. Dit viel bij niemand in goede aarde en we keerden terug naar Mariposa, waar ik toe was aan verplichte platte rust met een zakje met ijs onder mijn oogkas om zwelling tegen te gaan. Toen ik min of meer uitgeteld op bed lag, is Marie-Claire naar het Visitor Center in Mariposa geweest. Ze kreeg er te horen, dat de Tioga Pass, die we morgen over moesten, nog niet open was. Eén van de dagen zou dit wel gebeuren. De dame vroeg om morgenvroeg terug langs te komen, dan had zij het laatste nieuws. Naar de avond toe zijn enkelen van ons groepje pizza’s gaan halen, die we op het terras voor de kamers naar binnen werkten. Ze waren lekker maar veel te groot. Het restant was goed voor morgenmiddag bij de lunch. Veel meer is er die dag niet meer uitgespookt en we kropen vroeg onder de wol om morgen fit aan het vervolg van de reis te kunnen beginnen.

Mijlenteller wagen 7.052 - 7.148 mijl, vandaag 96 mijl of 154km, tijd ???, weer: Zonnig

Zaterdag 05/06 Mariposa - Death Valley
Via de Tioga Road West naar de Tioga Pass en Lee Vining

Om precies 8u stonden we aan het Visitor Center van Mariposa. Marie-Claire ging er binnen en kwam glimlachend terug buiten. Ze bracht het heuglijke nieuws van de opening van de Tioga Pass. Dat spaarde ons ettelijke mijlen, die we anders zouden moeten omrijden. Toeristen die in het voorjaar de Tioga Pass over moeten, kijken vooraf best de situatie van deze weg na op www.nps.gov/yose/planyourvisit/tioga.htm . Om bij de pas te komen is er maar één weg en dat is door het park. Op die manier konden we het verlies van gisteren nog een beetje milderen. Zo stapten we een 20’ over 800m naar de prachtige Bridalveil Fall(169m). Meestal is dit de eerste waterval die de bezoekers zien als ze het park inrijden. In de lente dondert het water met geweld naar beneden, de rest van het jaar vormt niet meer dan een licht slingerende stroom. Op de korte wandeling van de Bridaveil Fall Trail naar de onderkant van de waterval kan je ze erg goed zien. El Captain met zijn 900 meter hoge rotswand lag ook op onze route. De grootste monoliet ter wereld domineert het westelijk deel van de vallei. De rots is erg geliefd bij ervaren klimmers. El Captain ligt tegenover Bridalveil Fall en je kunt deze rots het best bekijken vanuit het uiterste westen van Yosemite Valley. Tuolumne Grove of Giant Sequoia’s is één van de drie grote sequoiabossen van het park. De boswegen zijn goed berijdbaar, naar het einde toe daalt de weg behoorlijk en is het moeilijk haalbaar met een rolstoel. Het beginpunt van de wandeling is bij de Tuolumne Grove parking area aan de Tioga Road, 1,6km ten oosten van Crane Flat. Het is een pittige wandeling vanwege het hoogteverschil van bijna 200m. Ik ben juist voor de afdaling gestopt en kreeg er vlug het gezelschap van Irma, die de afdaling ook niet zag zitten. Tuolumne Meadows, het grootste sub-alpine hoogveengebied van de Sierra’s op +/- 3.000m lag ook op onze weg. We volgden nu de Tioga Road en merkten nog massa’s sneeuw in de wegberm en tussen de vele sparren. Aan het Olmsted Point, even voor het Tenaya Lake heb je een mooi vergezicht op de Half Dome. Deze gladde halve koepel is het meest markante herkenningspunt van Yosemite Valley. De rots torent 1.200m boven de vallei uit en kan gezien worden van het oostelijk deel van de vallei en vanaf Glacier Point. Het is één van de mooiste uitzichtpunten van het park. De sneeuw stak schril af tegen de staalblauwe hemel.

We verlieten nu het Yosemite N. P. om het Mono Lake te bereiken. Sla op de US 395 even voorbij Lee Vining linksaf op de R 120. Enkele mijlen verder begint een korte onverharde weg. Aan het einde daarvan ligt een parkeerplaats op een paar honderd meter van de oever van het Mono Lake www.monolake.co.gov . Het drukst bezochte deel van het zoutmeer is de South Tufa Area. Hier vind je de grootste verzamelingen tufa’s, waarvan een groot deel op de oever ligt. Je kunt er tussen de kalksteenformaties lopen. Hinderlijk is de aanwezigheid van enorm aantal kleine zwarte vliegjes. Deze “alkali flies” behoren tot de weinige diersoorten, die zich hebben aangepast aan het uitzonderlijk alkalisch zoute water van het Mono Lake. In het water komen miljoenen 1 centimeter lange garnaaltjes “brine shrimps” voor. De alkali flies en de brine shrimps dienen als voedsel voor de meer dan 80 vogelsoorten, die tijdens de migratieperiode in de lente en de zomer het meer bezoeken. Het Mono Lake is meer dan 1 miljoen jaren geleden ontstaan. Het is één van de oudste meren van Noord-Amerika en heeft een oppervlakte van ruim 150km². Tijdens het lange bestaan van het meer zijn er grote hoeveelheden mineralen en zout van de omliggende bergen in het water gestroomd. De natuurlijke manier waarop het water verdwijnt, is verdamping. Mineralen en zout blijven hierbij achter en daardoor is het water nu 2,5 keer zo alkalisch en maar liefst 8 keer zo zout als zeewater. Onder de bodem van het meer zijn zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium en vermengt zich met het zoute water van het meer. Het calcium verbindt zich met het zout en deze combinatie slaat op de bodem van het meer neer in de vorm van kalksteen. De torens in het meer zijn naar schatting 200 tot 500 jaar oud. De toegang is $ 3 p/p, vandaag gratis(National Trailweekend). Een stop aan het zoutmeer is meer dan de moeite waard en er ligt een berijdbaar pad tot bij de oever van het meer.

In Bishop werd nogmaals halt gehouden van 18u tot 19u om onze voorraad voedsel aan te vullen in Vons supermarkt. Als de inkopen netjes in de wagen gedeponeerd waren, werd de rit naar Stovepipe Wells vervolgd. Omdat we zoveel stops inlasten, werd het laat eer we er aankwamen, we hadden nog een heel eind te gaan, toen het donker werd. Het was voor Frans zeker geen lachertje, rijden op onbekende wegen en in het stikdonker. Omstreeks 21.30u stopte hij de goed gekoelde wagen bij het hotel. Toen we de deuren openden, overviel de hitte ons letterlijk. Death Valley deed zijn naam alle eer aan. Iedereen snelde naar de receptie, want daar draaide de airco op volle toeren. Na het inchecken kregen we een plannetje mee waarop de kamers aangeduid waren. Nu moet je op een onbekende plek in het pikdonker de weg maar eens proberen te vinden. Gelukkig reed er een bediende van het complex op het domein rond. De man is ons voorgereden, wees onze kamer en vroeg om de deur zo vlug mogelijk te sluiten om de hitte buiten te houden. Dit is nu juist het tegenovergestelde van wat wij in de winter doen. Voor het avondeten hebben we zelf moeten zorgen, het restaurant van Stovepipe Wells had zijn deuren reeds gesloten.

Mijlenteller wagen 7.148 - 7.491 mijl, vandaag 343 mijl of 549km, tijd 13.30u,
weer: Zonnig en broeierig heet in Death Valley

Zondag 06/06 Stovepipe Wells - Las Vegas

De zonsopgang vanaf Stovepipe Wells op de zandduinen hebben we aan ons voorbij laten gaan. Het was gisteren te laat toen we er aankwamen en we waren allen stik kapot. Om de grootste hitte voor te zijn, vertrokken wij om 7u om de verschillende punten in Death Valley: www.nps.gov/deva te gaan bezichtigen. Death Valley is de heetste, droogste en laagst gelegen plek van Noord-Amerika. Ondanks dit schrikwekkend imago is dit N.P. erg geliefd bij natuurliefhebbers. De vallei ligt voor een groot deel beneden zeeniveau en wordt omringd door hoge bergtoppen, die dikwijls met sneeuw bedekt zijn. Je vindt er prachtige zandduinen, uitzonderlijk mooie rotsformaties, schitterende woestijnlandschappen, kraters en plaatsen met culturele achtergrond. De hoogste temperatuur ooit in het park gemeten, juli 1913, was 56,7° Celsius. Deze extreme hitte is vooral te voelen bij Badwater. Deze zoutvlakte ligt 85,5m onder zeeniveau en is hiermee het laagste punt van het westelijk halfrond.

De eerste stop was aan de restanten van de Harmony Borax Works Interpretive, een oude boraxmijn. Er is een klein openlucht museum uitgebouwd, maar het loont niet de moeite er naartoe te gaan. Een foto van op afstand was voor ons voldoende. Er staan enkele oude wagens en het mijnencomplex heeft betere tijden gekend. Het domein is deels toegankelijk. Voor de liefhebbers ligt er een verhard pad rondom de resten van het fabriekje. Borden naast de trail geven meer info over dit stukje geschiedenis. In de minder warme maanden kan je er uitleg krijgen van een ranger. Voorbij de boraxmijn sloegen we rechtsaf bij de splitsing en volgden tot Furnace Creek. We stopten bij het Visitor Center, waar we info en documentatie opvroegen. We trokken verder naar Zabriskie Point, genoemd naar de Amerikaanse zakenman en onderdirecteur van de Pasific Coast Borax Company Christian Brevoort Zabriskie. Het is een bekend uitzichtpunt in Death Valley en het wordt gekenmerkt door zijn pastelkleurig golvend landschap, waar zo goed als niets leeft. Er ligt een rolstoeltoegankelijk pad in grint, maar het is bergop. Je hebt reeds een prachtig vergezicht op de zandduinen van op de parking, maar je staat versteld van de prachtige kleuren, wanneer je de moed kunt opbrengen naar boven te gaan. Het is er feitelijk een must. Iets verderop ligt aan de rechterkant van de weg een 2,6 mijl lange onverharde weg met de naam Twenty Mule Canyon. Deze weg gaat door een gebied met kleurrijke rotsen, badlands en desolate heuvels, die gevormd zijn tijdens het droogvallen van een oud meer. Tussen 1882 en 1890 reden hier 20 teams met door muilezels voortgetrokken karren, die borax vanuit de mijnen vervoerden. Op de Twenty Mule Canyon Road is eenrichtingsverkeer in een lus. De canyon is zeer de moeite vanwege de prachtige uitzichten. De Golden Canyon Trail is niet rolstoeltoegankelijk, maar zeker de moeite met goede stapschoenen. Deze trail biedt een geweldig uitzicht op het hart van Death Valley. Je begint de wandeling bij de ingang van de kleurrijke canyon op 49m onder de zeespiegel en je klimt dan 1,5 km tot 91m boven zeeniveau. Op het einde van de trail kan je nog 800m verder gaan tot aan de rotsformatie Red Cathedral. Op de middag was het hier 114° Fahrenheit of +/- 46° Celsius. In Shoshone werd een extra stop ingelast voor de lunch in de Crowbar Café & Saloon, 127 Highway, Shoshone, CA 92384, Tel.: 001/760-852-4180. Het werd een echte meevaller in cowboy stijl, geen lange wachttijden en meer dan genoeg op je bord. Dit laatste zijn we ondertussen gewoon op deze rondtrip.

Wanneer ons buikje goed gevuld was en de dorst gelaafd, zetten we de rit verder naar Artists Dune met Artists Palette. Hier spreek je enkel in superlatieven. Zoveel moois op een kleine afstand is waarlijk onbeschrijfelijk. Het pad was niet haalbaar met een rolstoel, daardoor heb ik er van op de parking trachten naar te kijken. Naast de Badwater Road strekt zich een enorme zoutvlakte uit, het Badwater Basin. De beste plaats om de zoutvlakte te bekijken ligt 18 mijl ten zuiden van het Visitor Center. Er ligt een goed houten pad tot dicht bij de zoutpan, zodat zelfs ik de zoutvlakte goed kon bewonderen. Voor mij was het hier een beetje te warm, om er met volle teugen te kunnen van genieten, 108° F of 42° C. Dit is het diepste punt in Death Valley op 282 ft of 94 m onder de zeespiegel. Het diepste punt ligt niet hier maar enkele kilometer verder op de vlakte. In het Badwater Basin vormt zich na een regenbui een groot en heel ondiep meer. Het meer droogt nooit helemaal op en er leeft zelfs een unieke vissoort, de Death Valley pupfish. Op ongeveer 16 miles voor Las Vegas kom je voorbij een mooi natuurgebied, de Red Rock Canyon. De canyon heeft een Visitor Center, waar je een tentoonstelling kunt zien over planten en dieren die in de woestijn groeien en leven. Het is een State Park en qua inkom telt de Interagency Annual Pass niet. De inkom is $ 5 per wagen, vandaag gratis: nationaal wandelweekend. Dit park heeft een Scenic Drive van een 13-tal mijl. De weg is dagelijks geopend van 6u tot 20u en er geldt een eenrichtingsverkeer. De route begint bij het Visitor Center op 1.127m. Het hoogste punt High Point Overlook ligt op 1.445m. Er zijn meerdere stopplaatsen, vanwaar je de rotsformaties kunt bekijken. Een korte zijweg, die na 7,5 mijl begint, gaat naar één van de populairste plekken van het park. Er is een picknickplaats bij Window Springs. Deze route loopt door de kleurrijke rode rotsen, voorbij Joshua bomen en een bijzonder woestijnlandschap. Het State Park is zeker een ommetje waard. Na het verlaten van deze mooie natuur kwam het einddoel van de dag in zicht, Las Vegas.

Frans parkeerde de wagen onder de grote luifel aan de inkom van de Gold Coast & Casino, het hotel waar we twee nachten zouden verblijven. Na het uitladen van de bagage werd de sleutel van de wagen gevraagd en een bediende zou hem voor ons in de garage stallen. Zelf doen zat er gewoon niet in. Zoveel luxe zijn wij niet gewoon, maar dat is nu eenmaal Las Vegas. Het inchecken had heel wat voeten in de aarde en daardoor konden we pas veel later dan voorzien door de speelzaal met de vele speelkasten en de pokertafels naar de liften en de kamer voor installatie van onze bagage. Het duurde en bleef duren eer die naar boven kwam. De man van de beldesk meldde ons, dat we hadden moeten vragen die naar boven te rijden. Het was nu vlug opgelost en we konden uitpakken. We verkozen deze avond in het hotel te blijven en er van het buffet te genieten. Vanaf 19u kan je er aanschuiven en dit tot 21u. Om 21.30u gaat het restaurant dicht en je wordt daarvan goed op voorhand verwittigd en bijna vriendelijk buiten gezet. Het buffet is groots en je hebt er keuze te over, zodat het moeilijk wordt om van elk gerecht te proeven en dat allemaal voor $ 13,99 per persoon. Het is dan ook niet verwonderlijk dat in Amerika zoveel zwaarlijvige mensen rondlopen. We wensten Irma en Frans nog een goede nacht en trokken ons terug op de kamer.

Mijlenteller wagen 7.491 - 7.750 mijl, vandaag 259 mijl of 414 km, tijd 11u stops inbegrepen, weer: Zonnig en gloeiend heet, zeker in Death Valley.

- De stadsbussen Deuce, Ace en 301 rijden de Strip af. De Ace lijn is meer een snelbus en stopt niet overal. Een enkele rit kost $ 3, een dagpas $ 7 en is 24u geldig. De bussen zijn allen rolstoeltoegankelijk. Ieder hotel heeft zijn casino, waar dag en nacht gegokt en gespeeld wordt door jong en oud. Je kunt een verzekering afsluiten, die bij bankroet een vlucht naar huis betaalt. In Las Vegas wordt kwistig omgesprongen met energie en water.

Maandag 07/06 Las Vegas

Luxor Excalibur Laser show Fremont Street

Even over 9u stapten we aan de zijuitgang van het Gold Coast hotel buiten om er te wachten op de komst van de free shuttle, die rolstoeltoegankelijk is met een lift en rijdt van 9u tot 24u. De chauffeur laat geen andere toeristen in de bus zolang de rolstoel niet verankerd is op de daarvoor voorziene plaats. Met de shuttle lieten we ons tot bij Bill’s op de Strip(Las Vegas Boulevard) voeren, gelegen tegenover Caesars Palace. Dit is ook het eindpunt van de free shuttle die bij de Gold Coast passeert. Op de Strip val je van de ene verbazing in de andere. Alles is er heel groots opgevat en het onvoorstelbare wordt hier bewaarheid. Superlatieven schieten er zelfs tekort.

- Bij het themahotel Luxor*** kijk je op een Sfinx die mooier is dan de echte in Egypte, met erachter een heuse glazen piramide. Ik spreek dan nog niet van het interieur, dat alle verbeelding tart.

- Een skytrein verbindt Luxor met Mandalay Bay*, waar je te midden van een 19e eeuws Aziatisch Tropisch Paradijs belandt.

- Even verder kom je bij Excalibur**, het middeleeuws Engeland en net een veelkleurig sprookjeskasteel.

- Bij Paris*** sta je plots voor de Eiffeltoren. Wegens gebrek aan tijd zijn we niet naar boven gegaan. Als je toch naar boven wil op de Eiffeltoren, doe je dit best in de vroege avond. Je betaalt de dagprijs en wacht tot het donker is.

- Bij het grote MGM stapten we binnen om even op adem en in frissere lucht te komen. Buiten was het ondertussen bloedheet. Een koele drank met of zonder ijs ging er vlotjes in. Velen stonden zich te vergapen aan de leeuwenkooi, waar twee opzichters doodgemoedereerd een bot in de muil van een leeuw stopten. Blijkbaar krijgen de dieren goed te eten, want ze verroerden geen vin naar hun oppassers.

- The Venetian*** is met zijn +/- 5.000 kamers het grootste en één van de meest luxueuze hotels van Las Vegas en spande voor ons de kroon. Je waant je in Venetië, met de Rialto-brug, het Dogenpaleis en de kanalen met gondels die af en aan varen. De bootmannen jaar zingen een min of meer Italiaans deuntje. Een gondelvaart kost $ 16 p/p, kinderen onder 2 jaar gratis. In de overdekte, door airco gekoelde en niet te missen winkelgalerijen van de Grand Canal Shoppes lopen de kanalen verder en fonteinen zoals die van Trevi zijn er heel gewoon. Het plafond is geschilderd als een uitspansel met witte wolkjes en een ondergaande zon. De shops mag je zeker niet missen. Je komt er ogen tekort, net zoals in de meeste locaties op de Strip.

- Caesars Palace** is het beste themahotel van de Strip. Fountain shows in de Forum shops naast de fonteinen. Ze vinden om de 10 min. plaats Ma-Di-Wo tussen 22u en 1u ’s nachts Do-Vr-Za-Zo tussen 22u en 4u ‘s nachts

- Bellagio***: Hier gaat een klank- en lichtspel door op het miniatuurmeer, het is een fonteinenschouwspel. Het is mooi van op de voetgangersbrug bij Bally’s. Het gaat om het half uur door tussen 15u en 20u en om de 15 min. tussen 20u en 24u.

Na Bellagio gingen we op zoek naar een goed en betaalbaar restaurant. Het werd The Pepper Mil, iets achterin gelegen op de Strip. Het was er lekker, niet duur en zoals naar gewoonte teveel op ons bord. Wij betaalden voor ons twee $ 38,58, drank en service inbegrepen. Bij het buitenkomen zochten we een halte op van de stadsbus Deuce om bij Fremont Street Experience(Downtown) te geraken voor de Laser Light Show, een klank en lichtspel dat in de overdekte straat doorgaat wanneer het voldoende donker is. Nu was dat om 20.30u en het duurt 6 minuten. De show gaat om het uur door vanaf de start. De ganse straat is overdekt met een raster van miljoenen lampjes. Na de korte show volgden wij de mensenzee, die de straat massaal verliet. We namen terug de Deuce en stapten af in de buurt van The Stratosphere Tower, open van 10u tot 1u ’s nachts. De toegang bedraagt $ 12 p/p en een lift brengt je in geen tijd naar de 108e verdieping. Daar heb je een mooi panoramisch uitzicht op Las Vegas. Wij waren er bij donker en dus kregen we Las Vegas by night te zien, wat ook prachtig is. Van op The Stratosphere hebben personen die durven de mogelijkheid tot basejumpen vanaf de 108e verdieping. De gegadigden worden netjes ingepakt en goed beveiligd worden zij naar de reling geleid, waar zij moeten springen. Bij het buitenkomen van de Stratosphere zochten we een vrije taxi op, die we op de kop konden tikken aan Caesars Palace. In geen tijd waren we in het hotel en betaalden de man $ 10. Nu konden we genieten van een deugddoende nachtrust na een dag genieten in de koele themahotels op de Strip.

Alle themahotels en alle andere bezienswaardigheden zijn rolstoeltoegankelijk. De overkant van de Strip bereik je met een lift, vervolgens een loopbrug en terug een lift. Alles is heel goed aangelegd. In Las Vegas kan je gerust alleen op pad met je rolstoel. Je kunt er in een rolstoel plaatsnemen aan één van de vele gokmachines en je geluk wagen. Niemand neemt er aanstoot aan.

We lieten de wagen op stal en kozen voor het openbaar vervoer. We genoten van een fel brandende zon. Daardoor zochten we zoveel mogelijk de koelte op van de themahotels.

Dinsdag 08/06 Las Vegas - Grand Canyon South Rim

Na het ontbijt op de kamer vroeg Marie-Claire de beldesk man om de bagage naar beneden te halen. Rond 7.30u was iedereen paraat en kon onze wagen voorgereden worden. Van zodra die werd voorgereden, schoot iedereen in actie om zo vlug mogelijk geladen te zijn en te kunnen vertrekken. Het startsein werd gegeven om 7.45u en de GPS loodste ons correct uit het mierennest van autobanen. Een 48-tal kilometer buiten Las Vegas kwamen we voorbij de Hoover Dam. Het is een betonnen boogdam op de Colorado River ter hoogte van Black Canyon. De dam is genoemd naar Herbert Hoover, die een sleutelrol speelde bij de bouw van de dam, eerst als Secretary of Commerce(Minister van Handel) en later als President van de Verenigde Staten. De Hoover Dam werd gebouwd door Six Companies Incorporated, onder leiding van Frank Crowe. De bouw begon in 1930 en werd afgerond in 1936. Het reservoir dat achter de dam ontstaan is, heet Lake Mead, naar Elwood Mead die het toezicht had bij de bouw van de dam. Veel meer was er onderweg niet te beleven en om de benen even te kunnen strekken, lasten we een stop in te Seligman, een klein stadje op de Route 66. Het stadje is een openlucht museum van Old Timers, variërend van oude trucks tot lange sleeën en de beroemde en de alom gekende Harley Davidson ontbreekt er niet. Hier en daar zie je afbeeldingen van vroegere filmsterren zoals John Wayne, Elvis, James Dean en Marylin Monroe. Emblemen die herinneren aan Route 66 worden in alle soorten en maten verkocht. Het is een waar paradijs voor souvenirjagers. In 1953 bouwde Juan Delgadillo hier de bekende Snow Cap Drive-In uit schroothout. Bezoekers kunnen hier hun visitekaartje ophangen. Zijn broer, de levende legende Angel, runt hiernaast de bekende Angel’s Barbershop. Beroemdheden uit de hele wereld komen naar hem, om zich door hem op de ouderwetse manier, te laten knippen. Nu we toch gestopt waren, namen we de gelegenheid te baat om een lunch pauze in te lassen. Een versgemaakte hotdog met een frisdrank ging er vlug in. De rit werd verder gezet om in Williams bij Safeway onze mondvoorraad voor enkele dagen in te slaan en om nog eens bij te tanken. We wilden het hier nog doen, omdat de prijzen van brandstof in de buurt van de Grand Canyon waarschijnlijk veel hoger lagen. Bij de inkom van het nationale park ontvang je naast een plannetje, een krantje. De opgegeven mijlen of kilometers op het plan zijn niet altijd correct en je houdt er best niet al te veel rekening mee. Reken liever enkele mijlen meer, of hebben Amerikanen zevenmijlslaarzen.
Rond de klok van 16.15u konden we inchecken in de Maswik Lodge, waar we twee nachten zouden verblijven. Na installatie op de kamer zochten we het Visitor Center op. Dat sloot net zijn deuren bij aankomst. Wij wilden de “Accessibility Pass” kunnen ontvangen. Een vriendelijke ranger ging terug binnen en na enkele ogenblikken kwam hij terug met de pas.
Met deze pas konden en mochten we met de wagen op plaatsen komen en parkeren, waar alleen de shuttlebussen mogen komen. Deze pas geldt enkel voor minder mobiele personen en voor rolstoelgebruikers.

Nuttige info over Grand Canyon
- De “Accessibility Pass” moet voor het raam van de wagen geplaatst worden.

- The Guide en Trip Planner zijn gratis krantjes, die hier verkrijgbaar zijn. Ze geven de stops van de shuttlebussen aan.

- Veel shuttlebussen zijn rolstoeltoegankelijk, hebben een voorbehouden plaats voor rolstoelen en zijn allen gratis.

- Zowel in Tusayan als in Village zijn er supermarkten, benzinestations, internet, geldautomaten (ATM), een bank en een postkantoor. Alles is er zeer duur.

- Vluchten over de Grand Canyon gebeuren vanaf de kleine luchthaven van Tusayan (Best Western Squire Inn) met Eco-Star of Papillon Gran Canyon.
De plaats naast de piloot is goed. Best niet doen op de middag, het is het goedkoopst, maar het zicht is minder door de hitte. Kijk de brochures in, soms staan er kortingen in van 10%.

- In Tusayan wordt in een auditorium de Imax, een film getoond van National Geographic over de geschiedenis van de Colorado rivier, de Grand Canyon en zijn oorspronkelijke bewoners. De film wordt getoond tussen 8.30u en 20.30u, hij duurt 34 minuten en een ticket kost $ 12 p/p. Het is heel indrukwekkend.

- Grand Canyon Village ligt in het midden gedeelte van de Grand Canyon. Hier bevinden zich verschillende hotels, giftshops en een restaurant o.a. Maswik Lodge. Van het Visitor Center vertrekken shuttles naar de hotels. Het is de start van 2 rolstoeltoegankelijke wandelpaden: Rim Trail: minstens 6 km, die vertrekt dichtbij Maswik Lodge.
Greenway Trail: +/- 4 km, loopt parallel met de Rim Trail.

Nu we de “Accessiblity Pass” in ons bezit hadden, kregen we vrij spel in het park. Dit zou pas ten vroegste morgen of zelfs overmorgen van tel zijn. Vandaag wilden we nog naar het Hopi Point voor de zonsondergang. Aan dit uitkijkpunt zijn toiletten voorzien. Naarmate de zon lager op de canyon kwam te staan, werden de kleuren hoe langer hoe intenser. De rotsen die tijdens de dag roze zijn, worden bij zonsondergang rood. Om een goed plaatsje te kunnen bemachtigen, ga je er best goed op tijd, want iedereen wil een mooi kiekje schieten. Er waren toeschouwers, maar de grote massa bleef uit. Met een rolstoel kan je, met hulp, tot bij de reling komen en genieten van de prachtige kleuren van de canyon. Rond 20.30u dropen we af en keerden naar de lodge terug, om er aan te schuiven aan een overheerlijk buffet. Met een volle maag trokken wij ons terug in de kamer, namen een douche, zorgden dat de batterijen op van fototoestel en filmcamera opgeladen werden en zochten het malse bed op.

Mijlenteller wagen 7.750 - 8.050 mijl, vandaag 300 mijl of 480 km, tijd 8.30u enkele stops inbegrepen, weer: Zonnig

Woensdag 09/06 Grand Canyon South Rim

Grand Canyon

De Grand Canyon www.nps.gov/grca/ is een zeer brede en diepe kloof in het noorden van Arizona. In de loop van miljoenen jaren heeft het water van de Colorado rivier deze kloof in het landschap doen ontstaan. Deze extreme erosie werd mogelijk doordat het gebied waarin de kloof ligt, steeds verder omhoog rees. De Colorado rivier erodeert ongeveer 16 cm per 1000 jaar. De canyon is ongeveer 435 km lang en de breedte varieert tussen 15 en 19 km. Het gesteente dat nu bloot komt te liggen, is volgens metingen ca. 2 miljard jaar oud. Het is een onderdeel van de Grand Staircase. Ondanks de grote breedte is de overkant van de canyon vanaf vrijwel elk punt goed te zien. Dit komt door de extreem lage luchtvochtigheid in het woestijnachtige gebied, waardoor de lichtabsorptie hier uitermate gering is. De wanden van de Grand Canyon zijn roodachtig gestreept door de verschillende samenstelling van de lagen in de successie. Het rode gesteente van de Grand Canyon is op haar mooist vlak na zonsopkomst en even voor zonsondergang. Het verdient dan ook aanbeveling de canyon rond deze tijd te bezoeken.

Na het ontbijt op de kamer verkozen wij de West Rim Drive met een bezoek te vereren. Gisteren hadden we met onze medereizigers afgesproken, dat ieder op eigen initiatief zijn ding zou doen. Wij wachten daarom aan de ingang van Maswik Lodge op de blauwe shuttle, die aan de Market Plaza, tegen de lodge, een vaste halte heeft.

- Om meer te weten te komen over de verschillende lijnen van de shuttlebussen, raadpleeg volgende website: www.nps.gov/grca/planyourvisit/shuttlebuses.htm
De blauwe lijn doet alle hotels in het park aan en brengt je tot bij het Visitor Center. Daar heb je de keuze tussen de groene(green), rode(red) en paarse(purple). Ze volgen allen een andere route. Op de website kan je de verschillende routes en de frequentie nakijken.

In geen tijd stopte een shuttle van de Blue Line en bracht ons bij de start van de Bright Angel Trail. Marie-Claire was zinnens aan de trail te beginnen, maar is na enkele honderden meters op haar stappen teruggekeerd. Er ligt een toegankelijk pad, van waar je reeds een mooi uitzicht hebt op de canyon. We stapten een volgende shuttle op en nu ging het rechtstreeks naar het Visitor Center. Vermits dit gisteren gesloten was, wilden we er nu zeker binnen springen om nog enige documentatie mee te nemen. Aan het Visitor Center was de shuttlestop van de Red Line niet ver te zoeken. De Red Line rijdt tot het eindpunt van de West Rim Drive, Hermits Rest. Hermits Road is 13 km lang en is doenbaar met eigen wagen of met de shuttle, de Red Line.

- Maricopa Point was onze eerste stop op deze lijn. Er ligt een toegankelijk pad en je hebt er een mooi zicht op de Bright Angel Trail.

- Het gedeelte tussen Maricopa Point en Powell Point is niet zo geweldig.

- Het Mohave Point volgde, het is niet toegankelijk maar wel het pad dat er naartoe leidt. Het panorama is mooi, maar er is geen reling.

- The Abyss geeft je een mooi vergezicht. Het is moeilijk, om niet te zeggen niet te doen, maar de geleverde inspanning loont op het einde van het pad.

- We kozen er voor om nu met de shuttle tot Hermits Rest te rijden, daar even op adem te komen en dan stilaan de terugtocht aan te vatten. Hier zijn rolstoeltoegankelijke toiletten.
De wandelroute die hier vertrekt, gaat naar Santa Maria Spring.

- Pima Point met dubbele shuttlebus stop op heen en terugreis is toegankelijk en de uitzichten zijn ongeveer dezelfde als op andere plaatsen.
Na het Pima Point namen we de Red Line tot het Visitor Center, stapten over op de Blue Line en keerden naar de kamer terug om er een kleine lunch naar binnen te werken. Om 14.15u stapten we terug op, namen de Blue Line tot het Visitor Center, stapten over op de Green Line en vroegen de chauffeur te stoppen aan Yaki Point. Dit uitzichtpunt is toegankelijk en je kunt er een mooie sunrise hebben, maar geen mooie sunset. Het is één van de mooiste panorama’s van de South Rim. Wanneer je het Yaki Point met eigen wagen wil aandoen, moet je over een “Accessibilty Pass” beschikken, anders wordt je er geweigerd. Het laatste uitzichtpunt voor vandaag werd Yavapai Point. Het is deels toegankelijk en je hebt er een prachtig uitzicht, zeker bij zonsondergang. Het leek ons hier mooier dan bij Hopi Point, maar smaken verschillen. Van de Green Line stapten we nu over op de Purple Line, die ons naar Tusayan bracht, met een halte aan de Imax, waar we een voorstelling wilden bijwonen van de film over de geschiedenis van de Colorado rivier, de Grand Canyon en zijn oorspronkelijke bewoners. De film is een realisatie van National Geographic en duurt 34 minuten. De vertoningen lopen van 8.30u tot 20.30u en de toegang bedraagt $ 12 voor iedereen. Rolstoelgebruikers gaan als eerste in de zaal en nemen plaats voor de trappen. Na de vertoning keerden we terug naar de lodge, waar we rond 19.30u aankwamen en onmiddellijk aan tafel gingen. Frans, Irma, Georgette en Mieke waren reeds gezeten en wij zetten ons neer aan een tafel naast hen. We lieten het ons in ieder geval smaken, waarna we aan een grondige wasbeurt toe waren en daarna onder de lakens doken. Het was een mooie maar vermoeiende dag voor ieder van ons.

De wagen lieten we op stal, in het park gebruikten we enkel de shuttle en voor het overige legden we veel afstand te voet af. We hebben met volop genoten van het prachtig lenteweer.

Donderdag 10/06 Grand Canyon - Canyon de Chelly

Om 7.45u was iedereen paraat en zegden we de South Rim van de Grand Canyon vaarwel. We zouden nog wel enkele uren in het park rondtoeren, maar Maswik Lodge kregen we niet meer terug te zien.

- Pipe Creek Vista was de eerste stop vandaag. Het uitzichtpunt is rolstoeltoegankelijk.

- Aan het Grand Viewpoint heb je het breedste panorama, het is deels rolstoeltoegankelijk.

- Aan het Moran Point heb je een uitzicht op de Huance Canyon. Het is toegankelijk en je hebt er een mooi zicht op de Colorado rivier en op de canyon.

- Aan het Lipan Point krijg je ook een mooi zicht op de Colorado rivier. Er ligt een rolstoeltoegankelijk pad in grint.

- Het Navajo Point is toegankelijk, maar het zicht is er minder mooi.

- Bij Desert View is het uitzicht zeer mooi vanaf de watchtower. Via een toegankelijk pad kom je, met begeleider, bij de reling en van daar heb je een bijna zo mooi uitzicht op de Grand Canyon als op de watchtower.
De afstand van Grand Canyon Village naar Desert View is 40 km.
Even voorbij Desert View verlieten we definitief de South Rim van de Grand Canyon, om in de nabijheid van Tuba City te stoppen bij het kleine Navajo park Little Colorado. De toegang hiervoor is $ 2 per wagen. Voor je aan het uitzichtpunt komt, moet je voorbij een hele resem kraampjes, waar de Navajo indianen allerlei prularia trachten aan de man te brengen. Er ligt een toegankelijk pad in grint, waardoor ik nu van het weidse landschap kon genieten. Lang hebben we er niet vertoefd en buiten het park genoten we van onze lunch op een openbare overdekte picknickplaats, beschut tegen de wind en de felle zon. In Tuba City werd de mondvoorraad nogmaals bijgevuld in een kleine superette naast een benzinestation. Wanneer alles netjes in de wagen stond, zetten we de tocht naar Chinle verder, om er aan het Holiday Inn Hotel*** aan te komen rond de tijd van 16.55u. Bij aankomst in Chinle stelden we vast dat het hier 1 uur later was dan aan de Grand Canyon. We hadden er geen rekening mee gehouden. Op die manier was het nu plots 17.55u en restte er van de dag niet bijster veel. Het inchecken was een formaliteit en de rest van de avond hielden we het rustig. Er was nu even tijd om wat orde op zaken te stellen en tegen 19.30u, plaatselijke tijd, hadden we afgesproken om met ons groepje van 6 te gaan eten. Het avondmaal was lekker maar prijzig. Wij betaalden voor ons beiden $ 46,16.

Mijlenteller wagen 8.050 - 8.292 mijn, vandaag 242 mijl of 387 km, tijd 7.55u stops inbegrepen, weer: Zonnig

Vrijdag 11/06 Canyon de Chelly - Monument Valley

Canyon de Chelly Monument Valley

Canyon de Chelly

Binnen de grenzen van het Navajo Reservation in de staat Arizona liggen een aantal canyons, die samen het National Monument Canyon de Chelly www.nps.gov/cach/ vormen. Het is een natuurmonument ten oosten van Route 191 tegen Chinle. De naam Chelly of Chelley is een Spaans leenwoord van het Navajo woord Tséyi’, dat zoveel betekent als “canyon”, letterlijk “in de rotsen” tsé = rots + yi’ = in of binnen”. Het nationaal monument Canyon de Chelly werd op 1 april 1931 ingericht als onderdeel van de National Park Service. Het monument omvat 339 km² en omhelst de bodem en wanden van drie belangrijke canyons: de Chelly, del Muerto en Monument Canyon. De bronnen van de stromen, die deze kloven hebben uitgesleten, liggen ten oosten van de canyon. In de canyon zie je nog overblijfselen van de vroege inheemse stammen die in dit gebied leefden. Canyon de Chelly is uniek omdat hij volledig aan het Navajovolk toebehoort. De toegang tot de bodem van de canyon is beperkt en bezoekers kunnen de canyon enkel in vergezeld door een parkranger of een officiële Navajo-gids. Canyon de Chelly is een minder bekend park dan de grote namen, maar is daarom niet minder mooi. Het is jammer dat het niet meer bezocht wordt. Het is zeker een ommetje waard.

Voor we in het Holiday Inn in Chinle opstapten, kregen we een degelijk en uitgebreid ontbijt voorgeschoteld. Het was nu ook de eerste maal op deze trip dat we bij het ontbijt een gebakken ei konden krijgen. Op plaatsen waar het ontbijt inbegrepen was, bestond het voor het merendeel uit wat heel zoete koffiekoeken en een beker koffie of thee. Op dit gebied is het hotel zeker een aanrader. We konden er nu voor lange uren tegen, een banaan voor de lunch werd nog vlug meegenomen en om 8u konden we een nieuwe dag inluiden. De Canyon de Chelly ligt maar enkele kilometer buiten Chinle. Het Visitor Center sloegen we hier niet over, open 8u tot 17u. Je krijgt er info over de activiteiten en een plattegrond. De inkom is gratis, het is Navajoland. Je vindt er nu nog ruïnes van dorpen van de Anazazi, de eerste bewoners. De dorpen zijn gebouwd in de grotten, zie linkse foto op vorige pagina.

Het Nationaal Park bestaat uit twee delen:
- North Rim(Route 64): 15 mijl - Canyon de Muerto. ‘s Morgens heb je er de mooiste belichting.
Er zijn 4 viewpoints. De weg stopt bij Massacre Cave Overlook.

- South Rim(Route 7): Het is de mooiste kant, het loopt dood na +/- 2 uur. In de late namiddag is het op zijn mooiste. Er zijn 6 viewpoints, waarvan White House
en Spider Rock Overlooks de mooiste zijn.
Vanaf White House vertrekt er een wandeling van +/- 1.30u(H/T) - ½ mijl. Je vindt er adobe huizen. Voorzie zeker voldoende water voor de steile klim en een hoofddeksel.

Wij startten de South Rim Drive bij Tunnel Overlook. Het uitzicht is mooi, maar niet spectaculair en moeilijk toegankelijk door een steil pad. Je krijgt een goede indruk van de prachtige kleuren van de rotswanden. Van de canyon zelf kan je vanaf deze plek maar een klein stukje zien. Bij Tregi Overlook heb je reeds een mooi zicht vanaf de parking. Junction Overlook is deels toegankelijk. Vanaf White House Overlook zie je zo’n 180m onder je één van de grootste ruïnes van het park. De White House Ruïns waren bewoond tussen 1040 en 1275. Er loopt een wandelweg naar de ruïne en dit is het enige pad, dat zonder gids mag gebruikt worden. Het pad is toegankelijk, maar de wandeling loopt via een steil pad. Daardoor zou het voor de begeleider een moeilijke opdracht zijn. Sliding House Overlook ligt op het einde van een korte zijweg. Langs de parking ligt een uitgestrekt gebied met slickrock, je kunt een heel eind langs de rim gaan. Wanneer je naar rechts gaat, kom je uit bij de plek waar je de ruïne van een pueblo kunt zien, die rond het jaar 900 gebouwd is op een smalle richel onder een overhangende rots. De pueblo bestond uit 30 tot 50 kamers en was bewoond tot 1200. De rotsomgeving rond Sliding House Ruin is indrukwekkend. Het pad is niet rolstoeltoegankelijk. Face Rock Overlook is het dan weer wel. Als laatste kwamen we bij Spider Rock Overlook. Het pad naar het terras is toegankelijk en het zicht is gewoon prachtig.

- De Spider Rock is een heilig oord voor de Navajo Indianen. Volgens hen woonde “Spider Woman” op de top van de rots. Vroeger en zelfs nu nog worden de kinderen van de Navajo stam door hun ouders gewaarschuwd als ze ongehoorzaam zijn. Volgens de legende kwam “Spider Woman” dan van de rots naar beneden, nam de ongehoorzame kinderen mee en at ze dan op. De kinderen hadden ook gehoord dat de top van de rots wit was, omdat de zon de beenderen van de kinderen afgebleekt had.

Tegen de middag verlieten we Canyon de Chelly en zetten koers naar Monument Valley, om even voorbij Kayenta te stoppen voor de picknick. We hadden langs de kant van de weg een eenzame tafel met banken opgemerkt en van die gelegenheid hebben we geprofiteerd. Het was er rustig zitten , maar winderig, we moesten bekers en andere lichte spullen wegstoppen of blokkeren. We werden er door niemand gestoord.

Om 15.30u kwamen we aan in Monument Valley, dat ligt tussen Kayenta en Mexican Hat. De website van het park is www.navajonationparks.org/htm/monumentvalley.htm Het Visitor Center is open 6u - 21u en ligt op 27 km van Kayenta. De toegang bedraagt US$ 5 p/p, Navajoland behoort niet tot de nationale parken, de Interagency Annual Pass wordt er niet aanvaard. Aan het Visitor Center is een café, een restaurant en een grote shop verbonden. In het Visitor Center is een plattegrond beschikbaar. De Jeeptours vertrekken naast het Visitor Center. Om 16u konden we starten aan de tour in het park. Je waant je soms te midden van één of andere western, enig gemis, je ziet er John Waine en de indianen niet. Monument Valley is misschien wel het meest sprekende voorbeeld van de overweldigende schoonheid van het woestijnlandschap in het zuidwesten van Amerika. Het silhouet van de eenzame rode rotsen, omgeven door een lege, weidse vlakte, heeft als decor gediend voor tientallen films en commercials. Het grootste deel van het park ligt in Arizona en de meest noordelijke punt in Utah. Monument Valley is een Navajo National Tribal Park. Het betekent dat het behoort tot het grondgebied dat toebehoort tot de Navajo Indianen. Sommige families wonen reeds jarenlang in dit gebied en houden de tradities van hun voorouders in ere. Voor de Indianen is het toerisme er een belangrijke bron van inkomsten.

Voornaamste bezienswaardigheden:
- Valley Drive is 25 km met een zicht op de Buttes. De duur van de toer is 2u, de stops meegerekend. De eerste mijlen zijn de mooiste. Artist Point en John Ford Point zijn zeer mooi.

- Golding Drive is links van de weg 163 en aan de overkant van het Visitor Center.

- Monument Valley Museum is gelegen in het huis van de Gouldings. Het is open van 8u tot 20u, er wordt geen inkom maar een vrije bijdrage gevraagd. Aanpalend aan de lodge is een supermarkt gevestigd.

We keken al een ganse tijd op een grijze lucht en bij de start van onze toer in Monument Valley kregen we een zandstorm en later een regenbui over ons heen. Het was minder prettig en niet denderend voor de foto’s. Gelukkig was de zandstorm vlug voorbij en bleef de regen niet duren, maar de lucht bleef de ganse tijd grijs. Pas toen we terug aan het Visitor Center kwamen, liet een waterzon zich even zien en kregen we toch nog een zonsondergang met een waterzonnetje en met de 3 Buttes op de achtergrond. Om 19.30u hielden we het voor bekeken en reden naar het hotel Hampton Inn Kayenta. Onmiddellijk na het inchecken zochten wij allen het restaurant op en na een verkwikkende maaltijd trokken we ons terug op de kamer voor een deugddoende nachtrust.

Mijlenteller wagen 8.292 - 8.508 mijl, vandaag 210 mijl of 336 km, tijd 7.30u met Canyon de Chelly maar zonder Monument Valley, weer: In Chinle zijn we vertrokken met zon, maar rond de middag werd de hemel grijs en in Monument Valley kregen we een zandstorm en een regenbui over ons heen.

Zaterdag 12/06 Monument Valley - Lake Powell - Glen Canyon

Na een simpel ontbijt konden we om 9u Hampton Inn vaarwel zeggen en zetten we koers naar Page. In Mexican Hat werd gestopt om bij te tanken en om de mondvoorraad bij te vullen, voornamelijk drinkwater. Even buiten Mexican Hat zagen we op de rechter kant van de weg precies een echte Mexicaanse hoed, maar één door de natuur gevormd op een rots. Het zicht op het fenomeen is van op de gewone weg beter dan wanneer je het nadert, maar wij wilden het allebei. Als je nog wat verder rijdt en links afslaat op Interstate 261, na een kilometer weer links afslaat op Interstate 316, kom je aan Goosenecks State Park: www.utah.com/stateparks/goosenecks.htm Op het einde van deze weg is een parkeerplaats en hier tref je indianen aan die handwerken trachten aan de man te brengen. Het viel mee, ze waren niet opdringerig. Bij het uitkijkpunt wordt het je meteen duidelijk waar de naam van het park vandaan komt. Je ziet hoe de San Juan rivier, een zijrivier van de Colorado rivier, een diepe geul in het landschap heeft uitgesleten. De rivier volgt geen rechte lijn, maar meandert door het landschap. Op dit punt sta je 300 meter onder de rand van de mesa, die zich westelijk bevindt. De rivier stroomt nog eens 300 meter lager. Het pad naar het uitzichtpunt is niet rolstoeltoegankelijk, maar vanaf de parking heb je reeds een prachtig zicht op het natuurfenomeen. Terug op de hoofdweg stevenden we af op de Valley of the Gods of Mini Monument Valley. Het ligt niet zo ver van Monument Valley en heeft vergelijkbare rotsformaties. Het is een kleinere versie van zijn grote broer met lange rode geïsoleerde plateaus en schitterende rotsen boven het dal. Wij vonden dit kleine park zelfs mooier dan het gelijknamige park en je bent er omzeggens alleen op de wereld. Je valt er van de ene verbazing in de andere en daarbij is het bezoek gratis. Het landschap van Valley of the Gods lijkt sterk op dat van Monument Valley, dat 30 mijl verder naar het zuiden ligt. De weg begint vanaf Highway 163, ongeveer 5 mijl ten noorden van Mexican Hat. Na 17 mijl kom de weg, een gravel road, uit op Highway 261. Via de gravel road kan je door de eenzame vallei rijden.

Na de rit in de Valley of the Gods moesten we terug over Kayenta, om zo naar Page te kunnen afslaan. Op weg naar Kayenta hielden we een picknick op dezelfde plaats als de dag voordien. Ons plaatsje was door niemand ingenomen. Nu we toch een grotere plaats voorbij kwamen, maakten we van de gelegenheid gebruik om de mondvoorraad aan te vullen en bij te tanken. De twee kleine maar nodige karweitjes achter de rug zetten we de rit naar Page verder, om er aan te komen rond 16.55u. Het inchecken in Days Inn ging vlot en na installatie op de kamer en na een opfrisbeurt, hadden we afgesproken een restaurant op te zoeken tegen 19u. Aan de balie van het hotel vroegen we naar een betrouwbaar en niet te duur restaurant. Volgens hen was Mandarin Gourmet net wat we zochten. De bediende legde uit hoe we er naartoe konden en weg waren wij. Het was inderdaad een goede keuze. Je kan er een uitstekend buffet eten voor $ 15 p/p en je kan kiezen uit verschillende gerechten. Het ene is al wat meer gekruid dan het andere. Wij aten er een tomatensoep en die was omzeggens niet te eten. Marie-Claire is een kommetje met kippensoep gaan halen en die was lekker. Dit Chinees restaurant zat eivol om 19u en was zo goed als leeg om 21u. Het is zeker aan te bevelen. Hun gerechten zijn van uitstekende kwaliteit. Hun gegevens zijn:
Mandarin Gourmet, 683 South Lake Powell Blvd, Page, AZ 86040, Tel.: 001/928-645-5516

Mijlenteller wagen 8.508 - 8.757 mijl, vandaag 249 mijl of 398 km, tijd 8.55u stops inbegrepen, weer: Vertrokken met zon, later witte wolkenslierten tot zwaar bewolkt.

Zondag 13/06 Visitor Center met Glen Canyon Dam, Scenic View, Horseshoe Bend en Lake Powell

Het ontbijt in Days Inn was betrekkelijk goed en in simpele buffetvorm. Je hebt er keuze uit toast met boter en jam, zoete ontbijtkoeken, cakes en koffie, thee en fruitsap. Toen iedereen klaar was, kon Frans de wagen starten en om 8.30u trokken we op pad. We reden via Interstate 89 in zuidelijke richting naar Horseshoe Bend www.nps.gov/hobe/ . De Interstate 89 volgden we tot ongeveer 1 mijl voorbij de kruising met Interstate 98 tot mijl 545. Links zie je op een rots een grote witgeschilderde “P”, iets daar voorbij staat rechts een bruine wegwijzer met de naam, we sloegen het weggetje rechts in tot aan het parkeerterrein op 300 m. Gratis toegang. Vanaf de parkeerplaats ga je via een breed zanderig pad 1.200m, eerst omhoog en daarna naar beneden naar het uitzichtpunt. Houdt er rekening mee dat er nergens schaduw is en dat de terugweg door los zand, wat inspanning vergt. Kort voor je het uitzichtpunt bereikt, maakt het zand plaats voor een rotsachtige ondergrond. Horseshoe Bend is een niet te missen bezienswaardigheid in de omgeving van Page, het is te mooi. Het is één van de meest spectaculaire hoefijzervormige rivierbochten op de Colorado rivier. Deze gigantische rivierbocht heeft zich enkele mijlen ten zuiden van Lake Powell en de Glen Canyon Dam gevormd in de miljoenen jaren oude lagen van Navajo Sandstone. Rondom en in de bocht zijn rotswanden die meer dan 300m boven de Colorado rivier uitsteken. Met een rolstoel is het uitzichtpunt niet te bereiken. Het was echt jammer, maar er was niets aan te doen.

Vanaf Horseshoe Bend keerden we terug naar Page, om er in noordelijke richting de Interstate 89 te blijven volgen richting Kanab. Vrij dicht bij Wahweap Marina en op ongeveer 4 mijl van de jachthaven kom je aan Lone Rock, een enorme rots te midden van het meer. Vanaf het strand heb je een schitterend uitzicht op een zijarm van het Lake Powell en op de rots. In de reisgidsen staat aangegeven dat de Interagency Annual Pass wordt aanvaard, maar we zijn zonder controle op het strand kunnen komen. Er wordt gevraagd de wagen op de parkeerplaats achter te laten, maar je kan heel gerust op het strand rijden. Met mobilhomes wordt het ook gedaan en met succes. Alleen het zicht van op de parking is toegankelijk, op het strand rijden met een rolstoel is tamelijk moeilijk. Van Lone Rock naar Wahweap Marina is maar een boogscheut en we wilden van hier uit een boottocht maken op het Lake Powell. De tickettenverkoop gebeurt via het Lake Powell Resort. De prijs voor de kleine boottocht was $ 35 p/p. Er wordt een korting gegeven voor houders van een AARP-pas, zodat een ticket maar $ 21,66 kost. Rolstoelgebruikers kunnen gratis mee met een betalende begeleider. Er is één afvaart per dag na de middag. In het ticket zijn frisdranken en koffie aan boord inbegrepen. Op deze tocht wordt tot de stuwdam gevaren en in de Antilope Canyon. We kochten de ticketten rond 11.30u en de boot zou afvaren om 13u en je moet een half uur op voorhand aanwezig zijn. Daarom werd besloten ter plaatse te blijven en op een bank onze knapzak aan te spreken. Op die manier ging er minder tijd verloren. De pier waar de boot lag aangemeerd, lag een heel eind lager dan waar wij stonden. Ik wist niet hoe de organisatie hier zou te werk gaan, maar geen nood. Als de tijd van inschepen gekomen was, werd ik met mijn rolstoel naar een elektrisch autootje gebracht, die mij tot bij de boot voerde. De boottocht kost wel enkele dollars, maar het is een niet te missen belevenis, varen tussen de kliffen op de zijarmen van het meer. Je vaart er langs de schitterende kleuren van de Antilope Canyon, die boven het water uitsteken. Op een bepaalde plek zie je in de rotsen prachtige petrogliefen. Het is zijn geld meer dan waard. De excursie van 3 u is dezelfde als de onze, maar met een ommetje via de Navajo Canyon. De volle prijs hiervoor is $ 49 p/p.

Terug aan wal zochten we het Scenic View op. Het bevindt zich op 3km voorbij de eerste afslag naar de jachthaven, rechts afslaan wanneer je uit de richting van Page komt en een 100m voorbij het bord “mile 552”. Je hebt er een mooi zicht op de haven en het meer. Wij vonden het niet zo speciaal. Je kan er enkel van op een kleine parking naar kijken en dan op dezelfde weg terugkeren.

Terug op Interstate 89 ging het nu naar het Carl Hayden Visitor Center, gelegen op 3 km ten noorden van Page richting Kanab en de jachthaven Wahweap langs de route R 89, net over de brug aan de Glen Canyon Dam, het Visitor Center is geopend 8u -18u. Er zijn gratis rondleidingen om het half uur tussen 8.30u - 16u, maar niet om 11.30u en 12u. Duur van de rondleiding 45 minuten. Zonder rondleiding kan je de stuwdam bewonderen door een groot raam in het Visitor Center of vanaf de brug. Wij waren er te laat om van een rondleiding te kunnen genieten en hebben het moeten stellen met het zicht achter glas.

De Glen Canyon Dam is een stuwdam op de Colorado rivier. Het doel van de dam is wateropslag voor de Zuidwestelijke Verenigde Staten en om elektriciteit op te wekken voor de bevolking in deze regio’s. Door de aanleg van de dam, ontstond een groot stuwmeer, het Lake Powell. De Glen Canyon Dam is 216 m hoog, 475 m lang en 91 m breed. Het bestaat uit 155.500 pk(116.000 kW) Francis turbines. Acht penstocks gaan via de dam over het water naar de turbines. In het Visitor Center staat een maquette en is er een tentoonstelling over de constructie van de dam en ook over de invloed van de dam op het milieu. Het is bijna niet te geloven dat het na de bouw van de dam 18 jaar heeft geduurd, eer de rivieren zoveel water hadden aangevoerd, dat het ontstane Lake Powell voldoende gevuld was. Stroomafwaarts van de dam is een boogbrug, die langs de Interstate 89 leidt. De brug is voltooid in 1964. Het is de vierde hoogste brug in de Verenigde Staten. Voor de brug en de Navajo Bridge gebouwd werden, was het 192 km omrijden om de andere kant te bereiken.

Onze goedgevulde dag zat er stilaan op en we keerden naar het hotel terug rond de tijd van 17.45u, waar we in de lobby gretig gebruik maakten van één van de twee PC’s die er ter beschikking van de klanten staan. Hier kregen we de kans onze mailbox na te zien en naar het thuisfront te mailen. Ik heb er een eerste gevuld geheugenkaartje kunnen overzetten op een USB-stick. Later heb ik de mogelijkheid niet meer gehad op onze trip, om een PC op de kop te kunnen tikken en zeker niet meer gratis, want internet is vrij duur in de U.S. Met zijn allen kozen we voor het avondmaal voor restaurant
Ken’s Old West, 718 Vista Av., Page AZ 86040 - Tel.: 1/928-645-5160.
Het restaurant ligt in het centrum van Page in een zijstraat van Lake Powell Boulevard.

Mijlenteller wagen 8.757 - 8.806 mijl, vandaag 49 mijl of 78 km, tijd 8.15u, weer: Zonnig

Maandag 14/06 Upper & Lower Antelope Canyon - Paria Movie Set - Toadstools Hoodoos

Stipt om 8u konden wij met zijn allen in Day’s Inn vertrekken naar de Antelope Canyon: www.navajotours.com . Vanuit Page volg je Highway 98 naar het oosten richting Kayenta tot aan de kruising met Route N22b. Kort voor de kruising rijdt je de parking voor Upper Antelope Canyon voorbij. Ga op de kruising linksaf en na 300 m zie je de parkeerplaats voor de Lower Antelope Canyon liggen. Deze zouden we als eerste bezoeken om op het juiste uur, tussen 11u en 12(beste lichtinval is om 11.30u) aan de Upper Antelope Canyon te kunnen zijn. De indiaanse naam voor Lower Antelope Canyon is “Hasdestwazi”, wat betekent “spiraalvormige rotsbogen”. We waren aan het ticketoffice omstreeks 9u en kregen een wachttijd van 20 minuten aangesmeerd. Om 9.20u was het onze beurt. De tickets voor de Lower Antelope Canyon worden door de beheerders, de Navajo Indians, verkocht. Een ticket kost $ 20 p/p en een gids is verplicht. Kinderen tussen 7 en 12 jaar betalen $ 12 en kinderen onder 7j. worden niet toegelaten. De Lower Antelope Canyon is niet rolstoeltoegankelijk vanwege het mulle zand en je moet er met een ladder in afdalen. Je wordt door een Navajo gids naar de ingang van de canyon geleid, dit is een wandeling van enkele minuten. Het kan gebeuren dat je op eigen houtje door de canyon kan lopen, maar meestal loopt de gids met je mee tot het einde van de canyon. Nadat je het einde van de canyon hebt bereikt, zijn er twee manieren om terug te gaan. Je kan dezelfde weg door de canyon teruglopen, of je kan via een stalen ladder naar buiten klimmen en over de rotsbodem teruglopen. Als de gids met je meeloopt, kan hij je vragen via de bovenzijde terug te gaan. Om 10.15u waren we terug verenigd, want Irma en ik zijn niet mee geweest. Nu konden we naar de Upper Antelope Canyon.

Verschil tussen Upper en Lower Antelope Canyon:
- Lengte: Upper is 90 meter lang, Lower is 400 meter lang.
- Ingang: Bij Upper loop je zo naar binnen door een smalle verticale opening in de rotswand wand en is bovengronds. De ingang van de Lower is een smalle horizontale
spleet in de rotsbodem. Je gaat via een stalen trap naar beneden.
- Begaanbaarheid: De Upper heeft een zanderige vlakke bodem en is voor iedereen heel eenvoudig begaanbaar. In de Lower komen op enkele plaatsen niveauverschillen voor. Er zijn steile trappen en heel nauwe doorgangen. De bodem is er ongelijk en rotsachtig en kan soms wat modderig zijn. Een bezoek aan de Lower is dus minder eenvoudig dan aan de Upper en is zeker mogelijk voor wie goed te been is.
- Lichtinval: De Upper staat erg bekend om de zonnestralen die rond het middaguur de wanden prachtig verlichten. Bij de Lower komt dit veel minder voor.
- Wanden: De structuur van de wanden is bij de Lower meer gevarieerd dan bij de Upper.
Dit levert zeer mooie fotomogelijkheden op.
- Gids: Je mag de Upper alleen bezoeken onder leiding van een gids. Bij de Lower word je door een gids te voet naar de ingang gebracht. Soms blijft de gids bij je en soms kan je alleen de canyon in.
- Tijdsduur: Een tour naar de Upper heeft een vooraf vastgestelde tijdsduur. Bij de Lower mag je zo lang in de canyon blijven als je zelf wilt.
Beide canyons zijn niet te doen met een rolstoel, vanwege het losse zand en bij de Lower door de trappen en smalle spleten waar je door moet.

Voor je de parking aan de Upper Antelope Canyon oprijdt, wordt een taks geïnd van $ 6 per voertuig voor het betreden van de Navajo State. Voor de Upper Canyon is de toegangsprijs $ 25 p/p voor de pick-up van +/- 5 km naar de canyon en de toegang zelf. Wanneer enkele pick-ups kunnen gevuld worden, wordt er vertrokken. Wij zijn aan het ticketoffice gekomen om 10.25u en kregen prompt een wachttijd van een half uur. Aan dit kleine bureautje wordt je paspoort of een kopie ervan gevraagd. Nadien begrepen we de reden hiervoor, want bij het instappen worden de namen afgeroepen. Wordt je naam afgeroepen, dan kan je mee, in het andere geval moet je wachten tot de volgende lichting. Om 11.05u mocht ons gezelschap instappen en vertrekken naar de canyon. Je krijgt de beste lichtinval in de canyon om 11.30u en zij waren net op dit uur in de canyon, gelukkig. Je moet rekening houden met lange wachttijden en je moet nog 15 minuten te voet naar de canyon. Je krijgt slechts 1u de tijd om rond te zien. De Upper Antelope Canyon zou met een rolstoel te doen zijn met een extra begeleider, maar in de pick-up geraken is een ander paar mouwen. Dus is de conclusie dat het niet haalbaar is met een rolstoel.

Van de Upper en de Lower Antelope Canyon reden we terug richting Page, om er onze lunch te verorberen in het hotel. Tegen 13.30u trokken we er terug op uit, om nu de Highway 89 richting Kanab te volgen. Tussen Kanab en Paria Movie Road namen we de afslag naar het uitzicht op het meer. Even verder kwamen we aan Paria Movie Set , dat in het Grand Staircase-Escalante NM ligt, rechts tussen de mijlpalen 30 en 31, op 44 mijl van Page, wegnummer BLM 585 nemen. Hier begint de Paria River Road met aan het begin een kleine obelisk. Er staat ook een infobord. Van hier is het +/- 8 km naar Paria Movie Set. Dit korte circuit loopt door een vallei met overblijfselen van de Pahreah spookstad en de locatie van een filmset uit de jaren 1930. Dit alles is omgeven door bijzonder kleurrijke rotsformaties. Het is een zeer prachtige route. We hebben er van genoten vanuit de wagen, maar in ieder geval bedankt Dirk voor de goede tip die je hier gaf. Toen we terug op Interstate 89 kwamen, volgden we richting Page om naar Toadstools Hoodoos te gaan. Hiervoor moet je tussen mijlpalen 19 en 20 rechts afslaan als je van Page komt. The Rimrocks is een verzamelnaam voor een groot aantal Hoodoos en andere rotsformaties, die in een prachtig badlands gebied liggen. De voornaamste groepen Hoodoos liggen in twee valleien direct naast Highway 89, de weg die van Kanab(Utah) naar Page(Arizona) gaat. Voor ons werd het links. Er is een kleine zanderige parking en een poortje en er staat een klein infobord. Vanaf het poortje is 15 tot 20 minuten stappen via een droogstaande wash richting noord. We volgden de stenenmannetjes en wat later de Hoodoos. De inkom is gratis, maar met een rolstoel is deze wandeling niet te doen. Je loopt constant door de droge rivierbedding op vrij mul zand en dat maakt rijden met een rolstoel heel moeilijk. We zijn er aan begonnen, maar na enkele tientallen meter heb ik Marie-Claire gevraagd mij te laten staan en met de anderen alleen verder te gaan. Zij hebben er in ieder geval met volle teugen van genoten.

Een beetje voor Toadstools Hoodoos, in het kleine plaatsje Big Water, is er een afslag naar White Rocks en Wahweap Hoodoos. Neem er de Etan Allen Road, die begint tussen de mijlpalen 6 en 7 direct tegenover het Grand Staircase Visitor Center, in de richting Page is dit linksaf. Volg de Ethan Allen Road tot aan een T-splitsing. Ga er linksaf, je komt voorbij een oud sportveld. Vanaf hier is de weg onverhard. Als je met een gewone wagen rijdt, moet je parkeren 3 mijl nadat je de Highway 89 verlaten hebt. Het is net voor de Wahweap Creek. Met een hoger liggende wagen kan je nog 0,3 mijl verder rijden. Het is dan nog een hele wandeling om bij de Wahweap Hoodoos te komen, maar het loont de moeite. Wij zijn er niet geweest door gebrek aan tijd.

The Wave vind je even verderop en om het te bereiken, volg je Highway 89 en na Big Water, tussen mijlpalen 25 en 26, heb je de House Rock Road, een stoffige weg(bij droog weer). Na +/- 8 mijl kom je op de parking. Je laat er de wagen achter, smeer armen en benen goed in en stouw je rugzak maar vol met drinkwater en vergeet vooral je fotomateriaal niet. Het is moeilijk om toegang tot The Wave te krijgen. Er wordt maar aan 20 personen per dag een permit toegekend en je moet geluk hebben om er bij te zijn. 10 permits worden 4 maand vooraf, door middel van een loterij via internet verleend. Je speelt mee door 3 data op te geven en $ 5 p/p te betalen voor de loterij. Ben je bij de gelukkigen, dan krijg je een e-mail met het heuglijke nieuws. De 10 andere permits worden ter plaatse van de hand gedaan. Je gaat hiervoor een dag op voorhand naar het bureau van BLM of het rangerstation en je kunt hier je geluk nog eens beproeven. Buiten de permit heb je een toegangsticket nodig van $ 7 p/p. Wij hebben er niet de moeite voor gedaan, we waren dan ook met zijn zessen.

Aanvragen van permits: in januari voor mei - in februari voor juni - in maart voor juli
Voor je aanvraag heb je volgende gegevens nodig:
* De naam van het gebied dat je wil bezoeken = Coyotes Buttes North
* De naam van de trailhead = Wire Pass Trailhead
* De naam van de plaats waar de trail eindigt = Wire Pass Trailhead
* Datum waarop je wil gaan, plus 2 reservedata
* Het aantal mensen in je groep, maximaal 6 en het aantal honden dat je meebrengt
* Je eigen persoonsgegevens plus de gegevens van je creditcard, alleen Visa of MasterCard
Na al die gegevens te hebben ingevoerd, is het een kwestie van geluk om bij de gegadigden te zijn. Wanneer je niet wordt uitgeloot, krijg je het inschrijvingsgeld van $ 5 p/p niet terug.

Moe maar meer dan voldaan keerden we naar Page terug om het stof van ons af te spoelen, waarna we terug de wagen insprongen om te gaan eten in het restaurant Strombolis, 711 N Navajo Drive, Page AZ 86036 - Tel.: 1/928-645-2605. In de pizza’s heb je keuze tussen drie maten, 10” 14” of 18”, wat overeenkomt met 25 cm, 35 cm en 45 cm. Echt gezellig is het er niet, maar de pizza’s zijn lekker en niet duur. Wij betaalden $ 29,25 voor ons twee, drank en taksen inbegrepen. Met een overvolle maag reden we terug naar Days Inn, om er een laatste maal onze mailbox na te kijken, waarna het bedtijd werd.

Mijlenteller wagen 8.806 - 8.962 mijl, vandaag 156 mijl of 242 km, tijd 11.30u stops en bezoeken inbegrepen, weer: De ganse dag volop zon.

Dinsdag 15/06 Page - Grand Canyon North Rim

Na het laatste ontbijt in Days Inn vertrokken we om 8u richting Grand Canyon, waarvan we nu de North Rim zouden bezoeken. Voor we defintief uit Page wegreden, sloegen we voor enkele dagen mondvoorraad op in de Walmart rechtover Day’s Inn. We reden via Jakob Lake, een onooglijk klein dorpje, en maakten enkele fotostops o.a. aan de prachtige Marble Canyon en de Navajo Bridge over de Colorado River. De nieuwe brug volgt de Highway 89, terwijl de oude is afgesloten voor alle verkeer. De oude brug is nu een toeristische trekpleister met aan beide zijden een overvloed kraampjes met allerlei prularia, voornamelijk sieraden van de Navajo’s. Mieke, Georgette en Irma hadden oog voor dit laatste, terwijl Marie-Claire te voet de brug over ging, in de hoop enkele mooie kiekjes te kunnen schieten. Wat haar ook gelukt is. Op de brug heb je een prachtig zicht op de 245m dieper stromende Colorado River. Over de brug is een nieuw Visitor Center en toiletten, waar de dames gretig gebruik van gemaakt hebben. In het Visitor Center vind je allerlei informatie over de geschiedenis van de brug en de streek. Vanaf de brug heb je een mooi uitzicht op de vermiljoenen kliffen en iets verder op de uitgestrekte, maar nu verlaten, prairie. Bizons zijn er niet meer te vinden.

Rond de middag kwamen we bij de Grand Canyon Lodge aan de Grand Canyon North Rim en we melden ons onmiddellijk bij de receptie aan. Na installatie op de kamer, namen we onze lunch met een uitgebreid buffet in het restaurant, met een mooi uitzicht op de canyon. Na de lunch trokken enkelen er op uit om de Bright Angel Trail te doen. Irma en ik zijn op het terras van de lodge gebleven met zicht op het Bright Angel Point, waar de Bright Angel Trail start. Het uitzicht is er prachtig, maar de trail is niet haalbaar met een rolstoel vanwege het steile en ongelijke pad. Het Point Imperial op 8.803 Ft is deels toegankelijk en met begeleider. Vista Encantada mag je zeker niet overslaan. Het zicht is er gewoon prachtig en je kan er met een rolstoel komen met hulp. Point Roosevelt is tegen Vista Encantada en ook rolstoeltoegankelijk. Zo is het ook bij het Walhala Plateau. We eindigden bij Angels Window en Point Cape Royal, die bijna samen liggen. Beiden zijn rolstoeltoegankelijk met een begeleider. We zijn er gebleven tot 19u voor de sunset, die vandaag niet speciaal was. Aan alle uitzichtpunten op de North Rim vertrekken 1 of meerdere trails en de meeste zijn niet rolstoeltoegankelijk. Hierna keerden we moe maar voldaan naar onze chalet terug. De North Rim is zeker zo mooi als de South Rim en het is er bovendien veel rustiger. De grote massa gaat er nog niet naartoe. Het is enigszins jammer, want de uitzichten zijn er adembenemend mooi.

Mijlenteller wagen 8.962 - 9.137 mijl, vandaag 175 mijl of 280 km, tijd 4.30u,
weer: Volop zon maar vrij winderig.

Woensdag 16/06 Grand Canyon North Rim - Zion N.P.

Om 8u werden we door een elektrisch autootje aan onze chalet opgehaald en naar de grote parking gebracht. Om 8.15u was de wagen geladen en konden we vertrekken. We waren genoodzaakt een omweg te maken door wegwerkzaamheden in de buurt van de tunnel, die we door moesten. We namen niet het risico voor een gesloten weg te staan. Nu volgden we Highway 89 tot Fredona, daar sloegen we linksaf op Highway 389. We volgden die baan voorbij Colorado City, waar de wegnummering overgaat in Highway 59. We reden door de Apple Valley tot Huricane, waar we afsloegen op Highway 9 en via La Verkin tot Virgin. Hier verliete we Highway 9 om links af te slaan op de Kolob Reservoir Road via Grafton(een spookstad) richting Zion N.P. naar Springdale het einddoel voor vandaag. Info over Zion N.P. is te vinden op www.nps.gov/zion We waren aan het Canyon Ranch Motel in Springdale om 13u, Utah tijd, na een rit van 4 uur. Met het tijdsverschil hadden we nu plots een heel uur minder te spenderen. Onmiddellijk werd ingecheckt en na installatie op de kamer genoten we er van een picknick.

Het Zion National Park is een 10 km lange canyon aan de Virgin rivier. De scenic route is een 30 km lange bochtige weg die doodloopt bij de Tempel van Sinawava.
Algemene info:
- Het Visitor Center is geopend 8u tot 19u en ligt op 3 km van de zuidelijke ingang.
Zij geven een krantje uit en de rangers organiseren dagelijks gratis begeleide tochten.
De Interagency Annual Pass wordt aanvaard.
De shuttlebussen vertrekken aan het Visitor Center en in Springdale. Ze zijn volledig rol.toeltoegankelijk en je mag in het park niet met eigen wagen rijden. Voor meer info over de shuttlebussen: www.nps.gov/zion/planyourvisit/zion-shuttle-system.htm
Op de scenic route zijn er 8 stops en de shuttles rijden in volle dag om de 8 minuten. Ze rijden van 6.30u tot 23u en voor het ganse traject moet je 90 minuten uittrekken zonder wandelingen.

Om 14.15u konden we vertrokken naar het Zion Canyon Visitor Center. Voor bezoek aan het Zion N.P. is het aangewezen de shuttlebussen te gebruiken, aangezien op de “Scenic Drive” is geen ander voertuig toegelaten, tenzij met een speciale permit. Aan dit Visitor Center start de Pa’rus Trail over een lengte van 5,6 km H/T(1.30). De trail loopt van de South Campground tot de Canyon Junction. Aan het Visitor Center deed ieder zijn ding. Wij twee kozen ervoor om onmiddellijk de shuttle te nemen en we lieten ons droppen aan het Zion Museum, dat rolstoeltoegankelijk is. Achter het museum is “the place to be” voor de sunrise vanaf de Towers of Virgin. Van het museum hadden we meer verwacht. We snelden naar de bushalte en stapten af aan het Cour of the Patriarchs Viewpoint. Er loopt een korte steile weg, die niet haalbaar is met een rolstoel. Onze volgende halte was aan Zion Lodge en de Emerald Pools. De Zion Lodge is de enige plaats in het park waar je mondvoorraad kan krijgen en waar toiletten zijn. We zijn er aan de trail naar de Emerald Pools begonnen, maar moesten halfweg rechtsomkeer maken. Het pad is goed aangelegd, maar het werd te steil om er met een rolstoel veilig te rijden. Volgend de parkinformatie wordt de trail naar de Lower Emerald Pools van 2 km opgegeven als rolstoeltoegankelijk. Wij ondervonden het tegenovergestelde.

De halte Grotto hebben we overgeslagen en we stapten van de shuttle aan Weeping Rock. De trail is maar 800m lang(30 min. H/T) en je hebt er een mooi zicht op de vallei, maar het is niet te doen met een rolstoel vanwege de steile klim. Dan maar verder met de shuttle naar de Temple of Sinawava voor de zonsondergang. De Riverside Walk is 3,3 km en duurt 1.30u. Het pad ligt in het begin vrij goed, halverwege heb ik Marie-Claire alleen moeten laten gaan. Het was niet meer te doen De wandeling eindigt in de “narrows”. Wanneer je de wandeling wil doen, doe dan zeker Teva’s aan, je moet door het water. Het is gewoonlijk zo, nu waren de “narrows” afgesloten, er was teveel gevaar voor vallende stenen. Daardoor was zij snel terug bij mij en keerden we op onze passen terug, met nog een shuttlestop aan Big Bend, om daar nog een kleine wandeling te maken en enkele kiekjes te schieten. We namen er om 18.55u de shuttle en bleven in de bus tot het Visitor Center. Onderweg genoten we op de shuttle van een prachtige zonsondergang in het National Park. Om 19.30u waren we aan het Visitor Center en wipten er nog vlug even binnen, waarna we met de shuttle naar het Canyon Ranch Motel gingen. Het Zion N.P. is een klein maar mooi park, maar we hadden er te weinig tijd om het goed in ons te kunnen opnemen. Een volgende keer zullen we er zeker meer tijd voor uittrekken. Voor het avondmaal kozen we het restaurant Wild Cat Willie’s, 879 Zion Boulevard, Springdale, UT 84767. Het was er lekker en redelijk van prijs. Voor ons twee betaalden we US$ 46,52 drank en taksen inbegrepen.

Mijlenteller wagen 9.137 - 9.296 mijl, vandaag 124 mijl of 148 km,
tijd 4.30u van Grand Canyon North Rim tot Springdale, weer: Zonnig en veel wind

Donderdag 17/06 Zion N.P. - Bryce N.P.

Om 8u startte Frans de wagen en verlieten we Springdale om juist voor het begin van de Scenic Route de weg rechts te nemen richting Mount Carmel. We vertrokken zo vroeg, om minder hinder te hebben van de wegenwerken op de weg naar de tunnel, die reeds enkele weken aan de gang zijn. In de week wordt de weg afgesloten van 9u tot 16u, in het weekend wordt niet gewerkt, wordt de weg niet afgesloten en is er minder hinder. Door vrienden en andere toeristen werden we van de wegwerkzaamheden op de hoogte gebracht en we kunnen hen enkel maar bedanken voor de goede tip. Het oponthoud viel al bij al nogal mee. Op enkele delen werd het verkeer beurtelings doorgelaten en de wachttijd voor een rood licht was hooguit 10 minuten. Het is voorzien dat de werken tegen einde oktober 2010 zullen voltooid zijn en alleen de weerman kan hier roet in het eten gooien. Info over The Zion-Mount Carmel-Tunnel: www.nps.gov/zion/planyourvisit/the-zion-mount-carmel-tunnel.htm Voorbij de tunnel krijg je mooie vergezichten op de omliggende rotswanden. Aan het einde van Route 9 kom je op Interstate 89 ettelijke mijlen voor Orderville. De weg loopt door Glendale, Alton en Hatch en zo bereik je via de Thunder Mountain Trailhead de Red Canyon. De knalrode rotsformaties, waar je met wat fantasie gezichten kunt uit halen, zijn echt prachtig. De vormen van de rotsen zijn werkelijk ongelooflijk. Deze voorlopers van Bryce Canyon N.P. zijn een waar meesterwerk van de natuur. Als je de canyon verlaat, gaat de weg onder een aantal natuurlijke bruggen door.

Een 15-tal km ten zuiden van Cannonville kwamen we aan het Kodachrome Basin State Park. Het is een staatspark en de Interagency Annual Pass wordt er niet aanvaard. De inkom bedraagt US$ 6 per voertuig. Op de Interstate 12 wordt het park duidelijk aangegeven. Volg vanuit Cannonville de borden richting Kodachrome Basin State Park. Je bereikt dan een
T-splitsing, de weg links gaat naar het park en de weg die rechtdoor gaat, is de Cottonwood Canyon Road. Vanuit het zuiden kan je de weg bereiken via Highway 89, de afslag ligt tussen mijlpalen 17 en 18. Het is 43 mijl ten oosten van Kanab en 31 mijl ten westen van Page. Het begin van de weg wordt duidelijk aangegeven met een bord. Het belangrijkste kenmerk van Kodachrome Basin State Park is de aanwezigheid van veel rotspilaren, die meestal “ chimneys” of “sand pipes” worden genoemd. Er zijn in totaal 67 pilaren, waarvan de hoogte varieert van 2 tot 52 meter. Ze bestaan uit beige gekleurde rotsen, waarin ook rode, gele en roze tinten voorkomen. Vooral bij zonsondergang komen de kleuren mooi tot hun recht. Het park heeft haar naam gekregen in 1948 van een expeditie van National Geographic Society, vanwege de mooie foto’s die je hier kunt maken. In het park liggen goed aangelegde grint- en/of asfaltwegen, die goed berijdbaar zijn met een rolstoel.

Er zijn 4 tot 5 wandelpaden:
* Panorama Trail met Indian Cave laat je de mooiste plekjes zien.

* Grand Parade Trail is 1,6 km.

* Angel’s Palace Trail is 800 m en rolstoeltoegankelijk. De trail is in werkelijkheid 2,4 km lang en niet rolstoeltoegankelijk. Volgens reisgidsen is hij toegankelijk.

* Secret Passage is een korte wandeling naar de Small Slot Canyon.
Wij maakten er een korte rondrit om zo de voornaamste bezienswaardigheden te kunnen zien. Chimney Rock is één van de vele rotsformaties in schouwvorm zoals er in dit park meerdere te vinden zijn. Je ziet ze van op de grintweg staan op enkele meters afstand. De Nature Trail is rolstoeltoegankelijk, er ligt een goed pad en het is een mooie wandeling.

Na de rit in het Kodachrome Park stevenden we af op ons einddoel voor vandaag, Tropic, waar we zouden overnachten in Bryce Canyon Inn. We kozen er voor in Tropic te blijven ten eerste voor de kleinschaligheid en ook voor de prijs. Het logement ligt ook maar enkele kilometers buiten het park en het is er rustiger verblijven dan in de grote mastodonten van lodges in het park zelf, waar het niet zo gezellig verblijven is.

Mijlenteller wagen 9.296 - 9.420 mijl, vandaag 124 mijl of 148 km, tijd 5.30u stops inbegrepen, weer: De ganse dag volop zon.

Vrijdag 18/06 Bryce Canyon

www.nps.gov/brca

3 x Bryce Canyon

Het Bryce Canyon N.P. Visitor Center ligt in het noorden van het park en is geopend van 8u tot 20u. The Hoodoo is een gratis krantje met een trekkingskaart. De shuttlebus vertrekt aan Ruby’s Inn tussen 9u en 18u om de 10 tot 15 minuten. De Interagency Annual Pass wordt aanvaard. Je mag met eigen vervoer in het ganse park rijden.

De enige toegang tot het park is aan de noordzijde. Er loopt één weg door het park van noord naar zuid. De afstand van de ingang tot aan het meest zuidelijke punt is 18 mijl, 29 km enkel. Verder zijn er enkele korte zijwegen naar de uitzichtpunten in het Bryce Amphitheater en het Fairyland Point. De maximum snelheid in het park is 35 mijl per uur.

Alle uitkijkpunten liggen aan dezelfde kant van de weg. Het is daarom het gemakkelijkste eerst door te rijden tot het einde van het park en pas op de terugweg stoppen bij de uitzichtpunten. Je kan dan altijd aan de rechterzijde van de weg parkeren. Het mooiste gedeelte van Bryce Canyon ligt helemaal vooraan(Bryce Amphitheater). De uitkijkpunten zijn mooi, maar de beste manier om het park goed te ervaren, is een afdaling in de canyon zelf. Je mag met eigen vervoer in het park rijden, maar tijdens drukke dagen kan het moeilijk zijn om een vrije parkeerplaats te vinden. Als mindervalide heb je er minder problemen mee, tenminste als je de Europese parkeerkaart in je bezit hebt. Iedere parking heeft minstens één voorbehouden plaats en niemand waagt het, erop te parkeren zonder parkeerkaart. Bryce Canyon ligt
+/- 2.700 m boven zeeniveau, daarom is het er meestal minder warm dan in lager gelegen gebieden.

Precies om 8.45u vertrokken wij met zijn allen uit Tropic naar Bryce Canyon N.P. We reden tot het eindpunt op de Scenic Route en keerden terug tot het Bryce Amphitheater, met onderweg stops aan de verschillende uitzichtpunten. Die liggen dan allemaal aan de rechter kant van de weg. Bryce Amphitheater is het hoogtepunt en het centrum van Bryce Canyon. De eerste halte was daardoor bij het:
* Rainbow Point en Yovimpa Point(18 mijl). Je hebt er een zeer weids uitzicht over zuidelijk Utah tot aan het Kaibab Plateau in Arizona(90 mijl). Bij helder weer zie je zelfs tot New Mexico. Dit zijn de twee hoogst gelegen uitzichtpunten van het park op 9.115 Ft. Het uitzichtpunt is toegankelijk. De Bristlecone Trail is 1,6 km(1u) en rolstoeltoegankelijk.

* Black Birch Canyon
Dit punt is rolstoeltoegankelijk en je hebt er een mooi uitzicht.

* Ponderosa Canyon(17 mijl, 8.804 Ft)
Je hebt er een goed uitzicht op de veelkleurige hoodoos in de gelijknamige vallei en op het Aquarius Plateau in het noorden.

* Agua Canyon(16 mijl, 8.800 Ft)
Het is één van de mooiere scenic views met veel contrasten in licht en kleur. Let er op de kleine bomen die boven op een hoodoo staan, die bekend is als Hunter. Het uitzichtpunt is rolstoeltoegankelijk.

* Natural Bridge(8.627 Ft)
In tegenstelling tot wat de naam suggereert, is dit geen natuurlijke brug maar een boog. Een natuurlijke brug wordt gevormd door stromend water, deze boog werd gevormd door regen- en vorsterosie. De boog is 29 m hoog en ruim 16 m breed. Het uitzichtpunt is rolstoeltoegankelijk.

* Farview Point(8.119 Ft)
Hier krijg je een weidse blik op de aangrenzende plateaus en bergen. Het is zelfs mogelijk om in het zuiden het Kaibab Plateau van de Grand Canyon te zien liggen. Wij vonden het uitzicht hier iets minder, maar smaken verschillen. Het is rolstoeltoegankelijk.

* Piracy Point
Dit punt is alleen bereikbaar via een korte wandeling vanaf de parking van Farview Point.
Links op de parking begint de wandeling, die met een piepklein plaatje wordt aangegeven.
We vonden het ook iets minder, maar het is rolstoeltoegankelijk.

* Swamp Canyon
Het uitzichtpunt is rolstoeltoegankelijk.

* Bryce Amphitheater
Het amfitheater ligt dichtbij de ingang van het park. De vijf uitzichtpunten zijn te bereiken via drie dicht bij elkaar gelegen zijwegen. Zij zijn rolstoeltoegankelijk.

1. Paria View(8.175 Ft)
Op dit uitkijkpunt kijk je uit over de hoodoos in het Amphitheater, die gevormd zijn door de Yellow Creek. In het zuiden zie je de White Cliffs. Je kijkt uit op de Paria River Valley en op het Aquarius Plateau. Het uitzicht is er prachtig en rolstoeltoegankelijk.

2. Bryce Point
Dit is het hoogste uitkijkpunt langs deze canyon en het is een goede plaats tijdens de sunrise en in de vroege morgen. Het uitzicht is er prachtig en rolstoeltoegankelijk via een vrij steil pad.

3. Inspiration Point(8.100 Ft)
Hier heb je een goed uitzicht op het Bryce Amphitheater en op de rotsformatie Silent City.
Het is gedeeltelijk rolstoeltoegankelijk.

4. Fairyland Point
Net voorbij de parkgrens en zelfs nog voor het Park Entrance Station, begint de 1 mijl lange Fairyland Road, die leidt naar het Fairyland Point. Het is een sprookjesachtig amfitheater, Fairyland Canyon genoemd met uitzicht op de Pink Cliffs. De rotsformatie Boot Mesa heeft inderdaad de vorm van een boot. In de verte ligt de 2.257 m hoge rotsformatie Sinking Ship. De Fairyland Road is na zonsondergang en in de winter gesloten.

5. Sunset Point
In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, kan je hier de zon niet goed zien ondergaan. Wel heb je er in de namiddag een goed uitzicht op het Bryce Amphitheater. Hier start de Queens Garden Trail en die is prachtig.

De Mossy Cave Trail ligt buiten het park richting Tropic op de Highway 12 aan mijlpaal 17. De trail gaat naar de waterval.

Bij het Sunset Point hielden we onze picknick aan één van de tafels, die daarvoor geplaatst zijn. Na de lunch zijn Marie-Claire samen met Mieke, Georgette en Frans aan de wandeling van de Rim Trail, met zijn hoodoos, begonnen. Deze trail is prachtig en volgt de rand van het plateau van Fairyland Point tot Bryce Point. Het is een combinatie van de Navajo Loop Trail en de Queens Garden Trail. De trails zijn 3 mijl of 4 à 5 km en de wandeling duurt 1.30u. Het zijn de mooiste van het park. De trail start bij Sunset Point en gaat via de rotsformatie Thor’s Hammer bergaf en via Queen Victoria naar boven naar Sunset Point. Irma en ik wachtten hen op in de buurt van de zoveelste kraaknette douches en toiletten. De uitkijkpunten tussen Sunrise en Sunset Point zijn rolstoeltoegankelijk. Rond 18.30u waren we allen herenigd en vertrokken uit het park om te stoppen bij Ruby’s Inn voor het avondmaal. We kozen er voor het uitgebreid buffet en betaalden voor ons twee $ 46,30, één grote Cola en een grote pint Budweiser inbegrepen. Na een smakelijke maaltijd verlieten wij Ruby’s Inn, om terug te keren naar Sunset Point voor de zonsondergang. Toen de zon zich stilaan achter de kliffen begon te verschuilen, zijn we huiswaarts gekeerd om er te genieten van een welverdiende nachtrust. We kregen vandaag zo’n prachtige natuur voorgeschoteld, dat we die niet vlug zullen vergeten.

Mijlenteller wagen 9.420 - 9.497 mijl, vandaag 77 mijl of 113 km, tijd 11.45u, weer: Zonnig

Zaterdag 19/06 Bryce Canyon - Capitol Reef

Na het ontbijt vertrokken we in Tropic richting Capitol Reef. We volgden Interstate 12 via Cannonville, Henrieville en door het Dixie National Forest bereikten we Escalante, waar we in het Visitor Center informatie gingen opvragen over de bezienswaardigheden in de streek. We wilden ook te weten komen of de wagen, waarmee we op weg waren, naar o.a. Hole in the Rock, Devil’s Garden en Harris Wash konden en mochten gaan. De bediende kwam even poolshoogte nemen en zij vond dat het wel moest lukken. Dus trokken we erop uit de woeste natuur in. In Escalante gingen we oostwaarts, na enkele mijlen krijg je een afslag op de Interstate 12. Vanaf de afslag naar Hole in the Rock is het “dirt road”, maar de gravel ligt behoorlijk vlak en zonder al te veel over een “washbord” te moeten rijden. De naam “Hole in the Rock” is door Mormonen kolonisten van San Juan gegeven in het jaar 1879 aan een korte maar steile vallei, die naar de Colorado rivier leidt. Na ongeveer ½ mijl op deze gravelweg stonden we plots voor een ander fenomeen, Devil’s Garden. Het lijken net versteende paddenstoelen, zo heeft moeder natuur zijn werk gedaan. Zulke unieke rotsformaties hadden we tevoren nooit gezien. Aan Hole in the Rock zijn we niet geraakt, daarvoor rijd je best met een 4x4, want op sommige plekken wordt de weg heel mul en dan is vast rijden met een gewone wagen niet abnormaal.

Op de terugweg op de dirt road hebben we rechts de afslag genomen naar Harris Wash. De eerste honderden meter ligt die weg er behoorlijk bij, maar dan staken er hier en daar stenen omhoog en kregen we met putten af te rekenen. Vermits we met een robuuste wagen op pad waren, maakten we ons geen zorgen. Op deze weg kon je hooguit tegen 15 mijl per uur rijden. Plots hoorden we een sissend geluid en Frans reageerde. We zijn plat gereden en inderdaad de achterband was leeg. Hij was nog niet bekomen toen hij opmerkte dat ook het voorwiel hetzelfde euvel vertoonde. Plat rijden is op deze weg niet ongewoon, maar om er een reservewiel te steken, is een ander paar mouwen. Met twee platte banden is het gewoon onbegonnen werk. Je hebt zelfs maar 1 reservewiel. Er zat niets anders op dan te voet naar de hoofdgravel road te stappen en daar een goede ziel op te wachten, die een takelwagen kon verwittigen om ons te slepen. Op de middag zijn we platgereden en om 12.20 boden Mieke en Georgette hun diensten aan en met een kleine voorraad aan eten en wat drank gingen zij op pad, in de hoop zo vlug mogelijk een hulpvaardig persoon tegen te komen. Ze moesten een
7-tal kilometer overbruggen eer zij aan de drukker bereden grotere gravel road kwamen. Ze hadden er blijkbaar vrij vlug de juiste persoon, die hen meenam naar Escalante en er op zoek ging naar een takelfirma. Rond de tijd van 16u verschenen twee wagens, waarvan één met een brede platte aanhangwagen. De man begon onmiddellijk aan een inspectie, want hij moest op de smalle weg voorbij ons voertuig geraken. Hij duwde enkele takken opzij, startte zijn truck en deed een poging. Het lukte na enkele minuten en nu kon het zware werk pas echt van start gaan. De man kreeg onze zware wagen niet goed op de aanhangwagen. Na ettelijke pogingen en een hele tijd later, is het hem toch gelukt en kon de rit naar Escalante worden aangevat om 18u. Wij twee konden in de andere wagen plaatsnemen, de rest van ons groepje ging met de takelwagen mee. Voor de chauffeur aan de terugrit kon beginnen, moest hij een heel eind verder rijden om te kunnen omkeren. Hij deed het voorzichtig en daardoor nam het wat tijd in beslag.

In Escalante was ondertussen de hersteller verwittigd en hij wilde ons vanavond nog uit de nood helpen met twee nieuwe banden. Het was zaterdagavond en de man kon morgen de werken niet uitvoeren, hij had dan dienst in de Mormonenkerk. Om 18.50u kwamen we bij de hersteller toe en de man zette zich onmiddellijk aan het werk. We namen afscheid van onze hulpvaardige jonge dames, Lori en Hilary en bedankten hen nogmaals voor de geboden hulp. Zonder hen hadden wij het nooit kunnen klaren. Van de wachttijd maakten wij gebruik om in de naburige supermarkt het avondeten te nemen en enkele inkopen te doen. Om het reservewiel terug te plaatsen, moest de garagist de hulp inroepen van de man die ons getakeld had. Het bleek geen simpele klus en dat voor stielmannen. Het zou voor ons, die leek zijn in dit soort dingen, geen haalbare kaart geweest zijn. Om 21.30u konden we Escalante verlaten en onze weg naar Torrey verder zetten, waar we om 23.10u aankwamen. We hadden ons in ieder geval voorgenomen, om op de verdere reis nog zo weinig mogelijk gravel road te doen. Een ezel struikelt niet twee keer over dezelfde steen. In Torrey was de uitbater van Austin Chuck Wagon Lodge door de dames via hun GSM verwittigd, dat we veel later dan voorzien zouden aankomen en die maakte er geen probleem van. Na het inchecken doken we allen vlug onder de lakens, want een nachtrust hadden we met zijn allen nu meer dan nodig en verdiend.

Mijlenteller wagen 9.497 - 9.645 mijl, vandaag 148 mijl, tijd ??, weer: Volop zon

Zondag 20/06 Capitol Reef

www.nps.gov/care en www.capitolreef.travel

- Het langgerekte Capitol Reef National Park bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende rotsen, die door hun vorm aan een kathedraal doen denken. Het voornaamste geologisch fenomeen in het zuiden is de Waterpocket Fold, een rechte 160 km lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen, die gevormd zijn tijdens verschillende geologische tijdperken. De wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar geworden zijn. Midden tussen de kale rotsen vind je ook nog prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormonen kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden. Het park kan best bezocht worden met een auto met vierwielaandrijving. Veel van de wegen zijn onverhard en verkeren soms in slechte toestand.

Klokslag 7.30u openden wij onze motelkamer om te gaan ontbijten bij de warme bakker achteraan de kleine superette. Het brood en de zoete koeken die hij tentoonstelt zijn echt ovenvers en de koffie of thee staat voor iedereen klaar in grote thermossen. Het ontbijt kostte $ 4,20 voor ons twee en daarvoor kregen we elk twee koffiekoeken en een croissant en namen we nog een zestal broodjes mee voor de lunch. Om 8.30u was iedereen paraat en reden we terug richting Highway 12, om in Boulder rechts af te slaan en te starten met de Burr Trail, op +/- 50km ten zuiden van Torrey, waar we met de wagen in reden tot waar de gravel road begint. Het hachelijke avontuur van gisteren zat nog vers in het geheugen. Het was de bedoeling dit onderdeel van Capitol Reef de dag voordien te bezoeken, door de bandenpech van gisteren waren we genoodzaakt dit met een dag uit te stellen. De trail begint rechts aan het Orientation Pull Out(restrooms). Onderweg kregen we reeds mooie zichten op de speciaal gevormde rotsformaties. Het is een prachtige canyon waar je doorheen rijdt. Het is fenomenaal. Op de terugweg lasten we enkele stops in aan uitzichtpunten op de vallei, zoals aan Homestead Overlook, Sleep Creek Overlook, en Larb Hollow Overlook. De mooiste zichten krijg je in het laatste stuk voor Torrey. Terug in Torrey namen onze lunch aan de Subway supermarkt. Er staan twee vaste tafels met stoelen onder een afdak, zodat we enigszins beschut tegen de zon van onze lunch konden genieten. Om 14.30u vertrokken we terug naar Capitol Reef voor de voortzetting van ons bezoek aan het park.

Bezienswaardigheden in Capitol Reef
Als je het park via de UT-24 vanuit het westen binnenrijdt, bij Torrey, zie je eerst de heuvelrug van Waterpocket Fold en kort daarna de rotsformatie Twin Rocks. De volgende bezienswaardigheid is Chimney Rock, een hoge rots die, zoals de naam het zegt, op een schoorsteen lijkt. Bij de parking beginnen twee trails:
1. Chimney Rock Trail
Lengte 5,6 km(H/T). Het is een vrij zware wandeltocht. Je gaat eerst naar boven, waar je een mooi uitzicht op de omgeving krijgt. Je keert via dezelfde weg terug naar de parking.

2. Chimney Rock Canyon Trail
Lengte 15,5 km, duur 5.30u. De route gaat over de zanderige bodem van een canyon. Aan het einde steek je de Fremont River over. Het is meestal geen probleem, maar als het geregend heeft, kan je beter eerst de waterstand controleren.
Ruim een halve mijl voorbij de parking begint aan de rechterkant een korte, onverharde weg. Een klein stukje verder kan je rechtsaf naar het uitkijkpunt Panorama Point. Als je die weg blijft volgen, kom je bij een parking. Beiden zijn niet rolstoeltoegankelijk.
- Goosenecks Trail
Lengte 300 m(H/T). Langs het pad zie je enkele mooie rotsformaties. Het uitzichtpunt aan het einde van het pad is Goosenecks Overlook en je hebt er een schitterend uit zicht op Sulphur Creek Canyon. Het pad is deels toegankelijk.

- Sunset Trail
Lengte 1 km(H/T). Vanaf Sunset Point aan het eind van de trail heb je een panoramisch uitzicht op de omliggende rotsen. Vooral bij zonsondergang is deze trail de moeite waard.

- Fremont Gorge Overlook Trail
Lengte 7,2 km, duur 3u. Het eerste deel van de trail loopt via Johnson Mesa en is vrij vlak.
Daarna stijgt het pad, totdat je uitkomt bij een uitkijkpunt op 300 m boven de Fremont River.

- Fremont River Trail
Lengte 3,2 km, duur 1 tot 1.30 uur. Deze vrij eenvoudige trail loopt langs de rivier door een gebied met boomgaarden. Het pad stijgt bij Miners Mountain en komt uit bij het uitkijkpunt, vanwaar je de heuvelrug Capitol Reef kan zien. Deze trail is over 1 km rolstoeltoegankelijk.

- Cohab Canyon Trail
Lengte 5,6 km(H/T), duur 2 tot 3 uur. De eerste paar honderd meter stijgt de trail, daarna wordt het vlakker. Je gaat naar een “verborgen” canyon, die vroeger gebruikt werd door Mormoonse kolonisten, wanneer zij zich schuil wilden houden voor de autoriteiten, daar zij vervolgd werden voor polygamie. De trail eindigt bij de UT-24 en je kan via hetzelfde pad teruggaan.

- Frying Pan Trail
Lengte 9,6 km(H/T), duur 4 uur. Wanneer je de Cohab Canyon Trail volgt, kan je na 1,5 km rechtsaf slaan. Daar begint de Frying Pan Trail .Na een vrij zware tocht over de heuvelrug van Capitol Reef kom je uit bij een zijpad rechts, dat gaat naar de natuurlijke stenen boog
- Cassidy Arch.
De lengte van het zijpad is 1,2 km. Als je rechtdoor gaat, kom je bij de Grand Wash Trail.

- Grand Wash Trail
Lengte 7,2 km(H/T), duur 2 tot 3 uur. Deze vrij vlakke trail loopt deels over de bodem van een 6,5 m brede ravijn, Grand Wash Narrows. De steile wanden zijn aan beide kanten 150m hoog. Op het einde kom je bij de UT-24.

- Cassidy Arch Trail
Lengte 5,6 km(H/T), duur 2 tot 3 uur. De trail gaat naar hetzelfde punt als de Frying Pan Trail, namelijk naar de natuurlijke stenen boog Cassidy Arch. Door de hoogteverschillen is dit een vrij zware tocht.

- Old Wagon Trail
Lengte 6 km(H/T), duur 2 tot 3 uur. De trail volgt deels een oud karrenpad over Miners Mountain door een gebied met struiken en bomen. Je komt bij een loop en klimt naar een heuvel, vanwaar je een panoramisch zicht hebt op de Waterpocket Fold.

- Golden Throne Trail
Lengte 6,4 km(H/T), duur 3 uur. Op deze inspannende tocht klim je vanuit Capitol Gorge tot aan het uitkijkpunt, vanwaar je een zeer mooi uitzicht hebt op de heuvelrug en op de Golden Throne, een zandstenen zuil.

- Hickman Bridge Trail
Lengte 3,2 km, duur 1 uur. Eerst volg je de rivier, dan klim je zo’n 120 m en kom je voorbij een open gebied. Daarna ga je omlaag een ravijn in. Ongeveer 800 m verder kom je uit bij Hickman Bridge, een natuurlijke stenen brug met een overspanning van ruim 40 m. Onder de brug door kom je bij een plek vanwaar je een fotogeniek uitzicht hebt op de Fremont River Valley. Het is één van de meest populaire trails van het park.

- Rim Overlook Trail
Lengte 7,2 km(H/T). Het begin van deze trail is gelijk aan de Hickman Bridge Trail. Deze tocht brengt je naar de top van 300 m hoge rotsen, vanwaar je een spectaculair zicht hebt op de boomgaarden, de camping en de Waterpocket Folds.

- Navajo Knobs Trail
Lengte 14,4 km(H/T). Je volgt de Rim Overlook, maar je gaat daarna nog 3,6 km verder tot aan het punt waar je een uitzichtpunt van 360° hebt. Door de lengte van de tocht en omdat je deze laatste 3,6 km flink moet klimmen, is dit één van de zwaarste trails in Capitol Reef.

Onverharde wegen
- Cathedral Valley Loop
Het ligt in het uiterste noorden van Capitol Reef en is alleen bereikbaar via onverharde wegen. Eén van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van veel schitterende monolieten.

- Burr Trail/ Notom Bullfrog Road
De Burr Trail is een 67 mijl lange Scenic Route, waarvan een klein gedeelte binnen de grenzen van het park ligt. Er zijn een aantal uitzichtpunten, vanwaar je een enorm mooi zicht hebt op de Waterpocket Folds, de vijf pieken van de Henry Mountains en de omliggende Circle Cliffs.

Of bovenvermelde trails allen rolstoeltoegankelijk zijn, durf ik niet beweren. Wij zijn aan geen enkele begonnen door gebrek aan tijd, op uitzondering van de Burr Trail en de Capitol Gorge Trail.

We verlieten Torrey in noordelijke richting om in het park te beginnen met Chimney Rock Trail. Het zicht van op de parking is mooi. De trail is 1,5 km lang en vrij gemakkelijk te doen, maar niet met een rolstoel. Het Panorama Point is vrij moeilijk door de steile klim op een grintweg. Je hebt er prachtige panoramische zichten. Voor Goosenecks Overlook hadden we geen tijd en die trail is niet haalbaar met een rolstoel, maar hij moet schitterend zijn. Bij The Castle kom je best in de late namiddag of vroege avond voor de sunset. Of die met een rolstoeltoegankelijk is, weet ik niet. Op de Scenic Drive begonnen we met The Gifford Homestead, een oude Mormonen boerderij, ingeplant in een mooi decor van hoge rotsen en groen. Het is een soort Bokrijk. Bij Slick Rock heb je een uitzichtpunt langs de weg. Het laatste voor vandaag werd Capitol Gorge Trail. Om er te komen, moet je de weg naar links volgen, een nauwe en kronkelige engte. De trail is eenvoudig en vlak maar niet haalbaar met een rolstoel, je moet door de droge rivierbedding in een ravijn. Het ravijn snijdt de heuvelrug van Capitol Reef in het oosten door. Na 1.200m kom je uit bij enkele natuurlijke waterputten, waaraan Waterpocket Fold zijn naam te danken heeft. Dit deel wordt “The Tanks” genoemd. Je komt ook voorbij “ Pioneer Register”. Mormonen hebben er in de wand hun namen gekrast. De oudste namen dateren uit 1870.

Na de Capitol Gorge Trail keerden we terug huiswaarts en stopten voor het avondeten in het restaurant Rim Rock Inn, 2523 E Highway 24, Torrey, UT 84775, P.O. Box 750339
Tel.: 1/435-425-3398, Fax: 1/435-425-3378
Website: www.go-utah.com/Rim-Rock-Inn
E-mail: restaurant@TheRimRock.net
Het geserveerde was lekker en niet duur. Wij betaalden voor ons beiden $ 42, een grote pint Budweiser en een even grote Cola inbegrepen. In Amerika is het blijkbaar normaal, wanneer je een Cola besteld, met of zonder ijs, dat het glas voor dezelfde prijs wordt bijgevuld, als het half leeg is. Met een goedgevulde maag zochten we het logies in Torrey op voor een grote opfrisbeurt en om te zorgen dat de batterijen opgeladen werden. Na deze klussen doken we tussen de lakens voor een weldoende nachtrust.

Mijlenteller wagen 9.645 - 9.833 mijl, vandaag 188 mijl of 301 km, tijd ??, weer: Volop zon.

Maandag 21/06 Capitol Reef - Moab

Iedereen was vandaag vlug klaar om aan de rit naar Moab te beginnen en om 8u kon Frans de wagen starten. We vertrokken in oostelijke richting en bleven Highway 24 volgen. In Hanksville sloegen we linksaf, om op dezelfde baan te blijven. Na een 32 mijl voegden we in op de I-70 richting Green River en enkele mijlen verderop namen we de afslag 182 naar de US-191 richting Crescent, Junction Moab. Vermits de route die we volgden gedeeltelijk door Capitol Reef liep, konden we nog enige tijd aan het park spenderen. Vanaf het Visitor Center kwamen we op Route 24 in het Fruita Historical District, waar je in het seizoen kunt genieten van gratis fruit aan de grot. Wij kenden dit geluk niet, het fruit was nog niet voldoende rijp om geplukt te worden. Het schooltje van de Mormonen gemeenschap was gesloten en meer dan een glimp konden we er niet van opvangen. Het is een piepklein huisje, waar slechts enkele kinderen onderwijs kunnen of konden genieten. Even verder op de linkse kant van de Route 24 zijn de Petroglyphs. De Petroglyphs zijn in de rotsen gegrift door het volk van de Fremont Cultuur tussen 600 en 1300 na Christus. Er ligt een goed houten pad, zodat je er zelfs met een rolstoel kunt dichtbij komen en de tekeningen goed kunt zien. De Hickman Bridge Trail is 1,5 km lang. Het is één van de mooiste trails van Capitol Reef, maar door de steile klim is het met een rolstoel niet haalbaar. Ikzelf heb de natuurlijke brug niet kunnen bewonderen. Capitol Dome hebben we in de verte zien omhoog steken als een groot en kaal rotsblok. De Grand Wash en de Grand Wash Trail hebben we rechts van ons voorbij gereden en niet aangedaan. Het is een hobbelige piste naar Desert Bighorns. De Cassidy Arch Trail die +/- 3 km lang is, was hetzelfde lot beschoren. Aan de Egyptische tempel start de Old Wagon Trail. De trail is vrij moeilijk en +/- 11 km lang. We zijn er niet aan begonnen. Hier start ook de Golden Throne Trail, de Desert Bighorns en de Capitol Gorge Trail. Het is 3 km naar de top van een rots met een uitzicht van 360°.

In Green River namen we afslag 157 naar US-6 W richting Price Salt Lake en we voegden in op US-191 S/US-6 E, die volgden we 5,1 mijl. Als je dan linksaf slaat bij
CO Road 1030 en Smith Camp blijven volgen over 4,3 mijl, dan draait de weg iets naar rechts en wordt het Cottonwood Wash Road. Als je die weg ten einde rijdt, kom je bij het Goblin Valley State Park. Goblin Valley is een klein State Park van +/- 2 mijl lang en 1 mijl breed. In de vallei staan duizenden grillig gevormde rotsfiguren. De meeste zijn niet hoger dan 2 tot 3m. In 1949 heeft de vallei de naam Mushroom Valley gekregen, omdat veel rotsfiguren gelijkenis vertonen met paddenstoelen. Nadien werd de naam verandert in Goblin Valley, wat ook een goed gekozen naam is, omdat je met gemak een heel leger boosaardige kabouters kunt zien in de rotsfiguren. De toegang tot het State Park bedraagt $ 7 per voertuig tot 8 personen. Het Visitor Center bevindt zich bij de ingang. Rolstoelgebruikers kunnen de site enkel vanaf het terras bewonderen. Het terrein ligt oneffen en er is geen berijdbaar pad aangelegd.

Marie-Claire was blijkbaar alleen geïnteresseerd in de kleine stenen mannetjes, want de rest van ons groepje bleef boven op het terras. Bij terugkomst van mijn wederhelft was iedereen reeds gezeten en gestart aan de picknick. Op het terras staan een aantal vaste tafels met banken, waar we gretig gebruik van maakten. Je zit er tevens beschut tegen de felle zon. Na toiletbezoek van allen keerden we op dezelfde weg terug tot Green River, waar we links afsloegen en op de I-70 invoegden. We bleven 17,2 mijl deze weg volgen en namen dan afslag 182 richting Crescent Junction Moab over 32 mijl.

- Arches National Park www.nps.gov/arch
Nergens ter wereld komen zoveel natuurlijke rotsbogen voor als in Arches N.P. Naast de vele bogen komen in het park allerlei grillig gevormde rotsformaties voor. Een groot deel van het park is bereikbaar via een 18 mijl lange asfaltweg en diverse wandelpaden. In de zomer lopen de temperaturen zo hoog op, dat zelfs een korte wandeling al inspannend is. De beste periode om het park te bezoeken is de lente. Arches N.P. heeft maar één toegang, in het zuiden van het park. Deze ingang ligt aan de UT-191 op 5 mijl ten noorden van Moab. De Interagency Annual Pass wordt aanvaard.

Bij aankomst in Moab zijn we tot aan het Visitor Center van Arches National Park. Het Visitor Center bevindt zich aan de ingang van het park. Het is geopend 7.30u - 18.30u. Elk half uur wordt er een kort oriënterend programma getoond over het park. Verder is er een museum, een tentoonstelling en zijn er boeken en kaarten te koop. Je krijgt er allerhande praktische info en een uitstekende kaart met wandelwegen. Drinkbaar water is te verkrijgen bij het Visitor Center en bij Devil’s Garden in het noorden. Het is er zeer warm, een zonnebril en een petje of hoedje is een noodzaak. Voor het fotograferen staan de mooiste plekjes aangegeven in het krantje, dat je in het Visitor Center meekrijgt. We zijn tot het einde van de weg naar Delicate Arch gereden en daar gestart in het park. De bezochte punten noteer ik in de volgorde dat wij ze gedaan hebben.

In de onmiddellijke buurt van Wolfe Ranch parkeer je de wagen om bij het Lower Delicate Arch Viewpoint te komen. Het is een vrij vlak grinten pad, dat te doen is met een rolstoel maar met begeleider. Het pad stijgt lichtjes. Aan het Viewpoint heb je van ver een zicht op Delicate Arch. De tocht er naartoe is voor meer mobiele personen. Gesloten schoeisel is er geen overbodige luxe. Delicate Arch is bijna 14 m hoog en ruim 10 m breed en is de bekendste boog van het park. Doordat er onderweg naar de boog geen schaduw te vinden is, is deze trail vrij zwaar. De trail doen zonder watervoorraad is zelfmoord, 1 liter per persoon is een strikte must. In het begin ga je via een houten hangbrug het Salt Wash riviertje over. Daarna kom je in meer rotsachtig gebied. Je moet flink omhoog en loopt aan het einde over een bijna 200m lange smalle richel. Het is pas aan het einde dat je Delicate Arch te zien krijgt

- Bij Balanced Rock ligt een toegankelijk pad, maar de rots is vanaf de weg goed observeerbaar. Op een voetstuk van zacht zandsteen balanceert een enorm rotsblok van 3.000 ton, dat uit een hardere zandsteen bestaat. De totale hoogte bedraagt 39 meter. De wandeling rond Balanced Rock is +/- 500 meter lang.

- Op Garden of Eden heb je reeds een prachtig uitzicht van op de parking. Of die met een rolstoel bereikbaar is, weet ik niet.

- The Windows Trail is niet toegankelijk met een rolstoel, het is een vrij steile klim op een zandweg. Van op de parking heb je er een mooi uitzicht op The Windows. De trail gaat langs drie grote bogen, de North Window, de South Window en de Turret Arch. De meeste bogen zijn breder dan ze hoog zijn, maar bij de Turret Arch is het net andersom.

Op de terugweg werd nog een fotostop ingelast bij Panorama Point, waar je een uitzicht hebt op de langgerekte Salt Vallei. Wij vonden dit niet zo speciaal. Het Petrified Dunes Viewpoint, zei ons ook niet veel.

De plaatsen waar we deze namiddag kwamen, kan je best op dat ogenblik bezoeken. Dan is de lichtinval er het beste. Na de Petrified Sand Dunes zijn we naar Moab gereden en hebben er ingecheckt in het logies Adventure Inn. Iedereen nam vlug een douche en weg waren we, op weg naar een restaurant. Vanavond kozen we voor het restaurant
Slickrock Café
5 North Main Street, Moab, UT 84532
Tel.: 001/435-259-8004
Het was er lekker, veel op ons bord en absoluut niet duur. Voor ons twee betaalden we $ 40 drank, taks en service inbegrepen. Het restaurant staat bekend om zijn lage prijzen.

Mijlenteller wagen 9.833 - 10.065 mijl, vandaag 232 mijl of 371 km, tijd ??, weer: Volop zon.

Dinsdag 22/06 Canyonlands - Arches N.P. - Grand Junction

Na een karig ontbijt zijn we om 7.45u vertrokken voor een tweede bezoek aan Arches National Park. Dit maal kozen we aan de splitsing naar links in het park, de weg die doodloopt op Dark Angel en Double Arch.

- Landscape Arch is 3 km H/T +/- 1u. Deze zeer populaire en meestal heel drukke trail gaat over een vrij vlak gravelpad. Eerst ga je door een smalle canyon met links en rechts steile rotswanden. Na 500m kan je rechts een zijweggetje nemen, dat zich in twee paden splitst, die naar de Tunnel Arch en Pine Tree Arch gaan. 800m verder kan je linksaf gaan, je komt dan uit bij één van de grootste bogen ter wereld Landscape Arch genoemd. Deze boog is ruim 93m breed en 32m hoog. Het is geen moeilijke wandeling, die je in de mate van het mogelijke, zeker moet doen. Het is mooi. Samen met Landscape Arch kan je gemakkelijk Navajo Arch en Partition Arch aandoen, die een half uur verder gelegen zijn. De trail naar deze twee bogen is redelijk zwaar.

- Skyline Arch is aan de weg gelegen en goed zichtbaar. In 1940 viel een groot rotsblok naar beneden, waardoor de grootte van het gat bijna verdubbelde. Skyline Arch is 14 m hoog en ruim 21 m breed.

- Sand Dune Arch is 600m(H/T) en hij is te doen in 15 minuten tot een half uur. Het is een kleine boog, die omsloten wordt door hogere rotsen en die een groot deel van de dag in de schaduw ligt. Er ligt veel los zand en daardoor is het niet haalbaar met een rolstoel.

- Fiery Furnace Viewpoint kan het best omschreven worden als een doolhof die is opgebouwd uit zandsteen. Er zijn geen gemarkeerde trails. Je doet er best aan dit te doen met een ranger om er niet in te verdwalen.

- Salt Valley Overlook is een niet toegankelijk uitzichtpunt op de Salt Valley.

- Tower of Babel en The Organ liggen zowat samen op enkele honderden meter van elkaar. Je ziet beiden van op de weg, waar er ook de meeste foto’s van genomen worden.

- Bij het Courthouse Towers Viewpoint heb je een toegankelijk uitzichtpunt.

- De La Sal Mountain zie je in de verte regelmatig op de achtergrond verschijnen.

- Bij Park Avenue werd een stop ingelast. Deze gemiddeld zware trail loopt door een 1,5km lange canyon met hoog oprijzende steile rotswanden van rode zandsteen. De imposante rotsen aan het einde van de wandeling heten de Courthouse Towers. De trail heeft zijn naam te danken aan Park Avenue in New York City. De torens en spitsen die op de rotswanden staan, doen denken aan de wolkenkrabbers in die stad. De rotsformaties hebben hier prachtige namen zoals Sheep Rock. Meestal zijn de namen nogal vergezocht, maar hier kan je wel een schaap van maken, al kon het even goed een bizon zijn.

Overige Arches in het park
- Double Arch bestaat uit twee aan elkaar vastzittende bogen. De grootste is 44m breed en 34m hoog, de kleinste is 26m breed en 19m hoog. Het is op één na de grootste rotsopening van het park.

- Bij Devil’s Garden loop je eerst door Double O Arch. Je kan nog 800m verder voor een uitzicht op de opmerkelijke rotsformatie Dark Angel.

- Van Sand Dune Arch kan je verder gaan naar Broken Arch, die van op een afstand gezien lijkt gebroken te zijn. Als je dichterbij komt, zie je dat er een grote inkeping in de boog zit, maar dat hij niet gebroken is. Bij Broken Arch heb je een mooie zonsopgang. De trail is 2km H/T.

Rond de klok van 12u zegden we Arches en Moab vaarwel en trokken we verder naar Canyonlands National Park. Bij het buiten rijden van het park ga je over de Arches Entrance Road en volg die 14,5 mijl. Dan ga je rechtsaf op US-191 N en die weg 6,5 mijl volgen. Daarna linksaf op US-313 W en die 27,8 mijl volgen. Sla dan rechtsaf op Upheaval Road en na 1,4 mijl kom je aan Canyonlands. Totaal 50,1 mijl van Arches naar Canyonlands.

Canyonlands N.P. www.nps.gov/cany/
- Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich een weg gebaand door het rotslandschap. Hierdoor is één van de meest ruige gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar labyrint van kloven met talloze natuurlijke bogen, bruggen en de meest grillige rotsformaties. Het drukst bezochte deel is het hoog gelegen Island in the Sky District. Canyonlands is een Nationaal Park dat moeilijk te beschrijven valt. Het is een grote wirwar van kloven en breuken. Deze wirwar maakt het park zo interessant. Als je het park vanuit de auto wil bekijken, ben je vlug klaar. Canyonlands is zoals vele parken in Utah door water- en winderosie ontstaan. Door het verdwijnen van het losse zand en de invloed van vorst zijn er grillige rotsformaties en diepe canyons
overgebleven. Tussen de rivier en het hoogste punt in het park, Grand View Point Overlook, zit een hoogteverschil van 700 meter.

Het park bestaat uit drie delen:
1. Island in the Sky
Visitor Center: 8-17u
Interagency Pass wordt aanvaard. Vraag de gratis tripplanner.
2. The Maze is het moeilijkst te bereiken. Je komt er alleen via een 90 mijl lange dirtroad, die start bij Green River, een plaats aan Interstate 70. Het is een gebied dat je beter niet onvoorbereid betreedt. The Maze(doolhof) doet zijn naam alle eer aan, het is een wirwar van kleine canyons en dorre vlakten, waar je snel kunt in verdwalen. Bezoek eerst het rangerstation, dat bij de ingang van de Maze ligt en informeer je goed.
3. Needles District kan je bereiken via Interstate 191, de weg van Moab naar Blanding. Als je vanuit Moab naar Blanding rijdt, kom je rechts van de weg de afslag Needles Overlook tegen. De weg leidt door open grasland naar het puntje van de mesa, waar je over het hele Needles District uitkijkt. Het panorama is overweldigend.
Daar we over geen 4x4 beschikten, kozen wij voor het meest toegankelijke deel van Canyonlands.

* Island in the Sky District, Scenic Drive, 34 miles - +/- 54km
Je rijdt het Island District binnen via de UT-313. De weg loopt ongeveer 6 mijl het park in en splitst zich daar. De weg gaat rechtsaf nog 5 mijl verder naar Upheavel Dome en linksaf nog 6 mijl verder naar Grand View Point Overlook. Net voorbij de ingang ligt het Visitor Center. Hier voorbij wordt de hoogvlakte steeds smaller. Het smalste gedeelte wordt The Neck genaamd. Een halve mijl verder liggen aan de linkerzijde Shafer Canyon Overlook en Shafer Trail Overlook, vanwaar je een goed uitzicht hebt op de gelijknamige canyon en de zigzaggende Shafer Trail Road.

We hebben ons beperkt tot volgende uitzichtpunten:
- Upheaval Dome is een krater van 460m diep. Volgens veel geologen is de krater een ingestorte zoutkoepel. Een andere theorie is, dat het gaat om een krater van een meteoriet.
De Overlook is op 800m. Je moet links volgen aan Green River Overlook. Het is +/- 8km.

- Grand View Point Overlook: Het is een eenvoudige wandeling tot het einde van de Island in The Sky Mesa. Op de voorgrond ligt Monument Basin, dat vol staat met hoge stenen pilaren. Daar achter daalt het trapsgewijs naar de Green River en de Colorado River, die in de verte vloeien. Veel bezoekers vinden het panoramische uitzicht op dit grillige landschap het hoogtepunt van Canyonlands. Het is één van de populairste trails. Het is rolstoeltoegankelijk, maar het uitzicht wordt voor rolstoelgebruikers belemmerd door de balken van de afsluiting.

- White Rim Overlook: Deze eenvoudige wandeling geeft mogelijk het beste uitzicht op de 600m lager gelegen Colorado River. Het ligt op 1,5 km van Grand View Point.
- Buck Canyon Overlook: Je rijdt en loopt in dit park van het ene uitkijkpunt naar het andere en raakt telkens weer overdonderd door de prachtige vergezichten.

- Green River Overlook is rolstoeltoegankelijk met Mesa Arch op 30 min.

Het bezoek aan Canyonlands kan gemakkelijk gecombineerd worden met een bezoek aan het vlakbij gelegen Dead Horse Point State Park
www.stateparks.utah.gov/parks/dead-horse
Dit park ligt op een plateau hoog boven de Colorado River, vanwaar je een adembenemend uitzicht hebt op de rivier en het Colorado plateau. Op één plaats is het rotsplateau nog geen 30m breed, waardoor het verder gelegen gedeelte als een soort schiereiland in het landschap staat. Vroeger werden wilde paarden door cowboys naar dit punt gedreven, waarna de smalle doorgang met een hek afgesloten werd. De beste paarden werden getemd, de overige paarden werden weer vrijgelaten. Volgens de legende is het één keer voorgekomen, dat de opgesloten paarden op het plateau aan hun lot overgelaten werden. De dieren stierven door een gebrek aan water. Het park dankt haar naam aan dit verhaal.

- Visitor Center: 8u - 18u
Niet rolstoeltoegankelijk.
Het park is gans het jaar geopend van 6u - 22u.

Dead Horse Point Overlook
Het is één van de mooiste uitzichtpunten op de Colorado rivier. Je kan er een mooie zonsondergang hebben. Het is rolstoeltoegankelijk. Wanneer je terugrijdt uit Canyonsland, +/- 7km, rechts afslaan, even voor je het park verlaat. Daarna is het nog een 10-tal km.

Na Canyonlands en Dead Horse Point State Park vertrokken we om 17u nog naar Grand Junction, waar we om 19.45u aankwamen. Na het inchecken in Motel 6, haastten we ons om de bagage in de kamer te zetten en zochten samen het restaurant Village Inn op.

De gegevens van het restaurant: 757 Horizon Drive, Grand Junction, CO 81506
Tel.: 001/970-254-8067
Website: www.villageinn.com
E-mail: webadmin@lovevi.com
Het werd een heel lekkere maaltijd, maar zoals altijd kregen we te veel op ons bord, er was geen lange wachttijd en het was er niet duur. Wij betaalden er voor ons beiden $ 25,31 een grote Budweiser en dito Cola(met gratis hervulling) inbegrepen. Het is een aanrader voor wie in Grand Junction zijn buikje wil rond eten. Voor ons was het nu niet ver meer naar Motel 6, dat een eind verderop ligt in dezelfde straat ligt op het nummer 776. We stapten allen uit, waarna Frans en Marie-Claire naar de luchthaven vertrokken, om de wagen in te leveren. Enkele minuten later waren beiden terug en kon er gedacht worden aan slapen. Het zou in ieder geval een heel korte nacht worden, want we moesten vroeg op om de vlucht naar Salt Lake City te halen.

Mijlenteller wagen 10.065 - 10.325 mijl, vandaag 260 mijl, tijd 12u, weer: Volop zon.
Totaal gereden 3.457 mijl of 5.531km met de grote wagen
Totaal getankt $ 515,40 - 177,70 gallons - gemiddeld per gallon $ 2,90

Woensdag 23/06 Grand Junction - Salt Lake City - West Yellowstone

Om 5u bestelde Marie-Claire bij de receptie of één grote taxi ofwel twee van een kleiner formaat. Om precies 5.10u stopte er een gewone taxi en daar konden wij niet met zijn allen in. De chauffeur riep de taxicentrale op en vroeg een tweede wagen. Vermits de afstand naar de luchthaven niet ver was, was het bedrag op de meter ook niet hoog. We betaalden de chauffeur $ 5 voor de korte rit. Aan de incheckbalie verliep het echt heel chaotisch. Vooreerst waren de vluchturen, die de baliebediende ons opgaf, niet de juiste. De vlucht in Grand Junction vertrok op het voorziene uur naar Salt Lake City om 6.45u met aankomst om 7.42u. De volgende vlucht van Salt Lake City naar West Yellowstone ging normaal door om 10.10u, nu wilden ze ons opzadelen met een vlucht even na 17u en dat pikte Marie-Claire niet. Waarom nu zo vroeg uit bed, om achteraf ettelijke uren te moeten slijten in ongemakkelijke luchthavenstoelen. Er werd veel over en weer gelopen en gediscussieerd en na een kwartier kwam dan toch alles in orde. Dan was er nog een hele rompslomp om de bagage te kunnen inchecken. Per stuk bagage wordt een bedrag van $ 25 gevraagd, te betalen met je credit card. We zijn toch stipt op tijd kunnen vertrekken en zijn in Salt Lake City geland rond 7.30u. Het werd nu aftellen voor de aansluitende vlucht. Van de assistentie op beide luchthaven mochten we zeker niet klagen, die werkten prima. Wat ons wel verwonderde was het feit, dat de boarding moest gebeuren via een smal hellend vlak. Dat maakte het voor de assistenten er niet gemakkelijker op. Op de tarmac werd ik in een smal rolstoeltje gezet en goed vastgemaakt. Nu kon het karwei voor de heren beginnen en het lukte vrij goed. Zij zijn deze klus gewoon. Op beide vluchten werd ik voor de gemakkelijkheid op de eerste rij gedeponeerd.

In West Yellowstone zijn we geland op het voorziene uur en voor we het luchthavengebouw verlieten, vroegen we bij Avis inlichtingen voor het ophalen van de bestelde wagen. De man achter de balie speelde het slim en trachtte ons de wagen een dag langer aan te smeren. Het kwam neer op een meerprijs van $ 99 + taks + een all-in verzekering van $ 44 + taks = totaal $ 69, wat ons duur leek. Toch was iedereen vrij vlug akkoord en vier dagen wagenhuur leek ons toch een beter alternatief dan drie. We konden we met een volle tank vertrekken en leeg afleveren. Avis zou de tank bij inlevering terug vullen op onze kosten. Frans moest nu wel twee keer rijden om alle bagage in het Alpine Motel te krijgen, want deze wagen was een heel stuk minder groot dan de vorige. Bij het inchecken riep Brian, de uitbater van het motel, iedereen vriendelijk en met luide stem goedendag toe. Hij is een vriendelijk en heel behulpzaam man, steeds bereid een handje toe te steken. Het is een echt familie pensionnetje, waar je de ganse dag koffie en thee kan gaan tappen in de kleine lobby, maar ontbijt wordt er niet gegeven. Er staat een degelijke tafel, twee stoelen op de kamer en met wat voorzorgen kan je van een degelijk ontbijt genieten. Na installatie op de kamer zochten we een rustige plek voor een heel late lunch. We zijn binnengestapt in het restaurant
Canyon Street Grill, 22 Canyon Street, West Yllowstone, MT 59758, Tel.: 001/406-646-7548
Het was er lekker en niet duur. Voor ons twee betaalden we $ 21,06 drank en taksen inbegrepen. Het is geen echt gezellige keet, maar de nostalgie straalt er af, met fronten van oude auto’s en foto’s van filmsterren uit lang vervlogen tijden. Bij het buiten komen zetten we nog een stapje in het vlakke stadje en deden onze inkopen voor enkele dagen in een supermarkt rechtover het Alpine Motel. Vermits we vrij laat een uitgebreide lunch genomen hadden, vonden wij twee het niet nodig nog eens de kamer te verlaten om te gaan dineren. We aten wel iets op de kamer, zorgden dat de bagage anders gestapeld werd, om een groot gedeelte in West Yellowstone te kunnen achterlaten. We trokken er tenslotte toch maar voor drie dagen tussen uit. Ons bedje zou deugd doen, want we waren vanmorgen reeds vroeg uit de veren.

Mijlenteller wagen bij vertrek op de luchthaven 2.580 mijl. Het weer: Zonnig

Donderdag 24/06 West Yellowstone - Madison Junction - Grant Village(Yellowst.)

Yellowstone National Park

Algemene info over Yellowstone National Park www.nps.gov/yell
De Interagency Annual Pass wordt er aanvaard.
Visitor Centers: 8u - 19u.
Mammoth Hot Springs(Albright), Old Faithful, Canyon, Fishing Bridge
Grant Village
Het krantje Yellowstone Today en een kleurenkaart is gratis bij de
toegangskaart.
De informatiekantoren Madison en West Thump zijn open 9u - 17u.
Afstanden in het park:
De grote lus: 230 km
De zuidelijke lus: 155 km
De noordelijke lus: 113km
Van zuid naar noord: 153km
Van west naar oost: 134km

Benzinestations en garages:
Er zijn 7 benzinestations en 4 garages(8u - 20u).
Je kan dag en nacht tanken met je creditcard in Old Faithful, Canyon Village, Mammoth,
Fishing Bridge, Grant Village en Tower Roosevelt.
Kruidenierszaken zijn te vinden bij alle bezienswaardigheden.

Restaurants en cafetaria’s:
Mammoth, Roosevelt Lodge, Canyon Lodge, Lake Yellowstone, Lake Lodge, Grant Village, Grant Village Lakehouse, Old Faithful Inn, Old Faithful Snow Lodge, Old Faithful Lodge.

Kleine maaltijden en Fast Food:
Mammoth, Tower Fall Store, Canyon Photo Shop, Fishing Bridge, Bridge bay Marina Store, Grant Village, Old Faithful.

De werking van geisers, heetwaterbronnen, modderpotten en fumaroles
- Geisers: Soms zijn de ondergrondse kanalen zo nauw, dat de luchtbellen niet omhoog kunnen borrelen. De luchtbellen duwen dan een deel van het water omhoog, dat men dan over de rand van de geiser ziet stromen. Een uitbarsting van een geiser wordt altijd vooraf “aangekondigd”, doordat er meer water over de rand van de geiser stroomt. Er kan steeds meer water en stoom omhoog komen en op een gegeven ogenblik spuit het, onder hoge druk staande, water omhoog. Zo ontstaat een geiser.

- Hotsprings zijn gelijk aan geisers, maar de ondergrondse kanalen zijn groot genoeg om het water vlug te laten circuleren. Door de snelle circulatie wordt er geen druk opgebouwd, waardoor een eruptie uitblijft. In de hotsprings ontstaan verschillende temperatuur zones. In het midden is het kokend warm en langs de ondiepe rand is het water in verhouding koeler.
In de koelere gedeelten, waar het water toch nog tegen het kookpunt is, leven bacteriën die zich aan de extreme omstandigheden aangepast hebben. Zij zorgen voor een ware kleurenpracht. De temperatuur van het water bepaalt welke bacteriesoort erin kan leven en iedere soort heeft een andere kleur.

- Mud Pots zijn warmwaterbronnen op een plek waar de waterhoeveelheid beperkt is. Bij de Mud Pots stinkt het meestal naar rotte eieren. De geur is afkomstig van hydrogeensulfide.
Door een gebrek aan zuurstof wordt al zwavelzuur gevormd. De zure zwavel lost de rotsen op in kiezelaarde en klei, samen met het water ontstaat zo de modder, die in de vorm van mini explosies omhoog ploffen. Het is net of je pudding aan het koken bent, zonder de geur.
De geur, het geluid en de aanblik van de Mud Pots is één van de indrukwekkendste van Yellowstone, die je niet vlug zal vergeten.

- Fumaroles of stoomgaten zijn hotsprings met veel hitte en weinig water. Het beetje water dat in de bron zit, verdampt volledig voor het de oppervlakte van de bron bereikt. De stoom wordt onder enorme druk uit het gat geperst. Dit gaat gepaard met een luid sissen en fluiten, dat tot ver in de omtrek te horen is. Toen de eerste ontdekkingsreizigers in Yellowstone toekwamen en het luide gefluit van de stoomgaten hoorden, dachten zij dat er een spoorweg in de buurt was. Het fluiten lijkt op de stoomfluit van een stoomtrein.

We wilden tijdens ons kort verblijf in het Yellowstone N.P. zoveel mogelijk van het park gezien hebben, daarom vertrokken wij reeds de eerste dag, na een vroeg ontbijt, om 7.30u. Wij namen de West Entrance, die in de staat Montana ligt op de US-20. West Yellowstone ligt net buiten het park. De US-20 is geopend van begin mei tot eind oktober.

West Yellowstone - Madison Junction is 40 km
In Madison Junction is een informatiekantoor voor het opnemen van documentatie.
Tussen Madison Junction en Lower Geyser Canyon zijn er bizons te spotten.

- We startten met Firehole Drive die 3km lang is. We maakten een ommetje langs de gelijknamige rivier. Net ten zuiden van het kruispunt Madison , richting Old Faithful, heb je mooie watervallen.

- Verder op ligt het Lower Geyser Basin met Fountain Point Pot Area op dezelfde weg, maar net over de brug moet je een onooglijk weggetje inslaan en zo kom je bij Great Fountain Geyser, die één van de grootste ter wereld is. Hij spuit tussen 30 en 65m hoog, met tussenpozen van een uur, om de 8 à 12 uur. Je moet hier geluk hebben. De White Dome Geyser ligt daar ook in de buurt. Hij spuit gemiddeld om de 30 minuten. Vanaf de parking is de tocht naar de Great Fountain Geyser een half uur H/T. Met een rolstoel is het niet doenbaar, het pad is hobbelig en te smal.

- Nu volgde het Midway Geyser Basin. Dit is een geïsoleerde thermische groep, die officieel deel uitmaakt van de verder naar het noorden gelegen Lower Geyser Basin. Via een houten wandelpad kan je een aantal grote heetwaterbronnen bewonderen. De Grand Prismatic Spring heeft een doormeter van 110m en is daarmee de op twee na grootste ter wereld (de grootste ligt in Nieuw-Zeeland). De kleur van het water varieert van diepblauw in het midden naar licht blauw, groen, geel en oranje. De Excelsior Geyser was ooit de grootste ter wereld, maar meer dan 100 jaar geleden hebben een aantal krachtige erupties een gaslek veroorzaakt, waardoor veel van de thermische energie verloren ging. Andere mooie bronnen zijn de Opal Pool en Turquoise Pool. Deze laatste gaf weinig van zijn kleurenpracht prijs.

- Het Biscuit Basin Trail is niet zo speciaal. Een wandeling van 800 m langs de Jewel en Shell Geyser en de Saffire Pool( zo blauw is als een saffier) hebben we gelaten voor wat het was wegens tijdgebrek.

- Als volgende kwam het Black Sand Basin. Het is een kleine collectie juweelachtige geisers en kleurrijke heetwaterbronnen. Daarvan is de diepe Emerald Pool de bekendste. Ook Opalescent Pool is zeer mooi. Hier zijn enkele bomen gestorven door overstromend heet water.
Het dode hout wordt nu langzaam geïmpregneerd en mogelijk zullen er in de loop van de jaren versteende bomen ontstaan. Andere bezienswaardigheden in dit gebied zijn Spouter Geyser, Rainbow Pool, Sunset Lake en Cliff Geyser. Er is een wandeling in een lus van 2,5 km.

- Rond het middaguur kwamen we bij Old Faithfull Geyser. Hij heeft zijn naam in 1870 gekregen, omdat de erupties altijd precies op tijd gebeurden. De gemiddelde tijd tussen de erupties is in de loop der jaren wel iets langer geworden als gevolg van aardbevingen en vandalisme, maar het is toch nog steeds een betrouwbare geiser. Hij spuit met tussenpozen van 65 en 92 minuten en dit gedurende 2 tot 5 minuten. Bij elke eruptie spuit hij 14.000 tot 32.000 liter kokend water 30 tot 55 meter omhoog. Net toen wij er aankwamen stroomde een grote menigte toe en nam plaats op de, daarvoor voorziene banken recht tegenover de geiser, om een nieuwe eruptie te kunnen meemaken.

- Nu we toch in de buurt waren, sprongen we even binnen in het overdrukke Visitor Center. De rangers hadden meer dan hun handen vol en konden weinig tijd spenderen aan mogelijke vragen. We kregen er een infoblad over de erupties van de vele geisers. Net naast het center stonden enkele vrije banken en daarvan maakten wij gebruik voor onze picknick. We hadden geen tafel, maar iedereen kon zitten en het smaakte.

- Na Old Faithful kwam de rest van het Upper Geyser Basin aan de beurt. Het is 4 km op 1,5 km groot met 75 actieve geisers en 600 warmwaterbronnen. Bezoek te voet over een afstand van +/- 5km.

- Castle Geyser heeft de grootste kegel, 3,6m en is waarschijnlijk de oudste geiser in het basin. Het patroon van de erupties is vaak veranderd. Tegenwoordig vinden uitbarstingen plaats met intervallen van 10 tot 12 uur. Het water kan een hoogte bereiken van 27m. Een eruptie duurt 20 minuten en wordt gevolgd door een lawaaierige stoomfase, die nog een half uur duurt.

- The Daisy Group:
Cornet Geyser heeft van de drie geisers uit deze groep de grootste kegel, maar veruit de kleinste eruptie. Het water spettert bijna constant omhoog, maar komt daarbij meestal niet hoger dan 2m. Daisy Geyser is vrij betrouwbaar. Iedere 2 tot 4 uur kan je hier een eruptie zien. Het water spuit omhoog in een hoek van 70° en bereikt een hoogte van 23m. De nabij gelegen Splendid Geyser is veel minder betrouwbaar. Hij spuit soms wel 60m hoog.

- Riverside Geyser ligt vlak bij het water, zoals uit zijn naam kan opgemaakt worden. Hij is één van de meest pittoreske geisers. Tijdens een eruptie kromt het water zich in een sierlijke boog over de rivier. Hij spuit om de 6 uur en dit gedurende 20 min. Een eruptie kan voorzien worden, doordat ongeveer 50 minuten vooraf het water uit de krater begint te koken. Gedurende de eerste vijf minuten is de uitbarsting het heftigst, daarna wordt de activiteit minder en volgt een periode waarin stoom wordt uitgeblazen.

- Morning Glory Pool is het verste punt op 2 km van het Visitor Center. Het is lang één van de favoriete bezienswaardigheden van de toeristen geweest. De bron heeft veel te lijden gehad van vandalisme, bezoekers hebben tonnen keien, munten, hout en ander afval in de geiser gegooid. Hierdoor is de watercirculatie ernstig verstoord, waardoor de thermische activiteit verloren ging en de temperatuur gedaald is. We zijn er niet meer geraakt.

- Grand Geyser is de grootste min of meer voorspelbare geiser ter wereld. Hij spuit om de 7 tot 15 uur 60m hoog. Het water komt vanuit een grote pool omhoog en heeft daardoor een heel ander effect dan bij Old Faithful. Daar zie je een rechte kolom en hier gaat het om een veel bredere eruptie. Als de geiser in werking treedt, zie je 1 tot 4 erupties die samen 9 tot 12 minuten duren. Hij is krachtiger dan de Old Faithful.

- Geyser Hill Loop Trail is +/- 2 km en vertrekt aan het Visitor Center - Beehive Geyser.

- Observation Point ligt boven op een heuvel, vanwaar je een totaal beeld hebt van de Upper Geyser Basin met op de achtergrond het dichte woud. Je staat er 76m boven Old Faithful.

- Kepler Falls zijn iets voorbij de Old Faithful, als je naar West Thumb rijdt. De waterval is niet zo speciaal.

Bij alle genoemde geisers ligt een goed aangelegd houten of betonnen pad, zodat je er met een rolstoel gemakkelijk kan komen. De paden golven hier en daar, vandaar dat een begeleider wenselijk en soms onontbeerlijk is.

- Grant Village: Gelegen op de zuidwestelijke oever van het meer.
Visitor Center: Museum van het vuur en de bosbranden
Gratis toegang voor de film, duur 25 minuten
Zeer interessant en elk jaar heeft men in Yellowstone af te rekenen met een 20-tal brandhaarden.

De dag zat er stilaan op en we stevenden af op het logies voor deze nacht, het Grant Village Complex. Bij het inchecken kregen we een plannetje mee met daarop het ganse complex met kamers, receptie en de verschillende restaurants. Voor we de kamer opzochten, wilden we de innerlijke mens aansterken. Hier hadden we ons misrekend. Het was, bij het binnengaan van het restaurant rond 19u en we konden pas aan tafel na 21u en die wachttijd vonden wij allen te lang. Dan maar een andere locatie opgezocht en hier lukte het wel, maar er werd voornamelijk fastfood geserveerd. We hebben van de nood een deugd gemaakt en ons aan tafel gezet. Toen we buiten kwamen, was het een heel stuk frisser. Er was een fikse regenbui voorbij gekomen en die had voor de verfrissing gezorgd. Nu werd het zoeken naar het juiste blok, om aan onze kamer te geraken. Na enig zoekwerk is het ons gelukt, we pakten het aller noodzakelijkste uit onze kleine bagage en doken het bed in.

Mijlenteller wagen 2.580 - 2.654,6 mijl, vandaag 74,6 mijl of 119km, tijd 11u, weer: Tot de late namiddag zon, daarna zwaar bewolkt en regen, wat de temperatuur flink deed dalen.

Vrijdag 25/06 Grant Village - Yellowstone Lake(Fishing Bridge) - Canyon Village

Het ontbijt verzorgden we hier voor de zoveelste keer zelf, waarna we konden inladen en wegwezen voor een volgende dag natuur genieten. Om 8u startte Frans de wagen en we stevenden als eerste af op:

- West Thumb Geyser Basin: Mooi zicht op het meer en de besneeuwde bergen.
Het is een 800m lange wandeling in lusvorm.
Upper Loop is rolstoeltoegankelijk.
Lower Loop heeft een gradatie van 10% maar geen treden.
Van de parking ga je over een houten wandelpad langs het basin en langs de oever van het Yellowstone Lake. West Thumb Geyser Basin is één van de kleinste geiser basins in het park, maar zijn ligging naast het meer is ontzettend mooi. De mooiste geisers zijn de symmetrisch gevormde Fishing Cone, de diepe en kleurrijke Abyss Pool en de Black Pool. De andere geisers in dit basin zijn: Thumb Paint Pots, die constant modderkegels bouwen, Twin Geysers, Black Pool, Lakeshore Geyser, Blue Funnel Spring en Surging Spring.

- Bridge Bay is de jachthaven en ligt tussen West Thumb en Lake Village.

- Lake Village ligt op de westelijke oever van het meer.

- Yellowstone Lake is 32km lang en 23km breed. Het is het grootste bergmeer van Noord-Amerika en ligt op 2.357m.

- Fishing Bridge: Het Visitor Center ligt even over de brug en je kan er documentatie ophalen over de Hayden Valley.

- Tussen Fishing Bridge en Canyon ligt de Hayden Valley. De vallei is een grote sub-alpine vallei in het Yellowstone N.P., het breukvlak tussen Yellowstone River, Yellowstone Falls en Yellowstone Lake. Het dal langs de rivier is een oude bedding van het meer, toen het meer veel groter was. De vallei staat bekend als één van de beste locaties om wilde dieren te spotten in Yellowstone.

- Mud Volcano & Sulfer Caldron:
De sissende bekkens, bekend als Mud Volcano en Sulfer Caldron, zijn twee van de meest turbulente Hydro thermale gebieden in Yellowstone. Waterstofsulfide gorgelt, sist en geeft een doordringende geur van rotte eieren. Hier zie je stomende poelen en kokende geisers.
Mud Volcano is een ware modderpoel, die ligt te sputteren. Beiden zijn rolstoeltoegankelijk.

- Lower Loop en een uitloper naar Dragon Mouth zijn rolstoeltoegankelijk.
De start van de wandeling is aan het noord einde van de parking.

- Black Dragon’s Caldron is evenwaardig aan de andere mudpotten maar niet toegankelijk door enkele treden.

- Lehardys Rapids: De wandeling vanaf de noordelijke parking is voor het overgrote deel rolstoeltoegankelijk.

- Grand Canyon van Yellowstone
* South Rim
- Uncle Tom’s Trail is genoemd naar “Uncle” Tom Richardson, die begin vorige eeuw bezoekers begeleidde die een stukje in de canyon wilden afdalen. De trail bestaat uit enkele geasfalteerde hellingen en daarna 328 treden van geperforeerd staal. Via de treden leg je ongeveer 1/4 van de afstand naar de bodem van de canyon af. De trail eindigt bij een klein platform, vanwaar je een prachtig zicht hebt op de Lower Falls en op Yellowstone
River. Je kan soms een dubbele regenboog zien in de mist en boven het water. De weg terug is behoorlijk zwaar door de klim. De trail is niet haalbaar met een rolstoel.

- Uncle Tom’s Overlook: Je hebt er een zicht op de Upper Falls en is rolstoeltoegankelijk.

- South Rim Drive is ruim 1,5 mijl lang. De weg stopt bij een grote parking, vanwaar je via een kort pad en een aantal treden naar Artist Point kan gaan. Het is het meest bekende uitkijkpunt in de canyon. Zowel stroomopwaarts als stroomafwaarts kan je een heel eind de kleurrijke canyon inkijken. Je hebt er een zicht op de Lower Falls en het is ook rolstoeltoegankelijk.

* North Rim:
- North Rim Drive is 4 mijl lang en één richtingsverkeer, die begint in de buurt van het Visitor Center. Na een halve mijl kan je via een zijweg linksaf gaan. Deze weg is +/-
0,8mijl en eindigt bij Inspiration Point. Voor je dat uitkijkpunt bereikt, rijd je langs een granieten rotsblok zo groot als een huis. Deze rots die Glacial Boulder genoemd wordt, is zo’n 80.000 jaar geleden door een gletsjer van de Beartooth Mountains naar deze plek gevoerd.

- Look Out Point en Red Rock: Je hebt er een mooi zicht op de Lower Falls. Neem het pad naar beneden aan “Brink of the Lower Falls”. Via een mooi aangelegd pad, tussen rotsen en bomen, ga je over een afstand van 400m altijd naar beneden. Het laatste stuk bestaat uit een houten wandelpad met veel treden. Je bereikt dan een platform onmiddellijk naast een opvallend rode rots, vanwaar je van vrij dichtbij de Lower Falls kunt zien. Het is niet rolstoeltoegankelijk door de treden.

- Cascade Overlook Trail: Het pad vertrekt aan Glacial Boulder. Van daar is het 1,2 km naar de Silver Cord Cascade Overlook. Je ziet hier hoe aan de overkant van het ravijn het water van de Surface Creek trapsgewijs het ravijn in valt. Boven de waterval ligt een panoramisch terras. Het is ongelooflijk mooi.

- Grand View: Rolstoeltoegankelijk.

- Inspiration Point: De Overlook is niet rolstoeltoegankelijk, de parking wel. Je kan wel met de rolstoel tot tegen de trap komen en vanaf dat punt heb je toch enig idee van de prachtige natuur. Je hebt er een zeer mooie zonsondergang.

Van hieruit reden we richting Canyon Lodge, waar we zouden overnachten. Aan de lodge waren we om 17.30u en na registratie in de receptie hebben we eerst de bagage gaan afzetten op de verschillende kamers en zijn dan onmiddellijk het restaurant binnengestapt en hebben ons bij het onthaal gemeld, het moet dan rond 18.30u geweest zijn. We kregen deze keer een wachttijd aangesmeerd van 45 minuten. In die periode vulden de dames de mondvoorraad bij in de supermarkt naast het restaurant. Toen zij terug waren, was het onze beurt om aan tafel te gaan. Het eten was er lekker, niet duur en de bediening liep gesmeerd. De kelner, die voor onze tafel verantwoordelijk was, was een seizoenarbeider uit een noordelijke staat. Even een korte babbel met de kelner na de maaltijd en we stapten op. Canyon Lodge is een waar labyrint. Het is een dorp op zich en met het plan van het complex in de hand, is het nog niet gemakkelijk om er je weg te vinden. Het is ons uiteindelijk gelukt en we konden beginnen aan een verkwikkende nachtrust te midden de bossen van dit gedeelte van Yellowstone N.P.

Mijlenteller wagen 2.654,6 - 2.762 mijl, vandaag 107,4 mijl of 172km, tijd 9.30u, weer: Meestal zwaar bewolkt met enkele regendruppels, maar ook periodes met zon.

Zaterdag 26/06 Canyon Village - Tower Roosevelt - Mammoth Hot Springs - Norris - Madison - West Yellowstone

Het afrekenen en daarna afgeven van de sleutels nam heel wat tijd in beslag. Daardoor konden we pas om 8.30u de lodge vaarwel zeggen. Aan de receptie kregen we nog info mee over de toestand van de wegen, na het hevig onweer dat vannacht over Yellowstone en omgeving woedde(omgewaaide bomen op de weg). De derde dag in Yellowstone N.P. startten we met:
- Canyon - Roosevelt: Washburn Range: Het gebied tussen Roosevelt, Washburn Range en Tower Falls heet Antelope Creek. In dit gebied kunnen veel grizzlyberen voorkomen. Om de beren te beschermen, is dit deel van het park voor bezoekers afgesloten. Ter hoogte van de 8.878 Ft of 2.706m hoge Dunraven Pass wordt de weg omringd door ontelbare bomen en weiden, waar in de zomer veel bloemen bloeien.
- Tower Falls: Onmiddellijk ten zuiden van Roosevelt valt het water van de Yellowstone River 40m omlaag. Deze bekende waterval is de Tower Fall. Dit is de meest populaire waterval van Yellowstone. De waterval kan je zien na een korte wandeling vanaf de dikwijls druk bezette parking. Het is een vrij steile klim, maar het is rolstoeltoegankelijk met een begeleider. Het is een prachtige waterval.

- Calcite Springs Overlook: Het ligt even voorbij Tower Falls. Een korte wandeling over een houten pad voert je naar het uitzichtpunt. Je hebt er een prachtig uitzicht op de Yellowstone River in de diepte. De rotswand aan de overkant bestaat uit basalten kolommen, overblijfselen van een oude lavastroom. Met een rolstoel kan je niet bij het uitzichtpunt komen door de vele treden(40).

- Van Tower Roosevelt naar NO-ingang: In het NO van het park ligt de Lamar Valley, die omsloten wordt door de Absaroka Mountains in Montana en Specimen Ridge in het zuiden. In dit gebied met 50km uitgestrekte prairies leven ongeveer 500 bizons, coyotes, antilopen, wolven, bruine beren, grizzlyberen, adelaars, poema’s, elanden en gaffelbokken. Het beste ogenblik voor wildlife spotting is de vroege morgen of de late namiddag. Een verrekijker is geen overbodige luxe en kan zijn nut bewijzen.

- Petrified Tree: De Petrified Tree bevindt zich in de buurt van de hoofdweg van Tower-Roosevelt naar Mammoth Hot Springs, tegen Tower-Roosevelt. Het is de enige versteende boom in dit gebied. Er is een hek rondgezet omwille van vandalen en verzamelaars. Vroeger stonden er nog twee andere versteende bomen, maar die werden door parkbezoekers achteloos stuk voor stuk meegenomen als souvenir. Het is een 2 m hoge stomp versteende boom.
Je kunt hem zien staan van op de weg en het is niet speciaal. Het pad is niet rolstoeltoegankelijk.

* Mammoth Hot Spring:
Vijf mijl voorbij de North Entrance liggen de uitgebreide faciliteiten van de Mammoth Hot Springs Area. Je vindt er o.a. het Park Headquarters, het Albright Visitor Center, postkantoor, kapel, hotel, restaurant, tankstation, camping en een paardenverhuurstation. Er is ook een kliniek. De gebouwen waarin het Park Headquarters en de kapel ondergebracht zijn, zijn een onderdeel van Fort Yellowstone.

In deze omgeving bevinden zich grote hoeveelheden calciumcarbonaat onder de grond. Doordat het water onder de grond heet is, kan het in tegenstelling tot koud water, gemakkelijk calciumcarbonaat oplossen en mee naar boven voeren. Boven de grond koelt het water af. Het calciumcarbonaat kristalliseert dan als witte kalksteen uit en vormt allerlei terrassen, waarover het water wegstroomt. Geschat wordt dat er in totaal per minuut bijna 2.000 liter water uit de heetwaterbronnen van Mammoth Hot Springs stroomt. Per dag voert het water ongeveer 2.000kg kalksteen mee omhoog. De terrassen veranderen voortdurend van vorm. Sommigen zijn mooi gekleurd. Dit wordt veroorzaakt door de algen en bacteriën, die in het warme water leven. Als er onder of boven de grond iets gebeurt en er stroomt geen heet water meer over de terrassen, dan krijgen deze een grijze kleur en verliezen hun schoonheid. Dit proces gebeurt constant.
- Albright Visitor Center: Het Visitor Center is niet toegankelijk wegens een 10-tal treden.
Daar vraag je best een gids aan.
Onder het center zijn toiletten, die enkel bereikbaar zijn met een trap.

Op het grote grasplein voor het Visitor Center staan enkele tafels met vaste banken. We hebben ervan geprofiteerd om er onze picknick op te eten en kregen het gezelschap van enkele kleine knaagdiertjes, die vlug in hun hol wegdoken als je er naar keek. Hun bedoeling was natuurlijk een stukje brood te kunnen meepikken dat van de tafel viel.

De terrassen zijn verdeeld in twee groepen, de Lower Terraces en de Upper Terraces:

- Lower Terrace Interpretive Trail: Rond de Lower Terraces zijn houten voetpaden aangelegd, waardoor je alles van dichtbij kunt zien. De meest noordelijk gelegen bezienswaardigheid is de 11m hoge Liberty Cap, zo genoemd vanwege de gelijkenis met het hoofddeksel van de patriotten in de Revolutionary War. Liberty Cap is rolstoeltoegankelijk. Vervolgens ga je langs de terrassen met de namen Palette Spring, Cleopatra Terrace en Minerva Terrace. Dit laatste is één van de mooiste vanwege de heldere kleuren en de mooie vorm.
De Minerva Spring, die in 1900 nog droog stond, maar waar nu water met een temperatuur van 75° C uitstroomt, behoort nu tot de mooiste terrassen. Het laatste deel van de wandeling gaat vrij steil omhoog naar een observatieplatform, waar je een uitzicht hebt op Canary Spring en New Blue Spring.

- Upper Terrace Loop Drive: Ongeveer 1 mijl ten zuiden van het Visitor Center begint de Upper Terrace Loop Drive. Via een smalle eenrichtingsweg(niet geschikt voor grote voertuigen) kan je rond de Upper Terrace Area rijden. Je hebt ook het uitzicht op de Lower Terrace Area. De Upper Terrace Loop Drive is in de wintermaanden gesloten. De mooiste terrassen zijn de New Highland Terrace en de helder witte Angel Terrace. Er zijn nog diverse andere wandelingen mogelijk in dit gebied zoals de Clematis Gulch Trail, de Beaver Ponds Trail en de Bunsen Peak Trail. Een stop bij Orange Spring Mouth is zeker aan te bevelen.

Je moet naar het eindpunt rijden van de Upper Terraces om een mooi zicht te hebben op Canary Spring. Parking beschikbaar aan het begin van de Upper Terrace Drive voor de overlook van het hoofdterras.
Canary Spring is prachtig en rolstoetoegankelijk. Het gebied is onderhevig aan voortdurende verandering. Bronnen drogen soms op en nieuwe verschijnen dan weer.

* Norris Geyser Basin:
Het is een sprookjesachtige en betoverende plaats op 2.280m. Het is het heetste geiser basin van Yellowstone. Het Norris Geyser Basin Museum is open 9u-17u en er is een kleine tentoonstelling. Raadpleeg hierover de brochure en vraag hulp aan de rangers.

Het basin bestaat uit twee delen:
- Het Back Basin ligt in een bosrijke omgeving(het was zo voor de bosbrand in 1988, nu wordt aan bosvernieuwing gedaan). Het bevat geisers en hete bronnen verscholen tussen de bomen. Het Back Basin is een lus van 2,5km. Het beginpunt ligt bij het Norris Geyser Basin Museum. Tijdens de wandeling zie je o.a. de grootste geiser ter wereld: De Steamboat Geyser. De geiser heeft lange periodes van inactiviteit, je hebt dan ook geluk als je getuige kunt zijn van de enorme erupties, waarbij het water tot 120m hoog kan spuiten. De Cistern Spring is sedert 1966 getransformeerd van een kleine, grauwe poel, naar een grote, kleurrijke terrasvormige poel. Als de Steamboat Geyser uitbarst, staat Cistern Spring omzeggens helemaal droog. Het duurt dan ongeveer drie dagen eer het water op het oude niveau terug is. Een bijzonderheid van de Echinus Geyser, die vrij dikwijls uitbarst, is dat deze niet alleen water maar ook mineralen mee omhoog spuit. Het gevolg hiervan is, dat Echinus één van de zuurste geisers ter wereld is. Hij heeft een PH van 3.5 en is daarmee bijna zo zuur als azijn. Je wandelt ook voorbij Emerald Spring.

- Het Porcelain Basin wordt gekenmerkt door een gebrek aan vegetatie. Er kunnen geen planten leven in het hete, zure water afkomstig van de vele thermische bronnen van het bekken. Sommige delen van het Porcelain Basin en het Back Basin zijn rolstoeltoegankelijk met begeleiding. Het zijn steile afdalingen en oneffen paden. Aan de ingang wordt een gedetailleerde folder over de diverse paden verkocht.
Het Porcelain Basin is een lus van 800m en zeer mooi. Het beginpunt ligt ook bij het Norris Geyser Basin Museum. Het zijn kleine geisers, fumarolen en mudpots. Het is een schitterend maanlandschap. Je ziet hier de Porcelain Terrace Springs, een bijzonder zuur gebied waar plantenleven geen kans heeft. Door solfer en ijzeroxide ligt er een dunne, kwetsbare korst, die geel en oranje gekleurd is en die voortdurend aan verandering onderhevig is.
Black Growler Steam Vent is een stoomopening(fumarole) op de wand van een heuvel. De stoom heeft een temperatuur die schommelt tussen 93 en 138° C. Iets verder ligt de op één na grootste geiser van dit gebied, Ledge Geyser, die met regelmatige tussenpozen van 14u het water schuin omhoog spuit tot een hoogte van bijna 40m. Congress Pool ziet er niet altijd hetzelfde uit. Soms zie je water met een bleek blauwe kleur, op andere dagen is het een kokende modderpoel. De tocht voert verder langs de slapende Blue Geyser en Little Whirligig Geyser, langs de heetwaterbronnen van Whale’s Mouth en langs Crackling Lake.
Het pad ligt goed aangelegd, maar de helling is zo steil, dat het gevaarlijk is om er met een rolstoel naar beneden te rijden. Ik heb er van boven uit een goede kijk op gehad. Het is waarlijk prachtig.

* Tussen Norris en Madison:
- Watervallen en de Canyon van de Gibbon Rivier

- De Prairies van Gibbon: Je vindt er muildierherten, wapitiherten, witstaartherten en Canadese elanden, maar je moet heel veel geluk hebben om er te kunnen zien.

*Terrace Springs: Is rolstoeltoegankelijk.

In de late namiddag hebben wij allen, met spijt in het hart, moeten afscheid nemen van Yellowstone N.P. We hadden liever nog enkele dagen langer gebleven, om nog meer te kunnen genieten van dit natuurwonder. Maar aan alles komt een eind en we moesten nu wel richting West Yellowstone rijden, want morgen rond de middag ging onze vlucht naar Las Vegas. Bij aankomst in West Yellowstone werd het inchecken een niemendalletje, want Brian kende ons van enkele dagen tevoren. De grote bagage had hij voor ons reeds op de kamer gedeponeerd. Wij zetten er de rest gewoon bij en stapten op naar een restaurant voor het avondeten. De keuze viel op Disney’s Mountain Bistro
38 North Canyon Street, MT 59758
Tel.: 001/406-646-7660
Website: www.sydneysbistro.com
Barrie L. Boulds en Ramona Stubblefield runnen samen de zaak. Ramona is de spring-in-’t veld in het restaurant en zij roept van ver de klanten welkom. Er is keuze genoeg en de prijzen vielen mee. Lang moesten we niet op het bestelde wachten en het was lekker en veel zoals gewoonlijk. Bij de afrekening schrokken wij ons een aap. De prijzen, vermeld op de spijskaart, zijn zonder taks en service en er wordt in totaal 20% bij gerekend. Hierdoor werd het restaurant plots veel duurder. De 20% wordt niet gerekend, wanneer je met minder dan zes personen komt eten. Het is maar een weet en als we nog een volgende keer in West Yellowstone komen, houden we hier zeker rekening mee. Bij terugkomst in het motel, kon het herschikken van de valiezen beginnen. Hierna werd het stilaan bedtijd en dit voor een laatste maal in West Yellowstone.

Mijlenteller wagen 2.762 - 2.868,4 mijl, vandaag 106,4 mijl of 170km, tijd 10u,
weer: Zon en witte wolken. ’s Morgens vrij fris, later redelijke temperatuur met zon.
Totaal gereden in Yellowstone 288,4 mijlen of 461,50km
Totaal getankt in Yellowstone $ 30,00 voor 9,686 gallons aan $ 3,295/gallon

Zondag 27/06 Vlucht West Yellowstone - Salt Lake City - Las Vegas

Na een laatste ontbijt in het Alpine Motel kon een gedeelte van de bagage geladen worden samen met enkele personen. Na afscheid van Brian en zijn echtgenote, vertrokken wij twee als eersten naar de luchthaven van West Yellowstone. We wachtten er buiten op de komst van de rest van ons zestallig groepje, om daarna door Frans de wagen te gaan inleveren op de luchthaven. Het inleveren zelf werkt als een fluitje van een cent, er werd bijna niets nagekeken en van bijtanken op onze kosten was ook geen sprake meer. Het zou vlug afgehandeld geweest zijn, moest er aan de balie van Avis iemand geweest zijn. Vermits West Yellowstone een kleine luchthaven is, was de incheckbalie ook nog onbemand op dit vroege uur. Ik ging toch eens poolshoogte nemen en ontmoette er een vriendelijke dame. Die stelde alles in het werk om de verantwoordelijke van Avis te pakken te krijgen en riep ons twee om reeds in te checken. Het ging vlot van de hand, maar de bagage werd toen versast naar de overkant om handmatig gecontroleerd te worden. Elk stuk werd opengedaan en na controle terug gesloten. Elk bagagestuk werd op die manier behandeld en alles bleek in orde te zijn. We mochten nu doorgaan tot bij de gate. Hier kwam na een hele poos dezelfde securityman bij de scan postvatten. Tegen de tijd van inschepen kwam hij in actie. Elk stuk handbagage moest op de band gelegd worden en door de scanner gaan voor nazicht, de gewone procedure.

Van assistentie was hier niet veel spraak, maar toch ben ik in het vliegtuig geraakt met de hulp van een in de haast bijgeroepen persoon. We konden opstijgen om 11.50u en landden in Salt Lake City om 13.09u, precies zoals voorzien. Bij het naderen van Salt Lake City krijg je een goed idee, waar de naam van de stad vandaan komt. In de wijde omgeving zie je niets dan witte zoutpannen en de oevers van de verschillende meertjes steken schril af tegen het azuurblauwe water. In Salt Lake City was de assistentie wel paraat en de transfer verliep er vlot. We hadden graag even kennis gemaakt met de Mormonenstad bij uitstek, maar bij gebrek aan tijd moesten we hiervan afzien. Om precies 13.50u zette de piloot de motoren in gang en konden we vertrekken naar het nog warmere Las Vegas, waar we arriveerden rond 14.30u. In gezelschap van een assistent zochten wij de bagageband op en hij begeleidde ons tot bij de shuttlebussen, die naar het centrum vertrekken. Omdat we met zes personen en een rolstoel waren, moesten we 30 minuten wachten op een liftbus. Van het ogenblik dat die er aankwam, kon het laden van start gaan. Ik werd als eerste in de bus getild, vastgemaakt en pas daarna werd er werk gemaakt van de bagage en mochten de anderen instappen. Pas als de bus voldoende passagiers aan boord had, zittend want staan in de bus is niet toegelaten, vertrok de chauffeur naar de verschillende hotels. Na een rit van een half uur kwamen we aan het Gold Coast & Casino Hotel toe. De rit met de shuttle kostte ons $ 8,50 p/p en misschien hadden we goedkoper afgeweest met twee taxi’s op meter. Dat zouden we morgenvroeg uittesten, wanneer we naar de luchhaven terug moesten.

Na aankomst in het hotel kon het inchecken van start gaan. Doordat we er reeds gelogeerd hadden, was dit een kleine formaliteit. Na intrek en installatie op de kamer gingen we op pad voor een halve dag. Irma, Frans, Mieke en Georgette hielden het rustig en zouden ter plaatse blijven. Georgette schuwde de hitte van Las Vegas. Wij twee wilden graag de hitte trotseren, 122° Fahrenheit of 50° C, die er meer verdraagbaar is dan wanneer het bij ons 30° warm en gewoonlijk zwoel is. We stapten langs de zijdeur uit het hotel buiten en wachtten er op de komst van de “free shuttlebus”, om op de Strip te geraken. Bij het opstappen meldden we aan de chauffeur, dat we wilden afstappen op het eindpunt aan Bill’s. Dit hotel en uiteraard ook casino ligt rechtover Caesar’s Palace. We stapten nog hier en daar binnen voor de sfeer en om wat afkoeling te zoeken, want het was toch wel verzengend heet. De busjes koud water bleven nooit lang gevuld. Tegen dat de honger zich deed gevoelen, zochten we ergens een plaatsje in één van de vele restaurants op de Strip. Onze keuze viel uiteindelijk op Harrah’s, waar we aan het buffet aanschoven. Vermits ik geen al te grote eter ben, vroeg ik of ik een kindermenu kon krijgen. De kassierster moest even haar overste raadplegen en het was OK. Uiteindelijk heb ik er mijn buikje even goed rond kunnen eten als Marie-Claire en wij betaalden maar $ 21,99 voor ons twee, een grote Budweiser en dito Cola, navulling inbegrepen. Het buffet was heel lekker, maar wij denken dat het overal lekker is, alleen zal de prijs niet overal dezelfde zijn. In Imperial Palace zijn we wel even binnen geweest, maar de vermaarde Imperial Palace Auto Collection hebben we niet gezien. Er staan blijkbaar meer dan 250 prachtige oude en overwegend Amerikaanse wagens tentoon. De toegang zou $ 7 p/p bedragen en er worden kortingen gegeven.

Tegen 21.30u zochten we een plaatsje aan Treasure Island(TI) voor het schouwspel dat om 22u opgevoerd werd. Een grote mensenmassa verdrong zich in de buurt. Toen de opvoering startte, heb ik gedacht, is het dat maar. Nadien vernam ik van Marie-Claire dat zij er ook zo over dacht. Voor het einde van de show trachtten we deze plaats te verlaten, wat moeilijk was door de mensenzee. We hebben hier verkeerd gegokt, want aan de Mirage was het spektakel waarschijnlijk beter. Het start er om 20u en wordt elk uur herhaald. Toen we de weg voor ons min of meer vrij was, konden we de stopplaats van de shuttle aan Bill’s opzoeken. Het wachten viel best mee en om 23.15u waren we terug in het hotel. We gunden het casino nog een voorlaatste blik en gingen naar de kamer voor een laatste korte nacht in Las Vegas en in de States.

Op onze laatste dag genoten we nog van het mooie weer in West Yellowstone en later in Salt Lake City. In Las Vegas was de zon ook van de partij, maar ze brandde er een beetje te fel. We hebben er een beetje willen van meebrengen, maar zoiets lukt ons nooit.

Maandag 28/06 Vlucht Las Vegas - Atlanta - Brussel

We hadden afgesproken om aan de receptie samen te komen tegen 4.45u, om zeker ten laatste naar de luchthaven te kunnen. Iedereen was present op het afgesproken uur en we vroegen dan ook om een taxi te bellen. Geen nood, zei de bel-desk man, ga gerust buiten, er zijn altijd voldoende voertuigen beschikbaar. De man had gelijk en in geen tijd was alle bagage én de rolstoel in twee taxi’s geladen en weg waren wij. In een 15-tal minuten waren wij op de luchthaven en we betaalden voor het traject $ 18. Bij het binnenkomen viel het ons op, dat het er niet al te ordentelijk aan toeging. Het was één grote chaos aan de incheckbalie, maar ondanks dat verliep alles vrij vlot. De assisentie was snel ter plaatse en die bracht mij naar de gate met een shuttlebus. Bij de inscheping liep het weer eens fout. Van assistentie was er geen sprake en werd het nog maar eens wachten. Eens een assistent ter plaatse, merkte hij dat hij het niet alleen kon klaren en riep een tweede persoon op. Ik ben uiteindelijk op mijn plaats geraakt. Marie-Claire was toen al lang aan boord. We zijn in Las Vegas met 20’ vertraging vertrokken. Na een vlucht van 4u zijn we in Atlanta geland, waar het drie uur later was dan in Las Vegas.

In gezelschap van een assistent zijn we met de shuttletrein van de gates A naar gates D gevoerd, voor de volgende vlucht van Atlanta naar Brussel. We konden hier nu als eerste aan boord gaan en de zitplaatsen waren prima, net achter een scherm en dichtbij de toiletten. We vertrokken in Atlanta om 18u met 20’ vertraging, tijd die de piloot niet ingelopen heeft.

Dinsdag 29/06 Aankomst in Brussel

Precies om 9u stond het vliegtuig stil tegen de slurf in Brussel, juist 25’ later dan voorzien. De dienst voor het vervoer van rolstoelgebruikers of mensen die minder goed te been zijn werkt op Zaventem gewoonlijk naar behoren. Het was nu niet anders. Na het ophalen van de bagage, moesten we aangifte doen van het defect van de sloten van één van de valiezen. De man achter de balie fronste zijn voorhoofd en gaf ons geen moed voor het afhandelen van deze zaak. We kregen een schade-aangifte formulier mee, dat moest ingevuld en doorgezonden worden naar Delta Airlines. Bij het verlaten van de luchthaven stond de taxichauffeur van het taxibedrijf Meerhof ons al op te wachten om ons naar onze vaste stek in Terhagen en Irma en Frans naar Boom te voeren.

Home sweet home

Eindconclusie

Wie van weidse landschappen en prachtige natuur houdt, moet zich zeker wagen aan een reis naar de Westkust van de Verenigde Staten met bezoek aan de nationale parken. Je valt van de ene verbazing in de andere en je kan haast niet anders dan in superlatieven spreken. Als rolstoelgebruiker is het een waar genot in dit land te reizen. Het lijkt er alsof je benen het terug doen zoals voorheen. Bijna alle hotels, motels of lodges hebben minstens één kamer met aangepaste badkamer. Het omhelst een inrijdouche met vast zitje en losse sproeier en een verhoogd toilet met wandbeugels op redelijke hoogte geplaatst. De meeste bedden zijn vrij hoog, wat in- en uitstappen vergemakkelijkt. In de meeste restaurants is minstens één toilet zo groot, dat je er met een rolstoel gemakkelijk in kan en de deur kan achter je gesloten worden. Het toilet is meestal verhoogd en altijd bereikbaar met een rolstoel. Die luxe kennen we in België weinig of niet. Wij hebben er zodanig van genoten, dat bij ons het idee aan het groeien is, om volgend jaar terug te keren naar Noord-Amerika. We zouden dan meer opteren voor West-Canada en de meer noordelijk gelegen parken van de Verenigde Staten. In ieder geval hebben we het ons zeker niet beklaagd, dat we deze natuurreis hebben ondernomen. Het is aan ieder natuurminnend persoon en aan fotografieliefhebbers ten stelligste aan te bevelen.