Boston en Maine (juni 2017)

Geschreven door Pieter.

"Aandacht: deze trein komt zo dadelijk aan in Boston. Passagiers Karen en Pieter, jullie mogen nog even blijven zitten. De assistentie komt eraan." Onze aankomst in de laatste grote stad die we deze vakantie bezoeken gaat dus niet onopgemerkt voorbij.

Deze 3-weekse trip voerde ons van Philadelphia, via New York, tot Boston (klik op de links als je mijn verslagjes wil lezen). In Boston wonen onze vrienden, die ons aan het begin ook al in 'Philly' rondleidden. Samen zullen we noordwaarts het Acadia National Park in de staat Maine bezoeken en dan stilletjes aan onze terugkeer beginnen denken.

Logies

Aangezien ik met krukken loop en als het moet een trap op kan, hebben we voor ons verblijf geen specifiek toegankelijk logies gezocht. In Boston verbleven we bij een vroeger bezoek in Hotel 140 in het stadscentrum. Jammer genoeg vind ik hiervan geen notities terug, maar ik weet wel nog dat je aan de ingang een plateaulift kunt gebruiken. Deze keer logeerden we bij onze vrienden en in Maine boekten we een paar keer een appartement via AirBnB. Voor mij was vooral belangrijk dat ik geen hele verdieping, maar hooguit enkele treden moest klimmen. Goed om te weten: de gelijkvloerse verdieping heet in Amerika "first floor".
Tip: Voor rolstoelers kan www.accomable.com (de "AirBnB voor rolstoelgebruikers") uitkomst bieden.

Bezienswaardigheden

Boston

Doorheen Boston centrum, tot over de Charles-rivier, loopt een 4 km-lange lijn van rode klinkers. Dit is de Freedom Trail, die de belangrijkste historische plaatsen van Boston met elkaar verbindt. Je kunt een folder met uitleg krijgen, en overal vind je ook borden met de belangrijkste informatie. Er is één punt waar je met de rolstoel niet door kunt, maar een blokje om moet. Hou er rekening mee dat Boston, anders dan praktisch alle andere Amerikaanse steden, geen dambordpatroon heeft. De kronkelende straten vormen een warrig web zoals we dat ook in Europa kennen. Boston is bovendien op drie heuvels gevestigd; dat hebben mijn rolstoelduwers geweten!

Boston Zoo is een tip voor het hele gezin. De indoor-vlindertuin, de volière met tientallen parkieten waar je gewoon tussen kan zitten,... Alles is goed bereikbaar en overal lopen parkwachters die je met plezier een woordje uitleg geven. Zelf had ik een bijzonder contact met een gorilla die gezellig bij mij kwam zitten (gelukkig wel aan de andere kant van het glas).

Op veel plaatsen in Noord-Amerika kun je een boot nemen om walvissen te gaan kijken. In Boston mochten we als eersten aan boord om alvast een mooi plaatsje te kiezen. Met de manuele rolstoel gaat het prima, via een mobiel hellend vlak. De zee is die dag woelig en de walvissen bevinden zich vrij ver van de haven, zodat de schipper eens extra op het gaspedaal drukt. Op ons plekje op het dek krijgen we flink wat zeewater over ons heen. In ruil zien we uiteindelijk (slechts) twee walvissen op onze tocht.

Maine

Aan de noordoostelijke kust heeft de VS een hap uit Canada genomen. Dit is de staat Maine, een uitgestrekt gebied met veel groen, weinig mensen en ... veel kreeft. Voor de lekkerbekken: juni is ook bosbessenseizoen. We overnachten in Portland. Behalve een bedevaartsoord voor de fans van thriller-auteur Stephen King, is dit ook een havenstad met toeristische charme, zonder dat het allemaal te commercieel wordt. Zo vroeg op het seizoen blijkt het nergens te druk. We wandelen langs de jachthaven en worden beloond met prachtige zeegezichten.

Op Mount Desert Island logeren we in het plaatsje Bar Harbor. Van daar komen we makkelijk bij het Acadia nationaal park, dat een groot deel van dit eiland inneemt.

Het park heeft zijn eigen route, die je alleen tegen betaling op mag. De route leidt ons eerst naar het bezoekerscentrum, met een groot restaurant en souvenirshop. Het restaurant blijkt erg drukbezocht, maar: heel lekker, gezond en naar Amerikaanse normen goed betaalbaar. We smullen er van de 'popovers', een luchtige kruising tussen een muffin en een croissant. Dan is het eindelijk tijd om het nationaal park zelf te bezoeken. Ook bij grijs weer is het er leuk wandelen, al stellen sommige hellingen het uithoudingsvermogen van mijn duwers danig op de proef. We moeten een keertje onze route bijsturen omdat de paden net aan een groot onderhoud toe zijn (soms worden ook stukken afgesloten tijdens het broedseizoen). Maar de prachtige landschappen die we in ruil krijgen, maken alles goed. We genieten van de zonsondergang op Cadillac Mountain… en drievierde van het gezelschap keert de volgende ochtend om 4 uur al terug voor de zonsopgang. Op 21 juni (als wij er zijn) valt hier het eerste zonlicht van de zomer op VS-bodem. De Canadezen op Nova Scotia hebben dan hun zonsopgang al gehad. Maar hier is dat een evenement waar honderden vroege vogels op afkomen.

Nog wat noordelijker, in de omgeving van Wells, zien we twee fraaie vuurtorens. Langs de kustlijn liggen er nog meer van deze mooi gerestaureerde torens. We vinden ook een verhard pad richting strand, maar dat blijkt maar een kort stukje.

Vervoer

In Boston komen we overal met de MBTA-metro, die volledig rolstoeltoegankelijk blijkt.

Maine bezoeken we met een huurauto van Avis. We dienen die aan de luchthaven van Boston op te halen. Gelukkig hebben we voldoende tijd voorzien om de sleutels te bemachtigen. Er staat (op een vrijdagochtend) een rij van twee uur! Ook bij onze terugkeer zien we een enorme rij wachtenden.

Spectaculair vinden we de bus tussen stadscentrum en luchthaven. Het hellend vlak komt als een ophaalbrug neer (en iedereen wacht rustig tot je in- of uitgestapt bent).
Ik verlaat het Amerikaans grondgebied pas na een intiem moment met twee beveiligingsagenten in een hokje. Het begint met een agent die mij opdraagt, eigenlijk beveelt, om zonder krukken door een poortje te stappen - wat ik niet kan. Nooit eerder heb ik zo'n gespannen sfeer in een luchthaven meegemaakt. Pas als ik mij half uitgekleed heb en de heren met eigen ogen gezien hebben dat ik echt niets verdachts onder mijn kleren draag, mogen we verder.

In Frankfurt is de overstaptijd kort, dus hoeven we de zelf gecreëerde chaos in de 'wheelchair lounge' niet te lang te verdragen. De assistente blijkt eigenlijk uit Schotland te komen. We babbelen gezellig onderweg naar de gate. Net als ik over onze eerste klas-ervaring met Malaysian Airlines vertel, komt een dame van Lufthansa op mij af. Of ze onze tickets mag omruilen naar Business Class? Reken maar van yes! Het laatste uurtje vliegen we dus in stijl naar huis. We houden ons sterk tot een uur of tien 's avonds. We hebben 30 uur geen bed gezien.