In de straten van Philadelphia (juni 2017)

Geschreven door Pieter.

Enkele jaren geleden vingen we een glimp van Boston op, maar afgezien daarvan is dit ons eerste bezoek aan de USA. Mijn scootmobiel laten we thuis, dus zal Karen buitenshuis mijn rolstoelduwer zijn. Korte afstanden stap ik met krukken.
We reizen in totaal drie weken langs de Oostkust, in en rond Philadelphia, New York en Boston (*). Het grootste deel van de tijd willen we optrekken met vrienden die tot voor een paar jaar in Philadelphia woonden, en nu in Boston. Verder gaan we graag voort op de vele tips die we voor deze trip kregen. Amerika, en vooral de oostkust van de VS, spreekt blijkbaar tot de verbeelding. Ongelooflijk hoeveel van onze vrienden en collega's er ofwel al geweest zijn, of er graag binnenkort naartoe willen.
Zelf moet ik toegeven dat ik vooraf weinig van Philadelphia afwist. Hier werd nochtans een flink hoofdstuk van de Amerikaanse geschiedenis geschreven. Het was de eerste hoofdstad van de Verenigde Staten. Later verhuisde de politieke macht naar Washington; New York werd het nieuwe economische centrum.

Vervoer

We vliegen met Lufthansa, eerst eventjes oostwaarts tot Frankfurt, dan in één ruk tot Philadelphia.
Omdat we niet zeker zijn hoeveel tijd de veiligheidsdiensten nodig hebben, melden we ons 3 uur vooraf al aan de incheckbalie in Brussels Airport. Dat komt goed uit voor de assistentiedienst, want zo kunnen ze ons een uur vroeger naar Frankfurt sturen.

Het idee van een 'wheelchair lounge' waar iedereen die assistentie gevraagd heeft verzameld wordt, kennen we nog van de luchthaven van Dubai (zie mijn verslag over Australië). In Frankfurt is het er één met gratis koffie en thee, speelhoek en aangepast sanitair, maar verder geen plek waar we graag zitten. Omdat ik een mondje Duits spreek mogen we wel wat meer, bijvoorbeeld vrij naar buiten wandelen, met onze eigen rolstoel en instapkaart.
De vlucht vertrekt met een klein uur vertraging, maar verloopt verder vlot.

Bij aankomst maken we meteen kennis met de echte George Washington, en hij draagt geen witte pruik. Hij helpt ons door de luchthaven, is afkomstig uit Liberia (West-Afrika) en weet verrassend veel over het Belgisch voetbal.

Vanaf de luchthaven nemen we de Septa-trein naar het centrum. Septa verzorgt het plaatselijk vervoer in de agglomeratie van Philadelphia, terwijl Amtrac de verplaatsingen tussen de grote steden doet. Karen haast zich om mijn rolstoel aan boord te krijgen, de assistentie moet zich reppen. Het is iets wat we nog moeten leren: hier wacht men geduldig tot je in- of uitgestapt bent. Een hellend vlak en assistentie zijn standaard voorzien, dus wordt van ons ook geen stuntwerk gevraagd.

Omdat ik vlot in en uit een gewone wagen kan stappen, kijken we niet speciaal uit naar rolstoeltoegankelijke taxi's. Maar wees gerust, die zijn ruim voldoende beschikbaar. Ze rijden gewoon rond, dus kun je ze roepen door je arm op te steken. Maar je kunt er ook eentje laten komen. Info: https://wheelchairtravel.org/philadelphia-pa/#taxis. Vaak zien we ook taxi's met een ringleiding, voor klanten met een hoorapparaat.

Logies

We logeren in het Courtyard hotel, een vroeger bijgebouw van het stadhuis, dus pal in het centrum. Om zo vlug mogelijk onze jetlag kwijt te raken, bijten we flink op onze tanden en zoeken pas om half negen (+6 uur) ons bedje op. Dat bedje staat in een 'standaard kamer' die alles van een suite heeft. We kregen ook een aangepaste rolstoelkamer aangeboden, maar dit is perfect voor ons.

Bezienswaardigheden

Onze eerste volledige dag start al om 6 uur. Onze interne klok blijft namelijk volhouden dat het middag is. Over klokken gesproken: Liberty Bell, een klok die dateert uit de tijd van de onafhankelijkheidsoorlog, werd later symbool voor democratie en tegen slavernij. Nog steeds komen Amerikanen in een soort bedevaart naar het bezoekerscentrum dat eraan gewijd is. We schuiven beleefd mee aan voor een foto met de (intussen gebarsten) klok. Een man vraagt waar we vandaan komen. Tot onze verbazing kent hij Vlaanderen en zijn kunststeden heel goed. Gent is zijn favoriet. Hij bedankt ons zowaar om hier te komen.

Het kan hier heet worden, maar wij zijn er vlak voor de zomer. Bij deze milde temperaturen is Philadelphia een echt openluchtmuseum. Overal vertellen infoborden welke historische gebeurtenissen precies hier plaatsvonden. De oude gebouwen staan zij aan zij met nieuwe flats en kantoortorens.

Elfreth's Alley (foto) is het oudste bewaarde straatje van de VS. Als je hier door wandelt, waan je je in de jaren 1700. We raken er aan de babbel met een dame uit San Diego, maar eigenlijk komt ze uit Indonesië. Ze vindt het heerlijk om Nederlands met ons te praten. Daar zitten we dan, elk van een andere kant van de wereld, keuvelend in onze moerstaal.

Ook Society Hill, met zijn statige oude huizen, vinden we leuk om door te flaneren. Filmliefhebbers herkennen er misschien het huis waar 'The 6th sense' opgenomen werd.
Op een oud kerkhof zien we een variant van de Amerikaanse vlag: met dezelfde rode en witte strepen, maar in de blauwe hoek staat een kring van sterren. Het lijkt op de Europese vlag, alleen heeft deze Amerikaanse vlag één ster meer. Dit blijkt de oudste versie van de 'star spangled banner', toen er nog maar 13 staten aangesloten waren. Het huis van Betsy Ross, de naaister die volgens de legende de eerste Amerikaanse vlag maakte, is niet rolstoeltoegankelijk. Wij arriveren net na sluitingstijd.

Het Philadelphia Museum of Art is ideaal voor een druilerige namiddag, maar wij vinden het te warm om uren binnen te zitten. Maar de buitenkant blijkt op zich al de moeite waard. Het museum ligt op de top van een heuvel vanwaar je de hele stad overschouwt. De trappen naar het museum ken je misschien van de eerste Rocky-film. De voetafdrukken van Sylvester Stallone in het beton geven precies aan waar je moet staan juichen om de perfecte foto te krijgen.

Waar we wel binnengaan is het Kimmel Center, een prachtig theater- en concertgebouw (foto). Componist en dirigent Dirk Brossé heeft er de leiding over het Philadelphia Orchestra, maar we komen hem die dag niet tegen. Wel worden we verrast door een orkestje dat jazz-standards voor de bezoekers speelt.

Lekker

Vlakbij ons hotel ontdekken we Bank & Bourbon, ideaal voor een verfijnd etentje. Het hoort bij het Loews-hotel en je kunt er ook binnenwandelen voor een ontbijt in de lobby. Kom je vanuit Europa voor het eerst in de Verenigde Staten, dan is het goed te onthouden dat de prijzen standaard zonder taks vermeld worden. Ook de bediening is standaard niet in de prijs inbegrepen: 18% geldt als het minimum, maar eigenlijk wordt verwacht dat je 1/5 van de rekening (zonder taks) extra betaalt. Helpers allerhande verwachten ook een dollar of twee fooi. Geld moet rollen, zeker in de States.

Naar een lekker biertje of een goeie koffie moeten we trouwens nooit lang zoeken. Een winkel, restaurant, of ander publiek gebouw binnenkomen gaat vlot. Dikwijls is de deur met een drukknop te openen, maar anders vind je altijd wel iemand die even helpt. Ook toegankelijk sanitair lijkt meer dan bij ons beschikbaar. En vooral: wat er is, wordt duidelijk gesignaleerd.

Voor wie graag gezond eet en niet continu op restaurant wil/kan, bestaat in de VS de Whole Foods-keten (Amazon kocht de keten op, dus kan de naam binnenkort veranderen). Beeld je de grootste supermarkt in, gevuld met niets dan biologisch en gezond eten. Zoiets. Er is ook gewoonlijk een eetgelegenheid aan verbonden: je kiest uit een warm en koud buffet en betaalt het gewicht van wat op je bord ligt.

Tot besluit: onze algemene indruk

Philly, zoals ze het hier noemen, is een stad naar ons hart. Er is een relaxte manier van omgang, mooie historische plaatsen, gezellige groene ruimtes en lekkere adresjes. Het is een stad met veel charme, maar bescheiden. We vergeten bijna dat hier 1,6 miljoen mensen wonen, evenveel als in groot-Brussel (groot-Philadelphia telt meer inwoners dan Vlaanderen). In schril contrast tot al die mooie dingen staat de armoede, waar je niet naast kunt kijken. Dakloze studenten, mensen met een handicap die overleven door te bedelen, junkies waar je wel moét overheen stappen omdat ze uitgeteld op het trottoir liggen... We kennen het van bij ons, maar hier schrijnt het toch harder. Het stadsbestuur doet grote inspanningen om de leefbaarheid te verbeteren en naar verluidt is er de laatste 25 jaar al veel vooruitgang geboekt. Wij zagen dan ook heel wat werkzaamheden aan straten en pleinen.

(* Noot: Deze reis bespreek ik in drie delen. Dit is het eerste deel. Hier vind je mijn verslag over New York en deel 3 over Boston en Maine.)