Tenerife met kinderen

Geschreven door Lien. 

Wij zijn een gezin met 2 jonge kinderen (9 en 4 jaar).  Zelf verplaatsen we ons met een manuele rolstoel, maar we gebruiken voor bijna alle wandelingen ons 5de wiel (freewheel). Daardoor hebben we veel minder moeite met oneffen ondergrond en op een steile helling durven we meer snelheid maken (ook omdat de kleine voorwieltjes niet op de grond komen). We kunnen wel beperkt stappen. Hier zijn enkele vakantietips voor Tenerife.

Vervoer

We huren op de luchthaven een auto met automatische transmissie van Cicar.  We moeten heel lang aanschuiven aan de balie (ongeveer een uur) maar zijn eigenlijk wel heel tevreden.  Vlotte en vriendelijke bediening, goedkoper dan de andere merken, je mag er ook mee buiten Tenerife rijden (bijvoorbeeld La Gomera), en er zit standaard een omniumverzekering inbegrepen.

Vakantiehuis

We logeren in Casa Capitan in Los Christianos (rechtstreeks te boeken via Anyka Sur, lijkt me goedkoper dan via AirBnB).  We betalen zo'n 700 euro van dinsdag tot dinsdag in de paasvakantie.
Het huisje voldoet aan onze verwachtingen.  Op de foto’s ziet het er wat oubollig uit, maar eigenlijk valt dat al bij al nogal mee!  Je kan niet bij het huisje parkeren, want het ligt aan de wandelpromenade. We parkeren wel op het plein vlakbij (Calle Nordica) en daar hebben we met onze parkeerkaart vlot plaats om te parkeren.  Vanaf de zeedijk is er een korte steile helling bergop (ongeveer 2 meter lang) om tot bij het poortje te komen, daarna nog een lichte helling tot aan je eigen terras.  De woonkamer en keuken zijn niet speciaal aangepast.  Wat wij heel fijn vonden is het welkomstplateautje:  enkele theezakjes, enkele porties oploskoffie, een koekje, dosis olijfolie en wijnazijn, suikertje,…  Zeer beperkt, maar heel fijn om zo aan te komen.
De badkamer is relatief klein, maar voor ons voldoende.  De douche is een inloopdouche, waarin wij een tuinstoel plaatsten. Het is niet evident om met een iets grotere manuele rolstoel tot bij de douche te rijden, omdat de ruimte tussen het toilet en de muur niet breed is. Maar met onze rolstoelen was dit geen probleem. 
Vanuit de keuken kan je door naar de eerste slaapkamer. Daar staan 2 losse bedden, 1 ervan is elektrisch verstelbaar.  Als de bedden uit elkaar staan, kan de deur tussen de kamer en de keuken niet dicht. Je kan ze ook tegen elkaar schuiven. Maar enkel als je het gewone bed tegen het elektrische bed schuift kan de deur dicht.  In elk geval is er tussen de twee bedden geen draaicirkel van anderhalve meter.  Aan het voeteind van het bed, voor de kamerdeur naar de tweede kamer, en voor de kamer-kasten is de draaicirkel wellicht wel anderhalve meter.
Als je door deze eerste slaapkamer loopt is er nog een deur die uitgeeft op de tweede kamer. Het vlotst bereikbare bed is moeilijk met de rolstoel bereikbaar. Het andere zit achter de deur, dus nog moeilijker bereikbaar.  
Er zitten rond de lavabo en rond de wasbak heel wat kleine beestjes, die mij doen denken aan donderbeestjes, maar ze vliegen niet.
We rapen ook elke dag een kakkerlak op. Vermoedelijk werd er recent een product gespoten, waardoor er af en toe een kakkerlak overlijdt… Desondanks heb ik niet het gevoel dat het er niet proper en hygiënisch is.
-    Parkeren doen we steeds in Calle Nordica. Dat is een plein (met straatje naar de zeedijk), we hebben er elke keer een parkeerplaats voor rolstoelgebruikers gevonden!  
-    We informeren ons ivm het huren van mobility-scooters. Een gewone scooter zou 15 euro per dag kosten, en 70 euro voor een week. Een Duo-scooter (twee zitjes achter elkaar) kost 40 euro per dag, en 100 euro voor 3 dagen. In Calle Nordica (het straatje van het plein naar de dijk), is er de ganse dag iemand die klaarstaat voor info en verhuur van die scooters. Je spreekt hem aan, vraagt of er de dag/dagen van je keuze nog scooters vrij zijn. Ze worden tot bij je logement geleverd. 

Activiteiten

Hoe leuk ons huisje ook gelegen is (langs de wandelpromenade), nog voor we thuis vertrekken, begrijpen we dat alle uitstapjes ver zullen zijn. Eens we effectief ter plaatse zijn, ontdekken we dat we altijd nog iets langer onderweg zijn met onze huurwagen, dan we gedacht hadden.
-    In onze toeristische brochure staat ook dat we churros con chocolate moeten proberen, en dat doen we in: Churreria Marcos  Dit is trouwens toegankelijk met de rolstoel (toilet niet getest, vitrine wel te hoog voor mij). Bediening is in het Spaans, en ik zag ook geen ander eten dan dit!  Geen idee of er nog iets anders in de vitrine lag.
-    De aandacht voor toegankelijkheid is eigenlijk wel opvallend. We zien heel veel trappen, maar toch zien we ook zeer veel (vaak steile) hellingen.
-    Onze eerste uitstap gaat naar Los roques de Garcia op de Teide. Dat ligt zoals ik reeds kon vermoeden niet bij het bezoekerscentrum. Vanuit Los Cristianos is het zeker 20 minuten dichter. Ik koop me eerst een dagticket voor het toilet in het etablissement aan de overkant van de weg.  Ik zie een deur met een rolstoellogo, maar ik ben met mijn kruk snel even uit de auto gestapt, en heb niet gevraagd de deur (gesloten) te openen.  Het dagticket rendeert trouwens, want later die dag kan mijn dochter het ook nog eens gebruiken, alsook de combi van de zoon en mezelf. 

Voor het wandelpad moeten we even zoeken. We vinden snel het uitkijkpunt, dat eigenlijk via lastige natuurstenen te bereiken is. Maar het grint zien we pas later naast het trappenpad liggen. Het is na een eind onderbroken. Gelukkig kozen wij toevallig het pad dichter bij de rotsen, het ligt iets minder effen, maar komt uiteindelijk voorbij het afgesloten stuk bij op hetzelfde pad uit.  We waren hier toch wel blij met ons vijfde wiel (freewheel), want zo’n keitjes zijn toch wel lastig om in te rijden.  We doen trouwens maar een klein stukje van de route, maar zonder kindjes hadden we hem vast afgewerkt! De route is wel vlak.
Wie droomt van het perfecte rolstoelpad moet hier niet aan beginnen. Maar wie gemotoriseerd is, of echt even van de natuur (vol met toeristen) wil proeven, ben je hier toch echt wel aan het goede adres!
Ina neemt een stuk lavasteen mee als herinnering.
-    La Laguna:  Unesco werelderfgoed. Het historische centrum vinden wij naar Spaanse normen echt wel heel vlak. Het blijft me ook verbazen hoe je hier bij het zebrapad zomaar van het voetpad kan rijden, en aan de overkant er gewoon ook weer op!  De huizen zijn inderdaad mooi. Ik ben vooral verbaasd van de breedte van de straten, eigenlijk zijn ze te breed (en te vlak) om echt pittoresk te zijn. In onze toeristische gids staat dat je moet proberen om hier en daar in een binnentuintje mee te kijken. Daar valt het enorm op dat dat bijna altijd met een fameuze trap begint. Desondanks zien we bij veel musea (met zo’n binnentuintje) dan een speciale bel zitten met als boodschap dat je een helling kan vragen!  
  -    Rolstoelstrand Playa de Las Vistas Los Cristianos.  Er liggen planken tot een tiental meter van het water, en gedurende bepaalde uren in de voormiddag en in de namiddag kan je hulp vragen.  Nu in april tot 17u in de namiddag.
  -    Wandeling vanuit ons logement naar La Caleta, een vissersdorp. Volgens google maps een dikke 7 km.  
 Wij stapten heen en terug toch een kleine 20 km denken we. Op de terugweg ging het vrij vlot, maar op de doorweg vonden we niet steeds de weg, waardoor we te vaak weg van de kustlijn gingen.  We hadden onder andere moeite bij Puerte Colon.  Op de terugweg namen we hier het voetpad naast de auto’s.  Idyllisch is anders, maar zo konden we wel de kustlijn aanhouden, en het was toch maar een paar tientallen meters.

De kustlijn is vlak… de wandeling was dat zeker niet steeds! Ik heb echt een aantal stukken te voet gedaan (mijn rolstoel duwend) omdat het te steil voor me was. Maar het blijft wel verbazingwekkend hoeveel hellinkjes er zijn (ik bedoel om van een voetpad te rijden, om trappen te omzeilen,…). Voor ons werd het een echte dagtocht.  
Onze lunch was ver na middagtijd in restaurant Celso. Aan de zijkant kan je met 1 schuine trap het restaurant binnen, het toilet is gelijkvloers, maar de doorgang is te smal om er met de rolstoel bij te raken (reken op 5 meter stappen, en een klein toiletje). Je kan er wel de vis bewonderen die je op je bord kan bestellen.
 
-    Siam Park.  Dergelijke (water)pretparken doen wij eigenlijk nooit op onze vakanties.  Maar het was zo vlakbij en het zag er zo exclusief uit dat ik me toch informeerde!
De ingangsprijzen zijn pretparkprijzen.  Ik mailde hen en vernam dat mensen met een handicap van +60% aan bewonerstarief binnen mogen. Mensen met verminderde mobiliteit en blinden: gratis!  Mensen met een autisme of het syndroom van Down krijgen een voorrangspas (kost normaal 15 euro) Deze tickets kan je enkel aan de kassa kopen.  Daar vragen ze voor mij en Thomas bewonerstarief, tot ik onze mail toon.  Thomas en ik mogen gratis binnen, Ina aan bewonerstarief (slechtziend, ik toonde haar Europese handicapkaart) en Jona betaalt de gewone prijs.  Het park zelf is heel mooi aangepast!  Overal zijn hellingen (soms vrij steil), er zijn aangepaste toiletten, …   
De enige attracties zonder trappen zijn de May Thai River, en de Wave Palace.  Wij genoten bvb van coco bar, daar kon Jona in het (iets warmere) water spelen (zonder trappen).
Veel attracties zijn voor 2 of 4 personen!  Aanvankelijk dacht ik dat Ina dus niet veel zou kunnen doen, maar dat bleek gelukkig niet waar.   Ze vertrok alleen naar een attractie voor 4 personen en kwam buiten met 2 volwassenen, en een Vlaamse leeftijdsgenoot die ook zonder ouders de attracties aan het doen was!  Ze bleven de rest van de dag samen, en de jongeman kende het park als zijn broekzak!  
-    Vandaag gaan we naar Masca, een dorpje met uitzicht op het Teno gebergte. We hadden al gelezen dat de weg ernaartoe vanuit Santiago del Teide erg de moeite was, en dat is zeker waar!  Zeer mooi!  Ook enkele uitkijkpunten, waarvan ééntje mooi ‘vlak’ is, oké met de rolstoel.

Wij gingen deze morgen vroeg op pad, het was rond 10u toen we er aankwamen. In het dorpje parkeren lukte niet meer, maar zoals ik gelezen had reden we verder naar Mirador de las Cruz de Hilda. Mooi uitkijkpunt, op het eerste zicht is de zaak niet toegankelijk, maar uiteindelijk blijkt er toch een helling, die je naar het mooie terras brengt!  We proberen er de vruchtensappen. De kinderen gaan voor passievruchtensap en mangosap, zelf proberen we cactussap. Groot is onze verbazing als ze met een felroze drankje afkomen!  Ina koopt er nog een souvenirtje in de shop.  De prijs van haar kettinkje is een stuk goedkoper dan wat de verkopers onderweg (bij de uitkijkpunten) vroegen, en ook de boemerangs zagen we elders maar enkele centen goedkoper.  Onze drankjes kosten 3 euro per stuk, en dat terwijl we zeker meer dan 200 ml kregen. Een flesje cactussap uit hun shop kost veel meer! Vreemd!  
 
Daarna rijden we naar Los Gigantes.  Onderweg stoppen we voor een toiletstop bij tankstation Cepsa Santiago.  Prachtig ruim en netjes toilet!! Niet te geloven!
Even verder nemen we ons middagmaal in Aires del Sur.  Het restaurant begint met een serieuze drempel, en om naar het terras te gaan, is er nog een kleinere (10 cm?), maar het is er lekker, en leuk zitten.  De toiletten zijn klein, en ik gok dat je je rolstoel toch op 6 meter van het toilet moet laten staan.   We eten er wel lekker, en zeker niet duur (bijna nergens hier trouwens).  Vooral het kaasplankje zal me bijblijven. Grillkaas, met een soort confituur, of een rode Mojo (denk ik toch).  Later krijgen we het nog te eten, maar het nieuwe was er dan natuurlijk al van af.  We navigeren naar los Gigantes en parkeren in de buurt van Mirador Tancón volgens Google maps.  Daar volgen we de pijlen naar het uitkijkpunt. We komen bij een rolstoeltoegankelijk pad dat we mooi kunnen volgen.  Het hotel dat aanvankelijk goed in de weg staat voor een mooi uitzicht, is na een poos buiten ons gezichtsveld.  Een stevige klim bergop brengt ons weer naar onze auto (eigenlijk laten we klim over, we vragen een restaurant (hotel?) om hun lift (zichtbaar van op het wandelpad) te gebruiken (sleutel)
-    Op onze laatste dag verkennen we nog een ander stukje promenade, we wandelen zo ver als we kunnen voorbij Los Cristianos. Maar erg ver raken we niet, het wordt al snel een pad met steenbrokken.  Ik rij het nog even op, mooi daar, maar veel verder zullen we niet raken.  
-    Na ons middagmaal genieten we van een namiddagje strand.  We kiezen voor het strand Las Vistas, omdat dat rolstoeltoegankelijk is. Er is een mooie helling, daarna een afdak met houten ondergrond. De laatste 15 meter tot aan de vloedlijn kan je een strandrolstoel gebruiken (staan ter beschikking).  Wij trokken ons plan te voet, en met onze gewone rolstoel.  Er was die dag gele vlag, en al snel wisten we waarom! Wat een golven!  Blijven rechtstaan was geen optie! En onderstroom is voortaan een begrip dat ik heel goed begrijp.    
-    Dit jaar beschrijf ik niet alle toegankelijke restaurantjes die we bezochten, want tot onze vreugde waren dat er heel erg veel! Ik omschrijf er wel nog enkele waar ik terug zou gaan (al dan niet toegankelijk).  Toegankelijkheid is voor ons ook minder belangrijk als we kunnen buiten eten!
-  Fortuna Nova Restaurante.  We eten er een dagschotel: voor ongeveer 10 euro kies je ’s middags een voorgerecht en een hoofdgerecht van de kaart (’s avonds 12 euro), voor sommige gerechten moet je wel bijleggen.  Voor het eerst in dagen hebben we groenten op ons bord  (sla bij sommige voorgerechten, en ik koos voor de soep).  Het restaurant is toegankelijk. Het toilet ook, er staat wel een ‘paravant’ in de weg, en in het toilet staan enkele kinderstoelen en een salontafel… voor ons echter nog steeds meer dan voldoende plaats.
- Jamón Y Mojo:  Toegankelijk, balzaal van een toilet (waar wel iedere minuut gezwaaid moet worden om het licht weer aan te krijgen )  en voor ieders budget. Een bordje Jamón met ik gok 20 kleine stukjes voor 27 euro, of een hoofdgerecht voor 15 euro.  Zeer lekkere wijn, die dan maar 3 euro per glas kost.  Maar zeer lekker waren ook de Jamón-kroketjes (2 euro per stuk) met een stukje geroosterde ham erop, en gekaramelliseerde ui.  Dessertjes kunnen ook iets specialer.  Vandaag bvb ravioli (7 euro) of kaastaart (mooie presentatie).  Ik was hier zwaar onder de indruk. Maar mijn maag de nacht erop ook wel…  zouden het die 2 glaasjes wijn geweest zijn, of is er me toch iets misvallen?  Thomas heeft de dag erop het gevoel dat ook zijn darmen veel werk hebben.   Maar ik zou zo terug gaan.

-    Restaurante Las Salinas. Dit is niet toegankelijk, maar wel erg Spaans. We zitten bijna op straat, en worden volledig in het Spaans bediend, er is geen menukaart, maar er hangt wel uit wat er te krijgen is (krijtbord).  Ik kies voor de vis van de dag en krijg Cabrilla in een krokant korstje (2 stuks, veel peuzelwerk, maar wel lekker).  De octopus in sausje is minder ons ding.  
-    Bananenplantage Las Margaritas.  Daar kan je een bezoek boeken. Ik had op voorhand gelezen dat het rolstoeltoegankelijk was, en dat er bij de zelfstandige rondleiding ook Nederlandstalige bordjes waren. Enkel de parking is zeer moeilijk bereikbaar (met de rolstoel) ontdekten wij. Ik zou persoonlijk aanraden om ofwel voor de deur te parkeren (en dus niet op de parking), ofwel je aan de deur te laten afzetten. Wij hebben toch wel gesukkeld. De serres hier zijn van een soort witte doeken, je hebt ze vast al opgemerkt!  Ze houden de wind tegen, maar daarnaast zorgen ze bijvoorbeeld ook dat het vocht dat verdampt bij de planten blijft.  
De paden in de plantage zijn in kiezelsteen, maar met ons vijfde wiel wel haalbaar.  Ook hier is een toegankelijk toilet (het enige toilet trouwens).

-    Op de plantage spreken we mensen die in Costa Del  Silencio (vlakbij) logeren, de natuur is er volgens hen nog ongerepter, en je kunt er erg goedkoop en lekker eten. Dus navigeren wij naar daar.  We belanden in restaurant ‘ Bouganville’ voor het middageten.  Het begint met enkele trappen, met ernaast een steile helling, maar na de helling kom je geen meter verder. Ina loopt echter binnen, waarna het hekken open gaat, een zijwand van de terrastent opgerold wordt, en wij naar binnen geholpen worden. Binnen is dan ook nog een toegankelijk toilet. We zitten nog niet helemaal neer als we doorhebben dat de mensen aan de andere twee tafeltjes, straks dezelfde vlucht naar Oostende nemen. 

-    Op de luchthaven raakt Ina haar lavasteen bij de controle bijna kwijt! Deze mocht duidelijk niet in de handbagage!  Maar haar verdriet was zo groot dat hij plots toch mee mocht!  Oeps, dat zal wel niet in een publiek reisverslag mogen…