Bergen en meer: naar het Gardameer via Duitsland
Geschreven door Lien.
Dit jaar reizen we naar het Gardameer. Wij zijn 2 manuele actief-rolstoelgebruikers (die beperkt kunnen stappen), we reizen samen met onze kinderen Jona (4 jaar) en Ina (9 jaar). We beslissen geen lange dagen met de auto te rijden. We vertrekken op zondagnamiddag en rijden in 4 uur naar Trier, dat is al onmiddellijk onze eerste tussenstop.
Trier
Bij Hotel Ibis Styles Trier boeken we rechtstreeks een familiekamer. Het hotel is zeer goed gelegen in het historische centrum van de stad Trier. 153 euro voor ons 4, kamer met ontbijt. Ons hele gezin kan hier samen (achter elkaar) in de lift! We vroegen niet naar een rolstoeltoegankelijke kamer, maar wel naar een familiekamer zonder trappen of tredes, met een bad, en dat kregen we ook. De kamer is op zich wel rolstoeltoegankelijk, maar eens het bed voor de kinderen uitgeklapt was, kon de rolstoel niet meer voorbij dat bed naar het onze en naar de badkamer! Ik liet de mijne voor het bed staan, Thomas zette de zijne erover. Maar wie dus maar met 2 komt, dit is een zeer ruime kamer (zelfs met het bed op die doorgang na nog ruim). Het badkamertje kon Thomas met zijn manuele rolstoel inrijden. Voor je is de lavabo, links het ligbad, rechts de douche. De douche heeft een drempel van 3-4cm, en een relatief nauwe doorgang (grotendeels een glazen wand, en dan een nauwe doorgang. Je zou er in principe wel een stoel kunnen zetten, want hij is relatief diep. (zo diep als de lengte van het ligbad). Draaien in de badkamer kan niet. Vooruit binnen, achteruit weer buiten! Het toilet is de deur ernaast. Thomas kon tot aan het toilet rijden, maar reed niet binnen, want de bocht is te kort in deze nauwe doorgang. Vaste nachtkasjes maken ook dat je niet zomaar het bed kan opschuiven.
Het ontbijt is in buffetvorm. We trekken ons plan (nvdr. voor de Nederlandse lezers: "We redden ons wel."). Het is wel lekker en verzorgd: spek met eitjes (voor onze Ina doet al de rest er niet toe), gekookt eitje, verschillende koffies en fruitsappen uit een automaat, verschillende soorten ontbijtgranen, verschillende yoghurts, beleg, fruitsla (volgens mij uit blik), afbakbroodjes, croissants en toastbrood,.. Het heeft gesmaakt.
’s Middags kunnen we met een ijsje verder. ‘Ein eis’, voilà, ook Jona kan al een mondje Duits. Trier zelf beoordelen wij als een vlakke stad. Zeker het verkeersvrije centrum is echt een meevaller, goede ondergrond, vlak, mooi, gezellig. De rustige maar gezellige sfeer op zondagavond staat in schril contrast met de drukke gezelligheid op maandag. We wandelen tot aan de Porta Nigra, maar bezoeken die niet.
We wandelen ook te voet naar het Amfitheater (voorbij de Keizerthermen), maar eigenlijk hebben we daar met onze rolstoel niet veel te zoeken. De kinderen vinden het er heerlijk. Ze nemen de trappen naar beneden, en verkennen alles beneden, ze klimmen helemaal tot boven en zwaaien daar naar ons. We benutten de voordelen van het Amfitheater, want zelfs op deze grote afstand kunnen we elkaar begrijpen. Maar met de rolstoel komen wij niet verder dan het middenplein. Ingang mindervaliden 3 in plaats van 4 euro. Maar de persoon bij wie we de tickets moeten kopen, legt de vinger op de mond, en laat ons met ons 4 gratis binnen. Wat ons betreft terecht dat we als rolstoelgebruiker niet moesten betalen. Klein detail, het Amfitheater is maar anderhalve km van het centrum, maar wel de hele weg ligt bergop! We lopen heel kort binnen in de Basiliek van Constantijn (Evangelische Kerk), de Dom en de aangrenzende O.L.V. Kerk. Alle drie gratis toegang, en drempelvrij. In de Dom zijn er wel rechts nog tredes (ik vermoed naar de ommegang), daar zag ik geen alternatief voor de trappen. Voor de Dom staat trouwens een maquette, met de benaming van de verschillende delen ook in Braille (bijvoorbeeld de Dom, de OLV Kerk, …). Volgens mij is dit speciaal voor blinden en slechtzienden gemaakt. Maar ook voor mij erg helpend om te snappen hoe het allemaal in elkaar zit.
We wandelen langs het keurvorstelijk Paleis in de Palastgarten (paleistuin, nu eigenlijk een stadspark). Zeer mooi toegankelijk (trappen in universal design dus met hellingen tussendoor,…). En een mooie speeltuin voor de kinderen (de ene wel in houtschilfers, dus daar bleven we aan de buitenkant kijken).
Beieren
Gunzenhausen -Aktiv-Parkhotel **** - Beieren
We kiezen voor het Altmühltal omwille van de vlakke regio volgens internet. Daar overnachten we 2 nachten. Als we er bijna zijn, realiseren we ons dat het hotel waarschijnlijk erg sjiek zal zijn. Het is in elk geval zeer duur: 221 euro per nacht voor ons gezin. Parkeren kan op het plein vlakbij of op de rolstoelparkeerplaats voor de deur. Het is inderdaad een vrij vlakke streek. We krijgen een kamer op de derde verdieping. De lift is een pak kleiner, maar voldoende voor een rolstoelgebruiker (ook voor een grote rolstoel). In de mail kregen we trouwens een hele omschrijving van de afmetingen van de kamer! Ik citeer:
* Elevator door width 90 cm
* Door widht of the rooms 80 cm
* Bathroom door width 68 cm
* Bed height 50 cm
* Freedom of movement in shower/toilet 100 x100 cm
* Free space to the left of the toilet 40 cm
* Free space in front of the toilet 100 x 90 cm
* The shower und sink are wheelchair accessible
* Shower chair and stable handle on the toilet available
* Toilet height 43 cm, with attachment 53 cm
* Free space to the right of the bed 1,55 m
* Free space to the left oft the bed 76 cm
* The passages between bed and sofa 73 cm (maar met de uitgeklapte sofa kon ik in hun opstelling met de rolstoel niet meer door)
In ons geval hebben ze nog een zetelbed voor de kinderen bijgeplaatst. Wat maakt dat de kant van 1,5 meter (waar ze ook een rond tafeltje met stoel zetten) niet meer bereikbaar was. Maar de kamer is zeker voldoende ruim om zelf te reorganiseren tot je wel weer naast het bed kan. De badkamer is niet zo groot. Er is zeker geen draaicirkel in de badkamer, maar desondanks was hij voor ons zeker voldoende ruim. De overgang van de slaapkamer naar de badkamer heeft een trapje van 1-2 cm. De douche zelf is ‘vlak’, maar toch wel met een kort steil hellinkje. Ik weet niet of dit helemaal volgens de regels is, maar voor ons had het de meerwaarde dat de badkamer na het douchen niet onder water stond! Er zijn naast het toilet en naast de douche opklapbare beugels. De lavabo is onderrijdbaar, maar zeer hoog. De lavabo is ook ingewerkt in een marmeren tablet, waardoor er voor de lavabo nog 10 cm tablet is, en het een hele kunst is om na het tandenpoetsen ver genoeg te mikken 
Foto: Zicht in de spiegel van de badkamer. Door de open deur zie je de bedden.
Het zwembad is enkel met 3 tredes bereikbaar (+de tredes om in het water te gaan). Tot aan de sauna (ook de drie trapjes naar beneden) ben ik niet geweest. De bubbelbaden zijn betalend. Het ontbijt is in buffetvorm, lekker, uitgebreid en zelfs met verse fruitsla. De eerste avond durfden we er niet te blijven eten, we waren bang dat onze kinderen de rust zouden verstoren. De tweede avond aten we op het terras! De kinderen konden van het terras op een klein speelpleintje gaan spelen, wat maakte dat wij rustig konden eten. We kozen het menuutje met 3 gangen (restaurant Chicorée in het hotel, 24 euro zonder dranken) en genoten. Maar ik denk dat we meer genoten van het sfeertje, dan van het hoog-culinaire gehalte van het eten. Ook hier tussen restaurant, veranda, buiten, weer enkele drempeltjes van 1-2 cm. Met de rolstoel geen probleem, maar wie moeilijk stapt of niet goed ziet moet natuurlijk opletten. Er is een toilet voor rolstoelgebruikers, en ik zie ook enkele kinderstoelen en triptraps staan! We waren dus echt wel met onze kindjes welkom concludeer ik dan. Wel vreemd is dat ze onze soep brengen van zodra we van onze aperitief genipt hebben. Is dat normaal in Duitsland? Ze vertellen ons dat we onze dessert binnen mogen nemen, maar bieden de kinderen niets aan (zij hebben ook geen menuutje), op onze vraag hebben ze wel “Eis“ voor hen. De eerste avond aten we een hapje in Gunzenhauzen, te voet vanuit het hotel. Wandelend langs de achterkant van het hotel (mooi wandelpad) zien we de volgende avond deze: Lehner zum, Storchennest (en ja, er is een ooievaarsnest). Geen idee of je er lekker kan eten, maar het ziet er heel gezellig uit! Het stadje is trouwens naar ons gevoel erg klein, je bent er zo doorheen gewandeld. Onze uitstapjes:
- Vogelinsel (vogeleiland): we parkeren vlakbij, en wandelen het rondje. Er is ook een uitkijktoren. De eerste verdieping kan je met de rolstoel (helling) bereiken. Thomas spot ook hier een ooievaarsnest. Het pad ligt in kleine aangestampte gravé-keitjes, voor ons vlot haalbaar (met 5de wiel), maar volgens mij zou het ook met een gewone rolstoel goed te doen moeten zijn. Slechts hier en daar een korter hellend stukje.
- Altmühlsee Erlebnissspielplatz: Een mooi speelplein op een hellend terrein, aan de rand van een zijriviertje van de Altmühl. Ideaal om pootje te baden of een dam te bouwen
- Het speelplein zelf is heel leuk voor onze twee kinderen (4 en 9). Ina is zeker geen grote waaghals, maar ik denk dat er nauwelijks iets was wat te moeilijk voor haar was. Ik zag ook zo’n ronde ligschommel, alsook een schommel met een buizenframe, waartussen dan een plastiek gespannen was. Het kwam erop neer dat je met je rug en hoofd tegen het plastiek zit, en je op hetzelfde plastiek zit. Het ziet er toegankelijk uit voor kinderen (of volwassenen) die amper zelfstandig kunnen zitten. Er zijn ook van de klankbuizen waarop je kan kloppen, en muziek voor het hele speelplein maken. We blijven er een paar uur rusten terwijl de kinderen spelen. Het toilet nabij het speelplein is niet toegankelijk. Tussen het speelplein en de parking, vonden we wel een toilet met een rolstoellogo. Het was echter afgesloten. Mogelijks kan je de sleutel vragen in het etablissement langs de weg.
En dan reizen we door naar het Gardameer! We stoppen onderweg nog even in Garmisch Partenkirchen. Enerzijds omdat we dan aan een pauze toe zijn, maar anderzijds ook omdat dat onze tussenstop van de terugweg wordt, en zo zijn we al even op voorverkenning
Gardameer
Bij het Gardameer is onze eerste logement Hotel Gabry in Riva del Garda. Een hotel tussen de hotels, zo blijkt. We moeten even zoeken waar het juist is, maar worden dan hartelijk ontvangen! In dit 3 sterrenhotel betalen we 222 euro per nacht, maar we voelen er ons wel meer op ons gemak! Hier zijn onze kinderen niet de enige kinderen die eens iets aanweziger zijn… Onze kamer ligt op de eerste verdieping met een zeer ruim terras. Enkel de kamers op de eerste verdieping lijken dergelijk groot terras te hebben, bij de andere kamers zie ik gewoon stoelen staan, wij hebben 2 ligzetels, 2 stoelen en een klein tafeltje. Klein detail: dat terras bereik je enkel door drie trapjes (met een stevige leuning) omhoog te doen. De airco op de kamer valt uit van zodra je die schuifdeur open doet (prima eigenlijk!), maar opgelet, want als je de deur naar het terras dicht doet, kan je die van aan de buitenkant niet meer open doen De kamer zelf werkt met een kaart die je in een gleuf naast de deur moet stoppen, bijna gelijktijdig moet je dan tegen de deur duwen. Dat vraagt toch wat vaardigheid! Rechts als je binnen komt is de badkamer. Geen brede doorgang, maar zeker voldoende om met de rolstoel door te kunnen, de draaicirkel naar de badkamer is niet groot. In de badkamer is er een eerder kleine inloopdouche met daarin 2 klapdeurtjes. Deze deurtjes zorgen dat de badkamer niet overstroomt! In de douche hangt 1 vaste handgreep. Maar op verzoek hangen ze aan de handgreep een opklapbare douchestoel (relatief groot) en hangen ze nog een handgreep met zuignappen bij. Ook aan het toilet hadden ze nog een handgreep met zuignappen bij gehangen. De douche is enerzijds een handdouche en anderzijds een regendouche. Maar voor die tweede hangt het stoeltje op de verkeerde muur, je hebt er dus maar weinig genot van. Je verlaat de badkamer en rijdt verder naar de slaapkamer. Daar stonden voor ons 4 bedden in. We hebben ze alle 4 tegen elkaar geschoven (wegneembare nachtkastjes), en de reiskoffer op het voeteind van onze jongste geplaatst. Dan hadden we nog een draaicirkel naast het eerste bed (tussen het eerste bed en de badkamer). Verder kon je langs het voeteinde met onze rolstoel door tot aan de tredes van het terras en achteruit terug. Ik twijfel of dat met een brede rolstoel zou lukken. Stel dat je slechts met 2 in deze kamer slaapt, dan is die zeker voldoende ruim! Al blijft de doorgang aan het voeteind beperkt. Doordat ook het tweepersoonsbed echter los staat, kan je het schuiven tot de voor jou meest interessante plaats. Het zwembad bereiken we via een helling. Om in het water te gaan zijn geen speciale voorzieningen. Op de benedenverdieping van het hotel is ook nog een mooi toegankelijk toilet. Hou er wel rekening mee dat daar eerst een deur is tot aan de lavabo, en dan nog een tweede deur voor het toilet. Niet ideaal, al die deuren.
Het ontbijt vonden wij zeker in orde, en was met buffetformule. Wat ons vooral opvalt is het grote assortiment aan taarten en koekjes! Kennelijk ontbijten Italianen zoet! Naast al dat gebak is er ook beleg, hardgekookte eitjes, spek met eieren,…
Onze uitstapjes
- Limone Sur Garda. We rijden er met de auto heen en parkeren ons in de ondergrondse parking beneden bij het water. Mooie ligging om de omliggende de straatjes te verkennen. Veel toeristenwinkeltjes,… leuk stadje. En overal Limoncello. Maar eigenlijk kwamen we voor het zwevende fietspad. We wilden graag op die manier een stukje wandelen. De ondraaglijke hitte maakt echter dat we op onze stappen terugkeren. We parkeerden immers enkele kilometer van de zwevende weg en het stuk dat we deden was ook alles behalve vlak! We tonen onze parkeerkaart en krijgen in ruil een gratis parkeerticket, waarna we Limone Sur Garda weer verlaten en naar het hotel gaan. Onderweg zien we dat de fietsers en voetgangers met momenten inderdaad een tot de verbeelding sprekend fietspad hebben (ziet er wel alles behalve vlak uit), maar andere momenten samen met de auto’s door éénzelfde tunnel moeten. Men zegt dat je rond het Gardameer kan fietsen, maar ons lijkt dat toch niet steeds de gedroomde fietstocht… We komen allen oververhit bij onze auto aan, maar Thomas voelt zich helemaal niet goed. Hij rust de rest van de dag, terwijl wij eerst iets eten en dan aan he zwembad gaan zitten. De andere uitstapjes doe ik alleen met de kinderen, terwijl Thomas de broodnodige rust neemt!
- Gelato’s kopen we een tweetal keren in het shoppingcenter. Het zal wel niet de klassieke Italiaanse ijs zijn, maar we vinden hem wel lekker. Ze verkopen per gewicht.
- Wandeling naar Riva del Garda. We volgden mooi de waterlijn, en op het einde de mensenstroom. Zo vonden we vlot het centrum. Mooi stadje vind ik wel, vlak ook! We zijn echter uitgehongerd en willen gauw eten. We eten in Rivamia
– Ristorante Pizzeria-Hotel (Via Montanara 2) De kinderen kiezen een kindermenu, maar ik ga voor de Gröstel. En ga met mijn grote honger onmiddellijk voor de meest uitgebreide versie. Ik krijg een pannetje met aardappelen, heerlijke kaas, iets van groenten, reepjes rundsvlees,… en eet alles tot de laatste hap op. Dat heeft gesmaakt! Daarna maak ik gebruik van het toegankelijk toilet (er staat wel ook een luiertafel in, wat het wat kleiner maakt), en de doorgang naar het toilet is met momenten geen meter. Maar ik vermoed voor veel mensen toegankelijk.
- Wandeling naar Torbole, we volgen aanvankelijk de fietsroute, maar daar komen we uiteindelijk op de gewone openbare weg (pijltje gemist?) op de terugweg wandelen we gewoon langs de waterlijn terug. Veel leuker wandelen uiteraard. Torbole lijkt me minder vlak dan Riva del Garda, en ik weet niet eens of we wel tot in het centrum doorgewandeld zijn. Maar wat ik zag is toch wat hellender.
- Zwemmen in het Gardameer. We kozen een grasstrand gevolgd door keistrand in Riva Del Garda (niet ver van ons hotel). We maken een foutje want lieten de waterschoenen in het hotel liggen… Maar we zetten door en genieten uiteindelijk toch van het water. Het grasstrand is goed te doen met de rolstoel, het keistrand vermoedelijk niet, en de overgang tussen het grasstrand en het keistrand is het hoogste punt (daarna helt het dus richting water). Zwemmen tussen de eendjes vond ik wel uniek Wie langs de kustlijn doorwandelt tot aan Riva Del Garda zelf, kan ook daar nog in het water. Wat ons daar opvalt is dat het water zeer snel diep wordt. Niet zo interessant voor de kinderen, maar als rolstoelgebruiker vinden wij dat wel handig. Eens het dieper is kunnen we gewoon zwemmen, of met steun van het water vlot rechtstaan.
Zo, dat was onze driedaagse in Riva Del Garda, nu gaan we via Malcesine naar onze Camping. In Malcesine nemen we de kabelbaan naar Monte Baldo. We parkeren onze auto in de P1 vlakbij de kabelbaan. We twijfelen eerst of we wel ondergronds durven parkeren met onze grote auto! De parking zou 1m90 zijn en onze auto volgens online opzoeking 1m89… Maar we komen er zonder kleerscheuren vanaf. Na wat rondrijden op de benedenverdieping vinden we goed verstopt een mooie ruime parkeerplaats voor mensen met parkeerkaart. Terug wat zoeken voor de uitgang, en dan de pijltjes voor rolstoelgebruikers gevolgd, onderweg naar de lift. Daar worden we door iemand van de security naar de kassa geholpen. Thomas, ikzelf en Jona ( kleiner dan 1m20) mogen gratis binnen. Ina betaalt 17 euro (heen en terug). Daar ik 19 euro gelezen had, vermoed ik dat dit kindertarief is. Je kan heel vlot in de cabine van de kabelbaan rijden, halfweg een overstap zonder zorgen, en dan verder naar boven. Ik las op voorhand dat dat laatste stukje de cabine draait, en dat is ook zo. Maar verwacht je aan geen pretpark Hij draait gedurende deze afstand net 1 keer rond, zodat iedereen eens alle kanten kan zien. Boven is er als rolstoelgebruiker niet veel te beleven. Je kan natuurlijk ver kijken (als het niet te mistig is), en aan de andere kant kan je je in de bar, met zicht op het Gardameer installeren (maar dat zicht is niet zo mooi als vanuit de gondel zelf). We houden het rustig en blijven daar lang met ons drankje zitten (Jona kan er trouwens ook mooi spelen, met enkele mousse figuren). Daarna gaan we door naar onze geboekte camping.
Camping Park delle Rose, Maxi-Caravan Giglio H, wat overeenstemt met 13H op het plan dat je online vindt. De receptie is met een helling vlot bereikbaar. De bedienbalie veel te hoog, ongeveer 1m25… Sommigen spreken Nederlands. We krijgen de sleutel, en de vraag om het gepoetst achter te laten (en dan blijkt het vooral over de vloer te gaan). Als ik vertel dat we beiden rolstoelgebruikers zijn en dat niet kunnen en zullen doen, gaan ze met de baas praten, en komen ze terug dat ze dat niet zullen aanrekenen (hadden we anders nochtans gewoon betaald uiteraard), als we zorgen dat de rest van het huisje netjes is, de afwas gedaan,… Deal! Het huisje ligt echt vlakbij de receptie. De weg naar het winkeltje valt ook reuze mee (opgelet, dat is van 12.30-16u gesloten). Lichtjes bergaf, en dan met je boodschappen bergop terug. Goed te doen, maar onze Ina gaat hier zo graag alleen naar de winkel, dat we haar natuurlijk die gelegenheid geven! Het zwembad is dan weer bergop om naartoe te gaan. Dat vraagt toch al wat meer inspanning, daarna door een leeg voetbadje rijden, en dan kan je in het water springen (geen speciale voorzieningen gezien). Eén van de redenen waarom we voor deze camping kozen is omdat er een glijbaan (2) is. Ik had wat schrik dat ze toch niet zo spectaculair zouden zijn, maar Ina en later ook Jona zijn er ontzettend veel keer op geweest. Ze vonden het beiden heerlijk. De mooie glijbaan in het kinderbad had voor Jona snel afgedaan. Het grotere zwembad (met de glijbaan) gaat van ondiep tot 1m25 (?), maar er is ook nog een kinderbad en een ‘sportbad’, geen 50 meter hoor). De weg naar het restaurant is om met nog meer honger toe te komen. Het stuk voorbij het zwembad gaat echt goed omhoog, pff! Maar dat is niets in vergelijking met de weg naar het meer. We zoeven naar beneden naar het meer, en vragen een lift aan een man met een golfwagentje. 't Is eens iets anders dan zijn gewone werk Maar het zou vast heel moeilijk geweest zijn om weer boven te raken (dat had ik op voorhand ook van hen vernomen, ze adviseerden om eventueel een scooter te huren, maar dat deden we niet). Er is zoals op de site te zien ook enkele meters zandstrand, dat zo vol met keitjes ligt, dat het berijdbaar is met de rolstoel. We zijn net op tijd voor een prachtige zonsondergang! Enkele dagen later doen we wat niet mag, we rijden de helling met de auto naar beneden en parkeren ons daar aan de kant. Via de betonnen trap gaan we naar het water. We hebben nog enkele steenbrokken te trotseren, en gaan dan met ons vlot (lees: de luchtmatras) dieper het water in. Heerlijk! Warmer dan het water van het zwembad. Het idyllische beeld dat we door het water heen de bodem zouden zien is er wel niet. Maar we genieten van het water.
En nu de omschrijving van ons huisje. Parkeren bij het huisje is eigenlijk niet de bedoeling. Onze buren hebben naast hun terrasje nog plaats zat om de auto te parkeren (wat ze ook doen, ik weet niet of dat de bedoeling is), maar door ons ruime terras en onze mooie oprijhelling, is bij ons deze plaats ingenomen. Toch parkeren wij ook voor de deur, we parkeren ons zeer dicht bij de helling met onze grote auto, en stappen vaak allen aan 1 kant uit de auto. Maar de doorgang blijft voldoende om de doorgang van onze doodlopende straat te bewaken. Een ruim terras dus, met stevige tuinmeubels.
De badkamer is rechts als je binnenkomt, er is een losse douchestoel met rugleuning, maar deze is zeer laag. Bij ons waren er naast de stevige tuinstoelen echter ook nog een aantal witte plastiek stoelen, die ook dienst zouden kunnen doen (waren dat de oude stoelen misschien?). De lavabo is onderrijdbaar. De douche is een losse handdouche. De douche had ook handgrepen, en sluit zich met een gordijn. Desondanks staat niet de hele badkamer onder water na het douchen! De douchebak is zonder trapje, maar blijkbaar toch met een behoorlijke helling, waardoor het water in de douche blijft. Als je binnenkomt heb je links de eettafel. Bij ons werd die enkel gebruikt om spullen op te leggen, want we aten altijd buiten Voor je heb je het onderrijdbare aanrecht met een gasfornuis (met hoge dampkap), koelkast, enkele lege kasten (zelfs onderaan) en dan enkele gevulde. We hebben niet gekookt, maar misten wel een aardappelmesje. Aan de rechterkant is dan de kamer met twee stapelbedden. Aan de linkerkant een kamer met een dubbel bed. Lakens huren kon niet, dus hadden we onze eigen exemplaren mee, maar wel allemaal 1-persoons. Gelukkig konden we er uiteindelijk toch huren (13 euro voor het dubbele bed voor een hele week). Aan de rechter kant kon ik met de rolstoel vlot naast het bed raken. Daar was ook nog een draaicirkel. Met een kast met schuifdeuren. Ik heb het niet gemeten, maar de doorgang om naast het bed te raken was zeker geen meter. Het zijn losse nachtkastjes, maar we hebben het bed niet verschoven (denk wel dat het kon). Nog een bijkomend probleem, de elektriciteit van ons huisje sloeg heel snel uit. Er was 8 u airco per dag inbegrepen. Wij neigden de airco vooral ’s avonds aan te zetten, om daarna te gaan slapen. Keer voor keer viel de elektriciteit uit nog voor wij van ons uitstapje terug waren… Ook met de airco op 28 graden… We hebben het gemeld, hopelijk kunnen ze er iets aan doen. Na 2x vroeg Thomas hoe hij het probleem kon verhelpen, en werd hem de elektriciteitskast buiten achter het huisje van de buren getoond. Op die manier konden we de elektriciteit zelf terug inschakelen.
Onze uitstapjes (opgelet die deden we bijna allemaal met ons vijfde wiel (Freewheel), mogelijks zijn er dus kasseien die ons niet opgevallen zijn,…):
- Lazise: Op voorhand hadden we gedacht om daar te voet naartoe te wandelen via de kustlijn. Gelukkig eerst even info ingewonnen, want we vernamen dat er grote stukken door het zand zijn (en dan echt zand, en niet zoals het zand met keitjes aan onze camping). We zijn met de auto geweest en troffen vlak voor het middeleeuwse stadscentrum een prachtige parking aan met een hele rij parkeerplaatsen voor rolstoelgebruikers (voor de slagboom). Heerlijk, zo hebben we het natuurlijk graag. Het stadje zelf is vlak, en vlak voor de stadspoort is er een speelpleintje met o.a. een ligschommel. Het stadje is mooi vlak, Uiteraard kan je er op de koppen lopen, zoals in alle bezochte stadjes…
- Garda, hier gaan we op een ochtend heen, en we vinden het er opvallend rustig als we aankomen. Ook hier een vlak stadje. We komen er terug met onze wandeling op vrijdag (zie verder) en dan is er markt op de promenade.
- Wandeling Bardolino-Garda. We parkeren in Bardolino, en wandelen naar Garda. Gezien de temperatuur, gaan de kinderen (en ikzelf) regelmatig onderweg even in het water. Thomas kan niet altijd die energie opbrengen, maar krijgt dan van de kinderen een natte t-shirt, dat verfrist ook. Vlakbij Garda gaat ook Thomas even in het water. Niet rolstoeltoegankelijk, maar wat voor ons zeer toegankelijk was, is dat het water er quasi onmiddellijk diep werd. Heel leuk ook dat het water er zo helder was! De wandeling zelf verliep zeer vlot, helemaal vlak, en leuk wandelen.
- Peschiera del Garda. Hier komen we twee keer. De eerste keer huren we een bootje. Dit is niet toegankelijk. Eerst een trap naar beneden, dan in het bootje klimmen,… Maar we hebben het er alle 4 helemaal naar onze zin. Er is geen vaartbewijs nodig, en zo’n bootje bedien je volledig met de hand. De tweede keer Peschiera zie ik er plots een bordje naar een toegankelijk strand staan. We waren gewoon op zoek naar eten, en hebben dus niet meer verder gezocht. Wel vonden we de oprijhellingen die klaarliggen voor de grote boten op het meer (openbaar vervoer). Peschiera ervaren wij terug als een vlak gebied.
- Desenzano del Garda. Poging om dit stadje te bezoeken draait op niets uit. De oude stad met het kasteel lijkt een pak hoger dan de wandelboulevard te liggen, en beneden aan het water vinden we geen parking. We zijn er niet uitgestapt, maar vermoeden dat dit stadje hellender is.
- Verona: Avonduitstap. We gaan snel voor het sluit naar Romeo en Julia kijken (moeilijke ondergrond, de kasseien van toen?). De arena is gesloten omdat ze alles klaarzetten voor een voorstelling. Verona ervaarden wij als vrij vlak.
Op de foto: Rib van een walvis onder de Arco Della Costa. Het verhaal is dat de rib naar beneden valt, als er iemand onder loopt die nog nooit gelogen heeft.
- Bardolino: Ook een Middeleeuws stadje, ook hier is er weer een grote randparking met een hele rij speciale parkeerplaatsen. We ervaren het ook als vlak.
- Jungle adventure Park (San Zeno di Montagna). We geloven google dat het hier iets frisser is, en gaan op een voormiddag hierheen om de kinderen te laten klimmen (en inderdaad de temperatuur is hier draaglijk tussen de bomen). Voor ons is het al een hele kunst om van de hellende grint-parking te raken. De toiletten zijn met een trede en van die Franse toiletten (put in de grond). De dochter vertrekt voor haar uitleg zonder ons (helling te steil), mijn moederhart breekt, ze spreekt geen Italiaans, noch Engels en ze kan visueel de uitleg niet volgen (slechtziend)… Maar nadien komt ze met een glimlach terug, er liepen beneden mensen rond die haar hielpen (ik denk verbaal) als iets niet lukte,.... Het was leuk geweest, en ze had meegeluisterd naar die Nederlander die alles voor zijn zoon vertaalde . Voor onze zoon is er ook een hoogteparcours. Kinderen van zijn leeftijd (4 jaar), krijgen ook echt een klimpak met verankering aan, en er is een hoogteparcours op zijn maat. Daar konden we wel mee (uiteraard geen geschikte ondergrond, maar zo’n klimtempo ligt natuurlijk ook laag). Slechts heel beperkt had Jona wat hulp nodig (die moet je zelf bieden).
- Sirmione: We rijden rondjes tot we vrij dichtbij kunnen parkeren. Sirmione is vlak, lazen we op voorhand. Op zich zijn de toeristische straatjes inderdaad vlak. Wil je naar de grotten, dan is dat goed omhoog (hebben we niet gedaan). Er rijdt een treintje, maar voor zover we zagen was dat niet toegankelijk. Elke poging om naar het water te gaan (een uitkijkpunt, een strandje) mislukte. Maar los van dit alles is het natuurlijk fijn om eens door de straatjes te dwalen. Wat ons bijblijft:
- Vaak mag je met een parkeerkaart toch de stadjes binnen rijden, maar we zijn keer op keer blij geweest dat we het niet deden, wat een drukte altijd! Die verdomde toeristen
- Je betaalt hier voor je bestek en brood (van 0,5 euro tot 3 euro! Pp)
- Na het serveren van je eerste drankje krijg je een soort rekeningetje (zonder prijzen), bij het volgende dat ze serveren krijg je dit niet meer. Soms moet je binnen gaan afrekenen, en moet je dit meedoen.
- De maaltijden waren in de meeste restaurants bijzonder snel klaar.
- Frisdranken zijn hier meestal 400ml, maar dat is maar goed ook, dat gaat met deze temperaturen (halfweg de 30 graden) vlot binnen.
- Water kan je niet per glas bestellen, de kleinste fles die we kregen is er 1 van 75 cl.
- Wijn staat op de kaart niet per kleur gesorteerd, dus voor mij heel moeilijk om er mijn weg in te vinden .
- Ook de Italianen weten dat het warm kan zijn. In het straatbeeld zijn er regelmatig kraantjes waaraan je je kan verfrissen!
- Wie mobiel is moet langs de kustlijn niet zo bang van de hitte zijn, je kan echt heel regelmatig wat verfrissing bij het meer zoeken.
- In Italië vragen ze letterlijk de rekening te controleren voordat ze je laten betalen.
Het is Ina’s natte droom om ook eens echt te kamperen. Dus hebben we deze reis twee ‘2-seconden’ tentjes mee, matjes, slaapzakken, en boeken we 2 nachtjes op deze camping. We slapen dan wel in de tent, verder nemen we het kamperen niet zo au serieux… We halen onze koffie ’s morgens in het restaurant aan de overkant van onze staanplaats Maar we kunnen wel de camping omschrijven. Deze is opvallend vlak. We kunnen vlot tot bij het meer rijden, maar het water staat door de aanhoudende droogte heel laag (lees: het stinkt). Via de boothelling rijden we toch tot beneden (de kinderen nemen het trapje van de steiger), en daar gaan we met ons vlot (de luchtmatras) te water. Eens in het water, ruiken we de geur niet meer en genieten we gewoon. Ook de algen in het water zien we niet… Ik denk dat het echt een goed plan is om hier te douchen… Wij hadden kampeerplaats nummer 86 (eerst vlak, maar het stukje verst van de weg ligt hellend, wat voor ons toch wel vervelend was). Deze ligt pal naast het sanitair gebouw. Dat ziet er zeer nieuw uit. Zeer netjes vond ik het. Een zeer ruim toegankelijk toilet, met in dezelfde ruimte een opklapbare douchestoel, en een losse tuinstoel. Ik zie ook een noodoproepsysteem (dat ik niet testte). Onderrijdbare lavabo, gekantelde spiegel, handgrepen,… maar wat me opvalt is het voor mij zeer handige slotje. Eenvoudig tussen duim en wijsvinger om te draaien; geen getrek en gesleur zoals bij een klassiek wc-slotje. Maar ik vermoed moeilijk voor wie de motoriek niet zo fijn is. Het zwembad is een eindje van onze kampeerplek, maar deze camping is echt wel vlak, dus een fluitje van een cent. Om trappen te vermijden moet je als rolstoelgebruiker wel de weg dwarsen (er is een voetgangerstunnel voor de anderen) en met een code open je dan het automatische hekken om deel twee van de camping te bereiken. Het zwembad zelf heeft een tillift. Deze staat niet ergens verborgen in de EHBO post, maar echt open en bloot aan het zwembad. We zien hem ook meerdere keren gebruikt worden terwijl wij er zijn. In totaal zien we op deze camping zeker 5 rolstoelgebruikers (onszelf niet meegeteld). Het resultaat natuurlijk van een goed aangepaste camping! Ik duim dat ze investeren in een rolstoel waarmee je tot in het water kan, dan is het helemaal af. Ook op deze camping is de onthaalbalie veel te hoog (1m20?).
Nu verlaten we het Gardameer en komen over Oostenrijk-Duitsland terug naar huis.
Garmisch Partenkirchen
We logeren 3 nachten in een appartement van het Atlas Posthotel (maar toch een 100 meter ervandaan). Maar daar is er een groot misverstand… We moeten eerst een drempel (of is het de stoep?) van 25 cm op voordat we naar de voordeur kunnen. Binnen ook nog enkele drempeltjes van 1 tot 3 cm… en de badkamerdeur is te smal om met onze rolstoel door te kunnen (In de mail bevestigde men dat er geen drempels waren, ook niet aan de inkom… de vraag naar of de deuren minstens 70 cm waren, werd genegeerd). Aanvankelijk dacht de man dat er geen probleem was, hij zou mij wel binnen helpen , maar toen ik vroeg of dat ook 5 tot 7 keer per dag kon, had hij plots door dat dat geen oplossing was. In een mum van tijd maakte de klusjesman een eenvoudige maar zeer goede helling! Knap gedaan, een dikke pluim! Voor de badkamer moesten we uitstappen. Maar we hadden wel een bad(je), waar zelfs Thomas door de nauwe doorgang (er is een vast stuk glas om ook goed te kunnen douchen), toch in raakt, en van kan genieten. Foto’s online op hun site: appartement 101.
We nemen 2x ontbijt in het hotel (buffet). Er zitten erg veel vliegen, waar niets tegen gedaan lijkt te worden. Het buffet wordt traag aangevuld, en vermoedelijk worden ook de zaken van de dag ervoor opnieuw aangeboden, ofwel lang voordien klaargezet. Maar op zich was het zeker lekker en verzorgd, ook een mooi aanbod aan vers fruit (ananas, sinaasappel, meloen).
Uitstapjes
In mijn zoektocht naar mogelijkheden op vakantie bots ik op deze site: https://www.be-und-be.org Ik zie er een route naar de Tannenhütte die ze met X8 rolstoelen aflegden. Ik begrijp dat we er daar dus kunnen huren. Ik leg contact met de organisatie, en verneem dat het enkel een proefproject was, maar dat ze wel van meer dromen… Uiteindelijk organiseren ze speciaal voor ons 2 dergelijke rolstoelen, alsook vrijwilligers om ons uit te leggen hoe deze werken, hoe we er best mee rijden en ons een groot stuk te vergezellen… We maken er twee dagen na elkaar een wandeling van 10 km mee. Ze vragen 25 euro per rolstoel per dag, maar nodigen ons uit om nog een extra gift voor hun organisatie te doen. Om een idee te geven… ze zeggen dat elke rolstoel 30 000 euro kost.
Ik ga ook naar de toeristische dienst (met helling) en krijg er een boekje waarmee de kinderen stempels kunnen verzamelen. Op die manier kom je bij een aantal toeristische hoogtepunten die ook leuk voor kinderen zijn. Mooi boekje, leuk idee. Wel sprokkelen om op onze korte tijd aan 5 stempels te raken! Maar het is gelukt. Een doosje potloden, en een snoepje als beloning.
- Kurpark Garmisch: vlot te doen met de rolstoel. Er is een blotevoetenpad (ik kon er naast in het gras meerijden), een draaiend waterrad, en een stempel voor het boekje! Joepie!
- Zomerrodelbahn bij Partenkirchen. Er is een helling tot aan de tickets, en daarna kan je eigenlijk gewoon vlak mee in de rij aanschuiven met de rolstoel. Het is zo dat ik mee met de kinderen aanschoof (te voet), maar niet mee rodelde. Ik moest via een andere uitgang de rij verlaten. Deze uitgang is zeker te doen met de rolstoel, en je raakt zo tot naast de slee, die dan omhoog getrokken wordt, waarna je afdaalt (met manuele remfunctie). Volgens mij is deze rodelbaan, toegankelijk voor mensen die de transfer kunnen doen, en zelf kunnen remmen. (maar we vonden er geen stempel, want daarvoor moest je kennelijk naar de authentieke rodelbaan)
- Almhütte: onze eerste wandeling met de X8 rolstoelen brengt ons naar deze berghut. We nuttigen er een drankje en bestellen er 'Windbeutel', kennelijk een specialiteit daar. Thomas en ik delen hem, maar moeten heel hard onze best doen om het bijna op te eten. Het is wel leuk, maar erg verfijnd vinden we hem eigenlijk niet. De kinderen delen een kinderijsje, ook dat is vrij groot. Het aangepast toilet is hier buiten en gesloten, maar op verzoek maken ze het open. Erg ruim is het niet, zeker niet als ik met onze grote 8x8 rolstoel zou willen binnenrijden… Maar daarvoor kan ik nog onvoldoende sturen, ik ga dus te voet naar binnen. Jona kan er ook even spelen. Dat speelpleintje lijkt me openbaar domein, dus zelfs als je niets nuttigt, kunnen de kinderen toch even spelen.
- Tannenhütte: daarheen leidt onze tweede wandeling met de speciale rolstoelen. Hier is het toilet een stuk groter, je moet echter wel 360 graden draaien om erin te rijden, en dat kan dan weer niet, omdat er een deur in de weg staat. Dus even voorbij rijden in de gang, gangdeur sluiten, en dan achteruit binnen denk ik. Ik pas ervoor en stap uit… Maar voor een goede chauffeur is het vast haalbaar (als iemand anders de deuren kan bedienen, of je een kleine wendbare manuele rolstoel hebt).
- Algemene toegankelijkheid: mijn geoefend oog ziet hier ontzettend weinig hellinkjes, drempelvrije ingangen,… We eten twee keer in Zirbelstube, een zeer ontoegankelijk restaurant (trappen in overvloed), maar we zitten op het terras, het is vlakbij ons logement, en het is er lekker (ook al is onze biefstuk wat teveel gebakken).
Via Trier (terug in Ibis style hotel), zie start van deze reis, keren we terug naar huis.