Walsend door Wenen (Oostenrijk)
Geschreven door Pieter - De vlucht met SN Brussels Airlines verliep goed. Er was via het reisbureau assistentie voor mij geregeld die mij met een rolstoel van de luchthaven aan het meldpunt kwam halen. Wel moest ik een halfuur wachten eer de assistentie kwam opdagen en vervolgens stond ik nog eens drie kwartier in de “wachthoek” van de dienst geparkeerd voordat ik eindelijk mijn bagage kon inchecken. Gelukkig was ik ruim op tijd gekomen. Verder verliep alles correct.
Even werd het spannend toen het vliegtuig na een halfuur vliegen moest terugkeren wegens een “klein technisch probleem”. Dat bleek gelukkig een keertje geen eufemisme van de piloot, want we konden al vlug opnieuw opstijgen.
Met hulp van de assistentie in Wenen vond ik behoorlijk voordelig vervoer: C&K Airportservice bracht me voor de vaste prijs van 29 euro naar om het even welk adres binnen de hoofdstad. Ik nam een gewone auto, maar ze hebben ook rolstoeltaxi’s.
Voor het huren van een elektrische scooter had ik de keuze tussen verschillende verhuurfirma’s. Ik koos voor Fruehwald en betaalde 20 euro per dag + 50 euro om de scooter naar het hotel te laten brengen (en bij mijn terugkeer daar weer te laten afhalen). Groot voordeel: ik moest mijn eigen scooter niet mee op het vliegtuig nemen, wat anders toch enig risico op beschadiging zou inhouden. Nu was ik zeker van een toestel in goede staat. De firma Fruehwald vraagt ook een waarborg van 750 euro, maar als je met een kredietkaart betaalt (en je de scooter na afloop heelhuids kunt inleveren), merk je daar eigenlijk niks van.
Bij aankomst in het hotel stond inderdaad mijn scooter al voor me klaar. Ik verbleef in het InterCity Hotel, in de winkelstraat Mariahilfer Strasse. Het hotel had voor mij de toegankelijke kamer voorzien: ruime badkamer met inrijdbare douche, maar voor de rest erg krap bemeten. Ik betwijfel of een permanente rolstoelgebruiker hier terecht zou kunnen. Met de scooter was er alleen plaats om vooruit of achteruit te rijden, juist voldoende om de batterijen ’s nachts te kunnen opladen. Ook de website van het Oostenrijks infoplatform voor toegankelijk reizen IBFT neemt dit hotel niet op in hun lijst met toegankelijke adressen, maar ik wou het toch eens proberen. Bovendien kreeg je hier voor de duur van je verblijf een gratis abonnement voor het openbaar vervoer.
“Minder mobiel” heb ik me in Wenen eigenlijk nooit gevoeld, dankzij het uitstekende openbaar vervoer. Met de metro doorkruis je in een wip de hele stad, alle (àlle!) haltes zijn goed toegankelijk (voor mij met de scooter, maar ook voor blinde en slechtziende of dove en slechthorende passagiers). Nergens hoef je vooraf een aanvraag te doen of op hulp te wachten. Sommige metrostellen waren iets hoger dan het perron, maar met een beetje aanloop was het drempeltje goed te doen. En anders was er binnen de twee minuten al een volgend stel, dat wel drempelloos bleek. Op sommige deuren stond een rolstoeltje afgebeeld, maar eigenlijk kon je overal even makkelijk binnen. Het viel me trouwens op dat de mensen bijzonder hoffelijk waren. Zelfs in een overvolle metro tijdens het spitsuur maakten de pendelaars met de glimlach plaats om mij te laten binnenrijden. “Bitte” en “Danke” hoor je hier heel vaak.
Dezelfde mate van toegankelijkheid is ook aanwezig voor trein, bus en tram, heb ik begrepen, maar mijn verblijf was te kort om dit zelf te proberen.
Dit was een werkbezoek, dus veel heb ik niet gemerkt van de barokke Weense gebouwen, musea en muziekfestiviteiten (in het Haydn-jaar nog wel). De Donau (zo blauw) heb ik enkel van de onderkant gezien, de metro ging er onderdoor. Maar met wat ik nu weet, zal het niet lang duren eer ik nog eens terugkeer.
Bij mijn voorbereiding heb ik veel gehad aan www.fruehwald.net (hulpmiddelenverhuur) en www.wl-barrierefrei.at (openbaar vervoer).