Getest: de toegankelijkheid van themapark de Efteling (Nederland)
Geschreven door Lies - Het grootste plezier is vaak het genieten van het plezier van een ander. Het geluk van mijn echtgenoot en zoontje, maakt ook mij gelukkig. Daarom ga ik vaak al eens over mijn grenzen tijdens gezinsmomenten…
Tijdens onze uitstap naar de Efteling, voel ik me bij momenten wat ‘op sleeptouw’ genomen. Uitgeput voortgeduwd worden in die lompe rolstoel… moest ik het kunnen kiezen, het zou er helemaal anders uitzien! Maar bon, die rolwagen is een hulpmiddel dat me de mogelijkheid biedt om samen met mijn favoriete mannen op stap te gaan. Laten we vooral dankbaar zijn dat het bestaat…
Vooraf check ik via internet natuurlijk de toegankelijkheid in de Efteling: op ‘papier’ ziet het er al redelijk goed uit. We nemen de nodige voorzorgen, zoals de correcte documenten op zak hebben - een bewijs van handicap is altijd wenselijk wanneer je zelf ook wat kan stappen- een deken meenemen om in de rolwagen over mijn benen te leggen en het boeken van een hotelletje vlakbij waar ik indien nodig kan gaan rusten.
Het is natuurlijk altijd wat afwachten welke specifieke uitdagingen er ter plekke blijken te zijn, en in welke toestand ik op dat eigenlijke moment ben. Ondanks de bezorgdheid over de gang van zaken bij eventuele verlammingen en andere beperkende piekmomenten van de fluctuerende ziekte die mijn lichaam teistert, draai ik mijn knopje om en besluit ik heel bewust van onze gezinsuitstap te gaan genieten.
We hebben geluk: het is droog weer en er staat niet al te veel wind, geen extra risico op afkoeling dus! Ook de drukte blijkt heel goed mee te vallen, waardoor ik bespaard word van misselijkmakend geslalom en gesjor aan de rolwagen door de slenterende menigte rond ons. Ligt dat dan eigenlijk aan de massa volk of aan de rijkunsten van de rolwagenduwer? Veelvuldig abrupt stoppen en opnieuw vertrekken op enkele tientallen meters afstand hoort er alleszins bij wanneer er veel volk loopt te slenteren en te pas en te onpas abrupt stopt…
So far so good, de zoon kijkt zijn ogen uit en wil de ene coole attractie nog sneller bereiken dan de andere. We nemen kordaat het voortouw en stippelen gauw een route uit om zeker de attracties te bereiken die hij wil doen. Ik glimlach even, beseffende dat ik waarschijnlijk zelf niet veel attracties mee ga kunnen doen, besluitende dat dit zíjn dagje is en dat ik wel geduldig zal wachten terwijl hij met zijn papa gillend van de adrenaline de attracties beleeft.
Het valt me op dat er nog vele andere rolwagengebruikers zijn, zeker niet altijd met kinderen rond hen. In welke mate zouden zij plezier beleven aan zo’n themapark? De weggetjes zijn vlot berijdbaar, dát wel, en de meeste paden in het park zijn relatief vlak…
Al gauw bereiken we de eerste attractie. We ontdekken dat er een speciale ingang is voor rolwagengebruikers. Mijn man duwt me dapper en sterk de hellingsvlakken op. Gecharmeerd door zijn wil om me boven te krijgen, kan ik het niet laten om me luidop af te vragen of dat wel nodig is. Ik wil gerust beneden blijven wachten, dan hoeft hij zich niet te forceren…
Eens boven wordt me al gauw de mond gesnoerd: een medewerker reserveert een toestel voor ons drieën zodat we samen in de attractie kunnen! De rolwagen wordt voorgereden, ik word uit de rolwagen en in de attractie geholpen. Nog ietwat verbaasd van deze service, geniet ik van het ritje, én van de zoon diens geluk niet op kan! Eens aangekomen staat de medewerker alweer klaar met de rolwagen. Ahzo, daarom reserveren ze dus een toestel met een bepaald nummer: zo weten ze dat het tijd is om de rolwagen weer voor te rijden en eventueel assistentie te voorzien!
Geweldig, ik ben onder de indruk van de efficiëntie.
Gelukkig en uitgelaten vertrekken we naar een volgende attractie, en nog één en nog één… Overal hetzelfde liedje: een aparte ingang –vaak de uitgang van de attractie- met hellingsvlakken, medewerkers die kunnen assisteren waar nodig, een ‘genummerde’ plaats voor mensen met een beperking… De uitzonderingen bevestigen de regel: bij een enkele attractie staat aan de ingang duidelijk aangegeven dat het niet rolwagentoegankelijk is. Op de website vind je een lijst met alle toegankelijke attracties. Elke attractie heeft bovendien ter plaatse aan de ingang een duidelijk infobord –in sprookjesstijl natuurlijk!- waarop je terugvindt voor wie het toegankelijk is: van kleine ukkepukjes tot rolwagengebruikers.
Geen wonder dat hier zoveel mensen met rolwagen komen, het toegankelijkheidsbeleid is hier super!
Sommige mensen stappen trouwens rond met een andersvalidenpasje rond hun hals… iets Nederlands denk ik, geweldig concept toch! Wie zelf kan stappen en toch een beperking of ziekte heeft, krijgt op deze manier toch de ondersteuning die nodig is om een dergelijke uitstap te kunnen doen. Bestaat dit in België überhaupt wel…?
Enkele attracties uitgezonderd, kan ik met zoontje en echtgenoot overal mee in. Het is genieten, ondanks de pijn die mijn lichaam te verduren heeft. Ik kom zeker nog eens terug! Mijn echtgenoot en ik kunnen ons niet voorstellen dat het beleid van een doorsnee pretpark in België zo goed uitgedokterd is…
Toch is mijn nieuwsgierigheid geprikkeld door dit artikel over Bellewaerde: toegankelijkheid in een Vlaams attractiepark, ik ben benieuwd!
Next stop: Bellewaerde Park ;-)
Zoontje staat alvast te popelen!
(Noot van de redactie: dit verslag verscheen eerst op de blog van Lies: Mijn herstel. Dankjewel dat je je bevindingen ook op Toegankelijk op reis wou zetten, Lies!)