Apex hotel Grassmarket, Edinburgh

Pal in het centrum van de Schotse hoofdstad hebben we onderdak in een voormalig universiteitsgebouw gevonden. Trappen en tussenverdiepingen zetten hier de toon. Zo heb je, om van de de receptie drempelloos tot aan je kamer te geraken, steeds een plateaulift nodig. De lift zelf bedienen gaat niet, dus wordt er telkens een medewerker bij gehaald. De bar ligt op het niveau van de receptie.

Naar de ontbijtruimte moet je vanaf de receptie altijd langs nog een vijftal treden (denk ik, ik vergat ze te tellen) naar beneden, tenzij je buitenom gaat, via een lange en steile helling zonder vlak gedeelte. Ik ben blij dat ik goede rolstoelduwers mee heb. Die komen trouwens ook van pas als we 's avonds de stad intrekken. Edinburgh is inderdaad behoorlijk heuvelachtig.

's Morgens is het standaard ontbijtbuffet al bijna leeggegeten als we eraan komen. Nochtans zijn we er vrij vroeg bij, want we hebben een drukke dag voor de boeg. Je kan wel bijbetalen voor een speciaal ontbijt, bijvoorbeeld een "Great British breakfast" (vraag nooit naar een Engels ontbijt in Schotland ;-)).

Mijn kamer (1012) bevindt zich op de eerste verdieping, bereikbaar met een ruime, maar vrij stroeve lift. Binnenin waarschuwt een papier dat de liftdeuren wel eens wat te lang dicht blijven. 'No panic' luidt de boodschap. 't Is maar dat we het weten.
De kamer zelf vind ik vrij ruim voor een stadshotel. In het slaapgedeelte ligt synthetisch vasttapijt.

De badkamer is oké voor mij (als krukkenloper) maar lijkt me voor een rolstoeler te krap, vooral als je de drempelloze douche in wil. De douche heeft een glazen deur, dus altijd goed uitkijken dat je niet tegen een openstaande deur knalt. Het toilet heeft een handgreep aan de muurzijde, aan de andere zijde kun je op de douchestoel steunen, tenzij je die stoel in de douche zet. Het douchezitje heeft geen rugleuning en lage armsteunen. De wastafel is niet onderrijdbaar. Er is een alarmkoord voorzien.

Overal in het gebouw heb je goede (gratis) WiFi.