Rondtrekken in Nicaragua met U/Turn

Geschreven door Sam.

Een fuifje in de Vooruit in Gent, en enkele maanden later peddelen tussen de krokodillen, zo gaat het leven tegenwoordig! Ja, van Project U/Turn had ik al gehoord, op mijn Facebookpagina zag ik al leuke filmpjes passeren over avontuurlijke reizen voor mensen met een beperking. Leek me wel iets voor mij, vroeg of laat! Ik heb het echter zo druk, dat het wel even kon duren, maar een mede feestbeest overtuigde me om Project U/Turn toch nog eens beter te checken, en niet veel later (in november) hoorde ik dat er maar 1 plaats meer vrij was naar Nicaragua. Zou ik het me wagen?

Maar hoe vlot kan ik in godsnaam vlot naar toilet ginder? En kan ik wel genoeg proper water drinken? Ja, na jaren te sukkelen met blaasontstekingen waren dit toch mijn eerste grote vraagtekens.

Ik kon echter al snel kennis maken met Glenn en Julie, die de 5 verschillende trips jaarlijks organiseren. Toilet? geen probleem, een tuinstoel met een gat in de zitting en daarop een wc bril reizen mee. Water? we werden steeds voorzien van genoeg drinkwater uit vaten uit de plaatselijke supermarkt. Al snel werd ook benadrukt dat het de bedoeling is dat je op dergelijke reizen uzelf tegen komt, dat je grenzen verlegt, .. Glenn bouwt de spanning graag op en je stelt je natuurlijk de vraag of je het fysiek wel aan kunt. Al zag ik dat allemaal wel zitten, een fysieke uitdaging zie ik altijd wel zitten, maar, is dat wel hetzelfde bij 35 graden in een Midden-Amerikaans land waar ik toeten nog blazen van weet? Soit, ik ging er voor en al snel volgde een eerste samenkomst van de groep dat de trip ging maken.

Ter plekke voel je ineens nog meer spanning hangen, maar ik vond het wel boeiend, al die verschillende mensen met een verschillende beperking: slechthorenden en doven, slechtzienden en blinden, 'mankeputen' en rollers, wat antwerpse en west-vlaamse accenten. We krijgen ook te horen wat we allemaal moeten meedoen. Dat wordt shoppen! Juist jammer, campeergerief kopen in de winter is echt geen grapje en nodeloos duur. Gelukkig vond ik alles wat ik nodig had. Zonder enige ervaring zorgde dit toch voor wat stress; zal ik wel genoeg mee hebben enz? Uiteindelijk bleek dat ik de ganse vakantie minstens 1/3e materiaal te veel meegesleurd heb, maar liever zo dan omgekeerd natuurlijk! Volgende keer dus iets meer plaats voor een extra pak vochtige doekjes! Ik had er geen tekort, maar het was zeker aangenaam er bij te hebben. Intussen wist ik ook dat er een fotograaf meeging, maar het kon toch niet zijn dat ik geen fotomateriaal mee deed?

Dat hield me voor de reis eigenlijk nog het meeste bezig, en uiteindelijk had ik mijn oude Canon en nieuw speelgoed - een GoPro actie camera - mee. Met dat laatste heb ik echt schitterende beelden kunnen maken, en de sfeerfilm die ik er mee zal maken zie je zeker nog op de Facebook pagina van Piekernie en Project U/Turn passeren.

Miljaar, tot hier de eigenlijke intro, want we zijn nog niet eens vertrokken, maar ik kan zo véél vertellen! Toch even samenvatten; dat er vooraf veel vragen zijn is logisch, je zal echter zowel vooraf als ter plekke goed begeleid worden, en ik zeg simpelweg:

Aan het twijfelen om ook dergelijke trip te proberen? Neen, gewoon DOEN!

'k Moet niet vertellen dat december en januari voorbij vlogen, en dan sta ik daar op 2 februari in Zaventem, na enkel 3 strandvakanties op 34 jaar plots naar NICARAGUA! En dan nog niet in mijn eigen rolstoel, maar in een nog stevigere Project U/Turnrolstoel.

Normaal mag je die even op voorhand testen, maar door omstandigheden had ik de mijne erg laat. Toch effe paniek want dat ding is een ramp om mee te rijden voor dagelijks gebruik. Gelukkig was ter plekke snel duidelijk dat de stabiliteit vd lompe stoel een zegen is 'in de broesse'.

Drie uur voor vertrek hadden we afgesproken, ik had er eigenlijk best 6 uur op voorhand kunnen staan. Ik was er als 2e, Kim zat reeds te wachten. Kim stapt traag en praat ook een beetje moeizaam. Dit is misschien de moment om ineens te vertellen: Ik vraag eigenlijk nooit naar de beperkingen van mensen, niet dat het mij niet interesseert, ik ga er van uit dat iedereen zijn/haar verhaal wel doet als hij/zij dat wenst. Zelf van mede Piekernie-bestuursleden ben ik niet volledig op de hoogte, voor mij is iedereen gelijk, al ben ik wel benieuwd wat er scheelt.

Ik vertel hier echter over Kim om een idee te geven van de samenstelling van de groep: 5 mensen die slecht te been zijn, 4 slechtzienden/blinden, 5 rollers en 10 begeleiders. Het spreekt voor zich dat het doel van de reis is dat we mekaar aanvullen, bvb rollers die slechtzienden begeleiden en slechtzienden die rollers duwen waar rollers niet zelfstandig verder kunnen. Een hele spannende uitdaging is dus van start gegaan.

Zo, deel 2 van mijn reisverslag, terwijl het avontuur nog allemaal moet beginnen. Gezien ik heel onregelmatig eet had ik schrik dikwijls honger te hebben, maar Delta Airlines stampte ons richting Atlanta non-stop goed vol. Nog iets wat vol zat was de filmbibliotheek in de ingebouwde tablets in de vliegtuigstoelen. Slapen? Nee, 3 films na mekaar bekijken (Tip VH Jaar: Fury met Brad Pitt!) en intussen uiteraard ook kennis maken met al die onbekende reisgenoten. Sommigen lagen wel direct te maffen, die zijn het duidelijk gewoon om met Project U/Turn op reis te gaan. Enkelen zijn zelf al in Nica geweest, moet dus echt de moeite zijn! In Atlanta moest natuurlijk grondig nagegaan worden of ik geen aanslagen wou plegen of verdovende middelen wou dealen, en gelukkig werd er geen spel gemaakt van de spierontspanners en anti-malariapillen die mooi verdeeld zaten over de handbagage en de grote reistas. Flesje zonne-olie van meer dan 100ml bij tussen de handbagage? Pech, afgeven! Intussen ook een tip voor als je op vakantie trekt; Neem een samenvatting van uw medisch verleden en dit natuurlijk in de lokale taal mee, je weet maar nooit ...

Tijd voor mijn eerste misrekening van de reis: Tijdens de vlucht naar Managua (hoofdstad van Nica) wordt het donker, daar gaat de illusie van onder een stralende zon de vlieger te verlaten. Maar niet getreurd, het effectieve onthaal was nog veel leuker: Een warm onthaal door Glenn, Julie en enkele locals, waarna we directomento in een de open laadbak van een oude truc geladen werden. Een eerste fantastisch gevoel was een feit; terwijl we in de zwoele lucht met pakweg 25 mensen op mekaar geplakt naar een hostel reden was de wind door onze xxl-cabrio héérlijk. 'k Dacht dat we meteen gingen kamperen, maar we kregen dus nog een bedje, oef! De eerste nacht had ik echter niets geslapen dus dat was wel een fameuze bummer, want ik had nog geen idee hoe zwaar de volgende dag zou gaan worden. Gelukkig viel dat goed erg goed mee!

Nadat we onze watervoorraad kregen vertrokken we met een chickenbus (oude gele schoolbus) richting Momotombo. Zo een bus is natuurlijk niet aangepast dus de 5 rolstoelen werden gedemonteerd meegenomen aan boord, bij aankomst was het dus even zoeken naar welke wielen bij welke stoel pasten en dan konden we beginnen aan onze eerste trektocht; cool, ik zag het compleet zitten en het bleek ook allemaal mijn ding te zijn: Op licht heuvelachtige landweggetjes kon ik samen met rolgenoot Pieter es goed gas geven met de offroad rolstoelen, het was direct duidelijk dat deze stoelen hiervoor gemaakt zijn.

Iedereen doet tijdens Project U/Turn tochten alles op zijn eigen tempo, maar met de gepaste pauzes in schaduwzones komt de groep altijd terug mooi samen.

Al vlug namen de meeste mobiele rollers en stappers al eens een rugzak mee van zij die minder mobiel waren. Teamwork, teamwork en nog een teamwork.

We zijn nog geen dag voor en 'k had meteen het gevoel dat de groep goed aan mekaar hing, en als beloning van de eerste tocht konden we genieten van het zicht over het Xolotlan meer en de Momotombo vulkaan. Die laatste zagen we ook vanaf onze eerste kampeerplek, een open weide midden enkele akkers. De tentjes werden voor het eerst opgezet en er werd vlot bepaald wie bij wie sliep. Ik belandde bij de kinesist, die voor Anderlecht supportert, maar elk zijn beperkingen natuurlijk! In plastieken kommekes kregen we ook onze eerste menu van het lokaal gezin dat met ons meereist. Deze mensen komen recht uit de sloppenwijken, maar zorgen nu voor onze praktische ondersteuning en nog belangrijker; voor ons eten. En mannekes, de gehele reis heb ik zoooo lekker gegeten, dat had ik echt niet verwacht. Enkel bananen moest ik na de reis even niet meer hebben. Van honger kwam trouwens niets in huis, tijdens de tochten werden er genoeg pauzes voorzien om krachten bij te tanken.

Juist 1 probleem; de 2e nacht weer niet geslapen. 'k Ben niet echt een ochtendmens en zag al snel dat ik als laatste ging klaar zijn om opnieuw op tocht te trekken. Maar eens vertrokken, ben ik goed vertrokken, en maar goed ook want nu moesten we door enkele stroken met erg zacht zand rollen en damn, dat was zwaar. Zonder dat 2 stappers me duwden geraakte ik niet vooruit. Bij die stappers zat dan meestal een blinde persoon, die dan in eens een gids in het onbekende had. Wat tof was is dat er echt de gehele tijd van 'teams' veranderd werd, zodat je iedereen snel kon leren kennen. Gezien het tijdens deze tocht ook nog eens fel bergop ging bij momenten moest ik wel veel geduwd worden en dat ben ik toch niet gewend. Dat was echter nog maar niets tov een bospad steil naar beneden waar we af moesten. Glenn wist dat ik kon staan dus hij vroeg me of ik het wou proberen om te voet naar beneden te gaan. Arm in arm met Glenn en nog iemand ging ik de uitdaging aan. Al snel had ik door dat ik me vooral voort bewoog door me op te duwen in mijn armen en hun armen, maar geen probleem, het werkte. Alleen, mijn tikker is dergelijke vertikale inspanningen niet gewend dus ik moest regelmatig op een rots gaan zitten. De afdaling duurde veel langer dan verwacht maar wat volgde was het meeste sublieme wat ik maar kon meemaken; zwemmen in een lagoon tussen 2 bergen. Hoe moe ik ook was, ik kon het niet laten om naar het midden van het meertje te zwemmen om te genieten van het uitzicht. Weg van de wereld, helemaal weg, zalig.

Eens terug aan wal toch even een verrassing; we moesten nog terug naar boven langs hetzelfde pad! Op dezelfde manier als bij het dalen begonnen we aan de tocht die duidelijke een stuk lastiger ging worden, gezien ik mijn voeten niet kan bewegen bleven die overal hangen, maar opnieuw op armkracht kreeg ik me toch een heel eind op de helling. Op een bepaald moment ging ik echter zodanig veel op de grond liggen om op adem te komen dat ik met Glenn besloot om me naar boven te laten dragen. Daar wachtte een 4X4 ons op en die bracht ons naar de volgende slaapplaats; de tuin van een school, waar we letterlijk tussen varkens, kippen en honden kampeerden. Honden zie je er trouwens met hopen, 'k vermoed dat er 1 hond per mens rondloopt, en allemaal zo vrij als maar kan, de max. Net als de vorige avond werd het bijzonder gezellig op de camping, ik moet er geen tekeningske bij maken als er sprake is van kampvuur, een vrolijk aussie met gitaar en rum.

Ontspannen mocht ook wel, want we wisten dan de volgende dag erg zwaar zou worden. Gelukkig had ik nu wel wat geslapen en na de levensbelangrijke dagelijkse voorziening van enkel liters water begon de dag met alweer een ander vervoermiddel; ossenkarren. Met 5 personen per kar trokken we langs erg stoffige paden naar Cerro Negro, een zwarte en actieve vulkaan die we die dag zouden beklimmen. Eens we de hoge en lange zwarte massa in de verte zagen opduiken werd het in elk geval spannender met de minuut. Aan de voet van de vulkaan werden in elk geval duidelijk afspraken gemaakt; Als we op een bepaald tijdstip niet ver genoeg waren, moesten we terug keren, want we moesten zeker voor het donker werd weg zijn van het gevaarte. Iedereen smeerde zich nog eens goed in tegen de zon, ikzelf beperkt want ik droeg nonstop lange witte kledij en een hoedje, en we konden kennis maken met het eerste deel vd tocht; vrij deftige paden op rotsblokken, welke echter al snel geen ideale ondergrond voor onze rolkarren bleken te zijn.

Wie echt niet kan staan zou gedragen worden, maar daar ging ik dus weer; omringd door 2 sterke mannen de uitdaging van mijn leven beginnen. Met het afzien van de dag er voor genoeg pauzes genomen, en de tijd genomen om te genieten van het uitzicht. Op een bepaald moment werd de ondergrond zo onstabiel dat ik er zelf niet over kon, die enkele meters moest ik op de rug van een begeleider verder. Alleen, om op zijn rug te geraken moest hij eerst achter mij komen staan, ik mij omdraaien en dan op z'n rug kruipen. Geloof me vrij, met zicht op de vallei was dat zacht uitgedrukt the most scary shit ever done.

Je zal je misschien afvragen, als ik daar dan stapte (lees: voorruitslierde), waarom doe ik dat in België niet? Ik vroeg me het zelf ook, maar dan werd ik meteen met de realiteit geconfronteerd:

Mijn onderlichaam blokkeerde volledige want ik moest naar het toilet. Met rolstoel is dat geen probleem, zonder en op de helling van een vulkaan was het even nadenken. Mijn begeleiders blokkeerden het pad even, gaven me wat privacy, ik maakte een putje en deed wat ik moest doen. Er na putje gevuld met rotsen en dan het leven verder gezet met de gedachte dat deze vulkaan nu wel nooit meer zal uitbarsten wegens verstopt. Intussen waren we op een veel minder steil pad gekomen, wat niet wil zeggen dat niet iedereen keihard aan het zwoegen was. Gelukkig hadden we al een zodanig sterke team spirit opgebouwd dat iedereen die het lastig kreeg enorm gemotiveerd werd. Bij mezelf ging het goed, enorm traag, maar ik was erg gemotiveerd die dag. Ik moest en zou boven geraken, en onderweg bleek ook dat we mooi op schema zaten, wat veel moed gaf.

De 300 meter hoge top bereikten we na iets meer dan 4 uur, ikzelf als laatste. Maar het applaus dat de groep me gaf zindert nog na in mijn lichaam, zeker omdat de laatste honderden meters zo emotioneel waren, denkend aan overleden vrienden die geen tweede kans kregen.

En daarvoor was ik daar, genieten van de wereld nu ik het nog kan. 'k Zou mezelf niet geweest zijn mocht ik daar geen Buffalovlag omhoog gestoken hebben om te vieren dat we de top gehaald hadden, alleen volgde er na iets waar Buffalo's de dag van vandaag minder goed zijn; Naar de afgrond glijden. We konden individueel of met twee op een 'strijkplank' een flank van de volledige vulkaan afzoeven. De ene zal dit super wijs vinden, de andere zal nog liever 4 uur terug wandelen. Dat laatste vond ik niet eens een slecht plan, maar dan toch als een van de eersten naar beneden gegleden. Een unieke ervaring waar ik zeker van genoten heb, maar met de spasmen in m'n benen onderweg was ik toch niet echt op mijn gemak. De gehele reis zou ik met veel plezier overdoen, maar glijbaan Cerro Negro zou ik toch proberen overslaan. Verhalen over kano varen tussen krokodillen, zwemmen in de Grote Oceaan en plaatselijke ziekenhuizen is voor het volgende hoofdstuk.

Na de avonturen op de vulkaan is het tijd voor een deel 3 van mijn verhaal, een heel wat natter deel. Deze keer zal ik ook wat vlotter door mijn verhaal moeten gaan want we zitten nog maar aan dag 4 van de 10 en dit is het zoveelste bewijs dat je zeker eens mee moet met Project U/Turn; over elke dag kan je een boek schrijven. Soit, op naar de nattigheid en dat is als waterrat natuurlijk helemaal mijn ding. Of we willen zwemmen in een mangrove vlak bij de kust? Glenn was nog niet uitgesproken en we gingen al direct op zoek naar een plaats met zo weinig mogelijk stroming om in te zwemmen. Hoewel we wisten dat het op dat moment eb was en er dus een vloed moest volgen, hadden we de snelheid van deze overgangen onderschat. Het strand dat we gekruist hadden om het water te bereiken was toen we terug wouden keren onopgemerkt voor een groot deel overspoeld. Lichtjes in paniek planden we onze eigen evacuatie. Wie van de blinden steunt/draagt de rolstoelgebruikers door het water? Wie zorgt er voor dat de rolstoelen nog aan wal geraken? Recht door een reeds stevige stroming werden de mensen naar het droge geleid en zij die best te been waren gingen nadien de rolstoelen ophalen. Oef, missie gelukt, en zelden zo het gevoel gehad van te LEVEN, op een typische Project U/Turn manier; Mekaar aanvullen.

Die avond aten we verse vis op het strand, en sindsdien heb ik nog meer respect voor de blinde medemens. Eet maar eens vis vol graten zonder dat je iets ziet. De dagen nadien zouden we trouwens verschillende keren in de Grote Oceaan zwemmen en ik vroeg me af of de blinden wel een verschil merkten tussen overdag en 's nachts zwemmen in de oceaan. Wat voor hen dus duidelijk ook 2 totaal verschillende ervaringen zijn, ze voelen de andere sfeer op hun manier aan. Die nacht sliepen we in een hut en een chanceke dat de muggennetten standaard bevestigd waren in onze zwoele slaapplaatsen. Een van de volgende dagen sliep ik zelf aan het strand gewoon onder een muggennetje. Leek me op voorhand een super leuk idee, maar het was ongetwijfeld mijn slechtste plan tijdens de trip; nul komma nul geslapen.

Na de betere nacht in de hut trokken we op kanotocht in de mangrove en dit tussen de krokodillen. Ja, dit was wel eens wat anders dan de Graslei! Na uren varen waren we dolgelukkig dat we 2 mini mini krokodilletjes gespot hadden, maar uiteindelijk zagen we nog een beest van een meter of 7 lang het water in duiken. De max! Na de mangrove meerden we aan op een strand, en gezien we maar bleven wisselen van vervoermiddel volgde er een paardentocht over het strand. Dames, heb ik jullie aandacht? Ok dan kunnen jullie mee rum gaan drinken in een beach house terwijl de zon ondergaat. Elke dag opnieuw een prachtige zonsondergang, echt machtig, en ja, voor sommigen ook elke dag opnieuw rum. Hoeveel kilometers we die dagen over het strand gerold hebben kan ik niet zeggen, maar het was geen milimeter te veel, de fysieke inspanning ligt me goed en intussen kon iedereen genieten van zo veel moois. Het beeld dat honderden pelikanen tegelijk in de zee doken op zoek naar een lekkere hap was onvergetelijk.

'k Zou mezelf niet zijn mocht ik ook op deze reis geen klein wondje opgelopen hebben en om zeker te zijn dat een klein wondje aan mijn teen niet zou kunnen infecteren ging ik met Glenn en onze meegereisde dokter uit Australië langs het ziekenhuis. Toegekomen aan het publieke hospitaal zag het er mij daar zonder zeveren een gezellige bedoening uit; marktkraampjes, hot dogs, en vooral veel volk. Een geheel sociaal gebeuren. Helaas was heel dat gebeuren ook de wachtrij voor spoed. 56 personen voor mij ... Okeeetjes! Op zoek naar een privé kliniek! En die waren uiteindelijk nog waanzinniger. 'k Heb er maar liefst 3 bezocht, want ja, elke dokter stuurde me door naar een andere. Waarschijnlijk zodat ze allen wat konden verdienen aan mijnheer de toerist, en uiteindelijk vonden we de podoloog op een voor ons wel heel bizarre plek: De voorgevel van het gebouw was gewoon een winkeltje zoals op de dijk in Blankenberge. Eenmaal voorbij de fake merkhandtassen en 't shirts kwam je in een soort apotheek en daarna volgde een wachtzaal vol Mariabeeldjes. Na het nodige oplapwerk werd me aangeraden de laatste 2 dagen geen al te zotte avonturen meer te doen en ben dan ook niet meer mee geweest op trektocht met de rest van de groep. Klinkt jammer?

Achteraf vond ik het zalig omdat ik zo van het dagelijkse leven aldaar kunnen proeven heb. Wat me het meest opviel was het contrast in vele zaken.

Bijvoorbeeld de auto's waren ofwel super blinkende SUV's ofwel kapot geroeste botsauto's, en hoe ze die SUV's daar in dat zanderig gebied zo proper hielden snap ik ook niet, maar dan was het feit dat de schoolkinderen er rondliepen in kraaknette witte hemdjes nog indrukwekkender. Die kinderen kennen duidelijk de luxe niet dat wij kennen, zelf een kinderfiets zag ik zelden dus veel speelgoed hadden ze niet. Naast de zanderige wegen zag je steeds enorme betonnen riolen, wat er mij deed aan denken dat we blij mochten zijn dat we bij deze Nica-trip niet in het regenseizoen gekomen zijn want ze waren daar duidelijk op heel wat regen voorbereid. Een ander contrast waren de mannen en vrouwen, echt nog een prehistorische situatie met de vrouwen op de boerderij en de mannen onderweg. Allen hoe dan ook super vriendelijk, en nadat onze groep alle gedragen kledij verzamelde om aan onze begeleiders uit de sloppenwijken te schenken sliepen we nog 1 keer in onze tentjes en dat met zicht op een vulkaan, symbolischer kon niet. Er zijn nog zo veel plaatsen op de wereld die ik zou willen zien, maar wat zou ik met plezier deze trip opnieuw doen. Al zal het hoe dan ook eerst een andere Project U/Turn trip worden: Tenerife? Ijsland? Marokko? Chili? Allemaal zal niet lukken, maar ik hoor binnen een jaar graag jullie ervaringen!