Egypte - Jordanië (2005)

Reisverslag van Jozef: Egypte – Jordanië van 23/04 tot 10/05/2005
Streek:  Caïro en de Sinaï en Jordanië van zuid naar noord.
Traject: Caïro – Sta. Catharina – Nuweiba – Aqaba – Wadi Rum – Petra – Madaba

Periode
Van 23/04 tot 10/05/2005

Bij de reisagent (Joker in Mechelen) boekten we enkel het transport(vliegtuig)
De vervoermaatschappij was K.L.M.
Voor zover we vliegtuigmaatschappijen kennen en dat zijn er heel wat, is K.L.M. veruit de beste maatschappij. Ik vraag altijd extra beenruimte en niemand voor mij. Op de vlucht naar Caïro konden zij mij dat niet geven en zo belandden wij in business-class, ongevraagd. Dit is niet de eerste keer dat zulks gebeurd bij K.L.M. Soms wordt zelfs gevraagd of het liggend of zittend vervoer is. Dat komt bij geen een andere maatschappij voor.
De vliegreis (heen en terug) kostte € 493,20/p/p luchthaventaksen inbegrepen.

Logies

We hebben steeds geopteerd voor kleine of middelgrote hotels, enkel in de Wadi Rum logeerden we in een “luxueus” tentenkamp midden de woestijn.

Reizen kost…
een dagmenu in een restaurant in Egypte +/- LE 30, in Jordanië +/- JD 9,50
een biertje Egyptische Stella LE 9 / zonder alcohol JD 2
een kop koffie(Nescafe)/thee: LE 3 /JD 1
een frisdrank: LE 2 / JD 1
sigaretten(Marborough) in Egypte LE 10 / in Jordanië JD 0,750
een fles water(1,5 L) LE  5 / JD 1
een liter benzine zonder lood JD 0,335 of 335 Fils
een liter diesel LE 1 / JD 0,135 of 135 Fils
Internet in Egypte gemakkelijk te vinden en niet te duur, maar wel heel trage PC’s.
             in Jordanië bijna niet te vinden en de prijzen kunnen hoog oplopen                                
             in Aqaba ¼u = JD 1, 1/2u = JD 2, 1u = JD 3 en er zijn er weinig
             in Wadi Musa hanteren ze dezelfde quota als in Aqaba, hier ook een klein aanbod
             in Madaba 1u = JD 1, hier is een veel groter aanbod

Enkel met alcoholische dranken kan je problemen hebben om die te vinden. In Egypte lukt dat aardig, maar in Jordanië bezorgt je dat meer zoekwerk. In de hotels wordt gewoonlijk alcohol-vrij bier geserveerd en dat is, vind ik, niet te drinken voor ons Belgen.
Wat was je totale reisbudget per persoon, transport inbegrepen?
We hebben in totaal +/- € 1214,68 p/p uitgegeven, all-in.

Lokale munt ter plaatse gewisseld voor € en $. Dat was gemakkelijk en redelijk gunstig bij het wisselen. Het beste is steeds zoveel mogelijk te wisselen op luchthavens of in de haven bij aankomst.
Wisselkoers: Egyptische Ponden: 1 € = +/- LE 7,50 – Jordaanse Dinar: 1 € = +/- JD 0,90

Gidsen-Kaarten
Zowel voor Egypte als voor Jordanië hadden wij de Lonely Planet mee en die loste onze verwachtingen volledig in.
Voor Egypte hadden we geen wegenkaart mee, maar voor Jordanië de wegenkaart van Nelles. Die was goed, maar de kleine details staan er niet op, zodat we onze reisgids erbij moesten nemen om op het rechte pad te blijven.

Enkele gegevens over ons: we zijn een koppel van 64/55, allebei bediende.
Somers Jozef en Meesemaecker Marie-Claire (nvdr.: ter plaatse kwam ook zoon David erbij)
Kard. Cardijnstraat 52
2840 – Rumst
Telefoon: 03/888.04.56
E-mail: somers.jozef@skynet.be en somersjozef@hotmail.com
Andere reizigers mogen steeds contact opnemen. Vermits ik gehandicapt ben, ben ik meestal thuis, maar best is om op voorhand via e-mail een dag en uur af te spreken. Dan kan mijn echtgenote, Marie-Claire, jullie te woord staan. Mijn spraak is niet altijd even duidelijk verstaanbaar, vandaar.

Beschrijving van het logies: adres, prijs en toegankelijkheid

1. Happy City Hotel                          Tel.: +20-2-3959222
   92 C, Mohamed Farid Street             Fax: +20-2-3959333
   Downtown, Caïro                           E-mail: happyc@link.com.eg

Ik had dit hotel gevonden in de Lonely Planet en heb het logies kunnen vinden via Google-zoeken. Gewoon “happycityhotel” intikken volstaat om een hele waslijst aan info over het logies te krijgen. Het hotel bevindt zich drie huizen van het alom gekende “Bostan Hotel”, waar we drie jaar terug verbleven. Voor ons was de kamer daar veel te klein. Het Happy City Hotel is een iets betere uitgave van Bostan. De prijs is er in verhouding. Wij hadden via inter-net voor 2 nachten gereserveerd. Als je rond 0.30u op de luchthaven aankomt, is dat geen overbodige luxe. Wij betaalden er $ 38 of € 31,40 per dag, ontbijt in buffetvorm inbegrepen. Bij de inkom zijn er drie treden, verder is alles vlak tot bij de lift(groot). De kamer was juist van pas, maar we hadden een piepkleine badkamer. Ik kon er niet in met de rolstoel.
2. El Wady El Mouquduss Hotel             Tel.: +20-69-470225
    St. Catherine                             GSM: 010/1806744

In Sta. Catharina hadden we niets geboekt. We lieten ons door de taxi van de bushalte naar het hotel, verbonden aan het Sta. Catharina klooster, brengen. Daar ter plekke zagen we dat dit helemaal niet kon. Er waren ten eerste te veel trappen alom verspreid en ten tweede kon ik met de rolwagen de kamer niet in. De deuren waren gewoon te smal. Dan maar een ander logies opgezocht en zo belandden we in El Wady El Mouquduss. Het is een vrij recent hotel met grote kamers en we hadden voor één keer geluk. Ze hadden een dubbele kamer vrij op het gelijkvloers. Wij betaalden er LE 180 per dag voor logies + ontbijt in buffetvorm. Bij de inkom van het hotel zijn er 2 treden, verder is het op het gelijkvloers volledig vlak. Het restau-rant is wel in de kelderverdieping en er is geen lift aanwezig. Het was wat moeilijk, maar het personeel is er zeer gedienstig, het is er precies een ander Egypte dan wat we gewoon zijn. De kamer was vrij groot en de badkamer, met ligbad, was heel goed te doen. Ik kon er ook weer niet in met mijn karos.

3. El Sebey Village                          Tel.: +20-69-500757
   Tarabine Beach                           Fax:  +20-69-500373
   Nuweiba                                   E-mail: elsibaay@hotmail.com

De chauffeur die ons hier bracht, in Tarabine, dropte ons aan “El Sebey Village”. Op het eerste zicht leek het er in ieder geval heel netjes en bij het horen van de prijs, was het voor ons vlug beslist en konden we er ons voor 2 nachten nestelen. Wij betaalden er voor een kleine kamer met een primitieve douche, toilet en fan LE 60 per dag, ontbijt inbegrepen. Om in het domein te komen is er 1 hoge trede en verder is het bijna helemaal vlak tot aan de kamers. Voor de restaurants moet je wel een 5-tal treden naar beneden en dan beland je in redelijk mul zand. Het is tenslotte op zeezand dat je verder moet. Met wat duw en trekwerk lukte het vrij goed.

4. Al Shula Hotel                            Tel.: +962-3-2015153, 54, 55, 56
   Ragadan Street                            Fax:  +962-3-2015160
   Aqaba                                     P.O.Box: 211
                                             E-mail: alshula@wanadoo.jo
Na veel zoekwerk en in menige hotels te zijn binnengestapt, lukte het ons uiteindelijk om lo-gies op de kop te kunnen tikken. De prijs was vrij hoog, maar veel keuze hadden we niet. Het was te nemen of te laten. We betaalden er voor een goede, maar verouderde kamer JD 36. Met veel aandringen hebben we toch bekomen dat het ontbijt inbegrepen was. Voor zo’n prijs mag dat ook wel. Bij de inkom van het hotel is er 1 kleine trapje, verder is het vlak tot aan de korte en smalle lift. De kamer zelf was niet klein, maar wel smal. Ik moest goed uitzien hoe ik me bewoog om mij niet vast te rijden tegen een of ander obstakel. De badkamer kon ik weer eens niet in, maar ik kon mij er wel uit de slag trekken. Het hotel ligt in volle centrum van Aqaba, op enkele honderd meter van de kustlijn.

5. Captain’s Desert Camp                   Tel.: +962-3-2016905
                                                Fax: +962-3-2016904
                                                E-mail: captains@firstnet.com.jo
In Captain’s restaurant in Aqaba kan je voor het Captain’s Desert Camp reserveren. Je wordt dan bij aankomst aan het Visitor Center in Wadi Rum verwelkomd door iemand van het kamp, die je spullen reeds meedoet en je na de woestijnsafari staat op te wachten om naar je slaapplaats te rijden. De toegankelijkheid van dit woestijnkamp laat veel te wensen over. Met een rolwagen kan je er beter weg blijven. De ganse tijd hebben we hulp moeten vragen om mij te kunnen verplaatsen. Heel het kamp is gewoon mul woestijnzand. Wij betaalden er $ 20 per persoon in half pension. Je logeert er in tenten, maar wel op een degelijk bed. Het sanitair blok ligt een eind van de tenten verwijderd en er is totaal niets aangepast. Feitelijk is dergelijke situatie niet haalbaar met een rolstoel en enkel maar te doen voor gezonde mensen.

6. Hotel Al Anbat I                           

Op aanraden van de big boss van het hotel Al Anbat II, zijn wij naar Al Anbat I(het is zijn broer die het open houdt) gegaan en de prijs en de kamers vielen er heel goed mee. Wij betaalden er JD 27 per dag voor een grote dubbele kamer met douche en toilet(ik kon er gemakkelijk binnenrijden) en dat in half pension voor twee personen. Daarbovenop komt nog dat er een gratis shuttlebus voorhanden is tussen het hotel en Petra. Bij het buitenkomen van de site moet je alleen maar even naar de receptie van het hotel bellen en het busje komt zo. Bij de inkom van het hotel is er 1 klein trapje, verder is het bijna helemaal vlak. Om bij de lift(moeilijke met een klein overstapje aan de liftdeur) te komen, moet je 1 trede passeren, maar er is tevens een veel te steil en iets te smal hellend vlak aangebracht. Het personeel is er heel vriendelijk en gedienstig, zoals de patron uiteraard. Het hotel ligt even buiten Wadi Musa, maar dit is geen echt probleem door het vervoer vanuit het hotel met een shuttlebus.

7. Black Iris Hotel                          Tel.: +962-5-3250171
   Mr. Salem & Mrs. Asma Sawalha       Fax:  +962-5-3241959
   Al Muhafada Circle                       P.O.Box: 810 Madaba 17110 – Jordan
                                                E-mail: reservations@blackirishotel.com
                                                Website: www.blackirishotel.com

Bij nader inzien leek dit hotel het beste wat voor handen was qua prijs en degelijkheid. Er zijn wel trappen zowel buiten als binnen het gebouw, maar er was een heel goede oplossing voor. In de kelderverdieping is er 1 kamer met drie bedden en vermits wij met z’n drieën waren, was dat mooi meegenomen. Wij betaalden er JD 25 voor de tripel kamer met douche en toilet, ontbijt inbegrepen. Om bij de kamer te komen moesten we wel de sleutel van het deurtje achteraan gaan vragen aan de receptie, maar dan was het twee maal 2 treden naar beneden om in de kamer te geraken. Het restaurant bereikten we ook langs achter via de keuken en zo hadden we maar twee keer 1 trapje te overwinnen.

Transport ter plaatse

In Egypte:
Taxi van de luchthaven in Caïro naar het Happy City Hotel: LE 10
Taxi van het hotel naar Gizeh: LE 20
Koets naar de piramides en 1 uur rondrit: LE 100
Taxi van Gizeh(uitgang van de site) naar Khan Al Khalili: LE 30
Taxi van Khan Al Khalili naar het hotel: LE 5
Taxi van El Azhar Moskee naar Khan Al Khalili: LE 5
Ticket voor de bus van Caïro naar Sta. Catharina/p.p. : LE 37
Taxi naar de Turgman garage(terminus van de buslijn naar Sta. Catharina): LE 5
Taxi in Sta. Catharina van het busstation naar het hotel: LE 20
Taxi van het hotel naar het Catharina klooster: LE 20
Taxi heen en terug naar het klooster vanuit het hotel: LE 20
Taxi van Sta. Catharina naar Nuweiba en uiteindelijk naar Tarabine: LE 150
Daguitstap naar Coloured en White Canyon: $ 40/p.p., middagmaal inbegrepen.
Taxi van het hotel in Tarabine naar de haven in Nuweiba: LE 30
Ticket voor de speedboot van Nuweiba naar Aqaba: $ 46/p.p.
Exit taks voor het verlaten van Egypte: LE 50 p./p.

In Jordanië:
Taxi van de haven naar het hotel: JD 4
Vervoer per privé wagen van Aqaba naar de Wadi Rum en door naar Wadi Musa: JD 45
Jeepsafari in de Wadi Rum(5 uur): JD 45/Jeep
Taxi van het hotel naar Little Petra: JD 10
In de site van Petra: het ezeltje naar het Monastry: JD 4
Koets voor het terugkeren uit Petra: (normaal JD 20) JD 15
Vervoer van Wadi Musa naar Madaba: JD 50
Huur v./d. wagen (Toyota Corolla): per dag JD 30 + 5(omniumverzekering) x 4d.=JD 140
Benzine(Super) voor de uitstappen: 63,96 L aan JD 0.44 = JD 28,08
Taxi van Madaba naar Amman(Citadel): JD 7
Taxi van de Citadel naar de Abdullah Moskee: JD 3
Taxi van de moskee naar het Romeins theater: JD 1
Taxi van Amman naar Madaba: JD 7
Taxi van het hotel in Madaba naar de luchthaven: JD 7
Exit taks(indien cash, met Visa niets): JD 5

Praktische informatie

Formaliteiten:
Voor beide landen heb je een paspoort nodig dat nog geldig is tot 180 dagen na je terugreis. Voor Jordanië heb je op dit ogenblik geen visum nodig en voor Egypte kan je dat aanschaffen op de luchthaven in Caïro. Het is er goedkoper dan wanneer je op voorhand in België naar de Egyptische ambassade zou gaan. Wij betaalden voor het visum $ 15.

Wanneer je Egypte wil verlaten, moet je een exit taks betalen van LE 50/p.p.

In Jordanië op de luchthaven in Amman werden we ook naar een loket gestuurd voor betaling van de exit taks. David, onze zoon, heeft dat braaf betaald, maar wij hadden geen JD’s meer en er hing een sticker van Visa. Voor ons was dat OK, maar de loketbediende zei dat het sys-teem was afgeschaft. Wij zijn dan zonder iets te betalen naar het vliegtuig kunnen gaan. Dus tracht de exit taks met Visa te vereffenen, dan kom je er waarschijnlijk goedkoper van af.

Als rolstoelgebruiker:
Je moet steeds op je hoede zijn voor ongemakken: zoals vijzen die los komen(neem de nodige sleutels en schroevendraaiers mee, maar zeker niet in je handbagage), platrijden is geen abnormaal verschijnsel(plakgerief en pomp niet vergeten) en voor de zekerheid een reserve klein wieltje.

Hygiëne en gezondheid:
Zowel Egypte als Jordanië is een vrij proper land om door te reizen. Veel problemen met de gezondheid kan je er niet hebben, tenminste als je niet te veel rauwe groenten eet(het ziet er toch allemaal zo lekker en fris uit), die worden natuurlijk gespoeld met kraantjeswater en dat is voor onze ingewanden niet zo best. Verder is het drinken van water in gesloten flessen aan te raden en die zijn overal te koop en niet duur.

Inentingen:
Voor deze landen zijn geen speciale inentingen vereist.

Internet:
In Egypte:
In Caïro vonden we alleen heel trage PC’s, de prijs herinner ik mij niet zo onmiddellijk, maar duur was het zeker niet. In Sta. Catharina was er helemaal geen internet voorhanden, tenminste niet voor zover ik weet.

In Jordanië:
In Wadi Musa en aan de site van Petra was internet een dure bedoening. ¼ u kostte JD 1, voor ½ u was het JD 2 en 1u internetten kwam er op JD 3. Daar komt nog bij dat je met moeite aan internet geraakt.
In Madaba was het veel meer voorhanden en het kostte ook veel minder. Voor 1u internet betaalden we JD 1.

Handbagage:
Er zijn geen speciale veranderingen voor de handbagage. Scherpe voorwerpen, zoals nagelknippers of nagelvijlen, laat je er best altijd uit. Die stop je maar in de bagage die je incheckt.

Geldzaken:
In Egypte:
Je doet er best aan op de luchthaven in Caïro te wisselen. Daar heb je de beste wisselkoers en je kan best iets meer in één keer wisselen, dan moet je niet afwachten of de kantoren open zijn of niet. Met de gebruiken van de moslims weet je bijna nooit tevoren waar je staat.

In Jordanië:
Wij hebben op de boot van Nuweiba naar Aqaba gewisseld:    1 € = JD 0,87
In Aqaba en in Wadi Musa was de wisselkoers iets gunstiger: 1 € = JD 0,88
In Madaba in een wisselkantoor:                                              1 € = JD 0,90
De Jordaanse Dinar(JD) is onderverdeeld in 100 Piasters, of 1.000 Fils

Onze vluchten: tijdschema en vluchtnummers

                                Vertrek      Aankomst       Vluchtnummer   
Brussel – Amsterdam             17.30u         18.25u           KL 1732
Amsterdam – Caïro               20.10u         00.30u           KL   553
Amman – Amsterdam               02.10u         06.20u           KL   406
Amsterdam – Brussel             09.00u         09.50u           KL 1723

Bezienswaardigheden: inkom(eventueel) en toegankelijkheid

In Egypte:
Gizeh:
De inkom tot de site van Gizeh, met de piramides en de Sfinx, bedraagt LE 40/p.p.
De gemakkelijkste manier(als rolstoelgebruiker) om de hele site te bezoeken is: buiten het domein een koets huren en je hiermee tot boven laten brengen. Als je de gewone ingang aan de Sfinx neemt, moet je te veel klimmen en dat is met een rolwagen niet echt aan te raden, zeker niet voor degene die moet duwen.
Klooster van Sta. Catharina:
De inkom bedraagt $ 3 of LE 17,50/p.p. en enkel geopend van 9u tot 12u.
Zonder begeleider is het klooster gewoon niet te bereiken. Je moet over een verharde aarden weg, die vol met keien ligt bezaaid. Daar omheen rijden is niet altijd zo evident. Bij de ingang van het complex zijn er een viertal treden, die met de hulp van bereidwillige toeristen(en die zijn er niet in grote getale) vlug overwonnen zijn.

In Jordanië:
Wadi Rum:
De inkom tot het Nationaal park van Wadi Rum bedraagt JD 2
Aan het “Visitors Center” kan je Jeepsafari’s in de Wadi Rum boeken voor 1, 2, 3, 4, 5 of 8 uur. De prijzen variëren natuurlijk aanzienlijk. Wij opteerden voor een trip van 5u met zonsondergang over de Jebels en betaalden hiervoor JD 45.
Little Petra:
Hier is geen inkom te betalen.
Ook hier is het weer niet haalbaar om er alleen naartoe te gaan. In heel de site ligt er een hobbelig pad.

Petra:
De inkom tot Petra bedraagt JD 21/1 dag, JD 26/2 dagen en JD 30/3 dagen. Mindervaliden gaan gratis binnen. Dat is niet moeilijk, het is bijna niet te doen.
Wij hebben Petra wel bezocht met de rolstoel, maar feitelijk was de hele klus bijna niet te klaren. Er naartoe gaan, lukte nog iets of wat omdat het pad steeds daalt, maar de weg terug zou ons, zonder een duwtje van hulpvaardige toeristen, nooit gelukt zijn. De ganse Siq is niet mooi geplaveid zoals wij dat in onze contreien gewoon zijn. Hier en daar putten en bulten en stukken stenen die plots voor de wielen opduiken zijn schering en inslag. Op bepaalde plekken liggen er nog stukken heirweg en die waren toendertijd geplaveid met grote brokken graniet met diepe voegen. Gemakkelijk rijden is helemaal anders.
Shobak:
Geen inkomgelden te betalen.
We zijn met de wagen tot aan de poort van het kasteel kunnen rijden en van daar heb ik het dan ook maar kunnen bezien.
Karak:
Inkom JD 1. Ik ben er ook maar buiten gebleven omdat er weeral te veel trappen waren om het complex te kunnen bezoeken.
Dode Zee:
Aan Amman Beach wordt JD 4 inkom gevraagd, maar wij hebben gedaan of onze neus bloedt en zijn zo binnen gegaan. Er loopt een hellend vlak vanaf de baan tot op het strand. Daar heb je nog wel een drietal treden eer je in het zand belandt.  
Mount Nebo:
Inkom JD 1. Bij navraag om mij gratis te laten passeren, was het antwoord categoriek neen. Het is een privaat domein en dat is de voornaamste reden. De weg vanaf de inkompoort loopt redelijk steil bergop. Gelukkig had ik 2 begeleiders, zo kon er afwisselend geduwd worden. Het pad ligt goed geplaveid tot boven en vanaf het museum is het een verharde zandweg.
Pella:
Geen inkom te betalen, maar echt de moeite is het ook niet. Je wordt er wel heel vriendelijk onthaald door de opzichter, die er niet bij kon dat we niet langer ter plaatse bleven.
Umm Qais:
Inkom JD 1. Er is een grote parking, maar als je daar stopt, moet je een hele resem trappen naar boven, terwijl er een brede weg tot boven loopt. Zonder de persoonlijke goedkeuring van de commandant van politie kom je niet verder dan een slagboom.
St. George Church:
Inkom JD 1. De kerk staat in volle centrum van Madaba en vermits deze stad niet al te groot is, kan je er heel gemakkelijk te voet naartoe. Om het domein in te gaan moet je wel over een slecht aangelegde overstap, maar verder is alles vlak.
Archeologisch park:
Inkom JD 2, het ticket telt ook voor de kerk van de Apostelen. Ik ben maar aan de ingang blijven wachten. Een te veel aan trappen noopte mij om de eerste trap niet naar beneden te gaan.
Kerk van de Apostelen:
In deze kerk, of wat er van rest, ben ik helemaal niet geweest, ik heb er zelfs geen glimp kun-nen van opvangen. Om in het domein te geraken moet je reeds een trap naar beneden en binnen volgen er nog. Veel is er blijkbaar niet te zien, want mijn metgezellen waren binnen de kortste keren terug bij mij.

Jerash:
Inkom voor de site van Jerash is JD 5. Mindervaliden mogen gratis genieten van het weinige dat zij kunnen zien. Je kan de site zo wat vergelijken met de slechte stukken in Pompeï in Italië. Wat wil je, de Romeinse heirwegen liggen nergens mooi geplaveid.

Amman
Citadel:
Inkom JD 2. Je kan je met een taxi tot boven aan de Citadel laten brengen. Veel rest hier ook niet van en de wegen liggen er lamentabel bij. Het museum is in de prijs van het ticket begrepen, maar met een rolwagen lukt dat niet. Je moet zeker dertig treden naar boven om erin te komen.
Romeins Theater:
Inkom JD 1. Bij de inkom zijn er een drietal treden, maar verder is het vrij vlak, op de trap-pen van het theater na natuurlijk. Er is langs beide kanten van het theater een klein folkloristisch museum met oude ambachten en kostuums, dat de moeite van een bezoek waard is. Je kan er natuurlijk enkel het gelijkvloers iets of wat bekijken.

Reisroute

Dag   1. zaterdag 23/04 Vertrek in Brussel om 17.30u naar Amsterdam en verder naar  
             Caïro.
Dag   2. zondag 24/04 Aankomst in Caïro om 00.30u, check-in in het hotel en slapen.
             In de voormiddag vertrek naar Gizeh.
Dag   3. maandag 25/04 Caïro – Sta. Catharina met de lijnbus(+/- 9 uur).
Dag   4. dinsdag 26/04 Sta. Catharina: bezoek in de voormiddag aan het klooster, na de
             middag beklimming van de Mozesberg(Mount Sinai) door Marie-Claire.
Dag   5. woensdag 27/04 Sta. Catharina – Nuweiba per taxi.
Dag   6. donderdag 28/04 Daguitstap naar de Coloured en de White Canyon.
Dag   7. vrijdag 29/04 Nuweiba – Aqaba: met een taxi naar de haven van Nuweiba en van
             daar met de speedboot naar Aqaba.
Dag   8. zaterdag 30/04 Aqaba – Wadi Rum per taxi en Jeepsafari van 5 u in de               
             woestijn.
Dag   9. zondag 01/05 Wadi Rum – Wadi Musa per taxi en na de intrek in het hotel
             bezoek aan Little Petra.
Dag 10. maandag 02/05 Petra.
Dag  11. dinsdag  03/05 Petra.
Dag 12. woensdag 04/05 Wadi Musa – Shobak – Dana Reserve – Karak – Madaba.
Dag 13. donderdag 05/05 Madaba – Dode Zee – Mount Nebo – Madaba.
Dag 14. vrijdag 06/05 Jordaanvallei – Pella – Umm Qais.
Dag 15. zaterdag 07/05 City toer van Madaba en daarna vertrek naar de
             woestijnkastelen.
Dag 16. zondag 08/05 Daguitstap naar de site van Jerash.
Dag 17. maandag 09/05 Daguitstap naar Amman en in de late avond vertrek naar de
            luchthaven van Amman voor de vlucht huiswaarts.
Dag 18. dinsdag 10/05 Aankomst in Brussel om 9.50u.

Verslag rondrit door Egypte en Jordanië van 23/04 tot 10/05/05

Dag 1. zaterdag 23/04 

         Wij zijn in Brussel stipt kunnen vertrekken richting Schiphol en na deze tussenstop idem dito door naar Caïro. Aankomst in Caïro om 0.15u. Na de formaliteiten van het visum konden we het nodige doen om onze euro’s te wisselen. Bij het buitenkomen van de luchthaven zagen we onmiddellijk een persoon met een bord “Family Somers”. Wij hadden, bij het boeken van het hotel, ook de transfer naar het logies geregeld. Het inchecken in het hotel ging vrij vlot en nu restte ons nog één ding: slapen.

Dag 2. zondag 24/04 

         Na een korte, maar verkwikkende nachtrust konden wij vertrekken naar Gizeh. De man van de taxi wist iemand die ons met zijn “kalesh” naar boven kon rijden, zei hij, en volgens hem niet te duur. Dat is natuurlijk heel erg rekbaar, duur of niet, zeker in een land als Egypte waar je steeds moet op je hoede zijn om niet te worden opgelicht. Echt dieven zijn het niet, maar zij vinden altijd wel een manier om je geldbeugel een stuk lichter te maken. In ieder ge-val bij het uitstappen van de taxi wisten al snel wat de prijs voor de koets was. Een rit van 1 uur zou ons LE 200 kosten, een prijs die wij daar nooit zouden voor betalen. Na een ellenlange woordenwisseling zijn we tot een akkoord gekomen. De rit zou voor ons, omdat hij in een goede bui was, op LE 100 komen voor een uur rijden met de nodige uitleg. Onderweg konden we dan wel foto’s nemen ook(dat is toch evident). De koetsier is met ons naar het hoogste punt gereden, maar veel uitleg kregen we niet. Hij wilde zo vlug mogelijk de afdaling naar de Sfinx aanvatten. Op dat ogenblik werd het ons duidelijk dat we hier beter zouden uitstappen. Naar beneden rijden is nog altijd gemakkelijker, dan met de rolwagen de klim te moeten overdoen. Blijkbaar was onze beslissing niet naar de wens van de koetsier, want ik kon niet snel genoeg zijn karos verlaten. Toevallig duurt zulks bij mij wel iets langer dan bij gezonde mensen. Ik heb er hier en daar blauwe plekken aan over gehouden. Nu konden we rustig de rest van de site bewonderen. Bij de Sfinx gekomen, hadden we wat hulp nodig, omdat er enkele treden te overwinnen zijn. Vermits hier steeds genoeg toeristen zijn, was dat een koud kunstje om mij boven te krijgen en zo kon ik op een klein verhoog genieten van de aloude pracht van het kunstwerk.

         Na enkele uren hadden we genoeg cultuur gesnoven en wilden we de wijk Khan Al Khalili met een bezoek vereren. Het is en blijft één geroezemoes aan al de winkeltjes en ieder verkoper tracht zijn waar aan de man te brengen in verschillende talen. We zijn er gebleven tot het tijd was om iets te verorberen. Op het plein, juist voor je de wijk binnenstapt, zijn er eethuizen genoeg en het personeel doet alle moeite van de wereld om je aan hun tafel te krijgen. We hebben er een heel goede pizza gegeten, maar de rekening achteraf klopte langs geen kanten. We zijn er toch uit geraakt.

Dag 3. maandag 25/04 Bus Caïro – Sta. Catharina

         Onze zoon, David, logeerde in het hotel “Bostan” dat maar drie huizen van het onze ligt. Hij was enkele dagen voor ons vertrokken om Caïro beter te kunnen bezoeken en hij had in het hotel voor de ticketten gezorgd voor de bus naar Sta. Catharina. Wij zijn naar het bus-station vertrokken om 9u, want we wilden bij de eersten zijn om in de bus te kunnen, kwestie van een plaats vooraan te hebben. De chauffeur startte zijn vehikel om 11u, maar na een kwartier hield hij halt voor meer dan een half uur. Op die manier zouden we er uren overdoen. Er werd ons gezegd dat de bus 6 uur nodig heeft om het traject af te leggen en we vonden dat een redelijke tijd. Naarmate we vorderden zagen we ook de tijd schuiven en met een hele resem aan serieuze politiecontroles zijn we op onze bestemming geraakt na 8 u. bus. Bij de terminus van de bus stonden gelukkig enkele taxi’s, zodat we vlug naar logies konden uitkijken. Ons eerste idee was om in het logement van het Sta. Catharina klooster te overnachten, maar dit logies kon voor mij helemaal niet. Eerst en vooral zijn er een resem treden en als tweede minpunt zijn de deuren van de kamers veel te smal. Ik kon gewoon niet binnen. Geen nood, onze taximan wist wel een ander en beter. Het was inderdaad veel beter en de prijs viel best mee en in het restaurant werden goede spijzen geserveerd in buffetvorm.
            
Dag 4. dinsdag 26/04

         Rond 8.30u werd er op de deur van de kamer geklopt. Het was David die terug kwam van zijn nachtelijke tocht naar de Mozesberg. Wij hebben ons ontbijt genomen en zijn vertrokken naar het Sta. Catharina klooster, dat maar geopend is van 9u tot 12u, dus enkel in de voormiddag. Wanneer we het pad naar het klooster zagen, dat loopt vanaf de parking voor taxi’s, hebben wij aan de taximan gevraagd om ons zo ver mogelijk te brengen met de wagen. Het zou anders niet te doen zijn geweest. Het is een hobbelige zandweg met hier en daar een kei die omhoog steekt en regelmatig bergop. Aan de parking van de taxi’s is er een controlepost van de politie. Daar moet je heel je hebben en houden laten zien en je tassen leegmaken, anders kom je er niet voorbij. Safety first. Bij de ingang van het klooster zie je weer dat hier veel toeristen komen. Het krioelt er van de opdringerige verkopers met boeken, kaarten en allerlei prularia. Ze zagen letterlijk de oren van je kop om toch maar iets van hun waar te kopen. Ik denk dat zij een beter resultaat zouden boeken met de bezoekers gerust te laten. Zelfs de kinderen vragen “baksjies”. Wanneer je iemand beleefd vraagt om een beetje hulp, zou je al moeten afdokken. Er is nog altijd wel een beetje menselijkheid, zonder dat het moet vergoed worden. De situatie zoals ze nu is, brengt alleen maar spanningen teweeg. Aan de ingang van het complex heeft Marie-Claire eerst de nodige kiekjes genomen en dan zijn we naar binnen gegaan. Veel heb ik niet kunnen zien, enkel de kerk en het braambos. De rest van het geheel was met trappen te bezoeken en dus weer eens niet voor mij.

         Na de lunch in het hotel is Marie-Claire alleen vertrokken voor de klim naar de Mount Sinaï(Mozesberg). Je kan je laten voeren met kamelen, maar dat was niets voor haar, tot ze enkele honderden meter gegaan was. Daar is ze op haar stappen teruggekeerd en is op het schip van de woestijn gekropen. Zij brengen je tot op het einde van het kamelenpad. Vanaf hier moet je het zelf doen, maar door haar hoogtevrees en een veel te smal paadje heeft ze op de duur maar afgehaakt en is aan de terugtocht begonnen. Rond 18.30u was ze terug in het hotel, moe maar tevreden. Ze werd thuis gebracht door een groepje Indiërs, na het drinken van hun onafscheidelijke “tchai”. Terwijl mijn halve trouwboek haar beklimming deed, ben ik in het hotel gebleven, want meegaan had geen enkele zin. Nu kon ik mij nog vrij bewegen en anders had ik de ganse tijd ergens moeten zitten wachten en dan duurt het héééél lang. Deze avond hebben wij rustig in het hotel doorgebracht, want buiten is er niet veel te beleven.

Dag 5. woensdag 27/04 Sta. Catharina – Nuweiba                               110km

         Vertrek aan het hotel om 9u om David op te pikken, die in een goedkoper logement was gelegerd. Wij hadden de dag tevoren met een taxichauffeur afgesproken en hij zou ons samen naar Nuweiba brengen voor de prijs van LE 150. We hadden van thuis voorzien om in “El Waha” in Nuweiba-city te logeren, maar de prijs was ons te hoog($35 voor een dubbele ka-mer) en het complex leek er alles behalve onderhouden uit. Maar geen nood, onze taximan wist wel iets beter. We zijn met hem tot in Tarabine gereden, waar hij halt hield aan de achterzijde van “El Sebey Village”. Bij nader inzien leek het hier wel goed en voor de prijs moesten we het zeker niet laten, LE 60 voor een kleine dubbele kamer met douche en toilet, ontbijt inbegrepen. We hadden een fan en geen airco, maar voor die prijs doe je de ogen wel eens dicht.

         Na het inchecken in het resort, konden we aan de slag. We hadden de voor morgen voorziene trip naar de “Coloured & White Canyon” te regelen. Ieder logement of restaurant hier in Tarabine heeft wel iemand in dienst die zulke zaken kan regelen. Het komt er gewoon maar op aan de juiste persoon op de juiste plaats te krijgen en dat had wel wat voeten in de aarde. Bij de ene lag de prijs te hoog en een andere wou die twee canyons niet op 1 dag doen, wegens veel te zwaar. Op de lange duur was het OK en konden we iets tussen de kiezen stoppen, want daarin heb je langs de kustlijn keuze genoeg, zeker in Tarabine. Nu werd het tijd om internetcafé’s op te zoeken. Veel zijn die er in Tarabine ook niet te vinden en degene waar wij binnengingen, daar werkte de PC zo traag dat de lust er vlug af was. 

Dag 6. donderdag 28/04 Nuweiba – Coloured Canyon & White Canyon

         Ontbijt om 7u en om tegen 8u te vertrekken met Hassan naar de “Coloured Canyon”. Hij stond reeds van ver te wuiven aan het restaurant, waar hij ’s avonds dienst heeft(het is meer een ronsel praktijk die hij opvoert). Wij waren allen klaar om te vertrekken, dachten we, maar Hassan moest eerst nog zijn inkopen doen. Hij ging deze middag voor ons koken in een oase in de woestijn. Hij had de inkopen ook kunnen doen voor we er waren. Nu was dat voor ons verloren tijd, maar ja. Met de 4x4 trokken we erop uit. De eerste km was gewone asfalt baan, maar op een gegeven moment nam de chauffeur een minder goede weg linksaf, die na enkele honderden meter overging in piste. Nu waren we definitief op weg naar de Coloured Canyon. Aan een kleine rustplaats was de terminus, althans voor degenen die de canyon wil-den in gaan. Ik ben met de chauffeur naar het eindpunt gereden en daar in de schaduw gewacht tot ons volk terug naar boven en uit de canyon kwam. Het moet zo rond 12u geweest zijn en na het drinken van een frisdrank, zetten we de tocht verder om in een oase te belanden. Hier zou Hassan zijn kookkunst eens laten zien. In geen tijd had hij toch reeds een en ander in elkaar geflanst en het smaakte nog ook. Het was alleen maar spijtig dat er zoveel vliegen zaten en die wilden natuurlijk hun deel van de koek.

         Na de late lunch kon het trio Marie-Claire, David en Hassan aan de tocht naar en in de “White Canyon” beginnen. Ik hield mij ondertussen bezig met het wegslaan van de agressieve vliegen, die op de duur ook nog begonnen te steken. Ik kon mij onmogelijk verzetten, omdat ik met de rolstoel in woestijnzand was neergepoot. Op aandringen van de gids Hassan waren ze terug na een goed uur en konden we de terugweg aanvatten. Bij terugkomst hebben wij ons neergevleid in het restaurant van onze vriend, om ons buikje rond te eten.

Dag 7. vrijdag 29/04 Nuweiba – Aqaba

         We mochten vandaag iets langer slapen, want we moesten maar uit het hotel vertrekken rond 11.30u. We hadden een grote taxi gevraagd(Peugeot 504 stationwagen) om naar de ha-ven van Nuweiba vervoerd te worden. De patron van het hotelletje heeft ons zelf weggevoerd, eerst naar de lokettenzaal voor de ticketten voor de speedboot($ 46 p./p.) en de exit taks (LE 50 p./p.) en dan verder tot aan het hek van de haven. Verder kon die goede man niet. Het was nu uitzoeken waar we juist moesten zijn. Vriendelijk waren de beambten hier zeker niet. Het zijn de gewone Egyptenaren die ons uiteindelijk gewezen hebben waar we ons juist moesten begeven. Je komt dan in een grote vieze en stinkende hal met een massa mensen. Er werd over en weer geroepen in het Arabisch, zodanig dat wij nog steeds geen stap verder kwamen. Plots stond er een bediende bij ons en die had de broodnodige informatie en papieren om in te vullen voor je het land verlaat.

         We hadden reeds hele groepen mensen naar buiten zien gaan en het verwonderde ons dat wij nog niet aan de beurt waren. De oplossing was heel simpel, eerst gingen de passagiers van de trage overzet naar hun boot en pas dan zouden wij als laatste volgen. Er was voor ons wel een probleem, we zouden met al ons hebben en houden de bus moeten nemen en dat zagen wij niet zo goed zitten. Met een hele rompslomp om het geval heen, mochten we uiteindelijk toch te voet, het was maar een twee honderd meter, naar onze overzetboot. De boot zou normaal om 14u vertrekken. Rond 14.30u waren alle passagiers en wagens er af en mochten wij eindelijk stilaan aan boord. Het was zeker 15.30u toen het schip aanstalten maakte om af te meren. Ondertussen was ik met veel moeite in de passagiersruimte op de 1e verdieping geraakt. Er is geen lift aan boord, maar wel een trap met langs beide zijden een leuning en zo lukt het bij mij momenteel nog. In een tijdspanne van een goed uur waren we in de haven van Aqaba. Tegen 17.40u kon het aan wal gaan starten. Bij het inschepen had iedereen zijn paspoort moeten inleveren en die moesten, bij het aan land gaan, teruggegeven worden. Het was een chaos van jewelste, want iedereen wilde als eerste het schip verlaten. Nu nog de grenscontrole voorbij, de beambten zitten ergens ten einde van de haven in een vuil kantoor. Het gaat vrij vlot en er zijn, momenteel toch niet, geen toegangsbelastingen(JD 7) te betalen en een visum hoeft ook niet.

         Bij het verlaten van de haven hadden we een deftige discussie met de taximannen over de prijs van de rit tot Aqaba-centrum. De vraagprijs was JD 10 en dat was voor ons vééél te veel. Na lange woordenwisselingen was er 1 bereid ons te voeren voor JD 4, wat al een heel stuk goedkoper was dan de JD 10 van tevoren. Nu kwam het er maar op aan een degelijk en prijzig logement te vinden. We hadden niks gereserveerd, want, dachten wij, er zijn genoeg hotels in Aqaba. Hotels zijn er voldoende, maar het merendeel was volgeboekt. Daar hadden we niet mee gerekend. Het was vrijdag, de vrije dag voor de moslims en nu maakten zij de brug voor 1 mei, dag van de arbeid. Wanneer je op verlof bent, telt zulks niet, maar je zou er mee rekening moeten houden. We hebben logies gevonden, maar tegen een te hoge prijs
(JD 36 ontbijt inbegrepen).

         We hadden gepland om in Captain’s Restaurant te gaan eten en ondertussen konden we er het verblijf in het Captain’s Desert Camp regelen. Dit woestijnkamp is van dezelfde eige-naars en zij konden ook zorgen voor vervoer naar Wadi Rum. De taxichauffeur werd er bij geroepen en hij wilde het traject Aqaba – Wadi Rum – Wadi Musa afleggen voor JD 45, maar zijn wagen was voor ons + de bagage en de rolstoel te klein. Het komt wel in orde, zei hij, en hij begon zijn collega’s af te schuimen. Geen enkele was bereid om dit karwei voor die prijs te klaren. Nog zei de man, het komt wel in orde, morgenvroeg sta ik om 9.30u aan het hotel met een grotere wagen. Het was nu afwachten geblazen.

Dag 8. zaterdag 30/04 Aqaba – Wadi Rum             

         Het werd 9.30u en in de verste verte geen vervoer te bespeuren. We begonnen ons reeds ongerust te maken, want hoe zouden we in Wadi Rum en verder geraken zonder vervoer. Het zal ongeveer 10u geweest zijn als onze taximan uit zijn wagen stapte. Hij had een oplossing voor ons probleem. Een vriend van hem, het zijn er waarschijnlijk allemaal, had een wagen type Toyota Quallis en die is voldoende groot om al ons hebben en houden in te stoppen. Dus waren we nog niet te veel tijd verloren. We namen afscheid van de vriendelijke en bezorgde taxichauffeur en zetten koers naar de woestijn. Vermits de wegen in Jordanië er heel goed bij liggen, hadden we snel wat kilometers bij mekaar. Maar dat was zonder de ordediensten gerekend. Op een gegeven ogenblik werden we een halt toe geroepen door de wegenpolitie. Onze “driver” werd heel nerveus en moest al zijn paperassen bovenhalen. Er werd in de politiewagen over en weer getelefoneerd en we kwamen te weten dat hij feitelijk geen vergunning had om personen te vervoeren buiten Aqaba. Er zat niet anders op dan terug te keren, want hij moest zich melden op het commissariaat. Onder politie begeleiding reden we terug naar Aqaba en naar ons vertrekpunt, het hotel. Al onze bagage werd uit de wagen gesleept en pas toen de agenten mij zagen strompelen, leek plots alles in kannen en kruiken en kon de auto terug geladen worden en wij mochten vertrekken richting Wadi Rum, eindelijk. Na een goed uur(14u) stonden we aan het “Visitors Center”, waar we werden verwelkomd door iemand van Captain’s Desert Camp. Hij zou de bagage reeds meenemen en ons later komen oppikken wanneer de woestijnsafari ten einde was.

         Vooraleer je in het Nationaal Park kunt komen, moet je een kleine inkom(JD2) betalen. In het Visitors Center kan je ook de Jeepsafari boeken en er is keuze naar ieders smaak en budget. Je kan er voor 1, 2, 3, 4, 5 of 8 uur een 4x4 met chauffeur huren. Wij kozen voor de 5 uren trip met inbegrip de zonsondergang op de Jebels en omstreeks 14.45u werd de tocht aangevat. Wij hebben al wel woestijnen gezien, maar nog nooit zoals de Wadi Rum. Je moet het zelf gezien hebben om er over te kunnen meespreken. Zo’n prachtige natuur en die kleuren, zeker wanneer de zon wat lager komt te staan. Het is adembenemend mooi. Je staat er met de mond open naar te kijken en achter elk hoekje heb je weer andere vergezichten.

         Maar aan alle mooie liedjes komt een eind en zo ook aan de Jeepsafari. Wij waren moe, bestoft en we hadden het niet te warm, want eens de zon achter de Jebels verdwenen was, werd het veel koeler. We werden aan de grote parking gedropt en onze chauffeur van het kamp stond reeds op ons te wachten. Na een kwartiertje rijden zaten we terug midden in een zandbak. En een echte zandbak was het in het kamp. Ik kon mij geen 10 cm alleen verplaatsen en dan is het niet meer aangenaam. Voor gezonde mensen is dat waarschijnlijk een hele ervaring zo temidden van de woestijn kamperen, maar met een rolwagen is dat niet goed haalbaar. Het was er voor de rest wel goed en verzorgd. Het avondmaal werd in open lucht en bij  kaarslicht en een kampvuur genuttigd.

Dag 9. zondag 01/05 Wadi Rum – Petra

         Om 10u was de chauffeur van gisteren terug aan het kamp. Hij stond maar gewoon wat rond te staren en als we zelf niet waren gaan kijken, stonden we er misschien nu nog. Er zat geen fut in die man. Het enige wat hij kon, is autorijden. In geen tijd konden we vertrekken naar Rum, we moesten eerst David oppikken, die in het “restcamp” geslapen had. En nu kon-den we verder naar Wadi Musa voor het bezoek aan Petra. Nu was de eerste vereiste een degelijk en prijzig hotel te vinden. Er zijn er meerdere in het centrum, maar of te duur, ofwel met de nodige treden. We belandden in Hotel Al Anbat II en daar zei de patron: waarom ga je niet bij mijn broer, die heeft kamers die je met de rolwagen heel gemakkelijk in kunt. Hij gaf zelfs nog iemand mee om de weg te wijzen. Al Anbat I lag wel even buiten het centrum, maar de service was er goed. Voor je naar de site van Petra wilde vertrekken, moest je maar een seintje geven en je werd er naartoe gevoerd met een gratis shuttlebus. Wat moet je nog meer hebben. De kamers waren allemaal heel netjes én heel groot en met een “kingsize” bed. De prijs is enkel voorzien in half pension en de maaltijden worden in buffetvorm gegeven, zowel ontbijt als avondmaal en het is er verzorgd.

         Na het inchecken hebben we een taxi gevraagd om ons naar Little Petra te brengen. Het loont zeker de moeite om Little Petra te bezoeken, maar dan wel voor je naar Petra gaat, anders vergaat het gewoon in het niets. Duur van het bezoek +/- 1 uur. Na het drinken van een dure thee(JD 1) hebben we ons terug naar het hotel laten brengen om wat orde op zaken te stellen. Na het avondmaal hadden we er de gelegenheid om op het internet te gaan, wat we met beide handen aannamen. Het werd een hele rompslomp en de trek naar mailen was vlug over. We hadden een bericht klaar staan om te verzenden, maar dat lukte niet. De verantwoordelijke voor de PC’s kon er zelf niet mee overweg en wiste de halve mail uit voor hij hem kon verzenden. Zijn reactie was: jullie zijn niet snugger genoeg om op het internet te gaan. Toen we wilden betalen, weigerde hij te ontvangen, maar dat was dan zijn probleem. Dat was het enige positieve aan heel die zaak.

Dag 10. maandag 02/05 Petra

         We hadden aan de receptie van het hotel het shuttlebusje gevraagd tegen 8 u. Het busje is een gratis service van het hotel en de chauffeur komt je, mits een telefoontje, ook terug ophalen aan de uitgang. Het busje rijdt tot vlak bij het Visitors Center. Wij hebben gekozen voor een ticket van 2 dagen en het kostte ons JD 26 p/p, invaliden gaan gratis binnen zonder te vragen. Het Visitors Center is een goed uitgebouwd nieuw complex met buiten een infostand, winkeltjes en heel propere toiletten. De ticketverkoop gebeurt links van dit gebouw. Vanaf de inkom is het pad voor een rolwagen, de persoon die er in zit en de begeleider reeds een marteling. Het is een niet zo goed liggende piste en dat gaat zo door tot aan de Siq. Bij het ingaan van de Siq(1,3km lang) dachten we dat we nu goed zaten, want boven de piste is een laag ruwe beton gegoten, zo dat we redelijk gemakkelijk konden doorrijden. Maar schone liedjes duren nooit lang. Op geregelde tijdstippen kom je plekken tegen met grote granieten blokken met brede en diepe voegen, een overblijfsel van de Romeinse heirwegen. We hadden van menige reizigers, in reisgidsen en met diavoorstellingen gehoord en gezien dat Petra meer dan de moeite is, maar nergens werd er gerept over de moeilijkheidsgraad voor een rolstoelgebruiker. Die tellen precies nooit mee. Vanaf de ingang, aan het Visitors Center, loopt de weg constant bergaf en dat gaat zo door tot aan de Colonated Street. Het is wel een enig zicht op het einde van de Siq, als je de Treasury ziet verschijnen. Het moet in zijn gloriedagen prachtig geweest zijn, als het nog helemaal intact was, maar de tand des tijds heeft er serieus aan geknaagd. Er zijn nu zoveel fijne details weggesleten door de wind, die er stevig kan blazen.

         Vanaf de Treasury loopt de weg, met veel keien en mul zand, verder naar beneden met aan de linkerzijde het Theatre en iets verderop, maar dan aan de rechterzijde de Royal Tombs. Om die van dichtbij te kunnen zien, heb je een hele klauterpartij voor de boeg. Dat is niets voor mij en ik heb het overgelaten aan Marie-Claire en David. Na de Royal Tombs loopt het pad linksaf en dan recht op de Colonated Street af. Hier heb je een stuk mul zand en vervolgens terug grote kasseien met brede voegen en dus ook moeilijk berijdbaar. Van dit geheel en de kerken en tempels rest niet veel meer. Je hebt hier veel fantasie nodig. We zijn nog verder gegaan tot aan het restaurant en ik heb mij op een plaatsje gezet waar ik een beetje bewegingsvrijheid had. Die is er op de site weinig te vinden. Marie-Claire is hier op een ezel gesprongen om de klim aan te vatten naar het Monastry(Al Deir - 1.200 treden). Ze heeft het hele complex bezocht en is dan te voet de berg afgedaald. Op de terugweg ontmoetten we David. We hebben iets genuttigd en hebben daarna de zware terugtocht aangevat. Onderweg hebben enkele bereidwillige Franse toeristen een handje toegestoken. Terug aan de Treasury hebben we maar wijselijk besloten om een koetsier aan te spreken, om de tocht bergop door de Siq en verder tot aan de uitgang, te overbruggen. De vaste prijs is normaal JD 20, maar met wat onderhandelen wilde hij het traject doen voor JD 15. Het paardje moest al zijn krachten bundelen om de “kalesh” veilig naar boven te krijgen. Het zou ons te voet nooit gelukt zijn. Eens uit de site was het zoeken naar een telefoon, om de chauffeur van de shuttle-bus te doen komen. We waren moe, maar tevreden en gelukkig om weer in het hotel te zijn, want er blies een ijzig koude wind, die door merg en been ging.

Dag 11. dinsdag 03/05 Petra

         Marie-Claire en David zijn er vandaag alleen op uit getrokken om delen van de site te bezoeken die ze gisteren niet hadden kunnen doen. Ik ben maar wijselijk in het hotel gebleven en ik heb er o.a. deze tekst neergepend. Rond 18.30u was ons volk terug, moe maar uiterst tevreden van al het moois dat ze gezien hadden.

Dag 12. woensdag 04/05 Petra – Shobak – Dana Reserve – Karak – Masaba

         Om 8 u zijn we in Wadi Musa vertrokken naar Shobak. Het kasteel, een Kruisvaarders-kasteel(spookdorp) was voor mij niet haalbaar(te veel trappen). Veel rest er niet van het hele complex en het is niet echt een ommetje waard. We zetten onze weg verder door het Dana Nature Reserve en zo bereikten we Karak. Deze Kruisvaardersburcht heb ik ook alleen maar aan de buitenzijde kunnen zien wegens, jawel, een teveel aan trappen. Na een kort bezoek aan de burcht, door mijn reisgezellen, hebben we onze weg naar Madaba verder gezet. Je rijdt dan door de Wadi Mujib, een gebied dat zeker het passeren waard is. Normaal gezien kom je er automatisch door, wanneer je van Petra naar Madaba rijdt via de “Kings Highway”. Het was alleen maar spijtig dat het weer niet echt meezat. Het was wel zonnig, maar er blies constant een koude wind. In Madaba aangekomen was het een kwestie van een degelijk en prijzig logement te vinden, want het was voor meerdere nachten. Zo zijn we uiteindelijk gestrand in het Hotel Black Iris. Het hotel heeft wel menige treden, maar we konden via een achterpoortje de kamer betreden. Voor het ontbijt in het restaurant was vlug een goede oplossing gevonden. We mochten langs de keuken binnen en op die manier hadden we maar 2 kleine treden te doen om er te geraken. Je ziet, waar een wil is, is een weg. Het avondeten hebben we genuttigd in het restaurant Haret Jdoudna. Het was er gezellig en verzorgd.

Dag 13. donderdag 05/05 Madaba – Mount Nebo – Dode Zee – Madaba 

         Na het afleveren van de huurwagen, zijn we vertrokken naar de Dode Zee, waar we aan Amman Beach hebben halt gehouden. Het is gelegen op een tweetal kilometer voorbij de grote hotels. Wij zijn zo binnen gegaan en David riskeerde het niet en betaalde JD 4 voor het gebruik van de douches. Ik zie het nut van betalen niet in, je kan vrij gebruik maken van de douches op het strand(het is gewoon een noodzaak om de resten van het zout af te spoelen). De kleedcabines zijn vies en vuil. Marie-Claire en David zijn in het pekelwater geweest, ik heb van op het strand mee genoten van het spektakel. 

         Wanneer we waren uitgekeken op die zoute plas, zijn we richting Mount Nebo gereden. Op de laan die naar het domein leidt, heeft men een monument neergepoot ter gedachtenis aan het bezoek van paus Johannes Paulus II. Het museum mag je zeker niet overslaan, er staan allerlei oude vondsten tentoon. De kerk, de Moses Memorial Church stelt van buiten niet veel voor, maar in het interieur liggen prachtige mozaïeken. Dit gebouw is opgetrokken in 1930 door de minderbroeders van St. Franciscus. Bij het verlaten van de Mount Nebo hebben we de afslag genomen naar Ain Musa, de bron van Mozes waar hij, door met zijn staf op de rotsen te tikken, een bron deed ontstaan. Bij de afslag stond er een wegwijzer die aangaf Ain Musa 1 km, maar na een drietal kilometer liep de weg dood en we hadden geen bron gezien. We zijn dan maar op onze stappen terug gekeerd en hebben de weg naar Madaba verder gezet. Daar zijn we omstreeks 17.15u het Visitors Center(dienst van toerisme) binnengestapt voor documentatie over de wijde omgeving. De man achter de balie zei op al onze vragen “yes”, maar deed voor de rest niks. Plots stapte hij buiten en zette zich heel gemakkelijk op een bank. Om 17.40u kwam hij terug en deed op zijn uurwerk teken dat het tijd was om te sluiten. Het infopunt is normaal open in de winter tot 18u en in de zomer tot 19.30u. Voor het avondeten trokken we nu naar het restaurant Dana. De maaltijd was verzorgd, maar je moet er heel lang op wachten.

Dag 14. vrijdag 06/05 Madaba – Jordaanvallei – Pella – Umm Qais – Madaba

         Bij het vertrek uit Madaba ging het via Mount Nebo richting Dode Zee en verder naar Amman. Na enkele km moet je links omkeren op de M40 en baan 65 nemen. Het staat heel slecht aangeduid. Wij hebben het ook enkele keren moeten vragen. Baan 65 loopt door de vruchtbare Jordaanvallei. We zijn links afgeslagen richting King Houssein Bridge. Van de brug kan je niets zien, er is een gesloten poort die de brug en de grens afsluit. We zijn dan maar teruggekeerd en hebben onze weg door de Jordaanvallei verder gezet tot in Pella. Van deze site rest nog heel weinig. Je hebt er heel veel fantasie nodig, maar het onthaal is er heel hartelijk.

         Van Pella is het nog ¾ uur verder naar Umm Qais. Deze site wordt massaal door de Jordaanse toeristen bezocht. Wij reden heel gewoon de parking op, maar zagen dan dat we een hele rist trappen voor de boeg hadden. Bij navraag naar een andere weg, deed men ons teken iets terug te rijden en dan het pad links omhoog te nemen. We hebben het geprobeerd, maar de parkwachter was onverbiddelijk. Niemand mocht hier door zonder toelating van de commissaris van politie. We hadden gezien dat er een politiewagen op de parking stond en hij was bemand ook. Die waren heel vriendelijk en onmiddellijk was het OK. Zij gingen zelfs mee tot bij de slagboom, die nu wel de lucht inging. Zo konden we tot helemaal bovenaan rijden en zo had ik een goed overzicht op de site. Die bezoeken zat er voor mij niet in, omdat je eerst een heel hoge trap naar beneden moet, maar zulke situaties ben ik ondertussen gewoon. Vanaf het “resthouse” heb je niet enkel een goed zicht op de site, maar ook op het meer van Tiberias, de Golanhoogte en op Syrië. Na een uitgebreid bezoek door mijn metgezellen vatten we de terugweg aan over Irbid, Jerash en Amman om zo in onze thuishaven Madaba te belanden.

Dag 15. zaterdag 07/05 Madaba – Woestijnkastelen –Madaba

        Vandaag was het programma niet zo zwaar en daarom wilden eerst in Madaba een en ander bezoeken. We zijn gestart met de St. Gregoriuskerk, waar mooie mozaïeken te zien zijn. Vervolgens het Archeologisch Park, waar er meerdere te bewonderen zijn, maar dan wel op verschillende niveaus. Zo komt het dat ik ze niet heb kunnen bekijken. Eén trap naar beneden zou nog lukken, maar als er verschillende zijn en zonder leuning dan pas ik wel. Op een goed kwartier waren mijn medereizigers terug en ze hadden bijna alle details gezien. Vermits de inkom voor de kerk van de apostelen mee begrepen was in het ticket van het Archeologisch Park, namen we het er gaarne bij. Ik ben er niet in geweest wegens de treden, maar ik heb niet veel gemist. Het is echt niet de moeite om daar naartoe te gaan.

         Met veel goede moed begonnen we de dagtocht naar de woestijnkastelen. Al Mushatta lag het dichtste bij, dus startten we hier. We hadden op de wegenkaart gemerkt dat het dichtbij de luchthaven zou liggen. We zijn dus gewoon naar de luchthaven gereden en daar aan de aanwezige politie de weg gevraagd. Je moet, wanneer je aan de luchthaven komt de wegwijzer voor de Cargo volgen. Het is een smal baantje, waar je heel gemakkelijk over kijkt. Op een kruising van enkele wegen is een controlepost neergepoot. Daar vroegen we nogmaals naar Al Mushatta en zij wezen recht voor ons. We hadden het niet opgemerkt, maar zouden er zonder controle van onze paspoorten niet geraakt zijn. In het hotel was ons de raad gegeven om onze internationale reispassen mee te nemen en nu kwamen die van pas. Van op de weg zie je het complex staan en om er in te komen moet je onder een prikkeldraad kruipen. Daarom was het voor mij weer eens niet aangewezen.

         Het volgende op ons lijstje was Kharana. Vanaf Al Mushatta moet je de grootste baan naar rechts nemen richting Amman. Je komt er bijna van zelf op uit. Dit woestijnkasteel is ook goed te zien van op de baan. Ik ben er ook niet in geweest door de erbarmelijke staat van het pad dat er naartoe leidt. De buitenmuren zijn mooi gerestaureerd, maar binnen is het nog een puinhoop. Er is nog veel werk aan de winkel, maar wanneer alles af is, zal het zeker de moeite zijn. Nu zetten we koers naar Amra. Vermits we nu op de goede weg zaten, waren we redelijk vlug bij dit woestijnkasteel. Het is waarschijnlijk het meest bekende, want hier zagen we meerdere toeristen. Het is een klein maar fijn bouwsel, dat ook flink is gerestaureerd. Hier loopt zelfs een gids rond om de nodige uitleg te verstrekken over het woestijnkasteel Amra. Het was hier natuurlijk weer van hetzelfde laken een broek. Een slecht liggende grintweg leidt naar boven naar het kasteel. Dus was het nogmaals zitten blijven. Ik heb er vanaf de parking naar gekeken.

         We waren nu ongeveer op het eindpunt van de te volgen route en we stevenden af op het Azraq Wetlands Reserve. Het viel hier ook wat tegen, want we waren of veel te laat ofwel veel te vroeg. Het beste ogenblik om er vogels te bespeuren, is ’s morgens vroeg of tegen valavond  en daar konden we niet op wachten. De terugweg vanaf hier is nog lang en over onbekend terrein. We waren nu toch zo ver en het woestijnkasteel Al-Azraq lag in de buurt. Dat konden we niet overslaan, te meer omdat we vernomen hadden dat dit het best bereikbare was. Niets is minder waar. Bij de ingang zijn er verschillende treden. Het loont niet de moeite om tot hier te komen. Op de terugweg, ergens tegen Amman, moest er nog één zijn en vermits we toch die richting uit moesten, was het geen verloren tijd. Aan Al-Hallabat aangekomen, was het de grootste flop van deze dag. Er rest bijna niets meer van. Feitelijk is de trip van vandaag er een die we hadden kunnen laten. Het weinige dat er te zien is, loont niet de moeite om zo ver te rijden, maar Marie-Claire wil steeds het onderste uit de kan, met alle gevolgen vandien.

Dag 16. zondag 08/05 Madaba – Jerash – Madaba

         Met veel goede moed gingen we er vandaag eens deftig in vliegen. Het is zo wat één van de belangrijkste sites na Petra natuurlijk, die we gingen bezoeken: Jerash. Op een goede twee uur stonden we vrij dicht bij de ingang geparkeerd en konden we starten. De inkomticketten koop je in het Visitors Center, maar dat is zo voor het merendeel van de bezienswaardigheden in Jordanië. Ik heb mijn metgezellen dat maar alleen laten doen, want om er te geraken moet je een trap naar beneden. Hoe is het mogelijk. Het pad naar de eigenlijke ingang is mooi aangelegd met, waar nodig, hellende vlakken. Door de zuiderpoort kan je heel gemakkelijk rijden over een hellend vlak, maar dat is het dan ongeveer. De site is feitelijk maar te doen tot op het ovale Forum. Enkel wanneer je aan het Forum linksaf bergop gaat richting Theater, daar heb je een aarden pad dat bijna tot het einde van de site leidt. Er is geen andere moge-lijkheid, omdat de wegen die vertrekken aan het Forum allemaal geplaveid zijn met grote granieten blokken en die liggen er dan nog heel onregelmatig bij ook. Ik heb mij op een plaatsje in de koelte gehouden en Marie-Claire en David laten genieten van de archeologische site. Dus deze site is best te mijden met een rolstoel, je trekt er alleen maar miserie mee over je hoofd.

         Bij het verlaten van Jerash zijn we in de stad gestopt om de innerlijke mens te spijzen in een Libanees restaurant Lebanese House Restaurant dat in Lonely Planet als goed wordt aangeschreven. Voor ons was het niet echt een aanrader. Veel gerechten worden er met citroen klaargemaakt. Mijn kip met champignons en frieten zwommen in de zure saus. Smakelijk is bij mij anders, maar het was dat of niets. Bij het verlaten van het eethuis zijn we nog door gegaan naar Ajlun. De bedoeling was om het kasteel, gelegen hoog op een berg, maar heel goed bereikbaar met de wagen, te bezoeken. De weg ernaar toe was mooi, maar het kasteel zelf leek ons niet de moeite. De inkom, met de broodnodige trappen natuurlijk, is heel mooi gerestaureerd, maar dat is het dan. We zijn op de berg maar een vijftal minuten gebleven en dan rechtsomkeer gemaakt naar beneden en verder terug huiswaarts naar Madaba. Op de terugweg zijn we door Irbid gereden, maar voor ons is dat een stad zoals zovele andere. Bij thuiskomst stond de man van het autoverhuurbedrijf ons reeds op te wachten. Het verlof zat er zo goed als helemaal op. Er restte maar 1 dag en daar gebruikten wij de wagen liever niet voor.

Dag 17. maandag 09/05 Madaba – Amman – Madaba

         Het stadsbezoek aan Amman hadden we tot het laatste behouden. In een reisbureau in het centrum van Madaba hadden we een taxi besproken voor het vervoer naar Amman. Voor JD 7 wou de man ons naar het centrum voeren en dat vonden we een schappelijke prijs. We hebben ons laten afzetten boven aan de Citadel. Dit bezoek duurt niet zo heel lang, omdat er van de oorspronkelijke bouwsels niet veel meer rest. Bij de Byzantijnse Basiliek en de Tem-pel van Hercules moet je veel fantaseren om er nog iets zinnigs van te maken. In het Umayyad Palace is het archeologisch museum ondergebracht. Ik ben daar ook niet kunnen binnengaan wegens een hoge trap van wel 30 treden. Daar is geen beginnen aan. Het is wel de moeite om het met een bezoek te vereren, heb ik van mijn wederhelft vernomen. Tegenover de Tempel van Hercules is er een pad aangelegd dat leidt naar een plek waar je een mooi panorama hebt over Amman en voornamelijk het oude gedeelte met het Romeins Theater en het Forum.

         Na dit kort verblijf aan de Citadel hebben wij aan een taxichauffeur gevraagd om ons naar de King Abdullah Moskee te brengen. Vermits de taxi’s in Amman op meter rijden, moesten we van tevoren geen prijs afspreken. Dat is allemaal goed en wel en je kan de meter goed volgen, maar je kan niet tegenhouden dat die man overbodige rondjes met je rijdt. Dat gebeurde bij ons. Op een bepaald ogenblik stopte hij en zei: hier is de moskee. We zagen heel goed dat het de juiste niet was, die waren we een kwartier geleden voorbij gereden. Hij maakte tegen zijn zin rechtsomkeer en stevende nu wel op de goede locatie af. Natuurlijk duidde zijn meter nu een veel te hoog bedrag aan en we hebben hem maar gegeven waar wij dachten dat hij recht op had. Hij vroeg zelfs JD 1 voor het openen van de koffer van zijn wagen. Met veel misbaar is hij het afgedropen en konden wij aan het bezoek van de moskee beginnen, tenminste dat dachten we. David en ik hadden een bermuda aan, niet gedacht om een lange broek aan te trekken, maar dat werd geen probleem. Marie-Claire, die heel deftig was gekleed met lange broek en een t-shirt, werd op die manier niet binnen gelaten. Zij moest aan de kassa een chador vragen en haar hoofd en haar hele lichaam ermee bedekken. Met de vraag waarom, kregen we te horen: you are a woman. Dat was te veel van het goede en we zijn het er gewoon afgedropen. Ze mochten hun moskee hebben.  

         We hebben er een taxi genomen naar het Romeins Theater en het Forum. Zo heel speciaal is dit nu ook weer niet. Enkel een klein folkloristisch museum met oude klederdrachten en oude ambachten is te bezoeken aan beide zijden van het theater. Dat worden dan de hoog-tepunten van Amman genoemd. Wij hebben al veel betere en mooiere steden bezocht. Het is beslist geen aanrader. Amman leek ons een wanordelijke stad. Veel van de wijken zijn precies blokkendozen en totaal karakterloos. Enkel het betere stadsgedeelte is het zien waard. We wilden voor de laatste maal in Jordanië nog naar een Chinees restaurant. Een taxichauffeur kende het eethuis dat we noemden en vertrok in een helse vaart, zodanig dat M-Cl. achteraan in de wagen zat te roepen en te zuchten. Het was alsof de duivel hem op de hielen zat. Na een poos heeft hij toch zijn vaart geminderd en kwamen we gezond en wel ter plekke aan.     

         Na de verrukkelijke maaltijd werd het tijd om op te krassen, want onze chauffeur zou tegen 19u aan het Romeins Theater komen. Wij waren stipt en hij stond ook reeds te wachten. Nu op naar het hotel voor het nemen van een laatste douche, de bagage dicht doen en we konden aftellen. Om 23.30u stipt was de chauffeur terug om ons naar de luchthaven van Amman te brengen. De vlucht was om 2.10u en we wilden op tijd zijn.

Dag 18. dinsdag 10/05

         Na het inchecken was het wachten geblazen tot het tijd was voor de “boarding”. De controles gingen vrij vlot en nu hadden wij nog de exit taks van JD 7 te betalen. Vermits wij geen JD’s meer hadden en aan het loket een sticker hing van Visa, was dat geen enkel probleem. De man achter het loket zei heel gewoon dat het kastje voor de Visa buiten gebruik was. Wij hebben onze papieren genomen en zijn door gegaan zonder iets te betalen en zonder de minste strubbelingen zijn we tot aan de gate kunnen geraken. Juist een half uur voor het vertrekuur konden we als eerste in het toestel en stipt op tijd is de grote vogel de lucht ingegaan. Om 6.20u landden we op Schiphol, om dan om 9u te vertrekken naar Brussel, waar we aankwamen om 9.50u.

Slotconclusie

         De toer die we gemaakt hebben in Egypte en Jordanië is zeker niet te versmaden. Voor gehandicapten of rolstoelgebruikers is deze trip echter geen aanrader. Ik ben wel overal geweest waar Marie-Claire en David naartoe gingen, maar daar bleef het dan dikwijls bij. Op de duur is het niet de moeite om zo’n verre verplaatsing te maken. Het plezier is er dan vlug af en het moet voor alle partijen nog een beetje ontspannend zijn ook. Wanneer je steeds ergens gedropt wordt terwijl je reisgezellen een tocht maken van enkele uren, dan is dat niet bevorderlijk voor een vakantiestemming. Al bij al is het een mooie reis geweest.