Dahab, Egypte

Geschreven door Pia.

Toen mijn dochter opperde dat zij mij een deel van Egypte wilde laten zien wat zij helemaal geweldig vond ging ik over de streep. Zij nam alvast een deel van mijn bagage mee en ik zou een paar weken later komen. Vaccinatie gehaald en pinpas naar "wereld" omgezet.

Het was als altijd, en nu helemaal een kwestie van diep ademhalen. Met een knoop in mijn maag nam ik de trein richting Schiphol. Voor ik bij Den Bosch kwam was er al bericht van een wisselstoring... De rest van de trip is helemaal gelukt. Ik weet nu dat men in het vliegtuig een rolstoeltje heeft waar ik ook om kan vragen wanneer ik naar de toilet moet. Ik kan gelukkig wat staan want een invalidentoilet is het niet. In Schiphol goede begeleiding gehad. In Cairo ook maar dat mijn rolstoel meteen met de bagage mee naar het volgende vliegtuig ging voelde erg ongemakkelijk.. Overigens was ik blij dat ik Egyptisch geld had want ik moest hier een visum betalen.

In vliegveld Sharm el Sheikh (mijn dochter was er inmiddels) namen we de taxi. Het was donker dus ik zag alleen een lange, nieuwe weg met soms wat controleposten.

We kwamen bij "Residence Arabesque" aan. Een stoffige, verharde maar niet geasfalteerde straat. Vanaf de poort van de tuin ging alles vloeiend. Een prachtig aangepast appartement, airco in de slaapkamer, toilet met een muurhandvat, douchestoel en brede deuropeningen(behalve die naar de tuin, dat waren 2 deuren die vanuit de rolstoel moeilijk te openen waren. Ik ging om het huis heen om in de tuin te komen. In de keuken was de gootsteen onderrijdbaar.

In het appartement konden 4 mensen slapen: 2 in de slaapkamer, 2 op een slaapbank in de woonkamer. Er naast was ook een appartement te huur. Niet alleen dat het huis goed aangepast is maar het is zo mooi, in arabische stijl... Overal boogjes..

Die week had mijn dochter meer mensen gevraagd om te komen en dat was gezellig en heel comfortabel. Om de beurt hebben zij mij buiten geduwd naar de restaurantjes met veel kleurige kussens en waterpijpen of mooie plekjes met uitzicht op water en bergen.  Buiten de woning was het moeilijk vooruit komen, invalidentoiletten heb ik verder niet gezien en opritten waren erg steil, zelfs die waar een rolstoelteken boven hing. Maar ik had het gevoel dat ik in een sprookje aangeland was.

In Dahab is een organisatie die de mogelijkheid geeft voor gehandicapten om te duiken. Dat heb ik niet gedaan. Ik ben meer van schilderen en tekenen. Op een moment, toen de rest in de zee aan het zwemmen waren zat ik met 3 meisjes die armbandjes verkochten te tekenen en kleuren. Dat zijn mijn dingen.... Of ik er terug wil? Dan zou ik in ieder geval een voorzetwiel meenemen en eens gaan informeren naar het duiken.  Ikzelf heb nu  het gevoel dat ik meer durf heb gekregen en best andere plekjes wil zien.