Dixie Dansercoer achterna naar Lapland

Geschreven door Tine - Reeds lang koesterde ik de droom om naar het noorden te trekken om een omgeving waar alles wit is te ontdekken. Iedere keer het hier sneeuwt geeft dit mij zo’n vredige gevoel. Alles zo egaal, geen kakofonie, enkel 2 kleuren, het wit van de sneeuw en het blauw van de lucht. Een tijd om te reflecteren, tot rust te komen, te overschouwen wat voorbij is, vooruit te blikken en te plannen voor de toekomst en dat geeft mij energie.

Ik weet echter ook dat met mijn beperkte mobiliteit en de toegankelijkheid ik daar niet veel zou kunnen doen, maar gewoon “ ER ZIJN” is voor mij reeds super. Maar ik verleg nogal makkelijk mijn grenzen: lukt het om een toegankelijk hotel te vinden in een volledig besneeuwd landschap , dan wil ik ook wel eens naar buiten. Lukt het om buiten te komen dat wil ik wel met de scooter, de husky’s en de rendieren……. een rondrit maken herkenbaar? En ja, alles viel veel positiever uit dan verwacht.

Het eerste reisbureau dat we contacteerden zag het niet zitten om mij een reis op maat aan te bieden. Heel toevallig las ik de zondagskrant en vond een reisbureau gespecialiseerd in Lapland. Mijn dromen kwamen in een stroomversnelling terecht ,werden in vorm gegoten , concreet en reëel.

Voorbereidingen werden getroffen, aankopen doen, in de solden, de ideale periode. Warme kledij en werken met laagjes is zeer belangrijk. We kochten thermisch ondergoed , daarboven angora trui en fleece lange broek, daarboven fleece windstopper en dons ski vest en -broek. Kunnen jullie nog volgen? Aan mijn voeten, eerst nylonkousen, geloven en uitproberen, want die geven extra warmte, en daarboven skisokken en -laarzen. Daarboven kregen we van het hotel , een thermisch pak , een soort wind- en waterdichte overall, te gebruiken voor de volledige duur van het verblijf. Ook compacte zakjes hand- en voetwarmers zijn een aanrader. Buitenshuis deed ik mijn orthese niet aan, dus stappen zat er dan niet in, maar het was voor mijn man, Paul, makkelijker om mij te helpen en te verplaatsen in de sneeuw. Normaal als we op reis gaan neem ik mijn elektrische scooter mee, maar dat was nu wel niet mogelijk door de extreme koude en het opladen van de batterijen . Ik werd aangewezen op mijn manuele rolstoel en dat werkte perfect.
Valiezen gepakt, alle nodige reisdocumenten en geld op zak? Klaar om te vertrekken? Daar gaan we.

Hieronder enkele verhalen uit mijn dagboek om jullie te laten proeven hoe heerlijk het was.

Hallo hallo, hier Lapland, dinsdag 14 februari 2012, 13u15, Valentijn dag, 1ste editie.
We stellen het super goed. De reis is vlekkeloos verlopen. Om 8u gestart in Wulvergem richting Zaventem, vlucht naar Helsinki gevolgd door een binnenvlucht naar Oulu en dan nog 2u met een speciaal hotelbusje voor rolstoelen ( wat eigenlijk niet nodig was) gelukkig voorzien van spijkerbanden , toch aan 90km per uur door de besneeuwde wegen, naar Iso Syôte. Om 20u plaatselijke tijd ( hier zijn ze 1 uur voor) in ons hotel.

Heel tof Nederlands koppel ( dertigers ) doet hier reeds anderhalf jaar het onthaal en gidst ,met assistentie van een team van Finse helpers. Blij dat ze Nederlands praten, want van het Fins begrijp je niks, maar dan ook niks. Blijkbaar is er een link met het Hongaars, maar ook dit ligt buiten onze kennis.

Het hotel ligt boven op een berg met een helling van 15% en heeft ons een prachtig uitzicht, ik raak maar niet uitgekeken. Het bestaat uit een centraal deel, waar wij logeren en verder in het landschap liggen er afzonderlijke bungalows in hout voor 4 à 6 pers. Het restaurant en ook onze kamer zijn rolstoeltoegankelijk en hebben een onvoorstelbaar panorama. Het is er heel rustig en we slapen dan ook als een roos. Het eten is heel verzorgd , altijd in buffetvorm met keuze in overvloed ,zelfs voor vegetariërs.

Gisteren hadden we onze eerste uitstap van zo’n 30 km met de sneeuwscooters, een 12 stuks, en ik mee met de Nederlandse scootergids, achterin een slede met voorraad hout, gietijzeren waterkokers…... Aan een snelheid van 40km/uur sneden we door bossen en open vlakten. De max , iets waarvan ik reeds lang droomde: alles maar dan ook alles wit.

De bomen zijn omgevormd tot indrukwekkende beelden, figuren en sculpturen. Laat je verbeelding maar los, maar er zitten nog veel Jozefs en Maria’s tussen !! Halfweg werd er gestopt en , en plein air, vuur gemaakt, water gekookt en koffie of thee gezet, met pull ( typisch Finse droge koek, een soort donut) Het deed me denken aan onze jonge tijd met ‘ Vrij Buiten ‘ en de afvaart van de Kyll en de Ourthe. Tof hoor. We waren zo’n 3u30 buiten, temp was -7°, gelukkig geen wind wel poedersneeuw.

Vandaag rustdag, ik was zopas in de rolstoel buiten met Paul, maar we kunnen niet ver glijden, het is hier ook heuvelland, duwen en vooruitkomen is niet makkelijk, de weg rond het hotel is geruimd maar verderop sneeuw en nog eens sneeuw, ongeveer 1m dik . We gaven reeds een voorstelling van rolstoeldansen op glad ijs, gelukkig zonder toeschouwers maar de score werd 0, want de pirouette werd een valpartij met een hilarische lachpartij tot gevolg.

Paul is nu alleen op stap, dat deed hij gisteren ook al, hopelijk zal hij zijn weg terugvinden, want je weg vinden is geen kinderspel, alle wegwijzers zijn ondergesneeuwd. De gids, Remko, ook scootergids, deed er een ganse zomer over ( vanaf mei is de sneeuw weg ), met de fiets, om zijn weg te kennen, om maar nu niet te spreken in de sneeuw !!!

Deze middag gaan we zwemmen, nee nee niet buiten, want vandaag is er wind en -15° en het sneeuwt. Na het zwemmen een sauna nemen. Morgen trekken we erop uit met de husky’s vanaf 10u voor de ganse dag met ’s middags picknick. Ik zie er echt naar uit.

Nu ga ik mij met mijn sudoku en boek in het salon gaan zetten, rondkijken en genieten, babbeltje slaan.

Warme Lapse knuffel, uw reporter te velde, tt ( tine )

nog even dit , Paul komt binnen?, oef, hij was 2u30 weg en ……………. hij heeft een tablet chocolade met nootjes mee, hm hm, my favorite, voor mijn Valentijn !!
Groeit dat hier aan de bomen???

Hallo hallo, hier Lapland, donderdag 16 februari 2012, 20u15, temp -10°, 2de editie.
We zijn 2 dagen verder, alles verloopt prima, gisteren hadden we een superdag, de dagtocht met de husky’s .
Om 10u startensklaar met thermisch pak , net mars mannekes, werden we opgehaald aan ons hotel met nog 2 Vlaamse koppels , ½ uur rijden door de prachtige landschap naar de huskyfarm.
We werden er verwelkomd door een geblaf van jewelste. De honden , 6 per slee, werden ingespannen. Ze stonden te springen om ons door de besneeuwde hellingen, vlakten en bossen te loodsen.
Er werden eerst instructies gegeven, want het is nog niet zo eenvoudig zulle, het vraagt heel veel aandacht en souplesse van de bestuurder!!!.Dan plaatsnemen in de slee, toch wel niet echt een zetel , de bestuurder achterop en dan het touw losmaken en …………. die honden vertrekken als een pijl uit een boog . Een motor met 2 gidsen, waarvan één Nederlander, voorop om ons de weg te tonen.

Wij waren met 4 koppels, wij als 2de gestart en onze honden waren echt heel snelle lopers. Van de slee voor ons waren die eerder aan de trage kant, zodat Paul heel veel moest afremmen anders zaten die van ons tussen de benen van onze voorganger met de gevolgen van dien. Voorbijsteken lukt je niet, de baantjes zijn te smal. We waren nog geen 500 m ver en geloven of niet , Paul was er afgevallen, gelukkig was ik van het voorval niet bewust want die honden blijven maar lopen als er niet op de rem wordt geduwd. Gelukkig had de snelle, jonge gids het direct in de gaten en kon hij het touw om aan te leggen vastgrijpen en de honden doen stoppen.

Oef.

Eén km verder onze slee uit de bocht en Titi in de sneeuw, zoals Garfield, kan je het voorstellen. Alles terug inladen en zoef daar gaan we weer.
Onderweg nog mijn muts en mijn bril verloren, gelukkig hadden onze achtervolgers alles opgepikt.
Na 20km stopten we in volle natuur, om de honden terug op adem te laten komen want amai wat een labeur, ( eigenlijk mag je er niet aan denken anders doe je het niet ). We hoorden ze niet meer ze lagen als lammetjes in de sneeuw .
Het kampvuur brandde en er werd water gekookt , soep gewarmd, croque monsieurs geroosterd op het vuur, gezellig samen en ervaringen gewisseld: zalig .

Toen de honden terug gerecupereerd waren, werd onze tocht verdergezet, door een onmogelijk landschap, Wat moedernatuur ons toch allemaal biedt !!!
We eindigden in een chalet waar er nog werd nagekaart bij een kop koffie of thee met een stuk appeltaart. Om 17u waren we terug veilig en wel in ons hotel.
Wat een belevenis. !!
My dream came true.

Morgen gaan we op toer met de rendieren, als we ze hier mogen geloven gaan die niet zo vlug !!
We zullen zien !!
Lapse knuffels , uw reporter te velde, tt

Vrijdagmorgen, 17 februari ’12, mijn zusje’s verjaardag, mag ik ook hier niet vergeten. Ook vandaag grootse plannen, we gaan op zoek naar ons volgend avontuur, zoals de reclame het zo mooi omschrijft : ‘Reindeersafari old fashioned’

We werden door onze huischauffeur naar de Rendierfarm gebracht, ongeveer een 20’ rijden, samen met onze Brugse hotelgangers en één koppel Engelsen, zij hadden zelfs één nacht in een iglo geslapen, onder de sterrenhemel, ( moeten we ook nog eens doen maar we houden dit om nog eens terug te keren !!)
Mika, onze Lapse gids, die er waarschijnlijk wel soms eens letterlijk een lap op geeft ( de wodka fles lag onder zijn zetel in zijn auto), stond ons op te wachten , met ja ja den echte Rudolph, wel een gecastreerde stier!!!

We kregen wat uitleg over de Rudolph’s in ’t algemeen. Hun gewei valt elk jaar af en is ook nog redelijk zwaar, echter is het van de gecastreerde vriend wel veel lichter. Hoe zou dat komen , verminderd Testosteron , hm hm?? Op hun menu staat mos. In de wintermaanden blijven ze op de hoeve, waar ze ten dienst staan van den toerist. Vanaf mei worden ze losgelaten in de bossen . De eigenaar herkent ze door de manier waarop hij hun oor snijdt, vb van het linkeroor een hoekje af rechts en dan in het midden een stuk eruit en dan aan de linkerkant ook nog een fantasietje en dat wordt dan het logo van zijn farm. Dat ze geluk hebben dat Michel Vandenbosch van Gaia zo ver woont.

Iedereen moest individueel in een slee plaats nemen met een rendier ervoor, amai amai, maar onderling werd de hele caravan met elkaar verbonden. Oef! De gids stapte voorop met een jong Rudolphke aan de koord, om het konvooi door het adembenemend landschap te loodsen. Alhoewel ik eerlijk gezegd wel liever op een jong stierke zijn achterwerk kijk, kreeg ik mijn gecastreerde vriend voorgespannen, de gids verklapte dat ik later wel zou begrijpen waarom. Het werd mij nogal gauw duidelijk.

De te volgen weg was door de vele sneeuw van de voorbije nacht soms moeilijk te vinden en door het bos niet zo vlak. De jonge Dolphkes lapten dit alles aan hun laars, met het gevolg, de slee raakte verzonken in de sneeuw zodat de menner in de sneeuw tot aan de knieën, die terug op het juiste pad moest zetten. Maar mijne Rudolph, ja ja het was al de mijne, toch voor die voormiddag, was ouder en wijs en alhoewel gecastreerd , deed hij het voortreffelijk en hoffelijk, hij liet mij niet versteld raken, maar liep mooi zijn eigen weg en zorgde wel echt goed voor mij. Nu begrijp ik de opmerking van Mika.

De tocht was heel vredig, traag, rustig en één met de natuur. Het gaf mij een super gevoel.
Na ongeveer 3 km was de cirkel rond, hoewel ik eerlijk wist dat ‘ De Mijne’ nog wel wat langer met mij op toer wilde, of ……….zou hij toch ook liever een fris jong blaadje voortrekken, maar sorry het aanbod was niet te verfrissen.
In een tippy tent werd er koffie of thee geserveerd met de huisgemaakte pull. Ik keerde heeeeeel tevreden terug naar ons hotel.

Zaterdag 18 februari ‘12 , we gaan naar de Zoo in Ranua en Santa Claus Village.
De tocht naar één of ander bestemming vind ik ook altijd een hele onderneming, vooral als je zelf niet moet rijden. Ik ben nu eenmaal graag onderweg en geniet 1000 x van alle moois. De sporadische huisjes, van roodbruine kleur zijn gegroepeerd per twee of drie en meestal uitgerust met schuur en tractor. De bushokjes, met een dakbedekking van zeker 30cm sneeuw staan idyllisch in het landschap. Hier en daar komt uit een zijstraat een langlaufer langs geschoven. Ik vraag mij af hoe het sociale gebeuren hier leeft. Ach wat ben ik toch heerlijk ouderwets, bij ons komen de jonge mensen toch ook de deur niet meer uit maar zitten op facebook of twitteren of ………, ja ik ken zelf de woordenschat niet meer, ik moet mij dringend bijscholen bij mijn jonge collega’s.

De Zoo was volledig rolstoeltoegankelijk , je kon er zelfs ter plaatse lenen. Alles was voorzien van hellende vlakken maar met de opmerking ‘ The road may be slippery’. Dus ook die tocht vergde terug veel behendigheid van mijne Paul die dat voortreffelijk deed. We zagen ijsvogels, prachtige uilen, elanden, wolven….., maar ‘ Meneer De IJsbeer’, die liep met al mijn aandacht weg en was dan ook ‘The Star’ van het park.

Santa Claus Village , 8 km van Rovaniemi, thuisbasis van de Kerstman, is echt feeëriek dorp, nog volledig ondergedompeld in de sneeuw met kerstbomen , lichtjes, muziek a sortie, dat commercieel is uitgebaat. En nu wordt alles duidelijk, het is gelegen op de Poolcirkel waar de aardkorst op plaatsen heel dun is en waar men de snelheid van de draaiende aarde bepaalt. In zijn kantoor regelt De Kerstman die snelheid wat hem mogelijk maakt ieder huis te bezoeken met Kerstmis. Chique hé , we mogen terug gaan slapen want we hebben bijgeleerd!! Santa Claus verbleef er in Zijn Residentie maar was er wel nog actief voor een babbeltje, jawel in het Nederlands . Ik haalde mijn hartje op en mijn romantische ziel werd in de watten gelegd.

Zondag 19 februari 2012, onze terugreis, deze keer vertrekken we vanuit Kuusamo naar Helsinki, dit ligt noordelijker dan Oulu en is heel kleinschalig. We vertrekken met een half uur vertraging door de sneeuw. De vleugels moeten nog vorstvrij gemaakt worden. Om 18u45 zijn we terug in Belgenland na een onberispelijke vlucht.

Iedere keer ik met de slee door het landschap sjeesde zong ik als volgt:

Sleigh bells ring, are you listening
In the lane, snow is glistening
A beautiful sight,
we're happy tonight
Walkin' in a winter wonderland Later on we'll conspire
As we dream by the fire
To face unafraid
The plans that we made
Walkin' in a winter wonderland,
Walkin' in a winter wonderland,
Walkin' in a winter wonderland!

‘ This Wonderland’ voor één week ‘My Wonderland’.

We beleefden 8 heerlijke dagen. Ik ben heel content dat ik dit alles kon beleven en bedank Paul dat hij deze mini expeditie met mij wilde ondernemen, want zonder hem was het niet mogelijk. Verder alle mensen die mij hebben gesteund en geholpen om mijn droom waar te maken.

En ……….
moest, de poolreiziger, Dixie Dansercoer, mij bellen om mee te gaan op expeditie dan sta ik direct in mijn startblokken. Maar ik denk dat ik toch nog meer zal moeten trainen maar ik ben op weg.

Salukes. tt

Moesten jullie nog vragen hebben , aarzel dan niet om mij te contacteren, want als jullie met de gedachten spelen, jullie de koude kunnen trotseren, zou ik zeggen, doen, het is uniek. Met hulp en de juiste locatie is het haalbaar. (Contactgegevens beschikbaar via post@toegankelijkopreis.be)